Ik heb al 16 jaar een valkparkietje. Deze stond altijd bij mij op mijn kamer als kind, hij vloog altijd los toen ik uit huis ging is hij er nooit meer uit gehaald. Ik woon nu tijdelijk thuis en het gaat me echt aan mijn hart als ik hem zie. Mijn ouders zien niet echt in dat een vogeltje gewoon vogel moet kunnen zijn “want alle vogeltjes zitten toch in een kooitje?”. Van de week schrok want ik zag wat kale plekjes, ik dacht al aan verveling maar alsnog hem mee naar de vogelarts genomen. Zij bevestigde dit maar alsnog laat ik hem op van alles testen. Hij heeft zoveel kabaal gemaakt toen ze bezig was
ben ik de enige die bijna moet huilen als zijn/haar vogel in paniek is. Kon het echt niet aan zien
Bottom line: dit dierenarts bezoekje heeft bereikt wat ik wilde. Mijn ouders zien in dat hij toch wat meer nodig heeft dan een beetje geklets en wat speeltjes. Zijn voeding, dagelijkse routine en speeltjes worden verbeterd. Hij krijgt ook nog een grotere kooi van mij. Maar wanneer ik ga samenwonen over een paar maanden, krijgt hij zijn eigen kamer en nog een vriendje. Hopelijk kunnen we hem nog een beetje vermaken tot de lente zodat hij zijn veertjes blijft behouden.