Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-05-24 19:12

Geplaatst: 09-05-24 19:12

MARenAMY schreef:
Melvern schreef:
Oh man ik herken dit zo erg.

Een paar jaar geleden hadden we heel veel pech. Eerst stierf een jaarling die we net hadden verkocht door vergiftiging ( esdoorn ). Daarna kwamen we bij ons weiland en had ons veulen een slokdarm verstopping en koliek. We werden wat later gebeld dat onze 20 jarige shetlander een hartstilstand had gehad. Ze had wel was issues, maar dit kwam als een schrok. Iets later werd ons veulen niet lekker. Hij bleek een gigantische tumor aan zijn penis. We moesten hem toen laten gaan ( hij was op dat moment ruim 1,5 jaar oud )

Mijn merrie vonden we iets laten liggen in de stromende regen in de modder. Ze had koliek en een longontsteking.

Nu durf ik soms helemaal niet naar stal toe en ben ik bang dat er iets gebeurd met ze. Ik heb camera's op stal hangen zodat ik 24/7 kan kijken.

Ik heb er nog 1 van 26 jaar oud. Hij is super fit en nooit ziek geweest. Als s'avonds de telefoon gaat, slaat de angst om mijn hart. Ben dan altijd zo bang dat ze bellen over de paarden.

Wat verschrikkelijk
Ik snap het volledig dat je dan bang bent…
Ik hoop dat je je paard van 26 nog lang bij je mag houden en ook nog fijn van hem kunt genieten!

Lief van je, dankjewel. Hoop hetzelfde voor jou en je hafje. De angst dat het mis gaat is een teken dat we gek op ze zijn

**Geplaatst**: 09-05-24 19:20

Geplaatst: 09-05-24 19:20

Wij zitten nu in een dilemma.
Onze haflinger van 26 jaar heeft vorige week een hersenbloeding of epilepsie aanval gehad.
Zo gek idee: woensdagavond nog met haar naar de rijles geweest en de volgende morgen tref ik haar bloedend uit haar neus(veel) en blijkbaar eerder gevallen en weer opgestaan. Haar ogen flitsten voortdurend heen en weer en ze was onstabiel.
Dierenarts erbij, heeft ze spuiten gehad met ontstekingsremmers en pijnstilling.
De hele dag ben ik samen met mijn dochter bij haar in de wei gebleven. Zo erg om te zien.
Natuurlijk heb ik de DA gevraagd of er nog een toekomst voor haar was. Die zijn dat ze kon herstellen en we moesten afwachten.
Volgende dag waren haar ogen een stuk rustiger, maar niet echt beter.
Elke dag de DA op bezoek gehad. Langzaam aan verbetert het.
Op dit moment is ze nog verlamt aan de linkerkant van haar hoofd. Haar oog is half dicht, haar mond hangt en ze helt over.
Ik ben nu wel ten einde raad. Wat moet ik doen.
Natuurlijk wil ik haar niet kwijt, ze is mijn alles. Maar als het zover is, dan is het zo.
Elke dag weer vraag ik aan de DA of we nog wel moeten doorgaan. Zolang zij zeggen dat ze kans maakt op herstel, vind ik het zo moeilijk of te zeggen dat het niet meer gaat..

**Geplaatst**: 09-05-24 19:30

Geplaatst: 09-05-24 19:30

Ik had dit ook wel, heb zelfs meermaals al tranen met tuiten zitten huilen voor een paard dat nog lang niet dood was. Maar toen die paarden uiteindelijk stierven, was de rouw en het verdriet eigenlijk veel minder dan ik verwacht had. Zo was mijn laatste merrie de laatste jaren een zorgenkindje, paar keer op het punt gestaan haar te laten inslapen, dus had al veel om haar gehuild. Toen ze in maart dit jaar ingeslapen moest worden wegens zoveelste koliek, verbaasde ik me erover dat ik zo weinig gehuild heb, zelfs tijdens het verslepen van haar lichaam (ze lag niet bereikbaar voor Rendac, en heb haar zelf verplaatst met de tractor) kon ik al zonder huilen achterom kijken, amper een kwartier na haar dood (al heb ik dan 's nachts wel nog gehuild in mijn bed). Ik had ook al jaren een afscheidsgedicht liggen dat ik ergens gelezen had, maar vreemd genoeg heb ik het niet gebruikt, het voelde te "zwaar" vergeleken bij wat ik "maar" voelde. Dus misschien is het in jouw geval ook een voorbereiding op het afscheid, dat er helaas hoe dan ook ooit zal komen?

