LWDaisy, wat heftig! Sterkte voor je weidegenoot.

Hopelijk lukt het om de tijd vrij te maken en samen te genieten. Ik heb ook geen tijd om ze elke dag allemaal uren te knuffelen en van alles te doen, maar er zijn, ze zien, het even contact is soms genoeg. En achteraf kan het zoveel verschil maken.

Net als wat ze met mensen zeggen; ga nooit weg met ruzie. Zorg dat je laatste herinnering goed is.

Twiggy, helemaal gelijk. Ik heb mn ruin 19jr gehad en ook alles van hem geleerd. Hij stond ook zeker boven veel mensen. Net als mn shet die we 21jr mochten hebben.
We hebben jongere paarden korter gehad en minder van mogen genieten en die ontvallen je ook soms zomaar.

Een paard van 20 kan 35 worden en dan heb je nog 15jr samen, langer dan menig mens zijn paard in bezit heeft.

Ik heb je quotes even aan elkaar geplakt, geen idee of dat nou zo handig is haha.

Ergens heb je gelijk - je hebt gelijk als je zegt dat bij een 20 jarig paard het einde dichterbij is dan het begin.

Maar dat neemt niet weg dat het je zéker nog kan overvallen. Ik heb het gisteren van heel dichtbij meegemaakt, en ben echt zo'n beetje in shock. Want ook al was mijn weigenootje 22 jaar en had hij niet meer al zijn tanden, hij was verder kerngezond. Een blij ei, altijd vrolijk, rondrennen als een 4-jarige, mijn merrie dekken, ... Op en top gezond. Hij zag er ook heel goed uit, je zou hem zijn jaren niet gegeven hebben. Hij was nog maar een goed jaar op pensioen na zijn carrière als politiepaard.
En dan krijg je 's ochtends telefoon dat het niet goed gaat, hij ligt neer en wilt niet meer recht. Ze zijn ermee naar de kliniek gereden, en in de namiddag was zijn verhaal ten einde. Koliek met erg weinig overlevingskans na operatie.

Dus ja - ook bij 20+ kan het je nog steeds heel erg overvallen. Want eergisteren galoppeerde hij nog door de wei en was er helemaal niets aan de hand.

Het heeft mij wel aan het denken gezet.
Je hebt paarden (en andere dieren) die medisch iets kunnen gaan mankeren, waardoor je dan "dé" beslissing maakt. Acute koliek, een gebroken been, een infectie op een stom wondje die naar binnen slaat.
Wat de oorzaak ook is, het is iets medisch, iets wat pijn in hoge mate veroorzaakt en/of waar geen weg meer van terug is waardoor je dan de beslissing vrij "makkelijk" kan maken dat het genoeg is geweest.

Maar wat nou als ze medisch gezien niets ernstigs mankeren, en ze "gewoon" oud worden? Daar komen ook kwaaltjes bij kijken, maar niets zo acuut, levensbedreigend of pijnlijk als een gebroken been of acute koliek. Dan moet je dus zelf elke dag opnieuw kijken hoe je paard het doet. Je ziet hem/haar grijzer worden, stijver worden. Moeilijker rechtkomen na het rollen. Hier en daar moet er een tand getrokken worden.
Maar dus niets drastisch, niets plotseling van het ene op het andere moment waarbij je NU moét beslissing.
Doodeng vind ik dat. Zal ik het zien, als het op deze manier mag gaan?

Is het makkelijker, als het acuut gebeurd? Enerzijds denk ik van wel, maar het zal zeker ook meer trauma geven. Je gaat vandaag slapen, er is niets aan de hand, en morgen stort je hele wereld in.
Als het niet acuut gebeurt, als het "gewoon" verouderen is er er komt daardoor meer slijtage en kwaaltjes, vind ik het nogal een beslissing die je zelf zal moeten maken. Echt, doodeng. Zal ik het juiste moment zien? Zal ik te vroeg zijn, of net te laat? Hoe beslis je in godsnaam zoiets? Ik ben God niet, hoezo kan ik beslissen over leven of dood?

LWdaisy wat heftig zeg! En echt waar wat je zegt, genieten van alle momentjes. Dit heb ik de laatste jaren ook gedaan.

Bij mij was het even stil, ik heb de moeilijkste keuze in m'n hele leven moeten maken en ik heb Flavio afgelopen woensdag laten inslapen.

