Lieve allemaal,
Wat een overweldigend aantal reacties, ik weet niet wat ik moet zeggen, doet me heel veel goed om te zien op hoeveel mensen mijn lieve rode koningin in zo'n korte tijd indruk heeft gemaakt.
Tsja en dan wil ik hier toch, ook als zijnde een stuk verwerking, het topic afmaken en mijn laatste update afronden. Ik doe het dit keer in tegenstelling tot hoe ik normaal schrijf zonder smilies, ik wil mijn verhaal doen en vind in dit geval eigenlijk geen enkele smilie passend.
Helaas niet zoals dit topic had moeten eindigen, wat heb ik het er zwaar mee.
Nadat ik hier zaterdag plaatste dat Kruimeltje na enige onrust weer lekker stond te eten, besloot ik even mijn ogen dicht te doen in de auto. Ik had de wekker elk half uur gezet, en had natuurlijk het birth alarm nog. Tegen half 2 zag ik op de camera dat Kruimel opnieuw onrustig werd, en ook gelijk wel fel onrustig, ze liet zich met veel geweld vallen en klapte tegen de wand. Ik ben bij haar gaan kijken en het was veel staan en liggen en direct weer staan. Ze zweette al flink. Ik was nog niet helemaal zeker of de vruchtwaterblaas geknapt was en probeerde te kijken of er al een pootjesblaas zichtbaar was. Die zag ik nog niet. Ze lag met haar billen richting mij en ineens knapte de vruchtwaterblaas, alles gutste met enorme kracht over mij heen. Op dat moment had ik nog gezonde spanning en appte ik met een vriendin die het ook volgde en waren we nog lacherig dat ik onder het vruchtwater zat. Nou en toen moest de pootjesblaas komen, maar die kwam niet. Ik werd onrustig, toe nou Kruimel, nou verder zoals het hoort, kom maar door me die voetjes. Maar ze kwamen echt niet en Kruimel was ontzettend onrustig. Toen raakte ik al lichtelijk in paniek, dit gaat niet goed, dit hoort niet. Ik belde de veearts, de dienstdoende arts moest uit een dorp 40 minuten verderop komen! oliebol dikke oliebol, niet goed. Hij zou proberen zijn collega's die dichterbij woonden te bereiken, ondertussen raakte ik echt in paniek en heb ik mijn man gebeld dat het mis ging. Mijn man kwam gelukkig direct. Toen heb ik zelf Kruimel opgevoeld, ik kwam met moeite binnen en voelde in mijn beleving een kontje. fiets, dit is dus echt mis. Opnieuw de veearts gebeld, hij kon zijn collega's niet bereiken dus was onderweg, ik vertelde heb dat ik een kontje voelde en ik moest maar met haar proberen te stappen tot hij kwam.
Ik belde een andere veeartspraktijk in de regio maar ook die moest zeker een half uur rijden dus dat had geen nut, er zat niks anders op dan op de al rijdende veearts te wachten. Ondertussen was mijn man gekomen, mijn land ligt nogal verstopt achter priveterrein in een woonwijk en de arts die onderweg was is nooit eerder bij mij geweest, dus ik heb mijn man gevraagd bij de weg te gaan staan om de veearts op te vangen. Ondertussen bleef Kruimel zich laten vallen en persen, ze had het direct al heel zwaar.
Toen de veearts kwam en hij opvoelde, vertelde hij me dat het niet een kontje was wat ik voelde, maar de kruin van het hoofdje. Het hoofd lag naar beneden gericht en de benen krom naar achter. Het geboortekanaal was nauw, erg nauw, dat had ik zelf met mijn kleine handen al gevoeld. Zoals ik al had gezegd waren haar banden eerder die avond nog niet echt los, en nu ook nog steeds niet enorm.
De veearts kreeg het idee dat het veulen al dood was, er kwam geen reactie, het werkte niet mee.
Achteraf vermoed ik dat het dus al eerder dood was, ik had het al een dag of 2 niet meer zien bewegen. Dat noemde ik hier ook, ik had gemeend nog een hobbeltje te hebben gezien, maar waarschijnlijk was dat iets anders. Zeker niet meer het gerommel en gestuiter dat ik hier ook gedeeld heb. Ik heb daar nog op gegoogled maar las dat dat wel vaker voorkwam als ze overdragen en dat er op een gegeven moment niet veel ruimte meer is om te bewegen. Misschien dat het daarom ook ineens zo hard ging; het lichaam wilde het dode veulen eruit hebben.
