Moderators: C_arola, Coby, Nicole288, Dyonne
MyWishMax schreef:Wat is de reden dat jullie denken dat rijden niet meer gaat? Want qua graad is het niet zo heftig nog. Tot een 3 worden ze zelfs nog goedgekeurd (of krijgen ze eigenlijk een positief advies) met een aankoopkeuring. Het belangrijkste is op de juiste manier trainen met goed materiaal. Wij hebben paard met ks gehad, stuk erger qua graad 6 tot 7 en daar gold hetzelfde. Hoewel we die in hadden kunnen laten slapen meteen, maar hebben er uiteindelijk nog aantal jaar fijn mee gereden.
Doe je de revalidatie helemaal zelf? Is het mogelijk om hulp daarin te krijgen? Dat iemand anders het overneemt van je of je haar zelfs naar revalidatie trainer brengt?
Ik herken het gevoel trouwens hoor. Ene paard ingeslapen en met de volgende ook weer die onzekere fase in. Maar elk paard kan een blessure krijgen dus de enige manier om dat niet meer mee te maken is geen paard meer te kopen... wij hadden er 2 die we niet volledig hadden laten keuren en die dus al kapot waren bij aankoop. Jarenlang veel zorgen, dus toen die ingeslapen werden lieten we degene daarna helemaal keuren, klinisch foto's van benen, rug en hals. Helemaal goed, niks op aan te merken zelfs. Tot hij een jaar later een ongeluk kreeg en wel een chronische blessure opliep door artsen die eigenlijk net als de jouwe niet verder zochten maar steeds 1 ding vonden en op wilden lappen. Als we meteen naar de lingehoeve waren gegaan was het waarschijnlijk niet chronisch geworden. Hij is uiteindelijk ook ingeslapen daardoor. En ik ben jaren gestopt geweest, maar toch weer begonnen met een nieuw paard.
Dus ik snap je gevoel echt en ook dat je daarna veel scherper bent qua dingen zien en voelen. Ik weet veel eerder als anderen wanneer er iets niet klopt en helaas heb ik ook altijd gelijk. Mijn enige geluk is dat ik er daardoor tegenwoordig heel vroeg bij ben. Maar elk paard gaat wel een keer iets mankeren, dus zelfs met een nieuw paard is er de kans dat je jouw dromen weer een tijd op pauze moet zetten. En ik ken dat gevoel van het niet meer trekken en dat is menselijk. Helaas. Zo heb ik nu weer een paard waar ik alweer anderhalf jaar bezig ben met een peesblessure die ze opgelopen heeft na een gekke bui. En sommige mensen lijken altijd geluk te hebben met paarden die nooit wat hebben, maar dan sta ik te kijken en zie ik wel wat aan die paarden. Dus hebben ze wel wat maar wordt het jiet opgemerkt door de eigenaren. En helaas heb ik ook daar meestal gelijk in, want dan worden ze ineens veel slechter en blijkt er al hele lange tijd wat te zitten.
Ze zijn aan de ene kant zo sterk, maar tegelijk zo kwetsbaar. Sterkte ermee!
Sizzle schreef:Ik zeg vaak: als je geen zorgen hebt, koop een paard.
Helaas is dat vaak waar en heel naar dat je daar nu ook met je 2e paard tegenaan loopt.
De KS klinkt inderdaad niet erg ernstig op basis van de beoordeling.
Even andere boeg ivm Trackehner. Veel Traks neigen naar zeer sterke eenkennigheid en kroppen ontzettend veel stress op als ze de wereld niet begrijpen. Dood-brave Trackehners heb ik in levenslinke projectielen zien veranderen na iets simpels als een stalwissel. Met een beetje pech maken ze dan door de stress ook nog maagzweren.
Misschien ook nog iets om in gedachten te houden.
Maar denk op de eerste plaats om je eigen veiligheid, sterkte met je overwegingen
Lijsken schreef:Wat ontzettend naar TS
Wat mij betreft is regel 1 altijd: zorg voor jezelf, je eigen gezondheid gaat altijd voor. Je kan ook niet voor je paard (of je partner/kind/etc) zorgen als je zelf ingestort thuis zit. Dat is niet egoïstisch, dat is eerlijk.
Verder: paarden hebben doe je voor je plezier. Natuurlijk kan het soms een tijd tegenzitten en verkoop je je paard niet voor elke kleine hobbel in de weg. Als je er echter zelf aan onderdoor gaat vind ik dat een heel legitieme reden. Verkopen in jouw situatie is lastig natuurlijk. Is er iemand die je de praktische zorg een tijdje uit handen kan nemen? Of is het bijvoorbeeld haalbaar om haar ergens in een groep buiten te zetten voor de revalidatieperiode, waar je er zelf niet elke dag heen hoeft?
En mocht alleen fok in de toekomst mogelijk zijn; is je paard daarvoor geschikt? Kan ze dat fysiek aan (dracht is ook best zwaar, en ik weet niet of kissing spines erfelijk is?) en is ze verder qua bouw en karakter geschikt om haar genen door te geven? Als dat niet het geval is, dan is het ook een ander verhaal dan wanneer je een top fokmerrie hebt staan.
Ayasha schreef:TS, ik begrijp je emotie en je frustratie maar ik wil toch een kleine opmerking maken om je nog meer leed te besparen; Kissing spines kan erfelijk zijn. Een paard dat op jonge leeftijd al last heeft van kissing spines (gezien je zelf vermoed dat ze daarom niet door gereden is.) zal dat dus waarschijnlijk niet door trauma gekregen hebben. Wil je dan echt het risico nemen dat je een veulen fokt dat ook KS ontwikkeld?
Sizzle schreef:Ipv een revalidatiestal zou ik eens kijken naar een eerlijke eventing ruiter met tijd en zin. Zonder dollen heb ik inmiddels nu 2x gezien dat het van levensgevaarlijke capriolen ging waar dressuur trainers en peuten en paten bibberend afkwamen naar paarden die daarna top gefocussed waren op het werk en ruiter.
Ik vind trackehners een beetje de border collies onder de paarden. Ze hebben vaak hele duidelijke doelen en regelmaat nodig, fysiek inspannend werk en vooral een heldere leiding zonder open vragen.
Citaat:Wat interessant dat jij dit "merk" kent. Wat je hier zegt klopt namelijk ook helemaal. Ze is enorm
eenkennig en een enorme streskip (ook luchtzuiger) heeft bij het minste geringste koliek en hierdoor ook al meerdere keren op de kliniek gestaan. Maagzweren zijn uitgesloten. sinds een halfjaartje haar op een stal in eigenbeheer en dit gaat wat betreft management (koliek) goed maar het is en blijft af en toe een aparte vogel