Na de zoveelste flater in mijn date-leven heb ik een conclusie getrokken: ik trek mannen met bindingsangst aan.

Nu heb ik me hier al vaker over in gelezen, dus dan kom je er achter dat als je verlatingsangst hebt de kans groot is dat je iemand met bindingsangst aantrekt.

Ik heb zojuist de symptomen weer eens opgezocht en ik herken mijzelf ten voeten uit. Bloedirritant! In niet-liefdesrelaties herken ik mij totaal niet in die symptomen (gelukkig), maar zodra het om relaties gaat dan tuimel ik er meteen weer in: te snel zoeken naar bevestiging, continu blijven aanpassen aan iemand (ondanks onacceptabel gedrag), geen grenzen aangeven, twijfelen/onzekerheid en afgewezen voelen. Dit alles vind ik met name in onbeantwoorde liefde. Waarin je iemand aan de haak slaat die mixed signals geeft, die eigenlijk niet eens zo lief voor je is… en uiteindelijk afknapt op mijn behoefte aan duidelijkheid. En daarmee is dan weer de kous af..

ZO frustrerend.

Herkent iemand dit? Of juist andersom: bindingsangst en je trekt mensen met verlatingsangst aan. Hoe gaan jullie hier mee om?

Ik ga de tips en adviezen meenemen om de volgende keer dit patroon te proberen te doorbreken.

Ik volg even, ik herken hierin toch ook wel veel van mezelf

Ik herken het ook, maar ik moet zeggen dat ik niet date met mensen die niet vriendelijk voor me zijn. Ik weet niet op welke manier je dat probeert te schetsen? Natuurlijk is het niet fair om 'aan het lijntje gehouden te worden', bedoel je dat?
Het snel zoeken naar bevestiging herken ik, het aanpassen op zich in zekere zin ook. Twijfelen en onzekerheid heb ik in mijn normale leven ook Maar de rest kan ik me dan niet in terug zien. Ik moet zeggen dat ik wel vind dat ik gegroeid ben; ik geef bijvoorbeeld duidelijker mijn grenzen aan.

Wat ik vooral denk is dat ik verkeerde voorbeelden heb gekregen in relaties, waardoor ik die 'verwachting' bij 'iedereen' heb wat niet realistisch is. Mijn aller eerste vriend was heel claimerig en appte non-stop, stond (voordat het een relatie was) 's avonds ineens aan mijn deur (god mag weten hoe die mijn adres wist). Achteraf gezien verliefd geweest op het gevoel dat iemand om je geeft, niet op de persoon zelf. Maar het altijd aanwezig zijn heeft toch een ongezonde stempel achter gelaten.

Ach liefde is een lastig iets, ook al is het bevestigd dan kan het nog ineens mis lopen. Ik weet niet of ik er in geloof dat het te maken heeft met een verkeerde hechting vroeger.

Ik herken het in zoverre dat ik nu denk dat je niet moet daten als je verlatingsangst hebt. Dan zoek je dingen in je partner die eigenlijk aan jou zijn om te realiseren. Je maakt je partner een deel, een invulling van jezelf terwijl deze een aanvulling zou moeten zijn. Ik zou eerst met jezelf aan de slag gaan, jezelf ‘heel’ krijgen, van jezelf leren houden en gelukkig zijn ‘alleen’. Als je die innerlijke rust hebt gevonden kan je weer met een gerust hart daten en dan zal je ook hele andere ervaringen opdoen.

Denk dat negentig procent van de mannen en vrouwen afhaken wanneer ze geclaimd worden binnen een mogelijke relatie. Of dat nu gewone vriendschap of andere relatie is. Die ander kun je niet veranderen, jezelf wel.
Iets minder wanhopig zijn en meer genieten, word het wat is het leuk zo niet dan zijn er nog veel meer.

Haha woooow oke. Misschien heb ik de situatie extremer geschetst dan hij daadwerkelijk is? Ik had verwacht dat de smileys de ernst wat zouden inperken.

Maar als het zo’n reactie teweeg brengt bigone.. relax. En tevens ook een waardeloze reactie zeg. Als het leven zo makkelijk was zou iedereen wel gelukkig en perfect zijn toch?

Het zit hem wel in kleine dingen. Iemand claimen doe ik namelijk niet. Jaloers ben ik ook niet echt. En alleen zijn vind ik ook niet erg.