Ook gaf de veearts aan dat hij het idee had dat het veulen misvormd was, de benen voelden krom, het veulen voelde massaal en het hoofd was groot.
In eerste instantie probeerde hij het hoofdje en de benen in het geboortekanaal te krijgen, maar dit lukte niet goed, elke keer klapte het hoofdje weer terug met de kruin naar het geboortekanaal gericht.
Die arme Kruimel perste en perste maar er gebeurde niks.
Na een tijdje had de veearts het hoofdje dan eindelijk naar voren, maar het lukte niet om hoofd én benen in het geboortekanaal te krijgen en te houden. Hij heeft geprobeerd met touwtjes om de voeten de hele boel tegelijk erdoor te trekken, hij het hoofdje met zijn handen, mijn man de voetjes met de touwtjes, maar ook hier zat geen beweging in. De nare optie tot zagen hadden we al even besproken. Dit was het moment dat we besloten dat er geen andere optie meer was, het veulen redden ging zeker niet meer lukken, dan maar alles op alles om Kruimeltje te redden.
Ik zal dit deel niet te gedetailleerd beschrijven en zet het even in een spoiler Spoiler:
het komt er dus op neer dat we besloten om te proberen om het veulen in gedeeltes er uit te krijgen. Mijn lieve man, die helemaal niks met paarden heeft, heeft de veearts moeten ondersteunen met zagen, terwijl ik aan de voorkant bovenop Kruimeltje lag om haar op de grond te houden. Die lieverd bleef namelijk opstaan en zich laten vallen, ze heeft zich 1 keer zo hard laten vallen dat ze met haar hoofd heel hard tegen de rand van de stal klapte en gelijk een dik oog kreeg. Ik was in een ware nachtmerrie beland, heel even dacht ik echt dat het een nachtmerrie was ( Ik droom vaak ontzettend levendig) en probeerde mezelf wakker te roepen zoals ik vaker doe bij nachtmerries, maar al gauw had ik door dat ik nu echt in mijn eigen grootste angst en nachtmerrie beland was. De veearts besloot haar toch een ontspanner te geven, ookal zou hiermee haar persweeën ook wat afnemen. Ik kreeg in de gaten dat dit nog veel meer mis ging dan ik ooit had kunnen denken.
Het hoofdje werd eraf gezaagd, in de hoop daarna meer grip op de benen te kunnen krijgen en zo het veulen er toch uit te kunnen trekken. Maar zelfs het losse hoofdje kon met moeite uit het geboortekabaal komen. Daarna trokken mijn man en de veearts met touwtjes aan de benen terwijl ik nog steeds aan de voorkant bovenop Kruimeltje lag. Ik voelde me zo schuldig, ik bleef maar roepen "Sorry meisje, sorry meisje, het spijt me zo"
Toen mijn man en de veearts trokken, werden Kruimel en ik gewoon mee getrokken. We bespraken nog heel even om dan eerst te proberen om nog een been met deel schouder er af te halen. Kruimel bleef ondanks de ontspanner persen en krabbelen en raakte uitgeput.
Op dat moment zei ik "Jongens, ophouden, we moeten wel realistisch en eerlijk naar Kruimeltje toe blijven" , de veearts antwoordde dat hij blij was dat ik dat zei, en dat als we eerlijk waren dit niets meer ging worden. Als dan een been en een deel schouder eraf waren, mocht dat al lukken, moest alsnog de rest eruit, en dan nog de heupen. Kruimeltje was kapot en lag te lijden, echt te lijden. Het was inmiddels rond half 5, we waren al uren bezig om het veulen eruit te krijgen. Dit kon gewoon niet. Dit kon ik mijn trotse meisje niet langer aan doen. Voor een keizersnede was ze al veel te veel uitgeput, dat zou haar ook fataal worden.
Temidden van deze horror heb ik dus besloten om te stoppen, het was klaar zo, ophouden met deze lijdensweg, laat haar gaan... laat ze gaan...
