Aangezien wij samen best wel een wisselvallig jaar hebben gehad leek het mij leuk om dit samen te vatten in dit topic.

Mac is sinds mei 2020 onder het zadel dus in 2020 heb ik hem lekker wat getraind en vanaf november heb ik hem even vakantie gegeven om alles te verwerken en onze situatie bij de weide is toch niet ideaal om in de winter door te trainen. Ik heb hem lekker wat gepoetst soms hebben we een wandeling gemaakt maar verder stond hij heerlijk 24/7 buiten met zijn vrienden. Op 01 januari was het lekker weer en was ik vrij dus besloten we na 2 maanden weer eens te gaan rijden, paard opgezadeld en een heerlijk buitenritje gemaakt. Ik deel even een linkje naar mijn insta:


We pakte ook langzaam het bakwerk weer op, het was nog even wat rommelig in het begin.


In februari lag er sneeuw en maakte we onze eerste sneeuw ritten, zowel voor Mac, als voor mij de aller eerste keer!
[ img ]

In maart waren we wat meer aan het oefenen met springen, we sprongen losse hindernissen al best leuk maar sturen bleef een dingetje dus dat ik dit parcourtje zo reed voelde als een grote overwinning!


In april reden we alweer zo rond:


En toen zaten we alweer in mei. Wat ik hierboven nog niet benoemd heb is dat we tussendoor ook veel aan het oefenen waren met de trailer, maar in plaats van beter werd het steeds moeilijker en na een gekneusde vinger, brandblaren, paard los in het bos, blauwe teen, en heel veel frustratie verder realiseerde ik mij dat we dit niet zonder professionele hulp konden. Ik ging op zoek naar iemand die ons kon helpen maar ik wist dat Mac meer nodig had dan een paar losse lessen. Via een topic hier op Bokt kwam ik uit bij Monique van Natural Horsemo. Ik legde haar uit dat wij een weekendje naar zee gepland hadden maar dat het trailerladen gewoon niet wilde lukken. Zij maakte plek voor ons vrij en zo mocht hij 2 weken later naar Monique toe. Klein probleem was alleen dat Monique 80km verderop was en ik Mac al 2 keer niet meer de trailer in had gekregen ondanks dat we 2 á 3 uur bezig waren geweest. Dus ik sprak af dat Mac opgehaald zou worden. Monique kwam en ging met hem aan de slag, al na een half uur liep hij de trailer op.
https://youtu.be/MfGuFszh4HE
Maar het sluiten was echt een probleem, we kregen de klep of stang er niet achter voordat Mac eruit vloog en hij werd steeds gevaarlijker en dit had geen zin meer. We staakte wederom de missie en Monique zou een paar dagen later terugkomen met hekken om Mac te kunnen begrenzen.

Dus 6 mei gingen we weer aan de slag. Mac een tube domosedan gegeven een half uur voordat Monique zou arriveren. We hadden dit samen besloten omdat Mac echt te moeilijk was en pas sederen als de adrenaline al zo hoog zat zou geen zin meer hebben. Zo stoned als een garnaal gingen we weer aan de slag. Stapje voor stapje ging hij meer de trailer in maar net niet met zijn achterhoeven ver genoeg erin waardoor we nog steeds niets konden. Uiteindelijk stelde ik voor om toch een emmer voer te pakken om hem te overtuigen. Eenmaal die emmer voer voor zijn neus twijfelde hij 2 seconden en zette toen die pas extra die nodig was. Mijn vriend en ik stonden naast de klep keken elkaar aan en wisten beide, we hebben 1 kans en die moeten we NU grijpen. Dus samen die klep als een malle dicht gegooid en hij stond! Toen de klep op slot was riep ik heel hard JAAAA en alle spanning en emotie kwam los, ik heb heel hard staan huilen want ik wist dat we nu geholpen gingen worden en dat dit het begin was van iets nieuws. Vervelend voor Mac dat we het zo hebben moeten doen maar er was geen andere optie. We hebben hem heel even wakker laten worden (dat ging ook snel toen hij eenmaal stond) en toen zijn we gaan rijden. Mac en Monique voor ons uit, en ik en mijn vriend met mijn eigen trailer erachteraan, zodat Monique haar hekken gelijk mee terug konden en dan kon zij daar ook met mijn trailer oefenen. We konden Mac dus goed in de gaten houden en hij heeft keurig netjes stil gestaan.

Je ziet hier nog goed mijn trillende duimpje.

De planning was dat Mac ongeveer 2 weken zou blijven. Maar hij had duidelijk langer nodig. Iedere nieuwe stap zorgde weer voor kleine terugvallen bij Mac waardoor Monique alles in extreem kleine stapjes heeft moeten oplossen. En dit heeft ze geweldig gedaan. Mac stond dus 80 kilometer verderop dus ik ging 2x per week erheen, 1x om te rijden en 1x om ook zelf door Monique getraind te worden.

