Vorig onderwerp | Volgend onderwerp
Toevoegen aan eigen berichten Pagina 10 van de 11 [ 254 berichten ]
Ga naar pagina Vorige  1 ... 7, 8, 9, 10, 11  Volgende
Plaats een nieuw onderwerp

[IM] Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

 
Profiel   

Articuno schreef
Veel sterkte en een dikke knuffel voor jullie :(:)

Ik sta zelf nog aan de andere kant: mijn vriendje is er nog, maar de afspraak staat al wel gepland voor dit najaar. Mijn paard heeft ernstige artrose in meerdere benen en een flinke blessure aan een ander been, is slecht de winter uitgekomen en was ook echt een periode erg ‘down’.. Permanent op pijnstillers was eigenlijk nog de enige optie, dus hij staat nu sinds mei op Equioxx. Wel in overleg met de dierenarts besloten dat hij ingeslapen zal worden voor de winter, want de kou en de modder zijn gewoon heel slecht voor zijn benen. En ook nu tijdens het goede seizoen op de Equioxx is hij niet helemaal rad.

Maar nu zie ik hem door de pijnstillers, de lange dagen op de wei en het mooie weer mentaal helemaal opleven, en ga nu toch twijfelen of ik wel de juiste keuze maak :( . Ik lees hier dat veel mensen zeggen dat ze zich schuldig voelen of twijfelen over hun keuzes, en ik weet nu al dat ik dat waarschijnlijk ook heel erg ga hebben… En ik wéét dat de kans heel groot is dat hij in de winter weer hard achteruit kan gaan, dat zijn aandoeningen alleen maar kunnen verslechteren en dat ik hem op deze manier écht lijden kan besparen, maar toch voel ik me nu al zó schuldig… Want wat als hij het helemaal niet met mij eens is..


Of hij het al dan niet met jou eens is kun je prima achter komen door een reading te laten doen. Ik heb hele goede ervaringen met Marieke van Silvermoon (Jubbega, Friesland, ze doet foto readingen). Dan weet je waar je aan toe bent. Of je er nu in gelooft of niet (ik was ook sceptisch), er komen dingen uit die zij beslist niet kan weten (dat was bij mij zo). Ik wens nog steeds dat ik dat met Tut gedaan had, daar voel ik me bij vlagen nog steeds schuldig over.
Laatste bericht

Link naar dit berichtGeplaatst: 31-07-24 07:34 



 
Profiel   

Ik heb ook een reading laten doen met Zozo toen ze overleden was. Voor mij kwamen daar heel wat dingen uit die me toch een beetje rustiger maakte en vooral mn schuldgevoel temperde. Hoewel ik achter mn beslissing stond dat het juist was om haar te laten gaan kon ik zelf er niet aan uit waarom ik geen signalen had gezien vooraf.
Maar zoals ik eigenlijk al wel wist was ze superhard voor zichzelf en gaf ze zelf ook aan dat ze dat niet had laten merken. Ze dacht zelf dat het wel over zou gaan. Tot de pijn zo hevig was en het eigenlijk al te laat was.
en voor de mensen die er sceptisch tegenover staan.... ik had deze vraag niet gesteld aan diegene die de reading deed. Enkel de vraag gesteld, wat Wil ze mij nog vertellen? Maar ze vertelde het me wel. Ook dat het niet te vermijden was en ze het erg vond mij zo te zien. Maar ook dat ze haar laatste uren als heel heftig had ervaren en hier nog niet goed van was. Ter info Zozo heb ik laten inslapen tijdens haar koliekoperatie omdat toen duidelijk werd wat de omvang en de mogelijke gevolgen zouden kunnen zijn.