Eigenlijk wilde ik de keuze helemaal niet maken, maar wachten tot het echt niet meer gaat is ook een keuze en dit wilde ik Flavio niet aandoen.

Ik heb naar de afgelopen weken gekeken, of eigenlijk het afgelopen jaar en besloten dat ik 'm zo niet de winter in wilde laten gaan.

Z'n lijf was echt op. Hij ging van 't 1 naar 't ander. De goede periodes werden korter en slechter en z'n slechte periodes ook veel slechter. Flavio had "goede" dagen ipv goede weken.

Ik heb me het afgelopen jaar erg gericht op de "goede" dagen en als 't minder ging dacht ik okey, goed genoeg, morgen weer een dag. Alleen was 't niet goed genoeg meer, zeker niet om de winter in te gaan.

De laatste periode was ontzettend moeilijk, want nu wist ik dat dit echt de laatste momenten waren, maar ergens gaf 't me ook rust en eigenlijk gaf Flavio me in alles de bevestiging.

Ik heb nog intens van 'm genoten, met een lach en een traan en toen was het moment daar om 'm echt los te laten.

[IM] De allerlaatste mooie dag

Dit was precies wat ik zo moeilijk vond, echt verschrikkelijk. Want ja, hij werd ouder en had zo z'n dingetjes, maar was wel blij. Hij accepteerde wat hij wel en niet kon, zolang hij naar de grasjes kon was 't prima en kon dat niet, dan brachten we wat grasjes naar hem, ook goed.

Ik ben echt 't echt per dag blijven bekijken. Zo positief mogelijk, maar zo met 't begin van 't slechte weer moest ik toch echt even realistisch zijn en zo objectief mogelijk kijken. De makkelijkste weg leek voor mij inderdaad als het acuut was geweest, want dan hoefde ik de keuze niet te maken.

De vraag die bij mij elke keer terug kwam was hoever wil ik gaan en doe ik 't voor mezelf of voor Flavio? En toen kwam ik erachter dat ik al heel ver was gegaan en daarbij ook de twijfel of ik er wel goed aan had gedaan, of 't niet al een te laat was... Maar nee, de laatste keer er doorheen trekken was in maart ik gunde hem echt de lente/zomer, z'n "goede tijd" kwam eraan. Dat was voor hem, als ik nu door was gegaan was het voor mezelf geweest, omdat ik 'm niet wilde missen.

Ik vond de keuze ontzettend moeilijk, maar eenmaal gemaakt maakte dit 't juist toch makkelijker, ik heb heel rustig afscheid kunnen nemen. Mijn zoontje heeft een afscheidsfeestje gegeven en de dag zelf was mijn moment. Het blijft echt een k*t moment, maar dat had 't altijd geweest, of het nu of volgende maand of volgend jaar was geweest en mooier had 't in mijn ogen niet kunnen gaan, de aanloop erheen en het moment zelf.

Ach, wat is dat toch nog snel gegaan dan, heel veel sterkte
Maar denk dat je ergens het al wist toen je dit topic starte, gelukkig nog wel van hem genoten en een eerlijke keuze gemaakt.

Heel veel sterkte, flavlip.

Dankjulliewel.

En klopt romy1234, zeker waar. Ik wilde er eigenlijk gewoon niet over nadenken, wilde geen keuze maken, maar gewoon van 'm blijven genieten. Zodra het wat slechter met 'm ging raakte ik compleet in paniek en handelende ik echt vanuit emotie. Nu met het naderde slechte weer moest ik even wat afstand nemen en zo objectief mogelijk kijken wat 't beste was voor Flavio, los van hoe ik me erbij voelde. Dit was de eerlijkste keuze naar hem toe.

Heb jij je nieuwe paard nog en hoe gaat dat nu? M'n zus en ik zouden eigenlijk als onze oudjes er niet meer waren samen een jonkie kopen, maar ze is er al (ondertussen 1,5 jaar). M'n gevoel schiet wat haar betreft heel erg heen en weer, maar ben wel blij dat ik haar al ken. Ik weet niet of er anders nog een ander paard gekomen was. Zelfs nu was ik al 't vergelijken en het zal echt moeilijk zijn om weer met haar aan de slag te gaan, maar het gaat me ook wel helpen denk ik.

Heel veel sterkte flavlip!
Ik vind dat je alles ontzettend goed hebt gedaan, het mooiste einde gegeven, goed over alles nagedacht.
Wat is het toch ook een moeilijke keuze. Gelukkig ben ik met m'n paarden nog niet zo ver, maar met oudere katjes heb ik zo ook dilemma's gehad, slapeloze nachten en zoveel verdriet. Objectief denken kan dan zo lastig zijn!

