Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-05-24 20:44

Denken aan het overlijden van je paard. Wie nog meer?

Geplaatst door de TopicStarter : 08-05-24 20:44

Hoi bokkers

Mijn hafje is inmiddels al 26 en heeft verder niks. Gewoon nog hardstikke gezond. $*\o/*$
Toch denk ik laatste tijd vaak aan hoelang ze nog zal leven enzovoort.
Terwijl ik dat eerder nooit had. Ik ben namelijk een heel nuchter persoon en denk normaal dus niet zoveel over dat soort dingen na, omdat ik dan meer ben van: dat zien we dan wel weer.

Even een voorbeeldje van een paar dagen terug:
Een aantal dagen terug kon ik echt niet in slaap komen.
Ineens schoten er allerlei zinnen in mijn hoofd, dus pakte ik mijn telefoon en heb ik midden in de nacht een afscheids gedicht voor haar geschreven.
Normaal zou ik me daar echt niet prettig bij voelen omdat ik haar liever nog lang bij me houd en dan ook niet aan dat soort dingen wil denken.
Maar de zinnen kwamen gewoon. Ik hoefde er nauwelijks bij na te denken.
Heb uiteindelijk een heel verhaal geschreven.

Zijn er meer van jullie die dit herkennen? Of ook zoiets gelijks hebben gehad?
En wat betekent dit voor jullie?
Het zet mij eigenlijk toch wel aan het denken.

**Geplaatst**: 08-05-24 20:52

Geplaatst: 08-05-24 20:52

Herken dit zeker. Heb ook een oude pony van 26 jaar die het nodige mankeerd. Heb haar al 24 jaar in mijn bezit. Ik besef me ook dat er een moment van afscheid gaat komen. Kan er al om huilen als ik er even aan denk en dan schieten soms ook allerlei dingen door m'n hoofd. Maar voor nu gewoon blij met de momenten die we samen hebben

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-05-24 20:55

Re: Denken aan het overlijden van je paard. Wie nog meer?

Geplaatst door de TopicStarter : 08-05-24 20:55

Fijn om te horen dat er dus meer zijn!
Ik herken precies wat je zegt, met huilen en genieten
Ook wij genieten hier van de fijne momenten

**Geplaatst**: 08-05-24 20:57

Geplaatst: 08-05-24 20:57

Ik denk er met een bijna 24 jarige ook regelmatig aan. Maar inderdaad, verder nog heel fit dus nog niet perse 'nodig'. Nu hij de afgelopen 2 maanden PPID gediagnosticeerd heeft gekregen en plots accuut kreupel werd zet het me weer meer aan het denken. Maar vooral ook op de manier dat we van alles extra moeten genieten. Voor ons beide kan elke dag de laatste zijn en gezien hij een heel belangrijk deel van mijn leven is wil ik onze tijd zo goed mogelijk benutten. Of dat nou nog 10 dagen of 10 jaar is zegmaar.

Ik vind het trouwens sowieso ook wel belangrijk voor mezelf om na te denken over wat ik met hem zou willen doen na overlijden. Cremeren of laten ophalen door de Rendac.. Ik ben er na al die tijd nog steeds niet over uit. Het zou me rust geven als ik er voor zijn overlijden uit ben, dus hopelijk krijg ik ooit nog de ingeving.. En anders zie ik wel wat mijn gevoel me op dat moment vertelt.

**Geplaatst**: 08-05-24 20:59

Geplaatst: 08-05-24 20:59

Niet zo herkenbaar met mijn huidige paard (nu 11 jaar en op en top gezond) wel een constante gedachte geweest bij mijn vorige paard. Ze kwam weer terug bij ons op 15 jarige leeftijd. Ze was op dat moment kreupel dus het was al twijfelachtig van het begin. Hebben haar toen weer rad gekregen, toen kreeg ze een tumor op haar eierstok. Die hebben we operatief laten verwijderen met revalidatie erbij. Toen ze daar weer goed van was kreeg ze een hoefzweer, daarna kwam vasculitis erbij. Heb na de vasculitis wel een grens gezet dat er niet nog iets bij moest komen. Met haar dus heel vaak afgevraagd hoelang ik haar nog zou hebben en wanneer ik de keuze moest maken. Had in mijn hoofd al bedacht hoe ik het wilde zeggen tegen mensen, wie het vooraf zouden weten en wie vooral niet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-05-24 21:44