En toen was dus die gruwelijke spuit daar weer, die ik afgelopen 2,5 jaar al eerder heb moeten accepteren bij Bas en Tom. Ik heb gegild, gehuild, geschreeuwd, Duizendmaal sorry tegen mijn meisje gezegd, zoveel spijt. Kruimeltje had een hekel aan injecties, als ze een prikje moest voor tandartsbehandeling of een enting, was ze altijd enorm boos. En ook nu reageerde ze nog op de eerste verdovingsprik, ze maaide flink met haar voorbenen terwijl ze al behoorlijk uitgeput was. De veearts vroeg hardop "wat doe je nu?" , ik zei 'vraag dat maar aan je collega's, dit is een felle tante die dat niet zomaar laat gebeuren' Daarna kreeg ze de laatste prik, daar ging ze, daar gingen ze, mijn beide toppertjes. Wat een intens verdriet.
Het begon inmiddels licht te worden, mijn lieve Welsh Sven heeft de hele nacht bij de stal gestaan te waken. De andere 2 lagen verderop in het land, maar Sven was trouw aan zijn koningin en heeft alles meegekregen. Ik heb hem bij Kruimel in de stal gelaten, hij zakte door zijn benen, begon te gapen. Allemaal stress wat er uit kwam, arme pony. Daarna begon hij te luchtzuigen en vervolgens ging hij heel stoïcijns onder de overkapping staan met een painface. Die heeft flink wat te verwerken, hij heeft alles meegekregen.
De veearts zei dat hij vaker problemen bij mini's ervaarde, wat ik uiteraard wist, maar dat hij het zo dramatisch nog niet eerder had meegemaakt. Ik had 3x pech; het veulen was hoogstwaarschijnlijk al voor de bevalling overleden dus werkte in niks mee, het lag verkeerd en hij had het idee dat het misvormd was. De benen voelden erg krom en lagen naar achter geklapt. Het onderkaakje stak voor het bovenkaakje uit, maar dat kan ook gekomen zijn omdat de veearts er aan getrokken heeft.
Tsja en toen was ik leeg, kapot van verdriet en totaal van de wereld. Zelfs mijn man stond er bij te huilen, dat deed me heel veel. We hebben Kruimel afgedekt en zijn naar huis gegaan, in afwachting van dat mijn zoon wakker werd. Ik had mijn zoon de avond ervoor nog in zijn slaap gestoord en gevraagd of hij mee ging omdat de bevalling er aan leek te komen, hij had toen slaperig "nee" geantwoord ( Waar ik achteraf gezien dolblij mee ben want dit had hij niet mee moeten maken).
Zijn eerste vraag toen hij wakker werd was dan ook "Is Kruimeltje bevallen ?" , gut en dan moet je antwoorden wat er gebeurd is...
Zijn reactie was wat bleu, hij kon het zich niet beseffen dat hij haar vorige week nog vasthad en dat ze er nu niet meer was. Hij is eerst naar zijn vaste moutainbikeles gegaan op zondagochtend en smiddags zijn we met zn allen gaan kijken om afscheid te nemen. Hij heeft haar geaaid en vond het nog steeds onwerkelijk, maar is gelukkig niet overstuur, hij is wat vlakjes en dat is goed zo.
'snachts had ik het hoofdje in een handdoek gerold omdat ik mijn zoon daar niet mee wilde confronteren. Maar ik wilde het gistermiddag zelf wel zien. Het was een prachtig koppie, met grote kraalogen, en vosrood net zoals zijn moeder. Zijn voorhoefjes waren wit, met witte haartjes tot de koot, verder heb ik niet kunnen zien. (Ik zeg 'zijn', ik weet het geslacht niet maar in mijn hoofd is het altijd een hengst geweest) Maar hij had dus witte voorvoetjes, en een rood hoofdje, ik heb zelf dus maar ingevuld dat hij toch de schabrakbonte appaloosa was die ik graag wilde. Het hoofdje was eigenlijk prachtig en ik werd er op een bepaalde manier rustig van om het te bekijken. Me in te beelden hoe het er verder uit gezien zou hebben. Ik heb het geaaid en toegesproken, ik kreeg er zo echt een beeld bij om ook weer afscheid van te nemen.
Ik heb de manen en staart van Kruimel afgeknipt en samen met mijn man hebben we haar op de trailer gelegd. Het hoofdje heb ik erbij gelegd, onder een dekentje. Het voorplukje heb ik afgeknipt. Zo heb ik toch nog iets tastbaars.
Spoiler:
Ik heb het veulen Tos genoemd, die naam had ik voor een hengst in mijn hoofd. Tos, uit het kinderboek Otje van Annie M.G. Schmidt. In de kinderboekenlijn die ik aan wilde houden. En Tos, omdat dat een samenvoeging is van mijn toppers Tom en Bas, die ik eerder heb moeten laten gaan.
