Ach Moon, sterkte!

[ img ]

Heel veel sterkte, tranen in mijn ogen, zo mooi en vol liefde geschreven.
Ook ik ken helaas het gevoel van afscheid nemen van een geliefde viervoeter.

Zo mooi hoe jij jullie afscheid hebt kunnen beschrijven. veel sterkte.

Ik ben ook niet gelovig. Mijn moeder die iets meer dan een jaar geleden overleed, is vandaag jarig en was gek op honden. Ik geloof dan ook graag dat onze Dribbel, die wij in 2018 moesten laten gaan op 17-jarige leeftijd, nu ook bij haar is.

Misschien heeft jouw hondje mijn moeder wel gevonden, waar ze ook mogen zijn.

Heel veel sterkte

Respect hoe je dit hebt gedaan. En heel veel sterkte.

Wat komt dit binnen, Charley had twee fantastische baasjes die ook tot het laatste moment het juiste gedaan hebben en alle liefde gegeven hebben die hij jullie ook gaf
Heel veel sterkte met verder gaan zonder jullie geliefde krullenbol.
Maar hij zal altijd in jullie hart bij jullie zijn

Ook ik ben niet gelovig maar toch denk ik en hoop ik dat ergens daarboven ze op ons wachten tot we weer samen kunnen zijn

Bedankt voor alle steunbetuigingen, dat doet me veel goeds.

Gisteravond was het heel zwaar. Ik bleef vanaf de bank maar kijken naar waar hij normaal lag in zijn mand. Mijn man zat in een stoel waar charley vroeger zelf op kon springen, toen het minder ging had mijn man een trappetje gebouwd en kon hij er weer op komen. De laatste maanden werd je erop getild zodra je je snuitje tegen een van onze benen bij de stoel aan drukte. Ik zag je zo voor me, dat je bij hem op schoot lag te slapen.

Ik kon gisteren ook niet zomaar gaan slapen, iedere keer als ik mijn ogen dicht deed dacht ik aan je. Ik heb filmpjes gekeken tot ik zo moe was dat ik ondertussen in slaap viel.

De laatste tijd kwam je in de ochtend ook niet uit je mand, je wachtte wel tot het tijd was om naar buiten te gaan. Maar het eerste wat ik altijd deed was een aaitje brengen en je kwispelde.
Ik heb je mand maar weggedaan, ik kon er niet tegen, steeds in een flits dacht ik daar lig je, zoals ik dat zovaak heb gedacht. Hij ruikt naar de geur die de laatste tijd uit je mond kwam, ook geen goede herinnering want dat was een teken waaraan we ook wisten dat het niet goed met je ging.

Zo vreemd om nu alles te zeggen in verleden tijd, het is nooit meer zullen we zo samen met charley gaan wandelen? Wil je charley straks ophalen (als hij bij de oppas was)? Ga je straks met hem naar het bos? Maar sommige dingen zullen we ook niet meer zeggen in verleden tijd, heb je vanmiddag met charley gespeeld? Heb je ver met hem gelopen? Hebben jullie nog lekker geknuffeld?

Charley zat zo verweven in ons leven. Als mijn man op zolder werkte en ik kwam via de poort binnen dan tilde mijn man hem altijd op en keken hun samen uit het raam, je hangende oren op standje blij en je staart kwispelde uitbundig.

Binnenkort wil ik weer starten met de moestuin, maar ik vind het idee nu heel moeilijk. Als ik in de tuin was, was hij er ook altijd bij. Als ik voor in de tuin bezig was lag je op de stoep om je heen te kijken alsof je de wacht hield, ik hoefde niet naar jou om te kijken want ik wist dat je niet weg zou gaan.

Wat zal het leven anders zijn. Ik heb nu moeite om leuke dingen te lezen/horen en het klinkt niet eerlijk en egoïstisch maar ik vind het lastig om berichten te lezen van mensen die blij om iets zijn. Ik wil ook graag blij voor hun zijn, maar van binnen lukt het even niet.

Ik ga maar even wandelen, alleen wandelen. Ik denk dat het wel iets heeft geholpen dat ik het laatste jaar vaker alleen liep omdat je niet zo ver meer kon. Maar normaal ging ik elke ochtend als eerst met jou naar buiten, nu ga ik alleen naar buiten en kom alleen weer terug en als ik dan terug kom, dan ben je er niet.

MoonSparkle,
Heb nu net pas je topic, met tranen in mijn ogen gelezen, op de eerste dag dat Charley niet meer fysiek in je leven is. Wat waren jullie mooi en goed voor elkaar, en wat heb je prachtig over hem geschreven.
Hij leeft nu verder in je hart.
Heel veel sterkte met het gemis, ik hoop dat de mooie herinneringen je ook kunnen troosten.
Wat jullie samen hebben meegemaakt is heel bijzonder, en daar hoort dan nu ook verdriet bij ...

Wat intens geschreven... wat een enorme liefde...en nu leegte...
Wat werd er van hem gehouden, een houden van die nooit over gaat.

