N.a.v. een recent voorval, heb ik eens wat lopen nadenken over de "klantenservice" van veeartsen. Ligt het nou aan mij of kunnen sommige veeartsen gewoon niet met mensen omgaan??
Als je midden in de nacht met een paard dat op 3 benen staat in de kliniek aankomt, vind ik het wel prettig om als eigenaar/ruiter een beetje serieus genomen te worden. Het enige dat je wilt is dat dat paard zo snel mogelijk geholpen wordt. Je zit niet te wachten op gezeur over formaliteiten. En ik zit al helemáál niet te wachten op een veearts die me gewoon afblaft als ik aangeef graag op de kliniek te willen wachten tot er meer informatie over de toestand van het paard is.
Tuurlijk zie je, in rationeel denkende toestand, de noodzaak van die dingen wel in, formaliteiten zíjn belangrijk en het hééft geen zin om op de gang te gaan zitten wachten, maar iets minder bot kan ook wel. Je kunt er als gespecialiseerde kliniek toch donder op zeggen dat je te maken krijgt met noodsituaties waarin mensen enigzins in paniek zijn, of in elk geval niet zo reageren als ze normaal gesproken zouden doen. Dan lijkt het me toch logisch dat je daar als personeel aandacht in schenkt? Dit is een stukje psycholgie wat je "gewoon" kunt trainen namelijk. In de humane geneeskunde wordt daar redelijk veel aandacht aan besteedt, waarom in de veterinaire wereld dan niet?
Of heb ik nou gewoon pech gehad dat ik een of andere botte banketstaaf trof. Ik ken namelijk ook artsen die een stuk tactvoller kunnen zijn.
Ben ook erg benieuwd naar de mening van dhr Offereins hierin? Hoe pakt u dit soort dingen aan? In Utrecht wordt er totaal geen aandacht aan besteedt, hoe staan practiserende veeartsen er tegenover? Vind u het belangrijk hoe u of uw kliniek overkomt naar de eigenaars van uw patiënten?
En voor de bokkers: vinden jullie het belangrijk hoe je DA met jou omgaat, naast de wijze waarop hij je paard behandelt?