Het is vooral zoeken naar bevestiging bij iemand die dat bewust niet wil geven want dat benauwd de ander. En met ‘niet lief’ bedoel ik: een hork. Iemand die doet waar hij zelf zin in heeft zonder zich om jouw gevoelens te bekommeren. En dat trek ik dus blijkbaar aan. Ik ben drie jaar vrijgezel en date best regelmatig, maar de jongens die ik leuk vind zijn toch altijd degene met ‘bindingsangst’. Ik denk overigens wel dat bindingsangst/verlatingsangst wat complexer is dan ik het nu schets, maar het omvat wel even snel waar ik tegenaan loop. Volgens mij heb je het in allerlei varianten.

Super herkenbaar hoor. Ik heb zeker verlatingsangst, wat mensen buiten mijn relatie wel willen benoemden als claimen. Echter is dat binnen onze relatie niet zo. Ik heb alleen duidelijkheid nodig en iemand die zijn afspraken nakomt. Na 3.5 jaar durf ik wel los te laten en kijken we hoe ver we kunnen gaan met loslaten en dat gaat eigenlijk best heel goed! Hoe beter je zelf in je vel zit hoe makkelijker dat dan gaat! Mijn vriend heeft trouwens niet echt bindingangst, dus ik heb geluk gehad daarin. Hij is wel van het afspraken niet nakomen dus mijn geduld is al wel genoeg op de proef gesteld :]

Met wederzijds respect kom je heel ver, maar tijdens het daten is dat lastig natuurlijk.

Wel, lees je eigen OP eens door. Je schetst namelijk in duidelijke en ernstige bewoordingen inderdaad een behoorlijk extreme situatie.
En dan hebben een paar smileys weinig effect.
Ik begrijp dus je felle reactie op de vrij milde post van Bigone niet echt.
Wil je nou serieus genomen worden of niet...?

Ik herken het totaal niet en begrijp jou reactie op Bigone ook totaal niet. Ik had hetzelfde willen schrijven. Juist elkaar los kunnen laten en ruimte kunnen geven is wat een relatie sterk maakt in 9 van de 10 relaties. Uiteindelijk zullen er altijd verschillen zijn als er 2 mensen samen komen. Die verschillen zijn er naar mijn mening niet om te veranderen maar om diegene daar in vrij te laten. Een relatie beginnen met het idee dingen te veranderen aan de ander is naar mijns inzien gedoemd te mislukken.

Nu kan ik wel typen dat je dus moet proberen jezelf aan te passen maar dat is juist wat niet lukt omdat jij gewoon zo bent. Wel zou ik zeggen maak het vlot bespreekbaar dat jij zo bent en laat het aan de tegenpartij over hoe hij daarop in gaat springen en mee om kan gaan. Zwakke punten hebben we allemaal en als dat onderling besproken kan worden geeft dat duidelijkheid en rust ipv dat het frustratie, afstand en einde relatie wordt.

Nu ben ik absoluut geen relatie deskundige gelukkig dus ik kan het helemaal fout hebben. Dit is puur vanuit mijn gevoel.

Mijn ex zal het wel herkennen over mij
Ik heb een hele waslijst op papier gekregen, incl swotanalyse

Elkaar vrijlaten is heel belangrijk!

Huh maar is het nou ineens zo raar dat als je weg van iemand bent en iets opbouwd daar op zekere manier een keer wat onzekerheid naar boven komt? Er wordt nou ineens gedaan alsof TS hele rare dingen zegt maar het is echt niets nieuws dat ik lees, ook niet op bokt.

Claimen is in mijn ogen wel heel iets anders dan "wachten/vragen" op/om een bepaalde bevestiging.

Communicatie is heel belangrijk maar ook dingen bij jezelf herkennen waarop je je acties kan baseren. Als je het herkent kan je gedrag proberen om te buigen of minder heftig te maken.

Raar is het zeker niet. Het is menselijk. Wel apart is als iemand er anders over denkt en dat aan geeft dat het dan afgedaan wordt als een waardeloze reactie. Mij lijkt het juist waardevol om ook een andere kant te horen en te lezen hoe die mensen er mee omgaan. Immers geeft het TS kennelijk problemen nu anders had ze dit topic toch niet geopend. Of mag je enkel aangeven dat je er ook tegen aan loopt en zo niet dan maar niet reageren? In dat geval negeer mijn reacties maar

Zeker niet! TS vraagt om tips en adviezen en ook een andere kijk daarop lijkt me welkom. Maar ik kreeg niet het idee van een aantal reacties dat er iets behulpzaams uit te halen was Vandaar mijn verontwaardiging of het ineens raar is. Het is voor TS of mensen die het ervaren al lastig genoeg denk ik zo.