Sterkte flavlip

Ik heb alleen ervaring met een plotseling overleden paard.
Dat scheelt je wel een hoop piekeren en een moeilijke beslissing maar ontneemt je ook de kans op een mooi en bewust afscheid. Juist dat afscheid is zo waardevol!
Ook bij een wat ouder paard verwacht je niet dat die er ineens niet meer is.

Nee ik heb mijn ‘nieuwe’ paard begin dit jaar verkocht helaas.
Ik was na het overlijden van mijn oudje zo in een gat gevallen omdat het onverwachts was dat ik niet zonder paard dacht te kunnen.
Het nieuwe paard was er een maand later maar niet goed gekeken of ze wel bij mij paste, wat dus niet was.
Dus besloten een goed huisje voor haar te vinden en dat is gelukt, gelukkig wist ik wel wat mijn paard nodig had, nieuwe eigenaren zijn super blij met haar en ik ook
Voorlopig ook even geen paard voor mij, maar over een paar jaar zien we wel weer verder.

Wat jammer om te horen. Wel fijn dat je een ander passend huisje voor haar hebt kunnen vinden.

Wat ik al zei, als ik Uniek niet al had gehad was er waarschijnlijk geen ander paard gekomen. Ik vond de 1e keer naar stal verschrikkelijk moeilijk. Heb alleen een stukje gewandeld met de oude dame van m'n zus (paddock maatje van Flavio). De 2e keer juist samen met m'n zus, onze dames doen.

Dit viel me echt mee, zag er zo tegenop. De weg erheen verdrietig, maar eenmaal daar toch fijn echt weer eens wat te doen met m'n paard (ik bleef haar stug pony noemen, maar nu niet meer, Flavio was de meest geweldige pony, Uniek is nu ons paard).

De meeste aandacht ging de laatste tijd naar Flavio en ik heb echt genoten van onze laatste momenten, maar meer dan poetsen/kroelen, wandelen en op de wei zetten was 't niet meer en 't wandelen werd steeds korter. Ik kon me er alleen niet meer toe zetten echt wat met Uniek te doen. Gaf Flavio extra grasjes als m'n zus met de dames bezig was.

Het was deze keer even kort, poetsen en grondwerken, maar zat wel echt stukjes in m'n "paarden-flow". Flavio was er in gedachten bij, maar ik werd er niet echt verdrietig van. Al mistte ik 'm zeker. Ik was juist ook trots, want Flavio en ik hebben 't grondwerken samen stap voor stap onder de knie gekregen. Hadden al een hele basis en dit was wat nieuws, voor de afwisseling en om 'm fit en soepel te houden toen hij steeds minder kon en nu leer ik het aan Uniek, had ik zonder Flavio echt niet gekund. Het was ook een heel tijd geleden dat ik dit met Flavio had gedaan, de laatste keer grondwerken was dus al met Uniek en het is fijn 't weer op te pakken. Al had ik niet verwacht dat 't zo snel okey zou voelen.

Ieder doet het op zijn eigen manier en tempo hè, en je bent natuurlijk ook al even met het idee bezig geweest.
Als ik nu nog eens op stal kom, bevliegt het mij soms nog steeds, sta ik bij haar oude stal te kijken enzo, terwijl het bijna 2 jaar geleden is al.
En het is goed hoor maar heb echt wel momenten, terwijl een ander stalgenootje er eigenlijk nooit last van heeft.

Sterkte flavlip.

Hoe je daarna met andere paarden bent, verschilt zo erg.

In 1,5 jr 3 oudjes verloren die we al langere tijd hadden. Met mn ruin waren we al jaren bezig met blessures. De shet had vage klachten, maar ging toch vrij plotseling. De merrie was oud en op.
Het afscheid van de shet heb ik het meeste moeite mee gehad en nog. Niet omdat ik meer van hem hield, maar ik had een andere band met hem en hij ging het meest onverwacht.

Voor mn quarter veulen wilde ik een maatje en toen toch naar shetjes gaan kijken. We hebben een moeder met veulen erbij gekocht en ik ben stapelgek met het veulen. Een band krijgen met de merrie gaat wat moeizamer, want zij houdt niet zo van mensen.