Link naar dit berichtGeplaatst: 31-07-24 07:54 



 
Profiel   

3timesmom schreef
Ik heb ook een reading laten doen met Zozo toen ze overleden was. Voor mij kwamen daar heel wat dingen uit die me toch een beetje rustiger maakte en vooral mn schuldgevoel temperde. Hoewel ik achter mn beslissing stond dat het juist was om haar te laten gaan kon ik zelf er niet aan uit waarom ik geen signalen had gezien vooraf.
Maar zoals ik eigenlijk al wel wist was ze superhard voor zichzelf en gaf ze zelf ook aan dat ze dat niet had laten merken. Ze dacht zelf dat het wel over zou gaan. Tot de pijn zo hevig was en het eigenlijk al te laat was.
en voor de mensen die er sceptisch tegenover staan.... ik had deze vraag niet gesteld aan diegene die de reading deed. Enkel de vraag gesteld, wat Wil ze mij nog vertellen? Maar ze vertelde het me wel. Ook dat het niet te vermijden was en ze het erg vond mij zo te zien. Maar ook dat ze haar laatste uren als heel heftig had ervaren en hier nog niet goed van was. Ter info Zozo heb ik laten inslapen tijdens haar koliekoperatie omdat toen duidelijk werd wat de omvang en de mogelijke gevolgen zouden kunnen zijn.


De tranen schoten me in de ogen, heel veel sterkte :(:)

Link naar dit berichtGeplaatst: 31-07-24 09:26 



 
Profiel   

Allemaal veel sterkte

Link naar dit berichtGeplaatst: 31-07-24 20:33 



 
Profiel   

hahahatsjoe schreef
3timesmom schreef
Ik heb ook een reading laten doen met Zozo toen ze overleden was. Voor mij kwamen daar heel wat dingen uit die me toch een beetje rustiger maakte en vooral mn schuldgevoel temperde. Hoewel ik achter mn beslissing stond dat het juist was om haar te laten gaan kon ik zelf er niet aan uit waarom ik geen signalen had gezien vooraf.
Maar zoals ik eigenlijk al wel wist was ze superhard voor zichzelf en gaf ze zelf ook aan dat ze dat niet had laten merken. Ze dacht zelf dat het wel over zou gaan. Tot de pijn zo hevig was en het eigenlijk al te laat was.
en voor de mensen die er sceptisch tegenover staan.... ik had deze vraag niet gesteld aan diegene die de reading deed. Enkel de vraag gesteld, wat Wil ze mij nog vertellen? Maar ze vertelde het me wel. Ook dat het niet te vermijden was en ze het erg vond mij zo te zien. Maar ook dat ze haar laatste uren als heel heftig had ervaren en hier nog niet goed van was. Ter info Zozo heb ik laten inslapen tijdens haar koliekoperatie omdat toen duidelijk werd wat de omvang en de mogelijke gevolgen zouden kunnen zijn.


thx, ze wordt nog elke dag gemist.

Voor mensen die twijfelen over een reading, mij heeft het wel wat rust gebracht.
Want hoe graag we ze ook allemaal zien, soms is afscheid nemen onvermijdelijk. En ik denk dat je dan, ieder voor zich moet doen waar je zelf achter staat en waar je zelf een fijn gevoel bij hebt.
Alles wat dan helpt is ok

De tranen schoten me in de ogen, heel veel sterkte :(:)

Link naar dit berichtGeplaatst: 02-08-24 09:13 



 
Profiel   

Hahahatsjoe: bedankt voor de tip! Ik zal er eens naar kijken.

3timesmom: wat heftig, maar ook interessant dat de persoon van de reading dat zo wist te vertellen! Sterkte, koliek lijkt me echt een nare manier om je paard te verliezen.

Link naar dit berichtGeplaatst: 02-08-24 21:08 



 
Profiel   

Hoi allemaal,

Ik ben eigenlijk een beetje opzoek naar een manier om beter afscheid te nemen. Vandaag werd mij de vraag gesteld hoe ik afscheid heb genomen, en dat heb ik vooral in de week voor het inslapen gedaan, maar na die tijd eigenlijk niets.

Het is zo dat ik mijn pony nog steeds erg mis en het daardoor ook erg confronterend vind om naar de manege te gaan. Andere paarden zijn niet mijn pony en ik word gauw enorm emotioneel terwijl ik dat helemaal niet wil. Zo stond ik laatst helemaal weer te huilen tijdens het poetsen van een andere pony. Wat hebben jullie gedaan om dit een beetje te verminderen?

Ik zit te denken aan fotos uitzoeken, een plekje in huis maken, maar eigenlijk voel ik het daar niet zo bij, misschien komt dat met wat voorbeelden?

Ps. De laatste berichten in dit topic gaan over zaken als een reading ed, hoewel ik respecteer dat het voor iemand anders werkt heb ik wel behoefte aan een wat meer 'down to earth' manier.

