Geplaatst Ik heb Aron gekocht in 2011 om aangespannen mee te rijden. Hij was toen 6 jaar en alleen voor de wagen beleerd. We hebben heel wat kilometers gemend en heel wat avonturen beleefd, en dit jaar kwam daar een nieuwe dimensie bij: rijden 'onder de man' (of in dit geval vrouw). Maar voordat ik daarover kan vertellen, eerst nog een kleine inleiding...
Na een maagverkleining en flink wat gewichtsverlies kon ik halverwege 2020 als 'heropstapper' beginnen om het paardrijden weer op te pakken. Op een manege vlak bij mijn eigen paard in de buurt nam ik privelessen en daarna ging ik door naar groepslessen. Ondertussen was het de bedoeling dat mijn eigen paard, haflinger Aron, ingereden zou gaan worden als ik het rijden weer in de benen zou hebben.
Daar gooide een blessure van hem helaas roet in het eten. In de winter van 2019-2020 blesseerde meneer eerst zijn knie, door als een bambi hertje uit te glijden in de wei (paarden kunnen blijkbaar niet de split). In de winter van 20-21 een beschadigde hij, wederom met een glijpartij ofzo in de weide, een peesbandje. Advies: ofwel boxrust en daarna revalideren (3-6 maanden) of opereren en daarna boxrust en revalideren. Eerst maar eens zonder operatie laten revalideren. Dit verliep voorspoedig, herstelde goed, daarna weer opbouwen met stappen aan de hand en later voor de wagen.
Maar, uiteraard... was het in het najaar weer raak met dezelfde blessure, dus toen is Aron met de kerst in 2021 geopereerd aan de beschadigde flexura manica. Dat betekende dus weer een paar maanden boxrust en aan de hand stappen en revalideren.
De trainster die ik benaderd had om Aron te gaan inrijden heeft geduldig afgewacht en ondertussen ging ik verder met paardrijles. Ik reed 1-2 keer in de week (afgewisseld met privelessen tijdens de verschillende lockdowns etc). Want oh ja, we hadden een pandemie.
Maar, dit mocht allemaal de pret niet drukken, en eind maart 2022 was het dan zo ver. Aron was goed hersteld van zijn operatie, revalidatie was goed gegaan, alle seinen stonden op groen.
Aron ging uit logeren, zoals ik het aan hem uitlegde, om te leren hoe het is om een rijpaard te zijn. Hij is 5 weken weg geweest en pakte het rijden eigenlijk heel prima op. Al na 2 weken kon ik langskomen om hem zelf te gaan berijden. Wauw, dat was een bijzonder moment!
Eerste 'oortjesfoto':
Begin mei kwam Aron weer thuis, dus meteen onze nieuwe skills uitgeprobeerd in de buitenbak.
Samen wandelen met mijn vriend ernaast op Arons verjaardag!
Ik heb meteen toen hij thuis was een afspraak met de zadelpasser gemaakt, maar vlak voordat die zou komen liep Aron niet goed. Met een dikke week rust was het nog niet op orde, dus toch maar ingeladen en naar de kliniek. Ik had mezelf al mentaal voorbereid op wéér iets met een pees, en wéér een lange revalidatie en opbouwen en alles. Maar, gelukkig, het bleek slechts een hoefzweer te zijn. Deze was al open gegaan, dus de dierenarts heeft het even netjes bijgeslepen, schoongemaakt, ingesprayed en we konden weer aan de slag!
Sexy blauwe voet
In juni lukte het dan eindelijk met de zadelpasser af te spreken. Het oude zadel was niet passend en ook niet aan te passen, dus heb ik een ander zadel aangeschaft. De zadelpasser adviseerde ook om een ander hoofdstel aan te schaffen want de huidige paste niet zo geweldig (iets met een breed voorhoofd).
Nieuwe zadel met een nieuw dekje
Helaas, in juli liep Aron opeens wéér niet goed. Ik heb toen besloten om hem de zomervakantie vrij te geven; ik ging nog een paar weekenden en weken weg en had geen energie om weer een paar weken rust te houden, dan naar de kliniek, weer opbouwen etc. Ik dacht, ik geef hem gewoon 5 weken vakantie en zie daarna wel weer! Na deze rustperiode zijn we rustig begonnen met kleine rondes buiten in stap (25-30 minuten). Na een week een paar mini stukjes draf toegevoegd, dit bleef goed gaan dus we zijn vrolijk verder gegaan.
Augustus gingen we als zebra op pad
Heerlijke avondritjes.
En na afloop lekker rollen:
Ik heb oneindig veel filmpjes van het rollen maar krijg deze niet geplaatst op bokt helaas.
In oktober reden we door de mist
Selfie in de spiegeling van een vrachtwagentje
Begin november kwam de bitfitter op bezoek, we hebben gezocht naar een fijn bitje voor ons samen. Dit was een hele belevenis, want Aron vond het allemaal maar niks. Okee, bitje in, rondje rijden, afstappen, klaar toch? Huh, ander bit, weer opstappen? Dit is niet de bedoeling... na de derde of vierde bitwissel werd meneer Zeer Ontstemd, de bitfitter is zelfs een stuk met ons meegelopen om hem voorwaarts te krijgen. Er was geen land mee te bezeilen en Aron werd echt boos (staken, bokken, steigeren, grommen...). We hebben het samen uitgepuzzeld (met hulp van de bitfitter) en uiteindelijk kon hij met het gekozen bitje redelijk ontspannen een rondje lopen. Inmiddels is meneer goed gewend aan zijn bit en doet hij het prima hiermee. We rijden veel buiten, en voorlopig voornamelijk in stap om de ontspanningsfactor te optimaliseren.
Hoofdstel en nieuwe bitje.
Ondertussen zijn we met lessen echt een heel stuk verder en kan Aron steeds beter ontspannen en zakken. Laatst hebben we zelfs een heel mooi rondje kunnen draven in de bak! Foto is een still uit een filmpje. Er valt van alles over te zeggen hoor, maar ik ben zo blij met het serieuze koppie en hoe goed hij zijn best doet om te luisteren naar wat ik vraag!
Kortom, ik ben heel heel heeeeel blij met onze stappen dit jaar, en hoop op nog heel veel gezellige en ontspannen kilometers!
Wat is zijn afstamming? 