Geplaatst door de TopicStarter : 08-05-24 21:44

Flubberboot schreef:
Niet zo herkenbaar met mijn huidige paard (nu 11 jaar en op en top gezond) wel een constante gedachte geweest bij mijn vorige paard. Ze kwam weer terug bij ons op 15 jarige leeftijd. Ze was op dat moment kreupel dus het was al twijfelachtig van het begin. Hebben haar toen weer rad gekregen, toen kreeg ze een tumor op haar eierstok. Die hebben we operatief laten verwijderen met revalidatie erbij. Toen ze daar weer goed van was kreeg ze een hoefzweer, daarna kwam vasculitis erbij. Heb na de vasculitis wel een grens gezet dat er niet nog iets bij moest komen. Met haar dus heel vaak afgevraagd hoelang ik haar nog zou hebben en wanneer ik de keuze moest maken. Had in mijn hoofd al bedacht hoe ik het wilde zeggen tegen mensen, wie het vooraf zouden weten en wie vooral niet.

Wat heftig! Zeker niet gek dat je je dan afvraagt hoelang ze nog bij je zou kunnen zijn.

En wat betreft het vertellen aan andere mensen, dat heb ik ook zeker. Al verwacht ik dat ik het op het moment zelf misschien toch wel anders zal zeggen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-05-24 21:55

Geplaatst door de TopicStarter : 08-05-24 21:55

Celebi schreef:
Ik denk er met een bijna 24 jarige ook regelmatig aan. Maar inderdaad, verder nog heel fit dus nog niet perse 'nodig'. Nu hij de afgelopen 2 maanden PPID gediagnosticeerd heeft gekregen en plots accuut kreupel werd zet het me weer meer aan het denken. Maar vooral ook op de manier dat we van alles extra moeten genieten. Voor ons beide kan elke dag de laatste zijn en gezien hij een heel belangrijk deel van mijn leven is wil ik onze tijd zo goed mogelijk benutten. Of dat nou nog 10 dagen of 10 jaar is zegmaar.

Ik vind het trouwens sowieso ook wel belangrijk voor mezelf om na te denken over wat ik met hem zou willen doen na overlijden. Cremeren of laten ophalen door de Rendac.. Ik ben er na al die tijd nog steeds niet over uit. Het zou me rust geven als ik er voor zijn overlijden uit ben, dus hopelijk krijg ik ooit nog de ingeving.. En anders zie ik wel wat mijn gevoel me op dat moment vertelt.

Mijn haf is helaas niet in mijn bezit, dus ik heb eigenlijk geen idee wat er met haar zal gebeuren als je zou overlijden.
Zelf vind ik cremeren bij paarden altijd wel mooi om te laten doen (maar dat is natuurlijk persoonlijk) omdat ik dan het gevoel heb dat ik haar nog een soort van bij me heb. En omdat in mijn ogen Rendac toch zakelijker is (niet helemaal het goede woord maar ik week ook niet wat anders) maar dat komt misschien ook omdat ik op een boerderij ben opgegroeid en daar werden de overleden kalven altijd onder een kruiwagen met een zeil erover bij de weg gezet, wachtend op de Rendac. Dus toch in mijn ogen, minder respect vol, naar het paard toe. Al weet ik niet hoe dit bij paarden gaat, aangezien ik nu zo snel geen tijd heb om me daar in te verdiepen. Dus mijn excuses als Rendac dit bij paarden anders aanpakt

**Geplaatst**: 08-05-24 22:04

Re: Denken aan het overlijden van je paard. Wie nog meer?

Geplaatst: 08-05-24 22:04

Dat werkt helaas identiek. Al kun je ook een prive transport met een busje aanvragen. Dat schijnt wel heel mooi te gaan. De uitkomst is natuurlijk wel hetzelfde. Het is voor mij vooral een gevoelskwestie denk ik.. Wil ik de as van hem bij me houden of kunnen uitstrooien of heb ik gevoelsmatig voldoende aan dat stukje staart en dat laatste hoefijzer? De as van mijn eerste hond hebben we nog steeds, maar dat plukje haar dat ik vroeg om af te scheren net na het inslapen was me uiteindelijk veel waardevoller. Wat er na de dood gebeurt is hetgeen wat vooral voor de nabestaanden nog belangrijk is in het rouwproces en dat is natuurlijk voor iedereen anders.