De stal van de oude merrie was leeg en stonden zij eerst in. Daarna geruild en staat haar zoon erin. We zeggen nog steeds vaak dat het haar stal is. Of als ik een deken van haar gebruik, is het haar deken. Bij haar dochter vergis ik me 100x in de naam.

Als je al paarden hebt waar je echt een band mee hebt, is het vast makkelijker om daarmee door te gaan. Maar ook een nieuw paard verschilt enorm. Ik heb ook paarden gehad waar de band niet zo sterk mee werd helaas. En met mn merrie waarvan ik eerst dacht; waar beginnen we weer aan, had ik echt heel snel een band en die is alleen maar sterker geworden.

Neemt niet weg dat je het paard dat wegvalt mist en dat een ander paard was. Dat gat blijft.

Heb ooit een pony vreselijk gemist. Het nieuwe paard heeft nooit echt een kans bij mij gekregen. Mijn man was er gek mee. Pas toen hij overleed, merkte ik dat ik er toch wel heel gek op was. Maar ik was blijven hangen in het gemis van mijn perfecte pony. Niks kon daaraan tippen.

Nu hebben we zoon, dochter en kleinzoon en vergelijken we wel vaak met de merrie die is overleden in Mei. Soms doet het pijn en soms is het fijn dat ze er nog bij hoort.

@romy1234 ja klopt en ik vond het ook echt verschrikkelijk, wilde 'm echt niet missen, maar dat zou altijd zou geweest zijn en ergens is het wel heel mooi dat 't op deze manier is gegaan. Heeft me in elk geval veel rust gegeven. Ik vond de keuze maken echt zo moeilijk, wilde geen keuze maken, maar wachten is ook een keuze. Dat wilde ik niet meer, juist als ie weer wat had raakte ik compleet in paniek bij 't idee 'm kwijt te kunnen raken en nu heb ik aan 't idee kunnen wennen eigenlijk. Ik was er echt kapot van, maar wist wel dat het echt het goede moment was. De laatste keer er echt doorheen trekken was in maart en ja, toen waren er wel twijfels, maarja, was ik al op weg. En weet je, achteraf gezien was het misschien zelfs nu al te laat, maar zeker niet te vroeg en hij heeft nog z'n grasjes gehad deze zomer en dat is echt waar Flavio heel blij van werd. Pff het gemis zal echt wel blijven. Ik heb ook echt wel m'n momenten en de eerste paar dagen zoveel gehuild dat ik er hoofdpijn van had en soms overviel 't me juist echt. Ik had 't op andere momenten verwacht ofzo, is echt geen peil op te trekken, maar het mag er allemaal zijn. Wat je zegt is zeker waar, iedereen gaat er anders mee om en iedereen moet ook echt doen waar die zich goed bij voelt.

@superpony dankjewel. En wat veel voor jou zo in korte tijd. Pfff. En zelfs met oudjes kan 't dan toch nog relatief onverwacht gaan... Als Flavio z'n koliek niet had overleefd was 't ook echt onverwachts geweest, al denk ik al jaren dat 't z'n laatste winter is en noemde ik 't bonus jaren. Het vergelijken deed ik (en m'n zus ook) al toen Flavio er nog wel was en vind 't fijn dat we dit nog steeds doen, wat je zegt, op die manier hoort ie er gewoon nog steeds bij en dit zal echt blijven. Vergeten zal ik 'm nooit en heb ontelbaar veel herinneringen, die soms op de gekste momenten weer boven komen. En Uniek, tja, is echt Uniek. Want de m'n zus en ik vinden echt totaal verschillende paarden leuk, maar haar vinden we allebei leuk, juist omdat ze dingen heeft die ik herken van Flavio en zij dus ook van haar paard en ondertussen is ze heerlijk zichzelf.

Het is zo moeilijk afscheid te nemen.

Iedere keer weer een stukje van mijn hart gebroken als je eentje verliest.
Laatste van mij in de sloot terecht gekomen en jammer genoeg waren we net te laat, heeft waarschijnlijk een hartaanval gehad door de stress.

Je hebt het heel goed gedaan hoor TS. Je hebt het welzijn van je pony voorop gezet, en je keuzes aan de hand daarvan gemaakt. Heel erg dapper van je!!

Heel veel sterkte! Het is altijd zo moeilijk om het juiste moment te bepalen maar zo te lezen heb je dat goed gedaan. Als slechte dagen gaan overheersen dan heb je eigenlijk nog maar een keuze.

Dankjulliewel.