Geplaatst 
De hoofdrolspeler is Joep. Joep is mijn inmiddels 10 jarige ruin alles is wat ik ooit wilde, maar daar heb ik wel samen met hem hard aan moeten werken.
Nog steeds heeft hij af en toe een 'crisis' (een vogel of zo), maar over het algemeen is het een ontzettend lief, leuk, grappig en mensgericht paard. Hij luistert dan ook beter dan mijn hond. 
Toen ik hem kreeg in maart 2018 vond hij heel veel eng en spannend en had hij verschillende trauma's. Zeker zadels en mensen op zijn rug was nogal een ding. Toen ik het zand van dichtbij had onderzocht was ik wel even klaar met zijn grillen en zette ik hem nog een paar maanden weg. Maar in december/januari van dit jaar was het dan toch écht tijd om een stapje verder te gaan. Na heel veel oefenen en een andere manier van trainen (meer R+) begon hij mij toch te vertrouwen en moest hij toegeven dat het best leuk was. Ook de eerste stappen waren een feit. (
Hij is erg ontspannen.
1.
Natuurlijk trainden we ook op de grond verder want samen deden we een opleiding bij de 2Lazy7 ranch. Een van deze sessies is prachtig vast gelegd door fotograaf Geralda Holster.
2.
Tot mijn grote verbazing en enthousiasme werden we uitgekozen om mee te doen aan de NH-challenge op Equiday. Dat werd dus oefenen op spannende doorgangen. Thuis ging dat niet fantastisch.
3.
Maar - op Equiday zelf gedroeg hij zich als de held die hij is. Hij keek niet op of om van het publiek om de bak, het publiek waar we doorheen moesten lopen, alle vreemde mensen in de bak of de rare attributen waar hij iets mee moest doen. Hij vond het allemaal best gezellig. Ik vond het volgens mij spannender dan hij.
Er waren zelfs mensen die hem herkenden aan de hand van mijn topic op bokt. Dat vond ik écht bizar. 4.
Een week na Equiday vond ik het wel belangrijk dat hij nog een keer op de trailer ging, maar dan een heel stuk minder ver. Daarom gingen we naar een natuurgebied zo'n 15 minuten bij ons vandaan. Aan het begin van het jaar waren we daar ook een keer geweest, maar toen vond hij het super spannend en vond ik het al prima dat hij naast mij kon stappen.
Deze keer vond hij het fantastisch. De trailer deed hij met twee hoeven in zijn neus en het rennen en spelen vond hij écht heel leuk. Hij begon er gelijk weer uit te zien als een echte arabier. 
5.
Natuurlijk bleven wij ook ontzettend hard oefenen op rijden. Inmiddels kon ik ook op mijn eigen zadel zitten en stapte we heel goed rond. Het stuur en de rem was er langzaam op aan het komen en Joep begon zich echt te ontpoppen tot een braaf rijpaard. Maar ik moest dan wel precies de volgorde doen die hij gewend was. Als ik iets vergat liet hij me niet opstappen.
Zo wilde hij bijvoorbeeld altijd van een grote afstand inparkeren bij de kruk en niet van dichtbij. Want dat hoort niet. 
6.
Mijn mooie zadel bleek helaas niet te passen. Dus kwam de zadelpasser langs. Ik was heel erg zenuwachtig. Hij was best braaf onder het zadel, maar zoals ik zei had hij wel zijn eigen manieren. Daarnaast was hij ook nog niet door iemand anders gezadeld en had hij nog nooit een ander zadel op zijn rug gehad. Maar je weet niet hoe het gaat als je het niet probeert. Hij gedroeg zich fantastisch. Hij liet zich op- en afzadelen door de passer en hij was ontzettend braaf. We hebben drie zadels gepast en hij liet het allemaal over zich heen komen. Hij vond het best gezellig en wat was het makkelijk dat hij achter iemand aan door de bak mocht stappen in plaats van in zijn eentje voorop.
Het eerste zadel lag heel netjes op hem maar stilstaan vond hij wat moeilijk. Ik dacht: "Waarschijnlijk door de spanning." Maar bij het tweede zadel en een ander merk ging ik zitten, hij zuchtte en ging op rust staan. Zo kreeg hij op zijn tiende verjaardag een mooi Ghost-zadel. (Ik vertel op de foto hoe knap hij is. )7.
Binnen twee weken was hij er dan - ons eigen zadel. Een maatje kleiner dan op de vorige foto en hij past perfect. Wat konden we opeens een leuke dingen. Hij kon heerlijk slapen onder het zadel en we konden zelfs slalommen om pionnen. Waar je al niet blij mee kan zijn.
Hij begon zelfs een beetje ondeugend te worden onder het zadel. Op een dag was ik zo stoer om buiten de bak op te stappen. Wat ik vergat was het hek, dat natuurlijk nog open stond. Dat had hij ook door. Wat Joep ook wist was dat er een heerlijke bak slobber klaar stond. Hij ging dus met zijn oren strak naar voren naar het open hek. Ik deed mijn best, maar hij bleef stug doorlopen. In stap ging in zijn ogen niet snel genoeg dus in een braaf sukkeldrafje ging hij over de stenen naar terug naar stal. De bak met slobber stond onder een boom, dus ik zat met mijn gezicht in de takken en hij zat met zijn neus diep in de slobber. Ik kon niets meer. Toevallig was mijn zusje in de zadelkamer en heb ik haar maar geroepen. Die kreeg eerst de slappe lach voordat ze me uit de boom haalde. De keren erna is het hek dichtgebleven. 8.