Ik denk dat het heel normaal is dat er onzekerheid komt kijken bij een nieuwe relatie in je leven. Je vind iemand leuk, vind diegene mij wel leuk? Ik doe dingen altijd zo en zo, maar wat vind de ander daar eigenlijk van? Dat lijkt mij niks geks.
Maar als ik lees dat (mede?) daarom meerdere relaties stuk lopen en dat dit dus een terugkerend iets is, dan gaat er bij ons, als objectieve lezer, wel een belletje rinkelen.
Misschien wordt er daar toch een stukje ontbrekend zelfvertrouwen blootgelegd wat je in het dagelijks leven redelijk onder controle hebt. Het is een nieuwe situatie, waardoor je ineens anders reageert.

Misschien is het een idee om eens met een hele open blik naar jezelf te kijken. Waar komt dit vandaan? En waarom reageer ik zo op Bigones reactie? Het is een directe post, maar niet perse aanvallend. Je geeft aan dat je baalt dat de smileys niet als zodanig worden opgepakt. Was het daadwerkelijk zo luchtig bedoeld? Of was dit een stukje masker wat online niet zo lekker werkt?
Dit zijn zomaar wat vragen die bij mij opkomen na het lezen van jouw post en reacties, misschien kun je er iets mee

TS! Ik was jou, een hele tijd. Ik raakte erg snel tot over mijn oren verliefd, zocht dan naar bevestiging omdat de ander minder hard ging, wat die ander dan weer afschrok. Zo ging het keer op keer weer, jarenlang. Op den duur ga je dan inderdaad aan jezelf twijfelen. Ligt het aan mij? Trek ik de verkeerde mannen aan? Iedere keer tijdens dateperiodes weer dat knagende, zeurende gevoel dat er iets mis was. En als ik dat zo voelde, dan kwam dat gevoel ook uit.

Ik was veel teveel in relaties. Ik gaf veel teveel. Dat werd zelfs bevestigd door de zeer accurate 16 personalities test: als ik mezelf niet een beetje intoomde, zou ik nooit echt gelukkig worden. En dat kon ik niet. Niet in de zin van dat ik niet kritisch naar mijn eigen gedrag wilde kijken en niet met mezelf aan de slag ging. Dat heb ik namelijk wel gedaan; ik he aan mezelf gewerkt. Ik heb van veel fouten geleerd. Ik heb geleerd dat als het het niet is, je het los moet laten. Dat dat "gut" gevoel er niet voor niets is, en dat dat okee is. Dat het geen zin heeft om iemand te bestoken met appjes of jaloers te doen - daar worden zowel hij als jij alleen maar ongelukkig van.

Maar ik weigerde mijzelf te veranderen in de zin van dat ik iemand ben die veel geeft, in de breedste zin van het woord. Dat is namelijk onderdeel van wie ik ben, en geen negatieve eigenschap. En als iemand daar niet op zit te wachten, dan zij dat zo. Dan is het het niet. En ja, wellicht is het dan moeilijker om iemand te vinden. Maar zodra ik dat accepteerde en ook zelf leerde om gelukkig te zijn en mooie levensdoelen voor ogen had, was hij opeens daar. Tadaaa.

Mijn vriend is iemand die ook veel geeft en is. Veel liefde uit. Bij hem uitte zich dat op een andere manier; veel vrouwen vertrouwden niet dat het oprecht was. Die verwachten een addertje onder het gras. Dat is niet erg; dan past het gewoon niet. Maar wij passen samen erg goed. We hebben een erg fijne, evenwichtige relatie en ondernemen veel. Hebben nooit ruzie en kunnen erg goed communiceren. Vanaf het begin duidde alles erop dat het gewoon klopte - dat onderbuikgevoel is er nooit geweest. Er is volledig vertrouwen en al die negatieve voelens waarvan ik altijd dacht dat ik er maar mee moest leven, heb ik in onze relatie nooit gekend.

TS, werk aan jezelf, maar weet ook dat je niet álles hoeft te veranderen. Uiteindelijk is het het allerbelangrijkst dat je zelf gelukkig bent, en in dat geluk iemand vindt waarmee het gewoon klopt.

