Heel veel sterkte, ik weet precies hoe het voelt... Al was het in andere omstandigheden.
Mijn vader is 5 jaar geleden verongelukt op 24 juli 2001 om precies te zijn. Hij kwam van zen werk, maar is nooit meer thuisgekomen. Hij reed met de moto en had een bocht gemist... We zullen nooit weten wat er is gebeurd, want niemand heeft het ongeval gezien en hij is pas de dag nadien gevonden door een trucker... Ik was net 16 en mijn vader was pas 38 geworden begin juli. In die tijd had ik een vakantiejob en ze zijn mij die 25ste juli komen halen van men werk, ik dacht dat het niet waar was, dit kon niet, mijn papa, wat moest er nu gebeuren, waarom hij, wat is er gebeurd? Allemaal onbeantwoorde vragen... Wat ik nog het ergste vond is dat hij mijn kleine broertje nooit zou zien opgroeien, hij was amper 3 maand toen het gebeurde, men broertje zal zen echte papa nooit kennen. Wat ook veel pijn doet is de onwetendheid, was hij op slag dood, heeft hij nog even geleefd, etc... Men zegt wel dat hij op slag dood was en dat zal wel zo zijn, maar ja, je weet nooit hè. En dat ik geen afscheid heb kunnen nemen, dat doet ook pijn, het was zo plotseling, zonder waarschuwing, zomaar ineens.
Ik weet dat mijn pa geen heilige was, maar toch mis ik hem en nog steeds heb ik het er heel moeilijk mee, ik heb er nooit over kunnen praten met iemand, ik denk niet dat ik het ooit volledig zal verwerken... Maar ja we moeten verder hè, ik denk dat hij het zo wel heeft gewild. Ergens heb ik het gevoel dat hij wel over ons waakt, dat maakt het allemaal wat dragelijker.
Geplaatst: 28-08-06 19:49 
Je bent iig niet de enige die zoiets doormaakt... Mijn vader is bijna 3 jaar geleden overleden aan darmkanker, toen was ik 14. in januari kreeg hij klachten, in juli werd hij geopereerd, wat niks meer hielp, en in november is hij overleden. En helaas hoe meer tijd er verstrijkt hoe meer ik hem ga missen. De eerste paar maanden leef je echt in een waas. En dan moet je door, want de hele wereld gaat door. Dat is echt moeilijk ik heb toen bijna geen tijd gehad om het te verwerken, dat komt nu pas...
maar dan denk ik ook wat zou hij trots om ons zijn!!!! 