12 mei werd hij 4 jaar oud
[ img ]

Ik wilde de omgeving daar verkennen en zo ging ik met Mac helemaal alleen op buitenrit, alleen hij en ik, lekker even alles vergeten en verwerken.


Uiteindelijk heb ik het rijden op een lager pitje gezet en gingen we ons alleen nog focussen op het trailerladen. Monique trainde hem 5 dagen per week in het begin soms 2 trainingen van een half uur om meer effect te hebben, ik heb echt respect voor haar geduld. 7 weken is hij bij haar geweest, zeven weken. Ik had nooit gedacht dat dit nodig zou zijn maar hij heeft de tijd van mij gekregen.

Op 26 juni was het zo ver, Mac mocht weer naar huis. Helaas liep dat niet zo fijn als dat je na al die weken training hoopt. Mac voelde mij n spanning al bij het laden en probeerde er meteen weer een potje van te maken hij trok zich los en liep weg, na 3 pogingen nam Monique het over en liep hij er zo in. Trailer dicht en we konden gaan. Het was met de trailer ongeveer een rit van 1,5u. Het eerste half uur/ drie kwartier ging goed, hij hinnikte veel maar stond redelijk rustig. Totdat we de snelweg op gingen, weinig bochten en Mac kreeg meer tijd om te kloten. Toen keek ik weer eens achterom en zag ik geen touwen meer onder Mac zijn hoofd. Toen ik beter keek bleek het hele halster eraf te zijn. Mijn vriend en ik wisten even niet wat te doen maar hij stond rustig dus we besloten dan maar door te rijden en de afstand tot huis zo kort mogelijk te krijgen, toen ik even later weer keek zag ik geen hoofd meer, maar billen. Je grootste nachtmerrie, je paard achterste voren in de trailer, het zeil was ook nog eens open (het was 22 graden die dag, het zeil dichtdoen leek mij veel te warm en tijdens het oefenen is deze ook altijd open geweest). Ik was de hulptroepen al aan het bellen en mijn vriend zag het hoofd van Mac ineens in de buitenspiegels. Hij keek dus door de opening heen. Ineens zag ik hem dus ook pogingen doen om te hupsen dus toen ben ik gaan schreeuwen dat we echt moesten stoppen. Auto op de vluchtstrook en ik ben nog rijdend de auto uit gegaan en ben achter de trailer gerend en heb dat zeil als een idioot naar beneden getrokken. We zaten gelukkig al bij een afslag dus we zijn zo verder gereden tot we ergens veilig konden stoppen. Politie hebben we gebeld maar zij kwamen niet helpen. 1 ding was ons duidelijk, als ie eruit gaat krijgen we hem er noooit meer in. Godzijdank toen we stopte had Mac zichzelf weer terug naar voren gedraait. Zijn halster bleek gebroken te zijn maar kon nog een gaatje strakker vast gemaakt worden. We moesten nog steeds ruim 3 kwartier naar huis rijden, vanaf deze gebeurtenis stond Mac ook niet meer rustig, hij was drijfnat van het zweet stond als een gek te stampen en stuiteren en wij besloten via alle binnendoorwegen naar huis te slingeren om hem maar met bochten remmen en gasgeven bezig te houden. Na een hel van een rit zijn we toch veilig thuis aangekomen en liep hij eigenlijk heel rustig de trailer af. Hij wachtte in ieder geval netjes tot klep en stang weg waren. Thuis heb ik hem meteen bij zn vrienden gegooit en konden we eindelijk even zelf bijkomen. Ik dacht echt dit was het, ik verkoop de trailer dit komt nooit meer goed. Maar Monique heeft ons er doorheen gepraat en zij is direct de dag erna ons weer komen helpen. En wonder boven wonder, meneer draafde zo de trailer weer in!
Hier een samenvatting van Mac van begin tot einde bij Monique
https://youtu.be/lIPekFzm0a0

Thuis ben ik het trailerladen dus ook weer moeten gaan oefenen. En we hebben het met ups en downs nu kunnen uitbreiden dat we dus wel weg kunnen nu met de trailer. Helaas is dit pas 1 keer echt gelukt maar de trailer is nu geen training meer maar een vervoermiddel en dit helpt Mac ook wel om het makkelijker te accepteren.

Hier nog een filmje van de aller eerste keer thuis weer een rondje rijden.