Ik sluit me helemaal aan bij Soepblik! Mooi verwoord en ik heb een soortgelijke ervaring. Misschien ook leuk om je eens in de verschillende liefdestalen te verdiepen. Er zijn verschillende manieren waarop je liefde kan geven. Leuk om er achter te komen hoe jij dat zelf doet en hoe een ander dat zou kunnen doen.

Wat vervelend! Zeker omdat het een terugkerend patroon is. Misschien is het eens goed om te kijken: wat verwacht je van een relatie ? En durf je echt te verbinden? Zo nee, waarom niet? Waar ben je bang voor ? Hoe komt dit ?

Zomaar even wat vragen, misschien kan je hier wat mee.


Ik breek even in in je topic. Iemand die voor mij toevallig het boek liefdesbang van Hannah Cuppen heeft liggen?

Mag ik dit topic een schopje geven?

Ik loop hier dus verschrikkelijk tegen aan. Ik heb zelf een angstige hechtenis gehad en ik loop er nu meer dan ooit enorm tegen dat ik bindingsangst heb. Daten is nooit leuk, relaties zijn beangstigend en verstikkend, ik word er onzeker van, loop weg van dingen en ga mezelf helemaal gek maken. Aan de ene kant heb ik heel erg veel nood aan bevestiging, ik ben dan niet kalm als ik die bevestiging niet krijg, trek alles in twijfel en kan er niet van genieten. Verliefd worden is dus doodeng. Echter kan mijn kar met 90 graden keren vanaf ik bevestiging heb. Ik kan de ene dag iemand nog heel leuk vinden en verliefd zijn en de andere dag kan dat volledig over zijn omdat ik het gevoel heb dat ik verstikt word en alles voelt dan gepushed. Ik ga hiervoor naar een psycholoog en werk wel aan communicatie en emoties uiten, want op dat vlak ben ik ook heel vermijdend. Ik loop liever weg van dingen dan ermee geconfronteerd te worden.

Nu ben ik al even aan het daten met iemand die vooral een vermijdende hechtenis heeft. We zijn op de hoogte van elkaars 'issues' en geven mekaar veel ruimte. Maar nu vroeg ik me ook af of er hier mensen ervaring mee hebben? Langs een kant denk ik dat de combinatie van twee slechte hechtenis stijlen gewoon echt heel slecht zijn, maar langs de andere kant voelt een relatie met iemand die 'gewoon' is nooit goed en gepushed.

Niemand kan zeggen dat iets altijd werkt. Als het voor jullie goed werkt op deze manier dan lekker doorgaan zo! Wat is normaal, wat is goed? Dat is voor iedereen anders.

Ik had hier op het werk een discussie over met collega's. Blijkbaar is mijn relatie heel gek, apart en raar in hun ogen. Mijn vriend en ik zijn echter gelukkig in onze relatie en hebben het erg goed! Ik zou dood ongelukkig zijn in een relatie "zoals het hoort" volgens mijn collega's.

Dat ging over elkaars laptop, telefoon en gangen regelmatig even controleren binnen een relatie. Wij doen dat niet, hebben er geen behoefte aan en ik zou oprecht niet weten hoe ik in zijn apparatuur moet komen. Daarnaast controleren wat hij buitenom werk doet? Ik weet toch waar hij uithangt, dat zeggen wij namelijk gewoon tegen elkaar. Hij eet ook gerust op zaterdagavond mee met z'n broer/zus/zwager als hun zijn gaan kaarten. Ik wordt dan altijd uitgenodigd maar kies er ook regelmatig voor thuis te blijven. Dat is nooit een probleem. Misschien omdat we jaren vrijgezel geweest zijn en alleen gewoond hebben dat we er beiden zo makkelijk in zijn. We redden ons alleen heel goed maar samen nog veel beter. Echter we doen net zo gemakkelijk iets apart van elkaar dan samen. We hebben 1 dag in de week echt van ons eigen. Verder beiden 1 dag vrij terwijl de ander werkt. Voor ons prima zo!

Ik vind het controleren van je partner op de manier die jij beschrijft bepaald niet "zoals het hoort", integendeel.
Imo is jouw collega degene met de vreemd achterdochtige relatie....

Als "het hoort" binnen een relatie om elkaars laptop, telefoon en gangen regelmatig even te controleren, dan heb ik ook een hele niet gebruikelijke relatie. Daar heb ik nou echt geen enkele behoefte aan, dat gecontroleer. En andersom volgens mij ook niet (of ik heb het niet door ).