Link naar dit berichtGeplaatst: 22-08-24 17:45 



 
Profiel   

Mij hielp het om het gewoon te accepteren dat ik verdrietig was. Ik heb toevallig gisteren nog gehuild om mijn paard. Maar ontwijken heb ik op een gegeven moment niet meer gedaan. Ik huil gewoon soms en het is prima. Betekent dat er erg veel liefde was. Is.

Link naar dit berichtGeplaatst: 22-08-24 18:15 



 
Profiel   

Ja vind ik ook hoor,het mag er zijn.
Bij mij is het nou maandag drie jaar geleden en ik vind het nog steeds erg moeilijk.
Ook veel momenten dat ik verdriet heb bij herinneringen.

Ik heb nu dan nog een oude pony,maar als ik mijn stalgenootjes allemaal dingen zie doen met hun paard die ik met appie deed dan doet dat nog steeds vaak wel pijn.

Ik heb geen speciaal plekje in huis,appie zijn hoofdstel hangt aan de muur en een tweetal foto’s in de woonkamer.dat is voor mij voldoende.

Ik stond laatst nog met stalgenootjes te praten die ook een paard hebben moeten laten inslapen en ieder heeft het zadel nog.
Die van mij hangt ook nog steeds in de kast.
Dat vind ik nog het moeilijkste ook om weg te doen.
dat was zijn zadel,speciaal voor hem gekocht en gebruikt…

Link naar dit berichtGeplaatst: 22-08-24 19:48 



 
Profiel   

Ja. Ik dacht wat moet ik met m'n spullen zonder m'n pony... Maar halster hangt nog in m'n auto. Zadel na een aantal maanden mee naar huis genomen. Bitje en poetsspullen ook. Z'n voeremmer had ik al mee. Worteltjes in gezaaid en nu een mooie plant erin.

Vond het fijn om hem echt nog "fysiek" een plek in m'n leven te geven. Zadel echt in de huiskamer en kan er ook echt op zitten, doet m'n zoontje ook regelmatig.


Dus femek, zou doen waar jij je goed bij voelt. Foto's heb ik echt in overvloed. Altijd bijgehouden en met verzorgsters alles samen bekeken. Ik heb 'm 20 jaar gehad en zij hebben hem zo fijn verzorgd 't laatste jaar. Dus dit samen kijken was voor allemaal heel fijn, zo dankbaar voor.
Heb ook een paar keer een rondje gefietst langs vorige stallen. Laatste stal kom ik nog steeds. Staat m'n paard. Maar dat vind ik moeilijk, kom ook niet graag in "zijn paddock"... 1 vorige stal is bij een bos en daar wandel ik nog wel eens. Voelt ie ook dichtbij.

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-08-24 19:14 



 
Profiel   

Hier even echt een week enorm hard gehuild en langzaam maar zeker ga je merken dat er minder verdriet komt en er meer plaats komt voor de leukere herinneringen! Heb het er soms nog wel lastig mee en huil dan nog geregeld om het gemis, en dat is prima! Kan wel weer gewoon plezier hebben met mijn andere paardje wat er nog wel is. Hij troost mij vaak ook als ik verdrietig ben dus dat helpt ook.

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-08-24 19:44 



 
Profiel   

Ja,hier vandaag ook een moeilijke dag, vandaag drie jaar geleden dat ik appie moest laten gaan.
Hij blijft echt mijn hartenpaardje <3

Link naar dit berichtGeplaatst: 26-08-24 21:15 



 
Profiel   

Gek he, hoe we de ene dag alleen maar gebukt gaan onder intens verdriet - en we ook periodes hebben waarin we vooral de dankbaarheid ervaren..

Link naar dit berichtGeplaatst: 27-08-24 06:39 



 
Profiel   

Ik heb mijn merrie in Februari in laten slapen. Ze was nog jong, ze zou 10 worden.

Ze was vol levenslust en heel erg op mij gericht. Dat vond ik echt het zwaarste…. Een dier doodmaken dat zo levendig was.

Ze stond aan huis en bij iedere beweging van mij rondom huis haar lieve hinnik als reactie.

Ze had SI problemen, knieproblemen, halsproblemen, neurologische problemen en had veel ongemak.
Hoewel ze vaak ook niet onregelmatig was in haar lopen, zag ik gewoon dat het steeds zwaarder werd voor haar.

Ze werd boos naar de andere paarden, de hoefsmid werd moeilijk, ze zonderde zich af, ze had paniekreacties en ze vond het niet meer fijn om aangeraakt te worden.

