Geplaatst Aangezien ik al langere tijd aan het tobben ben met mijn 15 jarige arabier, en ik ondertussen lichtelijk wanhopig wordt, leek het me fijn om ons/zijn verhaal hier eens te delen. Ik ben benieuwd wat jullie in mijn situatie zouden doen.
Vijf jaar geleden kocht ik Charif, een shetlander vermomd in een arabierenpak zeg ik wel eens. Een ontzettend fijn diertje om mee te werken. Hij werd omgeschoold van 'dressuurpony in spee' naar boscross pony, waar ons erg goed af ging.
Wat vanaf begin af aan al duidelijk was, is dat hij zijn lijfje niet helemaal mee heeft. Hij draagt zijn hals graag hoog, drukt zijn rug graag weg. In de bak gingen we hier af en toe mee aan de slag, wat ook zijn vruchten af worp, met als doel een ontspannen paard wat zijn lijf op de juiste manier gebruikt. Hij moet altijd even opstarten, het is een dieseltje en daar krijgt hij ook ruim de tijd voor. We beginnen stijf en door rustig aan wat oefeningen te doen wordt hij naarmate de tijd verstrijkt steeds soepeler.
Zelf ben ik er voorstander voor om je paard regelmatig na te laten kijken, waar we bij behandelingen altijd tegen (kort omschreven) een scheef/vast bekken en een vast SI gewricht aanliepen. Wat we dan los lieten maken, waarna het bij de volgende behandeling weer net zo vast zat.
Wat ik als side note nog moet vertellen is dat Charif een pechvogel is, we zijn vele wondjes en dikke benen verder. Dit omdat hij onderaan in rang staat, maar ook omdat hij niet snel genoeg weg komt als hij aan de kant gestuurd wordt door een ander paard.
Een aantal jaar en een peesblessure aan zijn achterbeen verder wilde ik toch eens verder gaan zoeken, waar kwam bij mij nu het gevoel vandaan dat er toch iets niet klopt. Op advies van mijn dierenarts doorverwezen naar Anne Brunott, paardenorthopeed en tevens chiropractor.
Na onderzoek kwamen we toch bij zijn onderrug uit, foto's en scans wezen op artrose in zijn onderrug. Hiervoor is hij ingespoten, zou wat verlichting kunnen geven maar gaf geen garantie. Conclusie was dat dit paard lichamelijk zeker geen 15 is, maar een stuk ouder. Aankijken en zien hoe hij het doet.
Vanaf die diagnose bekijken we per dag hoe hij het doet. Ik ken hem ondertussen goed genoeg om te zien of hij een slechte dag of een goede dag heeft. Op de goede dagen rijden we lekker een rondje buiten, op de mindere dagen doen we niks. Helaas struikelt hij laatste tijd veel, wat meestal na een behandeling vd chiropractor beter wordt. Door het struikelen zit ik niet meer op mijn gemak als ik rij, en voel ik me (voor mij en voor hem) onveilig. Rijden (voor nu) even afgeschreven.
De kwaaltjes stapelden zicht weer op, plus dat zijn (ex) blessure been weer dikker werd.
Wederom een belletje naar de dierenarts gedaan, met de vraag of hij eens mee wilt denken.
Hieruit kwam:
- Op het harde loopt hij vooraan niet helemaal zuiver
- Op het zachte loopt hij niet helemaal okee met zijn blessurebeen
- Wat hem vooral op viel was dat hij in zijn hele lichaam compenseert, en als hij in zijn ritme blijft, hij best prima loopt. Maar als hij door wat dan ook uit dat ritme komt, je duidelijk ziet dat het niet goed zit.
Dat het niet goed zit in zijn lijf is me ondertussen meer dan duidelijk, waar mijn hoofd nu overuren overdraait: wat nu?
Charif is een niet echt een knuffelpony, hij gaat graag mee, als ik hem nu meeneem voor een rondje wandelen (en zeker mee aan de fiets) bloeit hij op.
Wat ik niet wil is hem helemaal binnenste buiten keren om de oorzaak van zijn pijntjes te vinden, dit omdat dat in mijn ogen niets toe gaat voegen.
Maar waar doe ik nu goed aan?
Wat mij duidelijk is is dat hij niet continu pijn heeft, als hij gewoon wat kan scharrelen gaat het prima.
Zet ik mijn pony nu op pensioen? Wordt hij met zijn gevoeligheid voor suikers gelukkig hele dagen met een graasmasker op de wei? Zoek ik voor hem een plekje bij iemand anders die er af en toe een rustig rondje mee rijdt als zijn lijf dit toe laat?
Alleen ben ik dan weer bang dat hij door zijn verbloemende leuke uiterlijk doorverkocht wordt aan een handelaar (ja ja alle scenario's gaan me door het hoofd)
Sorry voor het lange verhaal, het lucht mij in ieder geval op om het een keer van me af te schrijven, ik hoop dat jullie met me mee willen denken