Anderzijds heb ik vele jaren geleden een vroegere merrie heel jong verloren (11 jaar), en hoewel we niet echt de beste klik hadden, heeft dat overlijden er bij mij wel erg ingehakt, enerzijds misschien omdat het zo jong en onverwachts was, misschien ook wel omdat ze een heel pijnlijke dood had (is dood neergevallen tijdens een acute aanval van koliek, net toen we haar wilden opladen voor de kliniek).

Nu wordt mijn hengst binnenkort 27, en dan sta je er ook weer bij stil, vooral omdat ik in de loop van een 10 à 15 jaar van een tiental paarden naar amper 2 paarden gegaan ben, is een vreemd gevoel en ook een punt waar ik ooit beslissingen zal moeten nemen (hoewel, als de hengst wegvalt: mijn ruin heeft 2 pensionpaarden als weidemaatjes, veel zal er niet veranderen dan).

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-05-24 20:05

Geplaatst door de TopicStarter : 09-05-24 20:05

Erres schreef:
Wij zitten nu in een dilemma.
Onze haflinger van 26 jaar heeft vorige week een hersenbloeding of epilepsie aanval gehad.
Zo gek idee: woensdagavond nog met haar naar de rijles geweest en de volgende morgen tref ik haar bloedend uit haar neus(veel) en blijkbaar eerder gevallen en weer opgestaan. Haar ogen flitsten voortdurend heen en weer en ze was onstabiel.
Dierenarts erbij, heeft ze spuiten gehad met ontstekingsremmers en pijnstilling.
De hele dag ben ik samen met mijn dochter bij haar in de wei gebleven. Zo erg om te zien.
Natuurlijk heb ik de DA gevraagd of er nog een toekomst voor haar was. Die zijn dat ze kon herstellen en we moesten afwachten.
Volgende dag waren haar ogen een stuk rustiger, maar niet echt beter.
Elke dag de DA op bezoek gehad. Langzaam aan verbetert het.
Op dit moment is ze nog verlamt aan de linkerkant van haar hoofd. Haar oog is half dicht, haar mond hangt en ze helt over.
Ik ben nu wel ten einde raad. Wat moet ik doen.
Natuurlijk wil ik haar niet kwijt, ze is mijn alles. Maar als het zover is, dan is het zo.
Elke dag weer vraag ik aan de DA of we nog wel moeten doorgaan. Zolang zij zeggen dat ze kans maakt op herstel, vind ik het zo moeilijk of te zeggen dat het niet meer gaat..

Heel veel strekte :knuffel:

Ik duim voor je dat ze er weer bovenop komt!

**Geplaatst**: 09-05-24 20:43

Geplaatst: 09-05-24 20:43

Heel erg herkenbaar! Mijn merrie van 19 is ondertussen geluk weer helemaal fit en happy maar sinds ze een paar maanden geleden een epilepsie aanval heeft gehad krijg ik ook telkens een hartverzakking als de telefoon gaat snachts of als een stalgenoot mij appt.

Gelukkig had die van mij er enkel een kappotte lip en flinke spierpijn er aan over gehouden, ze is een paar dagen suf geweest maar na een week was ze weer helemaal haarzelf.

Erres, dat lijkt me een enorm lastige beslissing. Heel veel sterkte

**Geplaatst**: 09-05-24 21:47

Re: Denken aan het overlijden van je paard. Wie nog meer?

Geplaatst: 09-05-24 21:47

Ik vind het lastig. Heb het nu voor het eerst meegemaakt afgelopen november. Ik had sinds april van 2023 al een beetje het gevoel "het kan wel eens zijn laatste jaar zijn.."
Iets waar je liever niet over nadenkt natuurlijk. Maar op den duur is het gewoon op? Hij had al zo veel medische problemen. Maar het is nooit leuk, dat kan ik je wel zeggen. Ik was die periode ook aan het vragen op Facebookgroepen zoals Denken Over Paarden, wanneer je het nu duidelijk wist wanneer inslapen aan de orde kwam. Ook mijn dierenarts. En ik vind dat altijd heel lastig. Want bij ons in de straat staat er een paardje constant hoefbevangen en in een pijnstand. Ik vind dat geen paardwaardig leven meer. En ik heb een beetje het gevoel dat dierenartsen euthanasie echt uitstellen, want.. aan een dood paard kan je natuurlijk niet meer verdienen.