Hoewel ik heel lang twijfelde om haar in te laten slapen en dan maar weer overging op een nieuw supplement, een nieuwe behandeling … was het op een gegeven moment wel duidelijk dat het echt niet meer beter zou worden. Ik schoof de definitieve beslissing wel een beetje voor me uit.

Eind Januari kwam ik met een burn-out thuis te zitten. Dat was vooral werkgerelateerd, maar ook een stuk privé situatie.

Het was nog winter en mijn merrie was ontzettend stijf en gespannen. En ineens lukte het me om de stap te zetten. Mijn vriend heeft alles geregeld. Ze is vertroeteld tot en met de laatste dagen en ze is heel rustig en snel bij ons thuis ingeslapen.

Ik ben dagenlang echt slecht ervan geweest. Veel gehuild en ook niet naar de andere paarden willen gaan.
En toen ging het qua verdriet ook best snel beter.

Ik heb mezelf gedwongen om wat met de andere paarden te gaan doen en ben ook op paarden van vriendinnen gaan rijden. Ik had 6 jaar gedokterd met mijn paard en dat deed best veel met me qua zorgen en het voelde ook fijn dat deze er niet meer waren.

Het gemis en verdriet komen af en toe in flarden als er een herinnering opduikt. Maar, het is te handelen, het is even een scherp randje, een stukje pijn in mijn hart en wordt weer snel zachter. Afleiding is de beste remedie.

Nachtmerries heb ik een paar keer gehad. Niks spannends, maar meer dat ik droomde dat ik een gezond en vrolijk paard had laten gaan, omdat ik niet goed bij machte was dat goed in te schatten door mijn burn-out. Daar was ik dan wel echt een dag heel naar van.

Maar rationeel bedacht ik me dan wel dat de dierenarts Tess echt niet in had laten slapen als dat niet nodig was.

Link naar dit berichtGeplaatst: 27-08-24 07:35 



 
Profiel   

Ik heb zondag de ogen uit mijn kop gejankt en ben er nog steeds niet gans over...

Ik droomde ZO levendig dat ik mijn paard aan het poetsen was.
Dan kreeg ik te horen dat ze ging sterven.
Dus we namen afscheid en ik liet haar gaan.

Dit droomde ik opnieuw, en opnieuw en opnieuw.

4 keer hetzelfde cirkeltje, over rotellendig gesproken...

Het is nu 1.5 jaar geleden bijna en er zijn goede dagen, maar ook loodzware dagen dat ik zelfs niets met mijn ander paard wil doen omdat het gewoon niet 'gaat'.

Link naar dit berichtGeplaatst: 27-08-24 07:48 



 
Profiel   

Heftig Mi_Amore als je het zo levendig droomt meerdere keren.

Dankjulliewel voor de berichten, mijn eigen manier vinden vind ik lastig. Denk dat ik in mijn vakantie een dag ruimte ga maken om fotos uit te zoeken en daar maar starten.

Ik herken wel dat er meer ruimte is voor de mooie herinneringen ook en ook dat ik niet/nauwelijks meer droom over het inslaap moment. Dus dat maakt het iets makkelijker. Maar ik mis hem echt elke dag eigenlijk wel, en de dagen dat ik van mezelf naar de manege moet mis ik hem nog veel meer. Maar paarden zijn wel mijn hobby, dus ik wil wel blijven gaan ondanks dat het ingewikkeld is.

Link naar dit berichtGeplaatst: 28-08-24 21:48 



 
Profiel   

Allemaal veel sterkte

Link naar dit berichtGeplaatst: 29-08-24 09:38 



 
Profiel   

Ik: "Hmmm wat ben ik toch emotioneel deze week?"
Ook ik: "Oh, zondag is Tet een jaartje dood"

Dat dus :') Ik had het eigenlijk best prima, maar nu toch even weer wat lastiger. Is gewoon zo veel gebeurd in dat jaar wat zij niet meer mee heeft gemaakt...

Link naar dit berichtGeplaatst: 03-10-24 19:07 



 
Profiel   

Ah rot, Flubberboot!

Het komt&gaat he.

