Hallo allemaal,

8 dagen geleden is mijn paard, Fries 13 jaar geopereerd aan een beschadigd sesambeentje in het linker achter been. Ik ben altijd op zoek naar ervaringen en lees veel op internet helaas kon ik over deze situatie niet veel lezen. Omdat ik denk dat anderen in de toekomst ook gebaat kunnen zijn bij ons verhaal, wil ik dit delen. Mocht je zelf ervaring hebben met een dergelijke situatie dan hoor ik dit ook graag.

Ze liep op 5 augustus en beetje met een slag in het wiel bij het aandraven, maar na een klein stukje draven was dit over. Op vrijdag was dit ook het geval, maar na wederom een stukje draven was dit weer goed en reden we rustig verder. Vervolgens ben ik een week op vakantie geweest. Akke stond net als anders 's nachts op stal en overdag lekker op de wei. Toen ik na de week opstapte voelde ik in stap al een slag in het wiel. Ik heb haar recht gesteld en toen het stappen verbeterde ben ik gaan aandraven, fors kreupel dus direct afgestapt. Gekoeld en de smid gebeld. Deze kwam de dag erop en kwam tot de conclusie dat het een hoefzweer moest zijn, de hoef was warm bij de kroonrand aan de binnenkant van de hoef. Ik heb haar een week lang iedere nacht laten weken in de biotex in een hoefzak in de hoop dat de troep er uit kwam. Helaas gebeurde dat niet. We mochten wel blijven stappen en ondertussen kwam de smid een paar keer om te kijken of hij al iets kon betekenen. Misschien was het een hoefkneuzing, dat kon nog langer duren.

Na een week of 3 kwam de dierenarts op stal voor een andere pony en heb ik haar even naar die van mij laten kijken. Zij kwam tot de conclusie dat het een gevoelige zool was en adviseerde een tijdelijk ijzer. Ik heb dit overlegd met de smid en deze kon zich daar niet in vinden. Hij kent mijn paard al 13 jaar dus daar vertrouwde ik maar op. De dierenarts gaf ook aan dat deze kreupelheid, als het bijvoorbeeld een kneuzing zou zijn, nog wel 4 weken kon duren.
Mijn paard werd steeds meer kreupel en liep bij tijd en wijle soms praktisch op drie benen. In het kader van een hoefzweer was ik daar bijna blij om want dat zou betekenen dat het bijna door moest breken. Helaas gebeurde dat niet en toen we 2 weken verder waren kon ik het niet meer aanzien. Huilend heb ik de dierenarts gebeld en gevraagd om foto's. Een collega kon na het weekend komen, prima, maar dan wilde ik voor in het weekend wel pijnstilling voor Akke. Die heb ik opgehaald en na een paar dagen had ze daar in stap ook profijt van.

De foto's waren niet fraai. Er was een donkere vlek te zien op het sesambeentje en de dierenarts wilde overleggen over wat te doen. De uitslag kwam 2 dagen later, ik was op een bruiloft toen ze belde en vertelde dat ze inmiddels ook overlegd had met de kliniek. Ik kon de sport wel vergeten en eigenlijk ook wel gaan bedenken wat ik voor mijn paard tenminste wilde in de toekomst. Ze wilde ook graag nog een aanvullende scan maken. Helaas kon dat pas een week later en dat wilde ik echt niet. Nog langer wachten en aankijken hoeveel pijn mijn paard had. In overleg hebben we besloten dat ik direct contact op zou nemen met de kliniek in Someren. Daar kon ik gelukkig op maandag terecht.

Op maandag zijn we naar de kliniek gegaan en hebben ze geprobeerd haar uit te verdoven. Dit is helaas niet gelukt. In stap liep ze, dankzij de adrenaline (vreemd terrein) beter, maar in draf was het nog om te huilen. Er zijn aanvullende foto's gemaakt en hierop was te zien dat er een fors gat zat in het sesambeen. De gedachte was dat de pees een stuk van het bot had afgetrokken. Het voorstel was om een aanvullende scan te maken en dan te overleggen welke mogelijkheden er zijn.

Uit de scan bleek dat alle weke delen er prima uitzagen, dus de pezen mankeerden niks.
Het voorstel was om een operatie te doen, het bot schoon te maken en de losse stukken te verwijderen.

Omdat mijn paard veel stress op de kliniek had, heb ik haar weer naar huis gehaald zodat ze thuis kon aansterken en met een gezond gewicht de operatie in kon gaan.

De dag voor de operatie heb ik haar weer gebracht. Ze mocht nu een andere stal in de hoop dat dit beter werkte en ik had haar hooinet van thuis meegenomen. Er zijn aanvullende foto's en scans gemaakt om de plaats te bepalen waar ze de sesamschede in konden gaan. Beide sesambeentjes bleken aangetast te zijn, maar alleen de linker was serieus beschadigd en zou behandeld gaan worden. Het vermoeden is dat het bot is aangetast als gevolg van een bacteriële infectie, kwam weinig voor en was eigenlijk pure pech. Ik haat pech.

