Moderators: C_arola, Coby, Nicole288, Dyonne
Flubberboot schreef:Niet zo herkenbaar met mijn huidige paard (nu 11 jaar en op en top gezond) wel een constante gedachte geweest bij mijn vorige paard. Ze kwam weer terug bij ons op 15 jarige leeftijd. Ze was op dat moment kreupel dus het was al twijfelachtig van het begin. Hebben haar toen weer rad gekregen, toen kreeg ze een tumor op haar eierstok. Die hebben we operatief laten verwijderen met revalidatie erbij. Toen ze daar weer goed van was kreeg ze een hoefzweer, daarna kwam vasculitis erbij. Heb na de vasculitis wel een grens gezet dat er niet nog iets bij moest komen. Met haar dus heel vaak afgevraagd hoelang ik haar nog zou hebben en wanneer ik de keuze moest maken. Had in mijn hoofd al bedacht hoe ik het wilde zeggen tegen mensen, wie het vooraf zouden weten en wie vooral niet.
Celebi schreef:Ik denk er met een bijna 24 jarige ook regelmatig aan. Maar inderdaad, verder nog heel fit dus nog niet perse 'nodig'. Nu hij de afgelopen 2 maanden PPID gediagnosticeerd heeft gekregen en plots accuut kreupel werd zet het me weer meer aan het denken. Maar vooral ook op de manier dat we van alles extra moeten genieten. Voor ons beide kan elke dag de laatste zijn en gezien hij een heel belangrijk deel van mijn leven is wil ik onze tijd zo goed mogelijk benutten. Of dat nou nog 10 dagen of 10 jaar is zegmaar.
Ik vind het trouwens sowieso ook wel belangrijk voor mezelf om na te denken over wat ik met hem zou willen doen na overlijden. Cremeren of laten ophalen door de Rendac.. Ik ben er na al die tijd nog steeds niet over uit. Het zou me rust geven als ik er voor zijn overlijden uit ben, dus hopelijk krijg ik ooit nog de ingeving.. En anders zie ik wel wat mijn gevoel me op dat moment vertelt.
Celebi schreef:Dat werkt helaas identiek. Al kun je ook een prive transport met een busje aanvragen. Dat schijnt wel heel mooi te gaan. De uitkomst is natuurlijk wel hetzelfde. Het is voor mij vooral een gevoelskwestie denk ik.. Wil ik de as van hem bij me houden of kunnen uitstrooien of heb ik gevoelsmatig voldoende aan dat stukje staart en dat laatste hoefijzer? De as van mijn eerste hond hebben we nog steeds, maar dat plukje haar dat ik vroeg om af te scheren net na het inslapen was me uiteindelijk veel waardevoller. Wat er na de dood gebeurt is hetgeen wat vooral voor de nabestaanden nog belangrijk is in het rouwproces en dat is natuurlijk voor iedereen anders.
Hopelijk dat het nog een hele poos mag duren.
Flubberboot schreef:Ik heb mijn paard destijds op de kliniek laten inslapen, zou zo weer voor hetzelfde kiezen. Begeleiding was top, ze werd rustig neergelegd en het geregel was gelijk klaar om het even zo te zeggen. Hebben eens een shetlander thuis ingeslapen en dan ligt het lichaam nog thuis, elke keer zie je het weer. Weet dat ik het daar heel lastig mee heb gehad. Op de kliniek heb je dat niet en kan je bij thuiskomst even direct huilen, schreeuwen, doen wat nodig is. Maar je hebt niet 2 keer het afscheid.
Maar ik hecht ook niet veel waarde aan as. Heb dan als ik 50 ben de hele woonkamer vol Kan daar dan ook geen afscheid van nemen of weg doen. Ik had bij Tet een plukje manen ingevlochten en heb dat vlechtje nog ergens liggen. Wil dat plakken aan een foto aan de muur.
MARenAMY schreef:Flubberboot schreef:Ik heb mijn paard destijds op de kliniek laten inslapen, zou zo weer voor hetzelfde kiezen. Begeleiding was top, ze werd rustig neergelegd en het geregel was gelijk klaar om het even zo te zeggen. Hebben eens een shetlander thuis ingeslapen en dan ligt het lichaam nog thuis, elke keer zie je het weer. Weet dat ik het daar heel lastig mee heb gehad. Op de kliniek heb je dat niet en kan je bij thuiskomst even direct huilen, schreeuwen, doen wat nodig is. Maar je hebt niet 2 keer het afscheid.
Maar ik hecht ook niet veel waarde aan as. Heb dan als ik 50 ben de hele woonkamer vol Kan daar dan ook geen afscheid van nemen of weg doen. Ik had bij Tet een plukje manen ingevlochten en heb dat vlechtje nog ergens liggen. Wil dat plakken aan een foto aan de muur.
Wat fijn dat het op de kliniek zo top geregeld is!
Het lijkt mij ook niet fijn om het lichaam van je pony dan nog thuis te hebben. Lijkt me echt vervelend, dan zie je je pony, maar is hij er niet meer, en dan kun je op zo'n moment eigenlijk ook niet helemaal afscheid nemen lijkt mij. Omdat je de pony dan toch nog weer meerdere keren gaat zien.
DuoPenotti schreef:Ja ik dacht er ook over.
Zo heb ik op een gegeven moment ook eens gezegd, nu ga ik geen ingrijpende medische dingen meer doen. Niet dat dat toen aan de orde was. Maar gewoon me dat voorgenomen dat bijvoorbeeld lange boxrust niet meer opweegt tegen de resterende tijd.
Zo wist ik ook dat ik individueel door rendac op wilde laten halen. Geen paard voor aan de weg. Ook in het weekend opgehaald.
En fijn dat ik dat dus uitgezocht had. Want uiteindelijk is hij op zaterdag ochtend ingeslapen.
Melvern schreef:Oh man ik herken dit zo erg.
Een paar jaar geleden hadden we heel veel pech. Eerst stierf een jaarling die we net hadden verkocht door vergiftiging ( esdoorn ). Daarna kwamen we bij ons weiland en had ons veulen een slokdarm verstopping en koliek. We werden wat later gebeld dat onze 20 jarige shetlander een hartstilstand had gehad. Ze had wel was issues, maar dit kwam als een schrok. Iets later werd ons veulen niet lekker. Hij bleek een gigantische tumor aan zijn penis. We moesten hem toen laten gaan ( hij was op dat moment ruim 1,5 jaar oud )
Mijn merrie vonden we iets laten liggen in de stromende regen in de modder. Ze had koliek en een longontsteking.
Nu durf ik soms helemaal niet naar stal toe en ben ik bang dat er iets gebeurd met ze. Ik heb camera's op stal hangen zodat ik 24/7 kan kijken.
Ik heb er nog 1 van 26 jaar oud. Hij is super fit en nooit ziek geweest. Als s'avonds de telefoon gaat, slaat de angst om mijn hart. Ben dan altijd zo bang dat ze bellen over de paarden.