Heel veel sterkte

Heel veel sterkte. Zo herkenbaar dat je hem nog overal ziet. Het is ook raar, want hij is er altijd geweest.

Wat een gat ineens he, Moonsparkle...
Ik weet nog dat ik de eerste ochtend, toen ik de huiskamer in stapte, toch even om het hoekje keek om te kijken of ze toch niet gewoon in haar mand lag... Zo pijnlijk.
Je zal nu overal herinneringen hebben, dat zal nog een tijd zo blijven.
Maak je niet druk over het geluk van andere mensen, je verdriet is veel te vers en mag nu gewoon even de overhand hebben!

Volledig eens met Goof.
Iedereen heeft geluk en ongeluk. Maar dat betekend niet dat jij geen verdriet zou mogen hebben of uiten.
Het verlies en zeker als je als eigenaar de keuze moest maken, van een hond is ontzettend zwaar. Het is meer dan een hond, het is je trouwste vriend en onderdeel van je gezin. Tenminste hier. En dat doet gewoon pijn. Heel veel sterkte

Ja het was echt mijn beste maatje, mijn man noemde hem ook regelmatig maatje.

Ik krijg het niet voor elkaar je drinkbak op te ruimen, je dronk er je laatste ochtend nog uit. Ik vraag me af hoe lang het zal duren voor het water opgedroogd is maar ook hoe lang het duurt voor mijn tranen opgedroogd zijn.

Ik zie steeds voor me hoe je bij ons op schoot zou liggen of tegen ons aan. Ik heb wat moeite met in de buurt naar buiten gaan of naar plekken waar ik met jou kwam. Hoewel je niet was opgeleid als hulphond was je zeker een hulphond voor mij. Ook mensen die niks met honden hadden wist jij over te halen om gek op je te zijn. Je troostte me en bracht me rust en kon me zo intens aan kijken alsof je ook probeerde te zeggen dat je van mij hield. In ieder geval liet je me nooit alleen en wat mis ik je aanwezigheid.

Je liep bijna altijd los en liep het liefst met een boogje om andere honden heen of bleef strak achter of naast mij. 2 keer in je leven was je aangevallen door een andere hond en ik werd op die momenten echt blind, zonder een moment te twijfelen trok ik ze met een oerkracht van je af. Wat was ik bang dat je wat zou gebeuren. Jij was er voor mij en ik was er voor jou.

Hoewel ik soms bang was dat er wat met je zou gebeuren, zijn wij degene die je hebben laten gaan. Toch klinkt dat niet kloppend want in mijn hoofd lukt het niet om je te laten gaan. Mijn man en ik beseffen gelukkig wel dat het afscheid ook een goed deel is van zijn verhaal. We hadden tijd, we konden hem nog laten doen wat hij zo leuk vond, hij hoefde niet enorm te lijden en wij hoefde hem niet verder te zien aftakelen. Natuurlijk wisten we dat het niet goed ging, maar gelukkig kon hij op zijn manier nog zichzelf zijn tot hij ging.

Morgen ga ik weer aan het werk, ik vraag me af hoe dat zal gaan. Zal de afleiding helpen?

Nogmaals heel veel sterkte Moon. Je weet inderdaad dat je goed hebt gedaan om hem te laten gaan, maar om het ook te voelen is iets heel anders. Het gemis wordt er niet minder van.
Veel succes met werken vandaag.

Hoe gaat het vandaag met je Moonsparkle?

Ik hoop dat je de dag door bent gekomen TS. En ik hoop dat je een leidinggevende hebt die begrijpt dat het laten gaan van een soulmate een indringende gebeurtenis is en je de ruimte geeft om te rouwen. Geef jezelf die ruimte ook. Het is hard. Ook mooi, omdat je zoveel hebt kunnen liefhebben, maar op dit moment waarschijnlijk gewoon alleen hard en verdrietig. Heel veel sterkte

Wat lief dat jullie nog berichtjes hebben geplaatst en boots dat je vroeg hoe het is gegaan.

Vooral vanochtend bij aankomst op het werk had ik het echt heel moeilijk. Ik liet Charley elke ochtend voor het werk uit. Gelukkig was het niet zo druk en heb ik fijne collega's.

In de middag, ik stel me voor de kliko op te halen, maar ik loop er langs. Ik loop richting het park. Ik kijk naar de stoep, de stoep waar je altijd moest wachten met oversteken tot ik aan gaf dat je over mocht steken. Ik kijk naar een paaltje in de grond, voor andere gewoon een paaltje, klinkt suf maar zelfs dat paaltje heeft een waarde omdat het altijd het eerst plekje was die je als urinoir gebruikte je hebt daar gewoon zo vaak gestaan...
ik kwam thuis en bedacht me:'kliko vergeten'. En toen dacht ik aan de momenten dat ik de kliko aan de straat zette of ophaalde. Je kon me zien vanaf de klikoplek dus bleef je de laatste jaren lekker voor de deur zitten kijken hoe ik liep met de kliko en altijd als ik terug liep rende je even een blij rondje alsof je toen al dacht:'ik ben zo blij dat je terug bent!' jij maakte dit soort momenten leuker.