Maar dus, mijn paard Furst. Hij was nog happy. Alleen medisch.. tja. Ik wist het niet meer. Hij kwam niet meer goed bij, ondanks vele gras, speciaal voer, supplementen,.. Hij was de tijd dat ik hem had altijd lastig op gewicht te houden hoor. Maar nu leek het erger. Uiteindelijk, na 1500 euro verder vorig jaar in de zomer beslist om hem gewoon comfort te bieden. Snackwandelingen, wat aan de hand doen, knuffelen, altijd hooi, grasjes,... we gingen niet meer beginnen met kuren, speciaal voer of iets anders. Ik heb toen erg veel commentaar gekregen, want rond die periode had ik mijn jongste paardje gekocht. Ik kreeg verwijten dat ik mijn paard wilde laten inslapen en al vervanging had gekocht en dat dat lelijke praktijken waren. Terwijl ik in die 7 jaar dat ik hem had, alles heb gedaan.. ik was zeker op medisch vlak alleen al tegen de 20.000 euro verder. Maar niets hielp.

Uiteindelijk werd ik op donderdag 8 november gebeld door mijn weidebuur. Haar moeder had Furst overleden gevonden. Ik was in alle staten op dat moment. Ik heb toen mijn moeder, een ex-stalgenoot en ondertussen een ex-vriendin/fotograaf gebeld dat Furst overleden was. In de auto naar de weide, kon ik me voorbereiden. Eenmaal daar, heb ik zijn lichaam gevonden en gedag gezegd. Ik was enorm verdrietig en nog steeds, maar eerlijk? Ik ben blij hoe het gegaan is. Ik heb zelf geen keuze moeten maken. Goed of fout. Hij is zelf heengegaan en we hopen dat hij niet heeft moeten lijden. Van op de camerabeelden leek het op koliek. Maar zeker zullen we nooit zijn. Ik heb hem de dag erna laten ophalen door het crematorium en dat ging heel respectvol. Het rouwproces bij mezelf en bij mijn paarden meemaken was intens doch heel bijzonder nu ik er op terugkijk. Voor mijn gevoel moest alles zo zijn. Wat ik wel op voorhand wist is dat ik wilde cremeren. Ik was zijn 4e eigenaar, inclusief de fokker. Hij is altijd "gebruikspaard" geweest. En bij mij hoefde dat niet. Ik heb hem van zijn 11 tot zijn 18,5 jaar mogen verzorgen. Hij is bij mij op vervroegd pensioen gegaan, want hij was lichamelijk al helemaal kapot. Mentaal denk ik dat hij minstens 30 had willen worden.. maar dat heeft niet mogen zijn. En ik hoop dat hij ook een beetje zijn rust gevonden heeft nu. Wat niet wil zeggen dat ik hem niet mis. Mijn lieve Furstenknobbel

Wat ik vooral wil meegeven hiermee is: eigenlijk ben je nooit te vroeg met inslapen van een dier. Als het door je hoofd spookt, wilt dat zeggen dat er een realiteit is. Het is aan de eigenaar om te beslissen wat er effectief nog paardwaardig is. Mijn standpunten om in te slapen waren vooral het feit dat Furst medisch niet in orde was en Sleep Deprivation had omdat hij niet sliep. Al moet ik zeggen, sinds Augustus 2022 hadden we onze eigen plek in eigen beheer en ik heb hem nooit zo gelukkig gezien. Hij sliep en rustte met zijn vriendjes en lag regelmatig neer. De klachten van Sleep Deprivation (omvallen en in slaap vallen) waren nagenoeg onbestaande het laatste jaar.

En laat het vooral geen taboe zijn. Toen die persoon dat zei, dat ik niet alles geprobeerd had (wat ik echt wel had gedaan), had ik het gevoel dat zij oogkleppen had. Maar hoe eerlijk is het tegenover je dier? Dat is nog maar de vraag. Euthanasie is soms gewoon nodig en je bent nooit te vroeg. Eerder te laat..

**Geplaatst**: 09-05-24 22:00

Re: Denken aan het overlijden van je paard. Wie nog meer?

Geplaatst: 09-05-24 22:00

Ja!

Afgelopen weken af en aan qua kreupelheden van mijn merrie.
10 jaar. Jong. Maar wèl si problemen.