Foto van Kruimel en Tos samen voor zekerheid in een spoiler, het is niet heel luguber ofzo hoor, ik heb ze netjes met een dekentje afgedekt zodat het net lijkt alsof ze naast elkaar liggen te slapen. Persoonlijk ben ik hier heel blij mee, het geeft me behalve verdriet ook rust om ze zo toch 'samen' te zien. Zo hadden ze nu samen in het land moeten liggen
Spoiler:
Gisteravond, toen ik weer in het land kwam om de andere pony's te voeren, zag ik boven mijn land het volgende natuurverschijnsel; de grote zon met een bijzon. Kruimeltje en Tos... Voor mij even heel symbolisch en heel welkom.
Hier zal ik verder niet teveel over zeggen, maar Kruimeltje en Tos zijn bij mij gebleven, samen met de manen van Bas en Tom. Voor Tos hadden we een mooi rood halster klaarhangen, de lievelingskleur van mijn zoon. Ze krijgen een mooie herdenkingsboom
En nou moet ik verder, verder zonder Kruimeltje, verder zonder veulen. Ik had een weitje speciaal voor hun afgezet, 1,50 meter hoog zodat mijn Welsh niet bij ze in zou springen. Met een zelf in elkaar getimmerd prachtig schuilhokje. Ik had een schuurpaal met bezems op haar maat er in, dat zou hun weitje worden. Het is nu voor niks...
Ik heb vanmiddag haar stal opgeruimd. Ik zat er enorm tegenaan te hikken maar met bloed en vruchtwater in combi met de hitte etc. moest het toch maar direct. Dan kunnen de andere pony's er toch ook weer gebruik van maken met de aankomende warmte. Het zou haar mooie kraamstalletje moeten zijn en ze zou er nu met een veulen in moeten staan, maar het mocht niet zo zijn.
Ik ben leeg, ik ben op, ik heb ontzettend veel spijt dat ik me heb laten overhalen. Ik had me overal op voorbereid, ik had alles klaar staan voor een trage start. Ik wist alles over voetjes aantrekken, red bag delivery. Ik was zo naïef om te denken dat bij een verkeerde ligging de veearts even hophop neusje en beentjes naar voren doet en dan alsnog het veulen er af komt. Ik dacht dat ik alle scenario's had bedacht maar als ik maar zorgde dat ik er bij was, dat het dan goed zou komen. Ik had rekening gehouden met eventueel een dood veulen, wat ontzettend zonde zou zijn maar dat zij dan zo. Ik had totaal geen rekening mee gehouden dat ik Kruimeltje zou verliezen. En dat doet pijn. Ik voel me schuldig tegenover haar, dat ik haar dit aangedaan heb, dat ze die laatste uren zo geleden heeft. Ik voel me leeg en wilde gister eerst niet slapen, terwijl ik kapot was. Ik wilde gewoon weer waken, vol adrenaline op de bank liggen, camera kijken enzo. Toen ik uiteindelijk toch wegzakte in slaap, hoorde ik ineens Kruimeltje hummen om haar brokjes. Ik schrok, het klonk zo echt. Ik heb nog gefocussed op geluiden buiten of ik het daar misschien mee verwarde maar hoorde daar verder niks. Het zat in mijn hoofd maar het was wel heel apart.
Hier eindigt dan het verhaal, ik had zo graag anders gewild. Ik had het hier vol willen spammen met veulenfoto's, maar deze afloop had ik niet gewenst en niet geweten. Het schuldgevoel zal nog wel een tijdje aanhouden, had ik maar naar mezelf geluisterd, had ik maar voet bij stuk gehouden toen ik zei dat ik er niet aan zou beginnen. Dit heeft lange tijd nodig om te slijten. Nu heb ik mijn 3 ruinen nog, maar Kruimel zou hummend voorop moeten rennen al het brokjestijd is. Wat ga ik dat missen
Dag mijn allerliefste Kruimeltje, mijn rode koningin, ren maar fijn samen met je kleine Tos, en Tom en Bas, daarboven door de grote bloemenvelden...
Geplaatst: 16-05-22 10:51 
Deze nachtmerrie kon niemand voorspellen. 
Enorm veel sterkte voor jou en je zoon ook natuurlijk! Neem vooral je tijd. Bokt heeft absoluut geen prioriteit nu. Knuffel! 