Hopelijk dat het nog een hele poos mag duren. Y;(

**Geplaatst**: 08-05-24 22:07

Geplaatst: 08-05-24 22:07

Ik heb mijn paard destijds op de kliniek laten inslapen, zou zo weer voor hetzelfde kiezen. Begeleiding was top, ze werd rustig neergelegd en het geregel was gelijk klaar om het even zo te zeggen. Hebben eens een shetlander thuis ingeslapen en dan ligt het lichaam nog thuis, elke keer zie je het weer. Weet dat ik het daar heel lastig mee heb gehad. Op de kliniek heb je dat niet en kan je bij thuiskomst even direct huilen, schreeuwen, doen wat nodig is. Maar je hebt niet 2 keer het afscheid.

Maar ik hecht ook niet veel waarde aan as. Heb dan als ik 50 ben de hele woonkamer vol :')

Kan daar dan ook geen afscheid van nemen of weg doen. Ik had bij Tet een plukje manen ingevlochten en heb dat vlechtje nog ergens liggen. Wil dat plakken aan een foto aan de muur.

**Geplaatst**: 08-05-24 22:12

Geplaatst: 08-05-24 22:12

Dit herken ik ook wel met mijn oude pony van bijna 23. Afgelopen september moest ze ingeslapen worden, er was geen enkele behandeling meer voor haar artrose, en paarden met artrose op deze plek zouden nooit meer iets beter kunnen worden. Ik viel in zo'n diep zwart gat... Maar als een wonder loopt de pony nu weer goed, rolt ze weer en galoppeert ze weer (ze kon met pijn en moeite stappen). De dierenarts noemt het een wonder en benadrukt ook echt dat we van ieder moment moeten genieten die we nu hebben. Ik ben er daardoor wel overna gaan denken wat ik met haar wil als het moment wel zover is, dat geeft ook juist wel rust. Maar Ik weet dat er een moment komt dat opstaan niet meer lukt voor haar... Ik probeer daar niet teveel aan te denken en te genieten van ieder moment.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-05-24 22:35

Geplaatst door de TopicStarter : 08-05-24 22:35

Celebi schreef:
Dat werkt helaas identiek. Al kun je ook een prive transport met een busje aanvragen. Dat schijnt wel heel mooi te gaan. De uitkomst is natuurlijk wel hetzelfde. Het is voor mij vooral een gevoelskwestie denk ik.. Wil ik de as van hem bij me houden of kunnen uitstrooien of heb ik gevoelsmatig voldoende aan dat stukje staart en dat laatste hoefijzer? De as van mijn eerste hond hebben we nog steeds, maar dat plukje haar dat ik vroeg om af te scheren net na het inslapen was me uiteindelijk veel waardevoller. Wat er na de dood gebeurt is hetgeen wat vooral voor de nabestaanden nog belangrijk is in het rouwproces en dat is natuurlijk voor iedereen anders.

Hopelijk dat het nog een hele poos mag duren.

Zo'n busje klinkt inderdaad ook mooi!

Ik heb van mn haflinger een bakje met haar vachtharen, aangezien ze laatst enorm aan het verharen was, zou ze het in ieder geval niet missen

En wat betreft het cremeren, ik hoorde van een kennis dat je het volgens mij ook beide kunt doen, dus een deel uitstrooien en een deel bewaren.
Er zijn volgens mij ook bedrijven die daar hele mooie dingen mee kunnen doen, denk aan armbanden van de manen/staart haren enzovoort. Volgensmij heb je ook bedrijven die urnen maken in de vorm van jou paard. Dat zou me persoonlijk heel mooi lijken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-05-24 22:42

Geplaatst door de TopicStarter : 08-05-24 22:42

Flubberboot schreef:
Ik heb mijn paard destijds op de kliniek laten inslapen, zou zo weer voor hetzelfde kiezen. Begeleiding was top, ze werd rustig neergelegd en het geregel was gelijk klaar om het even zo te zeggen. Hebben eens een shetlander thuis ingeslapen en dan ligt het lichaam nog thuis, elke keer zie je het weer. Weet dat ik het daar heel lastig mee heb gehad. Op de kliniek heb je dat niet en kan je bij thuiskomst even direct huilen, schreeuwen, doen wat nodig is. Maar je hebt niet 2 keer het afscheid.

Maar ik hecht ook niet veel waarde aan as. Heb dan als ik 50 ben de hele woonkamer vol Kan daar dan ook geen afscheid van nemen of weg doen. Ik had bij Tet een plukje manen ingevlochten en heb dat vlechtje nog ergens liggen. Wil dat plakken aan een foto aan de muur.

