Autumnn schreef:Fly High: ik vind het knap dat je nu al de vinger op de zere plek legt Ik ben inderdaad bang dat hij er vandoor schiet, gek doet of weet ik veel. Paar maanden geleden heb ik mijn ribben gekneusd omdat ik er vanaf gevallen ben. Ik merk dat die angst nog niet weg is.
Maar ik moet van mezelf juist kilometers maken want op vreemd terrein heeft hij nog geen 1 stap verkeerd gezet Met springen heb ik dat eigenlijk totaal weer niet. Niet dat ik springwedstrijden rij, maar op buitenrit neem ik zonder nadenken boomstammen mee, rij ermee in het water en weet ik veel. Misschien omdat bij dressuur meer op het ‘totaal-plaatje’ gelet wordt?
Springen is vanzelfsprekend dynamischer en met veel minder focus op het ideale plaatje, als het hier en daar wat slordig of lomp gereden wordt kijkt er niemand raar van op inclusief de jury En zeker op een grotere wedstrijd liggen er meestal meerdere ruiters ff naast hun paard en daar wordt over het algemeen ook heel luchtig over gedaan, want ja oliebol happens En omdat het zo vlot gaat hebben de kijkerige paarden niet eens de kans om zich met dat ene enge voorwerp in de hoek te bemoeien Paard dat uit (parcours tempo) galop weg schiet is ook nog veel makkelijker uit te zitten dan eentje dat het ineens uit een rustig drafje doet.
Als je nog dat vertrouwen in je paard niet hebt zou ik gewoon bij kleine en niet al te spannende (weinig publiek, geen tig vlaggen etc om de ring heen) wedstrijdlocaties beginnen, misschien eerst wat clinics, lessen en HC wedstrijden rijden totdat je ziet dat je angst minder gegrond is dan dat je eerst dacht
Ik vind het trouwens grappig om te lezen hoe erg het per persoon verschilt wat de wedstrijden meer of minder spannend maakt. Ik ben juist het meest op mijn gemak als ik in mijn eentje mag gaan, me, myself & mijn paard en dan het liefst zonder het hele voorbereiden, tutten en vlechten.