Moderators: C_arola, Coby, Nicole288, Dyonne
Onali schreef:Onali schreef:
Bij een 20 jarig paard is het einde dichterbij dan het begin, zeggen dat het je overvalt klinkt mij naief in de oren.
Maar van een mens die 70 jaar is verwacht je toch ook dat hij eerder doodgaat dan een 50 jarige?
Daar probeerde ik het te vergelijken en blijkbaar onhandig omdat jullie je persoonlijk aangesproken voelen.
Je weet dat als je een dier neemt dat het doodgaat punt.
En uiteraard verwacht je dat niet bij een 4 jarig dier (mits het een hond/ kat/ paard is) maar wel bij een ouder dier.
Tuurlijk kan een paard prima gezond 25 jaar worden, maar er is nu eenmaal een omslagpunt rond de 20.
Mijn DA zegt ook al 3 jaar dat mijn kat een senior is, mijn kat zelf is echter prima gezond en vrolijk en toch weet ik dat hij niet nog 13 jaar meegaat.
Blijkbaar ben ik daar gewoon heel nuchter in.
LWDaisy schreef:Maar wat nou als ze medisch gezien niets ernstigs mankeren, en ze "gewoon" oud worden? Daar komen ook kwaaltjes bij kijken, maar niets zo acuut, levensbedreigend of pijnlijk als een gebroken been of acute koliek. Dan moet je dus zelf elke dag opnieuw kijken hoe je paard het doet. Je ziet hem/haar grijzer worden, stijver worden. Moeilijker rechtkomen na het rollen. Hier en daar moet er een tand getrokken worden.
Maar dus niets drastisch, niets plotseling van het ene op het andere moment waarbij je NU moét beslissing.
Doodeng vind ik dat. Zal ik het zien, als het op deze manier mag gaan?
Is het makkelijker, als het acuut gebeurd? Enerzijds denk ik van wel, maar het zal zeker ook meer trauma geven. Je gaat vandaag slapen, er is niets aan de hand, en morgen stort je hele wereld in.
Als het niet acuut gebeurt, als het "gewoon" verouderen is er er komt daardoor meer slijtage en kwaaltjes, vind ik het nogal een beslissing die je zelf zal moeten maken. Echt, doodeng. Zal ik het juiste moment zien? Zal ik te vroeg zijn, of net te laat? Hoe beslis je in godsnaam zoiets? Ik ben God niet, hoezo kan ik beslissen over leven of dood?
flavlip schreef:Dankjulliewel.
En klopt romy1234, zeker waar. Ik wilde er eigenlijk gewoon niet over nadenken, wilde geen keuze maken, maar gewoon van 'm blijven genieten. Zodra het wat slechter met 'm ging raakte ik compleet in paniek en handelende ik echt vanuit emotie. Nu met het naderde slechte weer moest ik even wat afstand nemen en zo objectief mogelijk kijken wat 't beste was voor Flavio, los van hoe ik me erbij voelde. Dit was de eerlijkste keuze naar hem toe.
Heb jij je nieuwe paard nog en hoe gaat dat nu? M'n zus en ik zouden eigenlijk als onze oudjes er niet meer waren samen een jonkie kopen, maar ze is er al (ondertussen 1,5 jaar). M'n gevoel schiet wat haar betreft heel erg heen en weer, maar ben wel blij dat ik haar al ken. Ik weet niet of er anders nog een ander paard gekomen was. Zelfs nu was ik al 't vergelijken en het zal echt moeilijk zijn om weer met haar aan de slag te gaan, maar het gaat me ook wel helpen denk ik.
flavlip schreef:LWdaisy wat heftig zeg! En echt waar wat je zegt, genieten van alle momentjes. Dit heb ik de laatste jaren ook gedaan.
Bij mij was het even stil, ik heb de moeilijkste keuze in m'n hele leven moeten maken en ik heb Flavio afgelopen woensdag laten inslapen.
Eigenlijk wilde ik de keuze helemaal niet maken, maar wachten tot het echt niet meer gaat is ook een keuze en dit wilde ik Flavio niet aandoen.
Ik heb naar de afgelopen weken gekeken, of eigenlijk het afgelopen jaar en besloten dat ik 'm zo niet de winter in wilde laten gaan.
Z'n lijf was echt op. Hij ging van 't 1 naar 't ander. De goede periodes werden korter en slechter en z'n slechte periodes ook veel slechter. Flavio had "goede" dagen ipv goede weken.
Ik heb me het afgelopen jaar erg gericht op de "goede" dagen en als 't minder ging dacht ik okey, goed genoeg, morgen weer een dag. Alleen was 't niet goed genoeg meer, zeker niet om de winter in te gaan.
De laatste periode was ontzettend moeilijk, want nu wist ik dat dit echt de laatste momenten waren, maar ergens gaf 't me ook rust en eigenlijk gaf Flavio me in alles de bevestiging.
Ik heb nog intens van 'm genoten, met een lach en een traan en toen was het moment daar om 'm echt los te laten.
[IM] De allerlaatste mooie dag