Wat fijn dat het op de kliniek zo top geregeld is!
Het lijkt mij ook niet fijn om het lichaam van je pony dan nog thuis te hebben. Lijkt me echt vervelend, dan zie je je pony, maar is hij er niet meer, en dan kun je op zo'n moment eigenlijk ook niet helemaal afscheid nemen lijkt mij. Omdat je de pony dan toch nog weer meerdere keren gaat zien.

**Geplaatst**: 08-05-24 22:45

Re: Denken aan het overlijden van je paard. Wie nog meer?

Geplaatst: 08-05-24 22:45

Moet zeggen dat de pony van mijn stalgenootje een tijdje geleden overleden is en ze hebben haar de laatste dag nog in haar stalletje laten liggen om nog afscheid te nemen. Was heel bizar en heftig om te zien, maar ergens was het ook wel weer mooi dat ze er nog eventjes was. Heb een bosje witte rozen bij haar gelegd voor de eigenaren die einde van de dag nog even langs kwamen bij haar.

Maar goed dat is misschien ook heel anders dan onder een zeiltje aan de weg. Dat vind ik ook altijd een akelig idee..

**Geplaatst**: 08-05-24 22:49

Geplaatst: 08-05-24 22:49

Een hoop dingen zijn gewoon niet zo praktisch. Een overleden paard word stijf en als je dat dan door een smalle boxdeur moet krijgen... dat moet zeg maar eh, niet zo respectvol dan zeg maar.

Sowieso vind ik ze niet perse mooier worden zeg maar, er gebeurd toch van alles aan processen in dat lichaam.

Ik denk dat je je moet afvragen of je dat wil hebben als laatste herinnering aan je paard

**Geplaatst**: 08-05-24 23:10

Re: Denken aan het overlijden van je paard. Wie nog meer?

Geplaatst: 08-05-24 23:10

Nee praktisch was anders natuurlijk, maar in de nacht overleden dus dan kun je er weinig meer aan doen. Ging om een kleintje dus dat scheelde wel qua lastigheden. Om er zo voor te kiezen is natuurlijk vaak geen optie, maar nu mocht ze blijven liggen tot alle eigenaren afscheid genomen hadden. :knuffel:

**Geplaatst**: 09-05-24 06:34

Re: Denken aan het overlijden van je paard. Wie nog meer?

Geplaatst: 09-05-24 06:34

Ah, dan is het wel mooi als het kan zo

**Geplaatst**: 09-05-24 08:51

Re: Denken aan het overlijden van je paard. Wie nog meer?

Geplaatst: 09-05-24 08:51

Bij ons is er een paard gestorven in de stal een paar jaar terug, dat was inderdaad verschrikkelijk om die er uit te krijgen en de vraag is inderdaad of je dat als laatste beeld wilt hebben van je geliefde paard. Het is natuurlijk fijn om zelf niet de beslissing te hoeven maken. Maar zelf doe ik het liever ook op de kliniek.

En ja ik herken het gepieker, vooral als ze iets gaan mankeren dat je dan gaat piekeren over wanneer het juiste moment is en hoe verder er na. Op zich is het wel mooi om nu al een afscheidsgedicht gemaakt te kunnen hebben. Ik zou dat niet kunnen, zou dat te confronterend vinden als het dier er nog is. Misschien voel je wel wat aan.

**Geplaatst**: 09-05-24 09:13

Geplaatst: 09-05-24 09:13

MARenAMY schreef:
Flubberboot schreef:
Ik heb mijn paard destijds op de kliniek laten inslapen, zou zo weer voor hetzelfde kiezen. Begeleiding was top, ze werd rustig neergelegd en het geregel was gelijk klaar om het even zo te zeggen. Hebben eens een shetlander thuis ingeslapen en dan ligt het lichaam nog thuis, elke keer zie je het weer. Weet dat ik het daar heel lastig mee heb gehad. Op de kliniek heb je dat niet en kan je bij thuiskomst even direct huilen, schreeuwen, doen wat nodig is. Maar je hebt niet 2 keer het afscheid.

Maar ik hecht ook niet veel waarde aan as. Heb dan als ik 50 ben de hele woonkamer vol Kan daar dan ook geen afscheid van nemen of weg doen. Ik had bij Tet een plukje manen ingevlochten en heb dat vlechtje nog ergens liggen. Wil dat plakken aan een foto aan de muur.

