Hi allemaal!

Ik kon geen andere titel bedenken, want hoe moet je zo'n turbulent eerste jaar ook omschrijven in zo weinig woorden. Vorig jaar maart ging ik op zoek naar een pony. Na informatieve topics als 'met een pony tussen de paarden in de eventing' besloot ik toch voor een pony te gaan. Nadat twee pony's net voor mijn neus verkocht werden, kwam ik Esio tegen. Twee blauwe ogen (ik zocht wat bijzonders!) en ja hoor: ik was verliefd. Verblind door liefde, want dat ie wat stijf liep dat ging wel over. Dacht ik. Eenmalig bekeken en 4 dagen erna laten keuren. Stom stom stom..zo achteraf, maar ik was verblind door liefde

Hier word je toch verliefd op?
[ img ]

Ons verhaal
100 procent door de klinische en röntgenologische keuring gekomen, maar na twee maanden begon de ellende. Net niet helemaal lekker linksvoor. Met een paar dagen rust weer beter en dan begon het kwakkelen weer. Elke keer een ander been. Wat gek voor een jong paard. Ik reed er niet op en longeerde enkel met een hoofdstel in zonder verder wat te vragen.
Maanden van onzekerheid, osteopaat hier, dierenarts daar verder. De eerste kliniek concludeerde dat het zijn kogels waren. Inspuiten, uitverdoven, op rust en weer controles. Na heel wat centjes en weken later heb ik ten einde raad dit topic geopend: Jong paard: stijf, kogelbles. & onverklaarbare achteruitgang
Inmiddels waren we aangekomen in de maand november.

Mijn gekke clown
[ img ]

Gezien zijn spierklachten was ik inmiddels zelf de symptomen gaan googelen en kwam ik op de site van PSSM uit. Het zal toch niet? De haren opgestuurd en met trillende handen opende ik op 23 november mijn mail met de uitslag: PSSM1. Een enorme domper. Mijn nieuwe pony: aangekocht voor de recreatieve sport, nadat ik mijn oude maatje Meranti het jaar ervoor heb moeten laten gaan in verband met HKO.



Dierenartsbezoeken, dierenartsbezoeken en nog meer dierenartsbezoeken
Gezien ik weinig opschoot bij kliniek 1 ben ik doorgegaan naar een specialistische kliniek in Wolvega.
Hier kwam direct op de echo een beeld naar voren van calcificatie van de tussenpezen. Wanneer je het googelt word je niet blij. Nog meer verdriet. Wat moeten we nou?
De arts zei ons dat een laserbehandeling de kalk niet weg krijgt, maar we wel kunnen proberen om de pezen sterker te maken. Het was erop of eronder; wanneer dit niet aansloeg, was het niet zinvol meer om verder te dokteren. Een MRI was mogelijk, maar voor een jong paard met al zoveel mankementen erg kostbaar en niet heel zinvol.
Twee weken heeft Esio op de kliniek gestaan om te laseren. Daarnaast hebben we de maanden erna gestapt, een halve apotheek aan supplementen voor de PSSM & de pezen gegeven én dagelijks op de Vitafloor gestaan. We hebben alles gegeven. Inmiddels had ik al mijn oefencross plannen laten varen, überhaupt rijden uit ons hoofd gezet en gekeken of Esio (en ik ook) gelukkig konden worden op een andere manier of desnoods als dure grasmaaier. En dat net na ons halfjarig jubileum samen

Update: een overwinning
[ img ]

Inmiddels is het 16 februari. Vorige week hadden we een controle bij de kliniek. Klinisch liep hij in ieder geval een stuk beter. Geen 'houten klaas' meer, zoals de dierenarts in november zei. En toen .. de echo. Een check om te kijken of er in ieder geval geen verslechtering opgetreden was. Na wat zoeken klonk de arts redelijk verbaasd: de calcificatie was een heel stuk verminderd. WHUT WAT? Op dat moment kwamen alle emoties los. Het onvoorstelbare werd werkelijkheid. Een enorme overwinning, vooral gezien ik mij ingesteld had dat Esio nooit meer een rijpaard zou kunnen worden. We zijn er nog lang niet, maar man.. wat is dit een goed nieuws na al die maanden vol teleurstellingen. Een klein beetje hoop!

