Geplaatst 
Fonia, geboren op 11 juni 1987, mijn eerste eigen paard die ik kreeg toen ik een guppie van een jaar of 13 was en vers van de manege af kwam. Een echt springpaard, want dat wou ik graag! Wat was ik trots toen ze er was. En wat hebben we mooie tijden beleefd samen. Het springen verliep uiteindelijk toch niet zo als we hadden gehoopt, want hoe goed het thuis ook ging, op de wedstrijden kwam het er niet uit en daar hadden mijn zenuwen een groot aandeel in, maar ook Fonia's sterke wil. Als ze iets wil, dan gaat het gebeuren, maar als ze iets niet wil, dan gebeurt het gewoonweg niet en dan kan niemand haar op andere gedachten brengen.
Maar er gingen wel andere werelden voor ons open. Zo heeft ze zich opgeknokt tot en met de Z2 dressuur, wat niemand toen voor mogelijk hield want menigeen bestempelde haar als "basispaard, die komt de L nooit uit". Nou daar reed ik dan, als meisje van 17 tussen al die "grote mensen" met hun prachtige paarden en hun hoedjes, waar ik altijd zo tegen op gekeken heb. Fonia liet me nooit in de steek, deed altijd haar uiterste best en dat was precies waarom we dit bereikt hebben, wilskracht en doorzettingsvermogen.
Ook heeft ze ons in de jaren die volgden 2 prachtige veulens gegeven, waarvan de ene (Wainonia) nu mijn rijpaard is en Fonia is zelfs oma van mijn jonge spruit Veronia, wat maakt dat ik nu 3 generaties van deze prachtige merrielijn in mijn bezit heb. Dat is best een unicum, helemaal omdat ze ook nog sprekend op elkaar lijken.
Haar beide veulens. Links Vernados (v. Traquito v.v Quito de Beaussy) en rechts Wainonia (v. Oliver v.v. Voltaire)
Hier op 25 jarige leeftijd nog een laatste keer een zadel op haar rug en de laatste keer dat ik een klein rondje op haar heb gestapt:
Inmiddels is Fonia al jaren gepensioneerd en geniet welverdiend van haar leven op de wei bij mijn ouders met haar vriend Florentino.
Er zijn meerdere momenten geweest in de afgelopen jaren waarop we gedacht hebben dat het afgelopen zou zijn, het tellen verandert van tellen in jaren, naar maanden, naar uiteindelijk dagen, maar ze heeft het gewoon geflikt om vandaag die magische leeftijd van 30 te bereiken! En daar ben ik toch zo ongelofelijk blij om. Ik weet dat ooit die dag komt dat we afscheid zullen moeten nemen en dat die dag elke dag een dag dichterbij komt, maar dit neemt niemand haar en ons meer af. We plukken elke dag die we samen krijgen en hoewel ze vast niet begrijpt waarom ze vandaag extra lekkers en aandacht krijgt, verdient ze het meer dan wie dan ook
. 