Wat fijn dat het op de kliniek zo top geregeld is!
Het lijkt mij ook niet fijn om het lichaam van je pony dan nog thuis te hebben. Lijkt me echt vervelend, dan zie je je pony, maar is hij er niet meer, en dan kun je op zo'n moment eigenlijk ook niet helemaal afscheid nemen lijkt mij. Omdat je de pony dan toch nog weer meerdere keren gaat zien.

Ja dat vond ik ook heel apart. Ze was er nog maar toch niet meer?

**Geplaatst**: 09-05-24 09:33

Geplaatst: 09-05-24 09:33

Ja ik dacht er ook over.
Zo heb ik op een gegeven moment ook eens gezegd, nu ga ik geen ingrijpende medische dingen meer doen. Niet dat dat toen aan de orde was. Maar gewoon me dat voorgenomen dat bijvoorbeeld lange boxrust niet meer opweegt tegen de resterende tijd.

Zo wist ik ook dat ik individueel door rendac op wilde laten halen. Geen paard voor aan de weg. Ook in het weekend opgehaald.

En fijn dat ik dat dus uitgezocht had. Want uiteindelijk is hij op zaterdag ochtend ingeslapen.

**Geplaatst**: 09-05-24 09:55

Geplaatst: 09-05-24 09:55

Ik heb een fjord die straks in juli 26 word en dan heb ik hem ook 26 jaar.
Maar 26 geef je hem amper. De complimenten van DA's en stalgenoten over hoe hij eruit ziet vliegen mij momenteel om de oren.

Kwa energie en vrolijkheid lijkt hij wel aan zijn 2e jeugd te zijn begonnen.
Het is nu zo erg dat ik toch maar mijn marathonwagen wil laten opknappen (wilde eigenlijk niks meer investeren) en zelfs aan het kijken ben voor een grotere auto zodat we nog een keer op pad kunnen.

Maar toch had ik 4 weken geleden wel even een momentje van besef dat hij oud word want op de kliniek is vastgesteld dat hij beginnend EORTH heeft.
En omdat hij nu zo goed gaat ben ik ook wel 'bang' dat het zo van de een op de andere dag wel eens over kan zijn. Dat was bij mijn haflinger net zo, die is 28 jaar geworden en was 25 jaar lang mijn maatje.

Ik ben nu vooral aan het genieten van alle leuke dingen en bosritjes. Laatst een paar leuke foto's gemaakt en hopelijk volgen er nog meer.
En als het zover is kan ik ondanks het verdriet er ook wel vrede mee hebben. 26 (of ouder) is gewoon een hele mooie leeftijd en hij heeft een goed leven gehad.
Voor mijzelf houd ik 2 vrije dagen 'gereserveerd' op mijn werk die ik dan op kan nemen.
Paard word wel opgehaald door de rendac want ik vind cremeren gewoon te kostbaar en ik wil graag een opvolger.
Ook kwa medisch ingrijpen heb ik voor mijzelf een grens. Er word niet meer weken gedokterd en als hij afhankelijk word van geweekt voer is het ook klaar.
Mijn stalhouders weten dit ook mocht het in mijn vakantie gebeuren. Ik heb ze ook op het hart gedrukt altijd te beslissen(samen met de DA) in belang voor het dier al betekend dat inslapen.

Maar voor nu niet teveel over nadenken en vooral lekker genieten van komende zomer.

**Geplaatst**: 09-05-24 09:55

Geplaatst: 09-05-24 09:55

DuoPenotti schreef:
Ja ik dacht er ook over.
Zo heb ik op een gegeven moment ook eens gezegd, nu ga ik geen ingrijpende medische dingen meer doen. Niet dat dat toen aan de orde was. Maar gewoon me dat voorgenomen dat bijvoorbeeld lange boxrust niet meer opweegt tegen de resterende tijd.

Zo wist ik ook dat ik individueel door rendac op wilde laten halen. Geen paard voor aan de weg. Ook in het weekend opgehaald.

En fijn dat ik dat dus uitgezocht had. Want uiteindelijk is hij op zaterdag ochtend ingeslapen.

Wat kost individueel ophalen ong?
Dat zou ik wellicht nog overwegen.

**Geplaatst**: 09-05-24 09:59

Geplaatst: 09-05-24 09:59

Toen 500,-
Uit mijn hoofd zeg ik nu 560.
Staat op de site van de rendac.