Had al een afspraak staan in Emmeloord. Ik moest de si gecheckt hebben! Als de bandjes nog slechter waren of artrose was geworden was het einde oefening.

Week van te voren, elke avond huilend in slaap gevallen.
Want....het kon maar zo over zijn.

Gelukkig is het iets heel anders, wat op te lossen valt.
Maar de si check gaf me geruststelling, daar was niks veranderd. Ook fotos van voeten gaven opluchting.

Maar toch, had ik er wel vrede mee gehad als het wel zo had moeten zijn.
Waarom?
Omdat ik wel realistisch ben...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-24 13:36

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-24 13:36

Hoi allemaal, ik wil dit toch even met jullie delen omdat het misschien wel gevolgen kan hebben

Ik heb net van een vriendin te horen gekregen dat mijn hafje in de sloot is gevallen.
(Even voor de duidelijkheid, ze is niet van mij maar van een stal, maar ik ben vaak met haar bezig en heb voorheen ook altijd op haar gereden etc)

Voor zover ik weet gaat het nu goed met haar :')

, maar ik zal later nog een update maken als ik iets meer weet.

Maar waarom zij? Ze is al op leeftijd en dan moet zij zo nodig uitglijden en in de sloot vallen?
De brandweer moest zelfs komen met een kraan om haar eruit te halen.

Ik ben er toch wel erg van geschrokken en wou het toch even met jullie delen

**Geplaatst**: 13-05-24 13:42

Geplaatst: 13-05-24 13:42

Jee TS, wat een naar bericht. Hopelijk komt ze er heel en snel weer bovenop!

Even over je topic: heel herkenbaar.
Sinds ik in 6 maanden tijd mijn dressuurpaard, mijn jaarling en mijn drie katten ben verloren ben ik een tobbende angsthaas geworden.
Mijn 26-jarige appaloosaruin is nog behoorlijk gezond, echter is er woensdag een tumor in de kaak ontdekt, dus ben ik weer helemaal aan het piekeren en me druk aan het maken en ben ik echt angstig.
Vandaag is er bij mijn appaloosamerrie een peesblessure geconstateerd en in mijn hoofd is het een beetje chaotisch aan het worden. Gek word je ervan.

Sterkte TS!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-24 13:44

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-24 13:44

Bedankt, ik hoop inderdaad ze er snel weer de oude is

Wat vervelend voor je :knuffel:

Jij ook sterkte!

Laatst bijgewerkt door MARenAMY op 13-05-24 13:46, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 13-05-24 13:45

Geplaatst: 13-05-24 13:45

Logisch toch dat je daarvan schrikt! Hopelijk verloopt het allemaal goed en valt het mee. Altijd vervelend, zeker met die oudjes. Ze zijn toch wat minder veerkrachtig qua lichaam als er iets loos is. Maar aan de andere kant: die oudjes zijn vaak ook wat minder onder de indruk van dit soort dingen en blijven rustiger en dan heb je ook kans op minder problemen.

Even rustig afwachten en bijkomen van de schrik. :(:)

**Geplaatst**: 13-05-24 14:09

Geplaatst: 13-05-24 14:09

Wat naar dat je hafje in de sloot is gegleden. Hopelijk komt ze er weer boven op.

Vijf jaar geleden heb ik mijn oude kwpn-merrie van 29 jaar in laten slapen. Ze was voor haar leeftijd nog prima, weinig lichamelijke problemen, kleine buitenritjes konden prima,. Dat vond ze nog steeds leuk. Op een avond vond mijn dochter haar liggend inde wei en ze wilde/kon niet meer opstaan. Toen was voor mij de keuze best simpel; het is klaar. Dierenarts gebeld en laten gaan. Ik heb wel vanaf dat ze 26/27 was, gedacht : hoelang gaat ze nog mee? wanneer is het klaar? Een half jaar voor haar overlijden heb ik nog een fotoshoot gedaan , want het kon elke dag de laatste zijn. Gewoon elke dag genoten van haar. Ik heb toen in dat jaar wel gedacht ik laat haar lekker deze zomer nog lopen in haar vriendinnengroep, lekker op de wei en dan kijk ik als de weide dicht gaat hoe ze is en dan ga ik een beslissing nemen. Die avond in eind mei was het over. Aan de ene kant was de beslissing om te nemen makkelijk, terwijl het aan de andere kant heel zwaar was. Maar aan de blik in haar ogen kon ik zien dat zij het genoeg vond. Ik kon niet anders doen dan haar helpen.