Bokt.nl

Cowgirl schreef:

Amy223 schreef:

Ik heb niet alles heel precies gelezen, maar ergens snap ik het wel dat je vastgeroest zit. Maar het is natuurlijk geen gezonde situatie, waarschijnlijk weet je dat zelf ook ergens wel.

Ik zou er mee beginnen om met je vriend af te spreken dat je in ieder geval 1 nacht in de week thuis slaapt. En dit uiteindelijk uitbouwt naar meer nachten, op jullie tempo. Maar begin ergens!

1 nacht in je eigen huis? Wow
Gewoon weer thuis slapen, spreek af om bij elkaar te gaan eten maar ga alsjeblieft gewoon weer thuis slapen zodat je s'ochtends weer normaal naar je werk kan en weer een beetje normaal leven kan hebben.
Hun eigen huis is maar 5 huizen verder hoor!


Maar als single heb ik vast makkelijk praten...weet ook weer eens waarom ik single ben.

Ayasha schreef:

[quote="IHN"

nou, ho even zeg. Volgens mij krijgt ts geen mes op haar keel. Hij geeft enkel heel duidelijk aan wat hij wil en wat niet.
Ts is zelf degene die erin meegaat.
Vriend geeft aan:ik wil niet dat je in je eigen huis gaat genieten en ts zegt:ok, dan doe ik dat niet.
Kiest ze echt zelf voor (en dat is een constatering, geen oordeel of dat goed is of niet, maar wel goed 9m te zien dat het een keuze is)

Rocamor schreef:

jiehaaa schreef:

Beste TS, dit is echt van de zotte. Al mijn voorgangers hebben dat wel duidelijk gemaakt denk ik, daar valt weinig aan toe te voegen.

Toch een poging.
- spreek met vriend af dat jij weer naar jullie eigen huis gaat maar dat jullie wel een aantal keer per week samen (met schoonmoe) eten.
- spreek met hem af dat hij ook weer begint met afbouwen hoeveel tijd hij bij zijn moeder is. Laat hij maar weer eens een paar nachten thuis slapen in de week.
- als er iets is, dan staat hij met 2 minuten bij zijn moeder voor de deur. Hij zal er sneller zijn dan de brandweer.
- zijn moeder heeft ook eigen tijd nodig om te kunnen rouwen en haar leven weer vorm te geven. Echt waar.

En als hij niet voor rede vatbaar is? Run Forrest, run!

Ik ben van mening dat het van beide kanten moet komen, maar als je bovenstaande tactiek gebruikt, dan is het in mijn gevoel 1-richtingsverkeer: Ik ga dit doen en jij gaat dat doen. Wellicht bedoel je dat anders.

wat is er mis met overleggen (dialoog). Bij de meeste reacties hier lees ik enkel monoloog. Maak het bespreekbaar, maar sta dan ook open voor de gevoelens (gevoelens, niet verwijten) van de andere partij(-en). Zoiets gaat twee kanten op. En je kunt elkaar best bij (laten) sturen als je een ik-verwij-jou-jij-verwijt-mij gesprek krijgt. Dat zeer moet er wel een keertje uit, maar is nu in deze situatie niet constructief. Wat heb jij nodig, wat heb ik nodig en hoe kunnen we elkaar daarmee (onder-)steunen zonder daarvoor zelf teveel weg te moeten cijferen

Rebel_Jits schreef:

Samen leven met een schoonfamilie is het nooit waard.

superpony schreef:

Even getwijfeld, maar ik herken wel wat van je vriend.

Wij woonden net op ons zelf toen mijn vader werd opgegeven. Mijn broer was gehandicapt en woonde thuis en daar zorgde hij normaal voor. Nu deden we dat al veel samen, maar als hij weg zou vallen, werd dat best een probleem. Mijn broer uit huis was voor niemand een optie.

Ik ben ook nog uit nood bij mijn moeder gaan werken en zo konden we om de beurt thuis zijn, mn broer opvangen van dagbesteding, koken en bij mn vader zijn.

Wij hadden een huurhuis en vonden het zonde van de huur. Dus opgezegd met het idee om een tijd te sparen en na mijn vaders dood iets te kopen.
Na het overlijden liep alles zo door en ik kreeg ook moeite om voor "ons" te kiezen en alles achter te laten. Nog naar huizen gekeken waar mn moeder en broer mee konden. Onze zoon is destijds ook daar geboren nog en was heel erg gek op oma en oom en gewend.

We hebben edaarna een tijd dichtbij gewoond en dat liep best goed, ook voor onze zoon.

Toen mn moeder stopte met werken kreeg ze de kans kleiner te gaan wonen en dichterbij familie. Daarna zijn wij verhuisd verder weg, maar ik kreeg heimwee. Dus toen weer een grote verhuizing naar dichterbij mn moeder en broer.
Omdat mn moeder ouder werd en de zorg te zwaar, keken we naar woningen samen. Mijn man snapte dat heel goed en heeft ook altijd klaar gestaan en verzorgd.

Na het overlijden van mijn broer is mn moeder 2 weken bij ons geweest en daarna weer naar haar eigen huis. Na 2,5jr hebben we toch iets verder weg gekocht met grond wat we altijd al wilden. Nu zijn we voor het eerst in vele jaren echt met zn 2en en is het een beetje zoals anderen normaal beginnen.

Het zal vast en zeker zwaar zijn geweest voor mijn man, maar soms lopen dingen vrij natuurlijk en zit je ergens midden in zonder dat je het door hebt.
Onze zoon is volwassen en op zich zelf en ik moest echt wennen om voor niemand meer te zorgen en alleen aan ons te denken. Maar mijn man heeft een eeuwig geduld en we kunnen daar wel over praten.

Ik zeg daarbij wel heel eerlijk dat het omgekeerd nooit was gebeurt en ook niet was gelukt. Als hij morgen een tijd voor zijn moeder wil zorgen, zal hij alleen gaan en op en neer gaan, denk ik. Maar ik zal hem daar wel vrij in laten.

secricible schreef:

De meeste Nederlanders ook niet...

anjali schreef:

secricible schreef:

De meeste Nederlanders ook niet...

Dat klopt ja. Maar ik ben nog van de oude stempel. Als je trouwt,dan trouw je tevens met de schoonfamilie. Die krijg je er bij.

anjali schreef:

secricible schreef:

De meeste Nederlanders ook niet...

Dat klopt ja. Maar ik ben nog van de oude stempel. Als je trouwt,dan trouw je tevens met de schoonfamilie. Die krijg je er bij.Overigens vermeldt ts toch ergens dat dat huis al die tijd geheel door hem betaald is?Dan lijdt ts in elk geval geen financiele schade. Ze is ook nog niet getrouwd voor zover ik begrijp.Dan is ze nog vrij om te bekijken of dit voor haar werkt.

anjali schreef:

@Bigone,zeker bij boeren,dat is vaak een familiebedrijf.