Nog steeds veel geld. Toch is het dat mij waard.
Hoop dat het nog lang duurt bij de huidige 2 (17 & 9 jaar) maar zou het zo weer doen.

Ik dacht maar zo. Als hij een paar maanden langer had geleefd was ik dat geld ook kwijt geweest.

**Geplaatst**: 09-05-24 12:05

Geplaatst: 09-05-24 12:05

Oh man ik herken dit zo erg.

Een paar jaar geleden hadden we heel veel pech. Eerst stierf een jaarling die we net hadden verkocht door vergiftiging ( esdoorn ). Daarna kwamen we bij ons weiland en had ons veulen een slokdarm verstopping en koliek. We werden wat later gebeld dat onze 20 jarige shetlander een hartstilstand had gehad. Ze had wel was issues, maar dit kwam als een schrok. Iets later werd ons veulen niet lekker. Hij bleek een gigantische tumor aan zijn penis. We moesten hem toen laten gaan ( hij was op dat moment ruim 1,5 jaar oud )

Mijn merrie vonden we iets laten liggen in de stromende regen in de modder. Ze had koliek en een longontsteking.

Nu durf ik soms helemaal niet naar stal toe en ben ik bang dat er iets gebeurd met ze. Ik heb camera's op stal hangen zodat ik 24/7 kan kijken.

Ik heb er nog 1 van 26 jaar oud. Hij is super fit en nooit ziek geweest. Als s'avonds de telefoon gaat, slaat de angst om mijn hart. Ben dan altijd zo bang dat ze bellen over de paarden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-05-24 13:01

Geplaatst door de TopicStarter : 09-05-24 13:01

Melvern schreef:
Oh man ik herken dit zo erg.

Een paar jaar geleden hadden we heel veel pech. Eerst stierf een jaarling die we net hadden verkocht door vergiftiging ( esdoorn ). Daarna kwamen we bij ons weiland en had ons veulen een slokdarm verstopping en koliek. We werden wat later gebeld dat onze 20 jarige shetlander een hartstilstand had gehad. Ze had wel was issues, maar dit kwam als een schrok. Iets later werd ons veulen niet lekker. Hij bleek een gigantische tumor aan zijn penis. We moesten hem toen laten gaan ( hij was op dat moment ruim 1,5 jaar oud )

Mijn merrie vonden we iets laten liggen in de stromende regen in de modder. Ze had koliek en een longontsteking.

Nu durf ik soms helemaal niet naar stal toe en ben ik bang dat er iets gebeurd met ze. Ik heb camera's op stal hangen zodat ik 24/7 kan kijken.

Ik heb er nog 1 van 26 jaar oud. Hij is super fit en nooit ziek geweest. Als s'avonds de telefoon gaat, slaat de angst om mijn hart. Ben dan altijd zo bang dat ze bellen over de paarden.

Wat verschrikkelijk

Ik snap het volledig dat je dan bang bent…
Ik hoop dat je je paard van 26 nog lang bij je mag houden en ook nog fijn van hem kunt genieten!

**Geplaatst**: 09-05-24 13:26

Geplaatst: 09-05-24 13:26

Ik had dat bij mijn merrie wel.
Ze is uiteindelijk vorig jaar januari in mijn armen ingeslapen.

Ik zat er al langer aan te denken. Dat zal ook door van de situatie komen denk ik. Ze had artrose, al jaaaarenlang. En dan zie je haar ouder worden. Grijzer. Ze komt steeds moeilijker recht.
En je weet: van artrose win je niet.

Dus ja, ik was er wel al een hele tijd mee bezig. Vaak nogal paniekerig, het idee alleen al..
Misschien is het ons onderbewustzijn, dat ons heel voorzichtig probeert voor te bereiden op "ooit".

Ik had vooral altijd bang om te laat te zijn. Om hét moment niet te zien.
Ik zag het wel. Ze was net geen 21 jaar.

Ik denk niet dat het fout is, er af en toe mee bezig te zijn. Het is realistisch.
We hopen allemaal dat onze paarden (en andere dieren, en geliefden) 100 jaar mogen worden.
Maar ons verstand weet wel beter. Misschien probeert dat verstand het hart stilletjes aan te wapenen. En dan maar hopen dat het nog jaaaren mag duren, voor het zover is.

Het is normaal. Jij bent normaal.
Geniet van alle dagen die jullie hebben, en ik hoop dat al die dagen samen nog heel veel mooie jaren mogen zijn.