Kelly_1990 schreef:Dag allen,
Na een traject van twee jaar ga ik hier voor een laatste keer mijn verhaal doen. Deze informatie heb ik ook naar Utrecht en Orvelte gestuurd in de hoop ook maar een heel klein beetje verschil te kunnen maken bij enkele combinaties.
Ik stel me voor mijn gevoel kwetsbaar op dus hoop dat mensen niet te negatief zullen doen. De afgelopen jaren waren een enorme rollercoaster aan gevoelens, keuzes en emoties dus wees alsjeblieft niet te kritisch.
Onderstaand de mail die ik naar Utrecht heb gestuurd.
Goedemiddag,
Zo’n anderhalf jaar geleden ben ik bij jullie in de kliniek geweest met Zoë, mijn extreem lieve maar sensibele paard van toen 7 jaar die ernstige headshaking had ontwikkeld. Voordat ik in Utrecht kwam heb ik twee tandartsen, zadelmaker, osteopaat en fysiotherapeut bij mijn paard gehad, alle zonder succes.
Bij jullie werd na een anamnese en een CT scan waar geen bijzonderheden op te zien waren, de diagnose headshaking syndroom door waarschijnlijk overprikkeling van de trigeminuszenuw vastgesteld. Advies, PENS therapie.
Omdat ik de drukte op de weg richting Utrecht zelf best stressvol vond en de route naar paardenkliniek de Zuideres in Orvelte aangenamer vond ben ik daar geweest voor drie keer PENS therapie, helaas ook zonder succes.
Naar alle therapeuten en dierenartsen die ik de afgelopen twee jaar heb gesproken ben ik heel eerlijk geweest over de manier van instructie die ik kreeg. Mijn toenmalige instructrice was consequent en had zo haar eigen mening. Als ik aangaf dat Zoë nogal vast voelde aan één kant (in dit geval rechts) werd mij herhaaldelijk gezegd dat ik maar meer druk links moest nemen. Als Zoë niet goed reageerde op been moest ik maar harder inkomen of een scherper spoortje proberen. Ik kreeg twijfels over deze aanpak want ondanks dat we de eerste jaren succesvol in de dressuur hebben gepresteerd leek mij dit niet de manier om je paard naar niveau te rijden. Zoë heeft bijna twee jaar stil gestaan op buitenritjes na, dit ging na verloop van tijd al snel goed. Het schudden op de poetsplaats verdween ook. Ik ben haar langzaam in de bak op gaan pakken. Eerst met touwhalster en zonder zadel, vervolgens met een zadeltje en uiteindelijk ook met hoofdstel. Heel vriendelijk en met alle respect, stapje voor stapje van achter naar voor rijden zonder enige druk op de teugel. In de laatste twee maand is ze ineens met enorme sprongen vooruit gegaan. Daar waar ze acht weken geleden soms nog wel een keer of 10 een ‘tik’ met haar hoofd had, is dit nu hooguit een keer of twee, met name in de linker galop, dit vindt ze nog moeilijk.
2500 euro, twee jaar tijd en enorm veel verdriet ben ik verder maar het begint er steeds meer op te lijken dat ik mijn paard weer terug heb. Alle contact met de instructrice die ik jaren heb gehad is verbroken en ik ben heel dicht bij mijn gevoel gaan zitten. Al die jaren heb ik vertrouwen gehad in een dame van bijna 70 met een leven aan ervaring in de paarden omdat ik dacht dat zij alles wel zou weten. Helaas kon ze zich niet aanpassen aan het karakter van mijn paard en heb ik te lang oogkleppen op gehad.
Het doet me enorm veel verdriet dat ik hier een groot aandeel in ben geweest terwijl ik de wereld voor mijn dieren over heb. Ik stel me kwetsbaar op door eerlijk te zijn over de situatie want voor mijn gevoel is zelfreflectie iets wat in de paardenwereld nog veel te weinig gedaan wordt. De discussie over de manier van rijden in de hogere dressuur is niet voor niets al jaren bezig.
Ik wil absoluut geen verwijt maken aan de therapeuten en dierenartsen die ik in dit traject heb gesproken. Wel wil ik meegeven dat het ook zo belangrijk is om niet alleen naar het paard te kijken maar ook een goed gesprek met de ruiter aan te gaan over hoe het dier verzorgd, behandeld en gereden wordt. Uiteraard sluit ik ook absoluut niet uit dat er echt paarden zijn met hoofdpijn, pollenallergie, trigeminus overprikkeling of andere aanwijsbare oorzaken van headshaking syndroom.
In mijn geval pakt mijn aanpak vooralsnog goed uit en lijkt het alsof ik mijn geweldige, gelukkige Zoë weer terug heb. Ik gun dit iedere andere eigenaar die het verschrikkelijke traject van headshaking syndroom in gaat en hoop dat door het delen van mijn verhaal er nog een paar andere combinaties zijn die geholpen kunnen worden.
Mocht er interesse zijn dan is er uiteraard uitgebreid beeldmateriaal van Zoë in de afgelopen jaren.
Met vriendelijke groet,
Kelly Posthuma
Wat fijn zeg! Maar ik ben heel benieuwd wat nou de oorzaak was en hoe je het hebben kunnen verbeteren