Geplaatst 
De dag na de geboorte... Ik was nog in alle staten. Wat was ik blij! Fortuna was alles wat ik ervan gehoopt had. Nou ja... niet helemaal... eerlijk is eerlijk, ik had een valkmerrie besteld. Maar aangezien Fortuna inprincipe voor mijzelf is als opvolger van mijn huidige eventingpaard, was de kleur niet het allerbelangrijkste. Ze moest goed in elkaar zitten, goed kunnen bewegen en vooral... DAPPER zijn!
En dat leek allemaal wel te zijn gelukt!
Enige grote twijfel was de maat. Ze was zo klein. Zou het dan toch een pony blijven? In dat geval zal ze niet bij mij blijven. Ik kan gewoon niet alles aanhouden. Krap 1.60 zou genoeg zijn, maar het moest wel richting die maat en ze was toch zo piepklein
Nu was ze ook wel te vroeg geboren en een dierenarts die een paard kwam bekijken, gaf al aan dat dit langzaam nog bij zou kunnen trekken. Ook mijn buurvrouw vond dat ik haar maar wat tijd moest geven. Want Fortuna zat overduidelijk nog in de kreukels. Met de nodige twijfel belde ik de hengstenhouder, want ik wilde in de veulenhengstigheid gaan insemineren. Maar ja... als ze kleine veulens zou geven, moest ik er dan wel een dure hengst op gaan zetten. Dan was het wellicht wel zo praktisch om een van onze eigen pony hengsten te gebruiken. Die zouden ook wel passen namelijk.
Maar goed, om tocht maar vast de nodige voorbereidingen te treffen, toch maar de hengstenhouder gebeld en aangegeven dat ik wrsl 10 dagen later sperma nodig zou hebben. Ditzelfde besproken met de betreffende dierenarts die zou komen insemineren met wel het verhaal erbij dat Una een wilde merrie is, we momenteel geen opvoelbox hebben thuis en ik haar nog niet wilde transporteren met veulen erbij.
De dagen volgden... Twijfel sloeg toe... Iedere dag stond ik te kijken en te twijfelen wat ik zou doen. Maar na een paar dagen, ik meen een dag of 5, schoten ineens de vouwen bij Fortuna eruit en leek ze wel 5 centimeter groter dan de dag ervoor. Er was nog hoop! Daarnaast had ik zo'n zwak voor het paardje en vond ik haar zo goed gelukt, dat ik in geval van een ukkie, maar hoopte op een bijzonder goed springende rijpony. Worse case scenario.... We gingen toch de gok maar wagen! We zouden gaan insemineren. Als het zou lukken natuurlijk... niet een geheel onbelangrijk detail.
Donderdag was het dan zover... De hele dag gewacht op de dierenarts en einde van de middag zou ze dan daadwerkelijk komen. Vervolgens ging ik Una verblijden met het feit dat ze een romantisch onderonsje zou hebben met de arm van de dierenarts. Una voelde nattigheid en wilde eigenlijk niet meteen mee, maar ja... Fortuna lag nog op de grond te slapen. Ik keek Una aan en zei: "Ben jij nou een goede moeder? Loop je nu gewoon bij jouw slapende baby weg???", kennelijk dacht Una dat ook en ze draaide meteen terug zodat ik het halstertouw vast kon klikken. En gestaag wandelde ze met mij mee met een dartelende Fortuna naast zich die even alle paarden die buiten stonden gedag moest zeggen.
Eenmaal voor op het erf was Una heel rustig en relaxed. Fortuna is een heel makkelijk veulentje en Una heeft duidelijk meer rust met haar taak als moeder. Dus rustig stond ze naast mij te wachten op de komst van de dierenarts.
Eenmaal gearriveerd, heb ik Una maar in een stal met voerluik (soort veulenbox) geparkeerd, zodat we in ieder geval wat bescherming voor de dierenarts hadden. Ik gaf meteen aan dat Una gesedeerd moest worden. De dierenarts wilde dit niet meteen doen, maar ik was redelijk strikt daarin: "Jij gaat niet jouw arm hierin steken, als de merrie niet is gesedeerd"... Daar Una nu redelijk rustig leek, vertekende het, maar ik ken de merrie goed genoeg om te weten, dat ik dan een nieuwe dierenarts kan gaan bestellen.
Na even wat gediscussier of de praam niet zou voldoen, toch inderdaad gesedeerd en daarna de praam erbij op gezet (ik ken Una langer dan vandaag, alleen sedatie gaat haar ook niet helpen). Ik ook uitgelegd dat de merrie 'wild' is en zonder enige moeite door sedatie heenbreekt. Ik heb de verantwoording over dat paard, ik wil dat risico niet. Los van het feit dat ik liever nu wat rigoureus ben en met relatief weinig stress voor Una aan de slag kon, ipv dat we nu een hoop gedoe hebben, met een jong veulen ernaast en ik haar morgen helemaal niet meer kan benaderen.
zo gezegd, zo gedaan... Una werd gesedeerd en vrij vlot, in tegenstelling tot de eerste keer (zie vorig topic) ging haar lip hangen en liep het kwijl er al uit. Mijn vriendin die bij mij werkt, zei meteen al: "Kijk, het werkt nu wel". Mja... Ik vertrouwde het nog niet helemaal... Ik ken Una te goed. We hebben toch de praam erbij opgezet. Het zekere voor het onzekere, ze stond niet in een opvoelbox. Veiligheid boven alles.
Una was redelijk rustig, maar ze had een bepaalde blik in haar ogen, die ik redelijk goed ken, de "blijf-van-mijn-lijf-blik"
Gelukkig een dierenarts met hele kleine handjes... Een drol uitpersen, zou meer pijn doen, zei ze. Una had wel wat stress, want die drol volgde dan ook vrijwel direct.
Toen was het zover... De dierenarts zou naar binnengaan om te scannen. Una leek rustig, maar niets was minder waar. De dierenarts stak haar arm er in en in een fractie van een seconde begon Una te grommen en KLABAAAAAMMMMM!!!! Vol uitgehaald naar achteren!
"Houston... we've got a problem..."
Heerlijk koppie heeft ze 
Ik lees mee! 