koend schreef:Maar wij dressuurruiters moeten wel toegeven dat het stressie zijn van onze paarden ook aan onze rijstijl ligt.
We trainen gewoon onze paarden om scherp aan de hulpen te zijn. We willl3n eigenlijk een scherp afgestelde turbo.
Ze moeten ook alle aandacht bij de ruiter houden en als ze aan iets anders beginnen denken eisen we direct al hun aandacht weer op door oefeningen te rijden. Veel zelfvertrouwen kunnen ze daarvan dus niet leren, ze moeten alle vertrouwen aan hun ruiter geven. En als ze dan voelen dat die zenuwachtig wordt ...
Bij onszelf zit de reflex ingeslepen : achterhand er onder, in het frame en gaan met die banaan.
Ja, ontspanning oefenen we ook, maar dan in prikkelarme omgevingen zoals een dressuurring.
Als een paard dan ook nog wat rillerig is gefokt ... tja.
Ik rij western en reken maar dat daar de paarden ook behoorlijk scherp ad hulpen zijn.
Echter op wedstrijden staat gewoon de muziek aan, lopen mensen heen en weer, rennen er kinderen rond, hoef je niet stil te zitten op de tribune, mag je niesen tijdens een proef en iedereen praat gewoon tijdens je proef. Zeker als je in de reining een mooie stop laat zien gaat het publiek uit zn dak.
Bij dressuur wedstrijden zie ik iedereen krampachtig stil zitten, wordt je doodgekeken als je tijdens een proef durft op te staan, mag je vooral geen geluid maken etc.
Ergens maken 'jullie' die paarden zelf zo gevoelig voor geluidjes en afleiding.
Springruiters zijn meer röring gewend en die paarden dus ook.
Ik stond bij een dressuurstal met mijn reiner/cutter tussen 6 dressuurpaarden en ik was de enige die aan een lang teugeltje buiten ging rijden tussen het verkeer op een dijk.
De rest durfde niet want hun paard werd dan te heet.
Tja, als je het nooit doet wordt het ook nooit wat.
Just my 2 cents.