Hier begin vorige maand mijn tante verloren, aangereden door een auto op haar fiets. Patsboem, gedaan. We zijn nog steeds in shock.
Maar het heeft ook dingen in perspectief gezet (denk ik) en voor een soort van "doorbraak" gezorgd. Heel veel tranen om verschillende verliezen. En ergens ook het gevoel dat ik eindelijk niet mag klagen, en met Daisy heel veel heb gehad waar ik alleen maar dankbaar om kan zijn.

Link naar dit berichtGeplaatst: 04-10-24 07:14 



 
Profiel   

Nou, ik ben dus aan het instorten. Zowat dagelijks huilbuien.
Er komt heel veel op me af. Tante plotseling verloren, dat lijkt heel veel los te maken.
Ik voel me echt een wrak.

Zonder reclame te willen maken - eerder verscheen er op Bokt een bericht ivm het nieuwe boek van Remco Sikkel. "In liefde loslaten: De laatste reis van je paard." Een boek over euthanasie bij paarden. Ik heb het meteen besteld en kijk echt uit naar nieuwe/andere inzichten.

Link naar dit berichtGeplaatst: 08-10-24 06:41 



 
Profiel   

Wat heftig LWdaisy... En ik vind 't echt niet gek dat 't veel losmaakt. Heb jij ook dat je in moeilijke periodes juist naar Daisy ging? Flavio was echt m'n anker, m'n rust punt. En dat mistte ik zo, dat maakte zware momenten nog zwaarder... En het al zwaar hebben en weer (extra) m'n pony missen.

Link naar dit berichtGeplaatst: 08-10-24 18:47 



 
Profiel   

Hier komt het ook allemaal dichter.. bijna een jaar geleden. Eigenlijk over exact 1 maand

Link naar dit berichtGeplaatst: 08-10-24 19:52 



 
Profiel   

flavlip schreef
Wat heftig LWdaisy... En ik vind 't echt niet gek dat 't veel losmaakt. Heb jij ook dat je in moeilijke periodes juist naar Daisy ging? Flavio was echt m'n anker, m'n rust punt. En dat mistte ik zo, dat maakte zware momenten nog zwaarder... En het al zwaar hebben en weer (extra) m'n pony missen.


Absoluut. Wat tutten, uitgebreid poetsen, wandelingetje aan de hand, stront scheppen, mijn zadelkast herschikken, ... Lekker uitwaaien, verstand op nul.
Ik zei altijd - zij is mijn rode draad doorheen het leven. Het gouden randje rondom elke dag.

Wat ik ondervond: je verliest in de eerste plaats je paard, je beste maatje.
Maar ook alles er omheen; je gewoontes (na werk naar stal), je agenda is plots erg leeg, je verliest sociale contacten, je moet niet meer "rekening houden met", ...

Op een moeilijk moment wil je gewoon naar je maatje. En net doordat dat niet meer gaat, wordt alles nog moeilijker. Stom cirkeltje..

Link naar dit berichtGeplaatst: 08-10-24 19:53 



 
Profiel   

Heel herkenbaar, ze hebben zo een speciaal plekje in ons hart verovert, waardoor de band toch anders en sterker was.
Ik rijd een ander paard bij sinds een jaar en soms denk ik , ja de band groeit en andere momenten doet ze me veel minder. Omdat Zozo nog steeds mee rondspookt. En vrees dat dat altijd zo zal zijn. Dikke knuffels

Het is een manier vinden denk ik om er mee verder te gaan.

Link naar dit berichtGeplaatst: 10-10-24 13:27 



 
Profiel   

Ik ga veel in de tuin zitten, bij mijn kippen. 't Is niet hetzelfde natuurlijk - maar ik zit op die manier wel buiten, maak het hok schoon, raap drollen op, zorg voor :) Dus dat helpt wel een beetje.

En ik heb een nieuw boek besteld, ik had er hier op Bokt over gelezen. Van Remco Sikkel, over euthanasie bij je paard, die laatste reis. Dat komt eind oktober hier thuis aan. Ik kijk er naar uit, ik hoop op inzichten die me kunnen kalmeren en troosten.
Omhoog

Link naar dit berichtGeplaatst: 11-10-24 14:21 

Plaats een nieuw onderwerp  Plaats een reactie
Pagina 10 van de 11 [ 254 berichten ]
Ga naar pagina Vorige  1 ... 7, 8, 9, 10, 11  Volgende
Vorig onderwerp | Volgend onderwerp




Zoek naar
Inloggen