Helaas begon hij een week erna opeens kreupel te lopen. Maar ja een jonge ruin in een grote kudde waar nog meer ruinen staan - ze crossen dagelijks over een pad van zo'n 300 meter lang dus op zich vind ik een paar dagen kreupel niet echt gek. Maar een paar dagen werd twee weken en toen heb ik toch maar foto's laten maken. Ik dacht dus echt dat de dierenarts zou zeggen "Niets aan de hand hoor". Dat deed hij alleen niet. Hij vroeg of ik even kwam kijken. Dat is nooit goed natuurlijk en toen zag ik voor het eerst de binnenkant van mijn paard zijn been - met een chip en een oude breuk. Hoe dan.
De opties? Niet bijster veel. Dus een tripje kliniek was mandatory. En zie hier mijn realisatie "Mijn paard is kapot."9.
Daarna was het wachten tot we naar de kliniek konden. En als je liever gisteren dan vandaag wil weten wat er aan de hand is duurt een maand lang. Erg lang. Op de allerwarmste dag van het jaar gingen we dan. Hij was een echte trooper. S'morgens erg vroeg brachten we hem al zodat hij niet op het heetst van de dag hoefde te reizen, want het onderzoek zou rond een uur of 1 zijn. Warmer kon niet.
Gelukkig was hij ontzettend braaf. Alleen het wachten tussen de onderzoeken door vond hij geen feest. Maar geduld is dan ook niet zijn sterkste kant. 
We kwamen er door het uitverdoven als snel achter dat zijn losse stukje bot en de oude breuk niet zorgden voor de kreupelheid. Maar wat dan wel? Daar moesten we achter komen dus ging er nog een peesscan achteraan. Omdat het zo warm was wilde we liever niet sederen voor de peesscan. Het eerste half uur was goed. Eigenlijk zagen al zijn pezen er super netjes uit. Ook de diepe buiger (waar we een beetje bang voor waren) was heel mooi. Toen de dierenartsen eindelijk iets zagen verloor Joep zijn geduld. Gelukkig hadden we nog een Verkade haverreep in mijn moeders tas zitten dus onze suikervrije-paarden-policy ging de deur uit. Lekker dat hij het vond. Gelukkig vonden ze toen wat het probleem was. Een klein peesbandje was helemaal uit zijn voegen getrokken. Precies ter hoogte van de botsplinter, maar dan aan het andere uiteinde van het bandje. Wat er met dat paard is gebeurd weet niemand, maar feit is dat er iets helemaal mis is gegaan. Ergens. Ooit. We liepen naar buiten met een paard dat in stap klinisch goed liep, in draf verschrikkelijk, en dat nooit meer bereden kan worden. Pijnvrij kan wel. Want dat is hij de afgelopen tien jaar ook geweest. Het bandje was alleen geirriteert door het feit dat Joep aan het werk was gezet. Behoorlijk poedersuiker dus. 
10.
Hij ging naar huis met buut. Veel buut omdat hij door de kreupelheid zijn voeten helemaal gek neer was gaan zetten. Door de buut wilde de dierenarts hem weer opnieuw normaal leren lopen. Verder was het rust, rust, rust. De ochtend na het kliniek bezoek kwam ik op stal om hem zijn buut te geven en liep hij voor het eerst sinds anderhalve maand weer vrolijk naar mij toe. Zo van - "Dus, wat gaan we vandaag doen?"
11.
Niets. We gaan vandaag niets doen. Morgen ook niet. Overmorgen ook niet. En eigenlijk gaan we nooit meer iets doen. Hoe leg je dat uit aan een heel, heel blij paard dat dol is op spelletjes, werken en wandelingen? Het antwoord is - niet. Dat leg je niet uit. De eerste paar weken was hij hyper vrolijk. Gedeeltelijk door de buut (
) maar ook om mij uit te dagen te gaan spelen. De maanden daarna was hij niet vrolijk. Hij vond eigenlijk niets meer leuk. Pas toen ik dacht - fiets it we gaan gewoon wandelen werd hij weer blij. 12.
Heel blij.
13.
Inmiddels wandel ik twee keer per week een heel klein stukje. Zeg maar maximaal tien minuutjes. En dat is meer dan genoeg. Niet alleen voor zijn been maar ook voor zijn mentale gesteldheid want verkeersmak is hij niet meer.
Joep is weer een blij paard. Hij rolt in de modder, daagt zijn vrienden uit tot spelletjes en crosst door de modder over zijn paddock paradise. Wat mij overigens zo nu en dan een hartverzakking geeft. Als hij echt te gek doet is hij een dag of twee wat gevoelig, maar over het algemeen kent hij zijn grenzen heel goed en stopt hij uit zichzelf. Daarnaast geeft hij ook heel precies aan wanneer er gespeeld moet worden of wanneer hij wil gaan wandelen. Zeker bij het laatste trekt hij mij gewoon mee naar de uitgang van stal. Duidelijker kan je het niet hebben. 
14.
"Geef mij aandacht en speel met mij." Het is soms net een Furby.
Ik zou zo nog tien foto's erbij kunnen zoeken. Van onze ritjes, Equiday, wandelingen, hoe leuk hij met een hoepel kan spelen, hoe leuk hij kan kijken als hij snoepjes wil en hoe verdrietig hij kan kijken als het regent. Maar ik eindig met deze.
15.
Hopelijk is volgend jaar een beter jaar en kan ik meer foto's posten zoals deze. Want helemaal fit is hij toch op zijn leukst
(Deze foto is ergens in maart gemaakt. 
) 