Best wat mensen zeggen nu: probeer het er ook een beetje van te nemen, nu kan je gaan waar en wanneer je wil. Tja zijn verlatingsangst maakte het niet altijd makkelijk, maar nu denk ik vooral dat het voor hem zorgen het altijd zo waard was. Liever af en toe beperkt en puzzelen dan zoals het nu is.

Gisteren heb ik nog allemaal foto's van je uitgezocht. De collage van de eerste post gaat op canvas. Daarnaast heb ik zo'n 25 foto's besteld omdat ik niet kon kiezen welke 2 foto's ik wil in een lijstje met je pootafdruk. Gek eigenlijk dat ik je steeds voor me zie en verdrietig wordt, maar dat ik dan foto's laat afdrukken waardoor ik je nog meer om me heen zie. Het zal denk ik horen bij een rouwproces.

Dat laatste denk ik ook. Van mijn twee konijnen heb ik de as in een mooie urn en ernaast hun foto’s en die had ik daar al meteen na hun overlijden gezet. In het begin keek ik er met moeite en met tranen naar, maar hoe meer tijd er verging, hoe vaker ik een kleine glimlach bemerkte omdat ik me vooral hun fratsen herinner en het grote verdriet wat naar de achtergrond is verplaatst.
Nog steeds kan ik ze op momenten heel erg missen, net als onze hond van vroeger en ook mijn parkietjes die heel oud hebben mogen worden. Maar alle zorgen en alle verdriet wegen niet op tegen alle moois dat dieren ons in het leven brengen

De collage van Charley bevat ook zulke mooie momentjes

Ik vind het zo mooi hoe je Charley eert in al die hele kleine dingen waar we normaal nooit bij stilstaan. Ik denk dat dat een hele wijze les is voor iedereen die je berichten hier leest. Dankjewel daarvoor.

Je kunt nu niet herinneren zonder de pijn, maar zonder de herinneringen kun je niet liefhebben.

"Het ervan nemen" is waarschijnlijk wel het laatste waar je op dit moment aan denkt..
Ik vroeg me al af of je iets voor hem wilde maken. Laat je Charlie ook cremeren?

Wat mooi gezegd, hier kan ik me helemaal bij aansluiten.

Snap dat het dubbel is, nu verdrietig worden van Charley zien maar hem toch overal om je heen willen hebben

Komt hij terug naar huis? Ik vind er zelf veel troost in als ze terug thuis zijn.

Sorry dat ik niet meer zo gereageerd heb, ik had even een break nodig. Ik schrijf graag van me af maar vind het dan lastig om daarna in te gaan op reacties

Lieve Charley

Het is meer dan een maand geleden dat we je moesten laten gaan, of is het dat we je mochten laten gaan? Het is toch ook wel fijn dat we ervoor konden kiezen om je niet verder te laten aftakelen. Ik hoop dat je het begrijpt dat we langzaam dingen proberen op te ruimen, maar je andere baasje en ik doen alleen wat weg als we het er beide mee eens zijn. Je jas hangt nog naast onze jassen, de twee vakken in de schoenenkast zijn nog bezet door jou spullen, dit terwijl er schoenen op de grond staan omdat ze niet passen, daar maakte we weleens grappen over maar nu niet.

Alles op zijn tijd, kon je maar een seintje geven, het was allemaal goed en het is ook goed zo, ruim maar op, het geeft niet. Maar het geeft wel, het lukt niet met alles. De vloer is intussen al wat keren schoongemaakt, maar ik vind het confronterend dat ik nog maar heel zelden een haar van je vindt. Ik weet dat je weg bent maar wil niet dat je helemaal weggaat. In gedachten en in ons hart zul je altijd blijven.

Ik mis je bij me op de bank, ik mis je gezucht, ik mis je ogen die zo in die van mij konden kijken en ik mis ook jouw op het laatst bedachte spel waarbij je je speelgoed onder de bank gooide en dan keek van je speeltje naar mij net zolang tot ik toe gaf en op de grond ging liggen en je speelgoed pakte. Ik mis je snuit, je kusjes, je geur, ik mis je.

Zonder jou is ons gezin niet zo compleet, het is zo leeg. Mijn man en ik troosten elkaar, nooit eerder hebben we samen zo hetzelfde intense verdriet meegemaakt.
Charley ik hoop dat je het snapt, dat je er oke mee bent dat we kijken naar een nieuw maatje. Niet om jou te vervangen, je bent niet te vervangen,maar ik hoop dat je er oké mee bent dat een soortgenoot van jou ons mag gaan steunen, zie het meer als gezinsuitbreiding. Je was best jaloers, andere honden hoefden van jou niet zo nodig, hoewel ik niet gelovig ben hoop ik dat waar je bent je het ons gunt om straks weer voor een krullenvriend te zorgen, ik mag graag geloven van wel want jij had ook altijd het beste met ons voor.

Bedankt voor de mooie reactie