Donderdag is ze geopereerd. Ik heb haar eerst nog even gepoetst zodat ze netjes de ok in kon. Toen ze werd opgehaald, kreeg ik het even zwaar en in tranen een kus op haar wang gegeven en gedag gezegd. Via het raam kon ik de voorbereiding en de uiteindelijke operatie volgen. Heel bijzonder en gaaf om te zien. Vooral niet bedenken dat het je eigen paard is. Ik kon zien en horen dat er verschillende chips bot zijn afgebroken van het sesambotjes en dat vervolgens het bot werd schoon geschraapt, er ontstond een soort geultje. De arts is een uur met haar bezig geweest, drie keer foto's gemaakt tussendoor en weer overlegd met de collega via de telefoon.

Na afloop gaf de arts aan dat het toch een redelijk slagveld was van binnen. Het was in eerste instantie hopen dat het botje niet zou breken bij het opstaan als ze was ontwaakt uit de narcose. Daarna was eht en kwestie van afwachten. Het botje herstelt wel wat, maar niet volledig. Stap 1 was pijnvrij. Of ze een weidepaard zou worden is niet zeker, of ze een rijpaard kan worden is niet zeker.

Ze kwam gelukkig goed uit de narcose en is rustig bijgekomen in haar tijdelijke stal. De pijnstilling kon vrijdag en zaterdag al worden afgebouwd en zaterdag en ze stapte al zoveel minder kreupel, ongelooflijk. Zondag was ik weer bij haar en stapte ze wederom vlot en rad over het terrein, zelfs in de bochtjes. De artsen waren positief verrast en ik ook, wat een verschil!! Ze kreeg nog 2 maal daags 2 mg bute en daarnaast antibiotica. Na overleg mocht ze zelfs mee naar huis, met een gebruiksaanwijzing ten aanzien van de verbandwissels en medicijnen.

Inmiddels zijn we ruim een week verder en krijgt ze nog iedere dag 1 mg bute. Ze staat nog tot woensdag in het verband, daarna moet ik overstappen op stalbandages. Over twee weken op controle in de kliniek.

Hoe gaat het nu? Ze staat op stal en komt alleen uit haar stal als ik de stal ga uitmesten, net als op de kliniek. Soms stappen we een klein rondje over het terrein, eenzelfde afstand als op de kliniek. Waarbij we geen spannend terrein opzoeken, zodat ze echt rustig stapt.

Het valt mij op dat ze een soort schuifvoetje heeft. Haar andere drie voeten zet ze ineens neer, haar zere been heeft een korte schuif voor hij staat. Als haar medicijnen werken is het schuifmoment korter. In haar stal of aan de hand staat ze met medicatie aardig op haar zere voet. Zonder medicatie belast ze het zichtbaar korter en hupst ze snel weer op haar andere been. Tijdens de verbandwissel, belastte ze haar been liever niet.

Ik vrees dat wat komen gaat. Ik heb steeds gezegd dat ze niet gelukkig zal zijn als weidepaard en dat ik tenminste een bosrit met haar wil kunnen maken waarbij zij het tempo mag bepalen. We racen niet, maar ze wil in draf wel aan trekken en dan slaat ze de benen om haar oren bij wijze van spreken. Als ik haar steeds moet behoeden voor een pijnlijk been vind ik dat niet fair. Zo ook op de wei. Ze moet kunnen stappen, draven en galopperen. Niet dat ze dat zo fanatiek doet, maar het moet wel kunnen.

De revalidatie zou een lang traject zijn, daar was ik voor gewaarschuwd. Maar hoe of wat precies zou eigenlijk pas bekend zijn als ze het been van binnen konden zien. Ik heb de gok genomen, maar vind het soms enorm moeilijk. Wat is nu wijsheid? Wat is eerlijk? Niemand kan in de toekomst kijken, prima.... maar hoe lang moet ik haar met pijn laten staan in afwachting tot het beter gaat? Waar ligt de grens? Ik heb haar voor de operatie op een klein stukje land gezet, in haar eigen land. Daar ging ze op en neer draven (op pijnstillers en adrenaline) dus dat werkte niet. In haar stal staat ze ogenschijnlijk rustig, maar aan haar reactie zie ik dat ze ook daar niet heel gelukkig van wordt. Voor een paar weken vind ik dat dan nog acceptabel, en ik wil ook nog wel wachten, de operatie is nu 9 dagen geleden dus ik geef het nog wat tijd. Maar wat dan? Moeilijk moeilijk.

Afijn, bedankt voor het lezen van dit hele verhaal.

Ik verplaats dit topic naar Medisch.

Jeetje wat een verhaal.

Kan me je twijfel zo goed voorstellen.

Hopelijk kunnen ze je hierbij in de kliniek goed begeleiden, als het niet zo vaak voorkomt is het voor de arts waarschijnlijk ook maar afwachten hoe het herstel gaat.

Heel veel sterkte deze weken en ik duim voor jullie dat ze op zijn minst nog pijnvrij op de wei kan scharrelen.