Een relatie is goed als er ruimte is voor communicatie en eigenheid, op basis van gelijkwaardigheid. Als daarbij allebei de partners een "rugzakje" hebben, in welke vorm dan ook, en ze vinden daar samen een weg in, dan is dat toch een prima relatie. Het is niet voor niets dat we een gezegde hebben "op elk potje past een dekseltje".

Andersom hier, ik had altijd bindingsangst. Leek in een relatie wel zo'n typische man (ondanks dat ik een vrouw ben) die afhaakte als de eerste lol / spanning eraf was..
Plots verloor ik dan compleet mijn interesse en voelde soms zelfs echt afkeer.

Zelfs mijn jeugdliefde wist me niet 'te houden'. We hebben het door de jaren heen verschillende keren geprobeerd maar elke keer als het te serieus werd nam ik de benen, ondanks de grote liefde voor elkaar.

Ik denk dat je het écht niet persoonlijk hoeft te nemen. Het is goed om kritisch naar jezelf te kijken natuurlijk maar ik kan je vertellen dat het in mijn geval echt nooit aan de andere persoon lag. Dat waren keer op keer prima kerels.

Inmiddels heb ik al een jarenlange relatie en kinderen. Deze keer is het gelukt omdat het iemand was die mij wist te doorgronden, die het op de juiste manier volhield, en die door de jaren heen op een bepaalde manier 'hard to get' is gebleven. Dat bleek toch een belangrijke factor te zijn voor mij. Het gevoel van mijn best te moeten blijven doen voor hem en ook nog wat te kunnen jagen, zelfs na al die jaren.

Ik denk dat het altijd aan de persoon met bindingsangst zelf ligt en dan kun je sowieso beter verder kijken hoor. Het zou toch te ingewikkeld worden.

Blijf lekker aan jezelf werken, geniet, leef, word zo vaak verliefd als je maar wil en op een dag is het op de juiste.

Dit lijkt me ideaal. Ik hoef zelfs niet zo nodig samen te wonen met iemand. Elk een eigen huisje, en als je eens geen zin hebt om te dealen met gezelschap, kan je gewoon kiezen om niet af te spreken.

Al die koppels die elkaar willen controleren en doen, bah, ik zou er gek van worden.

Uit nieuwsgierigheid, als dat mag; wat bedoel je met 'hard to get' en het moeten blijven 'jagen'. Als ik dat vertaal krijg ik er een beetje een gevoel bij alsof je partner ieder moment kan opstappen? Dat kan natuurlijk altijd gebeuren maar je wilt op een begeven moment toch wel gewoon het gevoel hebben dat je samen het pad bewandelt? Moeite voor elkaar doen en dergelijke lijkt me normaal, en niet perse 'jagen'?

Vind het interessant om te lezen hoe een ieder 'er in staat'.
Het moeten doorlezen van berichten en dergelijke vind ik ook geen normale gang van zaken. Wel vind ik het belangrijk dat degene niet helemaal stresst als die maar denkt dat je in de buurt van een telefoon of dergelijke komt. Ik heb nooit de behoefte gehad om te controleren maar als de telefoon gaat en je wilt die aangeven en iemand vliegt in vuur en vlam dan .. uhm .. tsja

Sommige mensen vinden mijn relatie ook vreemd.
Vriend en ik doen het liefst zo veel mogelijk samen en missen elkaar als we niet samen zijn.
Telefoons doorzoeken we niet, maar zijn wel beschikbaar mocht de ander dat willen\nodig hebben. Beide hebben we het een en ander meegemaakt waardoor we soms ineens in de stress schieten en zeer onzeker worden. En dan helpt het als de ander zegt 'joh, kijk maar in m'n telefoon, niks aan de hand'
En dan is het weer ok.

Moraal van het verhalen, en die van vele anderen zie ik.
Iedere relatie is anders, ieder mens is anders. Praat en echt communiceren met elkaar is het aller belangrijkste. En luister ook naar de ander. Vraag wat kan helpen of wat de ander juist vervelend vind.
Neem daar de tijd en de rust voor.
Doe het niet tussendoor of wanneer er een ander irritatie punt is.
Leer van elkaar en probeer elkaar te begrijpen.
Communicatie is echt het aller belangrijkste