In juli maakte we thuis samen een prachtige ochtend rit.
[ img ]

En in augustus hebben we dit nog eens herhaald
[ img ]

In september is hij weer een keer behandeld door de ostheopaat hij zag er goed uit gelukkig weinig bijzonderheden.
[ img ]

In oktober hebben we rustig verder getraind en wat selfies gemaakt
[ img ]
http://boktimg.nl/img/m/WcRc3W.jpg

En op 01 november hadden we weer springles, dit was de eerste keer een parcour op deze hoogte
https://youtu.be/_nZd1GBrrgU

En op 6 november deden wij mee met een clinic working equitation, dit was dan ook ons eerste echte uitstapje met de trailer, ook nog eens naar volledig onbekend terrein. In 10 minuten stond hij weer terug op de trailer toen we weer naar huis wilde gaan. Dus ik kon niet meer dan trots zijn. Hier nog een filmpje van onze eerste keer over het bruggetje heen.
https://youtu.be/VlRqJQWyIdI

En dat brengt ons alweer in december. Helaas hebben we ook dit jaar weer een pauze in de training. Ik wilde dit jaar wel doortrainen dus daarom waren we bij de rijvereniging gegaan, helaas wegens de avondlockdown, en nu volledige lockdown kunnen wij weer niet doortrainen we hebben geen verlichting en geen goede bodem in onze rijbak dus vermaken we ons nu met 1 keer in de week een rustig buitenritje. Of we kloten wat aan in de bak met schriktraining op onze eigen creatieve manier
https://www.instagram.com/p/CXathSbMyAH ... =copy_link

Het was een wisselend jaar, ik heb hierboven vooral uitgebreid het trailer avontuur omschreven maar nog niet alles. We hebben namelijk ook nog een terugval gehad toen we voor het eerst ergens anders gingen uiladen toen duurde het laden weer meer dan een half uur, na een belletje met Monique stond hij dankzij de tips weer in 10 minuten. Daarna moesten we thuis weer opnieuw beginnen want daar vond hij het nu ook weer moeilijker worden. Het is echt super fijn dat Monique wel altijd 24/7 beschikbaar staat voor ons. Als ik ergens tegen aan loop dan probeert ze altijd te helpen. Maar we hebben geduld, als het weer langer licht is gaan we weer verder oefenen met de trailer en dan hoop ik m straks ook echt voor de lessen te kunnen gaan gebruiken. Mac zal altijd moeilijker blijven, Monique omschrijft hem ook als een van haar moeilijkste casussen ooit. Ik weet trouwens niet waar Macs trailerlaad probleem begonnen is, zover ik weet heeft hij nooit een negatieve ervaring gehad en we zijn juist heel rustig en positief begonnen met trainen. Maar toch ging het van mwah naar steeds slechter in plaats van beter. Gelukkig heb ik nu zelf ook geen hartkloppingen meer bij het laden we komen van ver, we zijn er nog niet, maar we trainen rustig door. Leuk als je alles gelezen hebt, het is een langer verhaal geworden dan ik van te voren dacht


Mac is echt mijn vriend, we kunnen samen alleen op buitenrit, gaan in het donker met wat lampjes over het viaduct zo naar de rijvereniging. Hij is super braaf onder het zadel en met springen, we moeten beide nog veel leren en ondanks dat het trailerladen altijd een dingetje zal blijven is hij voor mij verder het perfecte paard. We leren veel van elkaar en we vertrouwen elkaar 100%

Ons doel voor volgend jaar is toch dat weekendje naar het strand kunnen doen, ik zou graag eens een crosstraining doen en ook wil ik meedoen met een oefenspringwedstrijd, hopelijk is deze lockdown snel weer voorbij! Dan rest mij nu nog om iedereen het aller beste te wensen voor 2022 en een fijne kerst. Blijf gezond!!

[ img ]
[ img ]
Knuffels van Mac en mij

Wat een mooie foto's en leuk paard!

Super leuk overzicht Anouk! Fijn om te lezen. (PS ik kan niet alle foto's zien)

Welke foto's doen het niet bij je?

Wauw! Knap dat jullie zo hebben volgehouden met de trailer

Ik zie wel waarom het voor Monique één van de moeilijkste paarden was die ze in training heeft gehad. Goed dat je hiervoor hulp hebt gezocht ipv het gewoon zo te laten bijvoorbeeld.

Mooi stel zijn jullie, jullie gaan duikelijk nog een héél leuk paardenleven tegemoet samen!

Wat een leuk paard lijkt Mac mij, en poeh wat een geduld hebben jullie met het trailer laden… sjonge jonge zeg.

Petje af hoor wbt trailer laden!
Dacht dat ik veel uren in de mijne heb moeten stoppen maar 7 weken intern pfoe.
Knap dat je hebt doorgezet ik heb zelf in ons proces al meerdere malen willen opgeven en dan bleef mijn paard tijdens het rijden wel kalm.

1, 2 4 ,5 6 en 8. Best veel dus

Ik heb alleen foto's gekeken, sorry
Die in augustus en die in de sneeuw, wauw wat een prachtige plaatjes! Je paard is zeer fotogeniek

Respect voor jullie doorzettingsvermogen! Veel plezier en succes met je mooie paard toegewenst!

Pfffff, mijn eerste eerlijke reactie op je trailer verhaal met het omdraaien? Wat een schijtbeest hahaha, sorry! Wel met liefde en humor door me heen geschoten hoor

Super knap je hier zoveel tijd voor hebt uitgetrokken, en ik hoop enorm dat je hier volgend jaar weer een overzicht plaats waarbij je bij elke foto een positieve trailer herinnering hebt!