Laatste check in Wolvega



Voor nu gaan we weer rustig oppakken aan de hand. Het rijden? Dat komt ergens later wel. Heel voorzichtig zonder verwachtingen en vooral zonder haast. Het is echt ontzettend bijzonder dat dit ons na alle ellende toch gegund is. Men heeft op facebook al geopperd waarom ik hem niet laat hemelen en ook heb ik genoeg (goedbedoelde) adviezen gehad om hem terug naar de verkoper te brengen of weg te doen, maar ook dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Ook al heeft hij inmiddels qua dierenarts net zoveel gekost als zijn aankoopbedrag

Esio is inmiddels 100 procent anders dan toen ik hem kocht. Drukker, blijer en meer aanwezig: een echte jonge puber meneer. Het is een paard met een behoorlijke eigen mening en erg onervaren. Daarom hebben we nu parelli les waar we veel van leren en plezier in hebben. Waar hij vorig jaar enorm rustig was, tegen sloom aan zat, is hij nu veel meer aanwezig. Voor mij een teken dat hij nu eindelijk goed in zijn vel zit al is het nu wel een compleet andere pony dan hoe ik hem gekocht heb, maar ook daar komen we wel doorheen. Doorzetten, doorzetten en.. doorzetten

De lichamelijke verandering van toen tot en met nu. Ik trof hem ineens aan,zoals op de onderste foto
[ img ]

Kerst met Esio. Behind the scenes: alles opeten, pakken of slopen.
[ img ]

Een van de eerste en laatste keren dat ik erop zat
[ img ]

Fotoshoot van afgelopen zomer
[ img ]

Het najaar
[ img ]

Esio in zijn privé paddock. Nu hij weer wat minder rust hoeft te houden, krijgt hij een shetje als gezelschap. Nu stond hij apart (met aangrenzend de damesweide)
[ img ]


[ img ]
Respect als je het hele verhaal gelezen hebt. Een reactie zouden wij leuk vinden. Ik ben enorm dankbaar voor alle hulp die van alle kanten gegeven is en de lieve, soms kritische (maar dat is juist goed!) berichtjes. Daarnaast heb ik een super stal die zijn PSSM management direct heel serieus opgepakt heeft, zoals het creëren van een paddock zonder gras en dagelijks lopen met hem wanneer ik dat niet kon. En de eigenaar van de Vitafloor waar Esio op mag staan.
Ik ben heel blij dat ik alsnog doorgezet heb met steun van familie, vrienden en stalgenoten wanneer er weer rot nieuws kwam. Niet elk paard kun je 'redden' en bij sommige aandoeningen moet je een paardwaardig bestaan (of laten hemelen) verkiezen boven je eigen hobby, maar soms.. heel soms met wat hulp van anderen en geluk wordt het je gegund om (met een omweg en heel veel hobbels in de weg) toch een beetje de goede richting op te gaan. En voorzichtig durf ik te zeggen dat wij dat geluk nu een beetje aan onze zijde hebben staan. Alles wat we nu mogen doen en kunnen doen, is een cadeautje. We willen hem nog wel testen op pssm2, dus dat wordt nog wel erg spannend, maar ook dat zien we wel en gaan we op anticiperen zo goed als we kunnen. We leven met de dag en zien wel wat de toekomst ons brengt.

Liefs Elin en Esio
[ img ]

Het is inderdaad een heel verhaal, wat heb je al veel met hem beleefd zeg. Ook goed terug te zien in die toen en nu foto, wat een verschil!

Wat fijn voor hem dat hij bij jou terecht is gekomen, ik hoop dat jullie nog veel plezier hebben samen

Petje af dat je zo hebt doorgezet! Ik wens jullie alle geluk samen.

Dankjewel! Erg lief




Dankjewel! Om eerlijk te zijn heb ik hem op sommige momenten gewoon gehouden omdat je een paard met kwaaltjes (imo) niet weg mag doen, maar inmiddels is de liefde er weer een beetje Het is gewoon lastig.positief te blijven met zoveel ellende maar na regen komt zonneschijn

Wat ziet hij er goed uit zeg bewonderingswaardig dat je doorgezet hebt

Wat knap dat je je verwachtingen opzij hebt gezet. En vol voor zijn revalidatie bent gegaan. Petje af.

Ik ben zo blij voor je Elin! Ik vind het echt knap hoe je toch steeds doorgezet hebt en verder bent gaan zoeken, je bent een topper!

Uiteraard heb ik dit hele topic gelezen, volg je op instagram en had je vorige topic ook gevonden.
Wat fijn dat er eindelijk positiefeit is. Je voelt je zo machteloos. Succes!

Ik volgde je andere topic al, hij ziet er echt goed uit nu! Uit ervaring weet ik dat als je paardje stuk is je toch een hoop plezier samen kunt maken, zeker met jouw instelling! Geniet van wat samen lukt en hopelijk groeien de mogelijkheden nog

Wat een prachtig paard en erg fijn voor jullie alle2 dat er goed nieuws is. Bewondering voor de manier waarop jij jouw paard centraal stelt en bereid bent je eigen wensen en doelen opzij te zetten!

Dankjewel! We zijn er nog lang niet, maar het is een begin.



Heeft wel even gekost hoor, maar met omdenken en vooral hulp van iedereen kom je al een heel eind.



We komen elkaar overal tegen, haha. Lief bericht Dankjewel!!



Dankjewel!



Wat doe jij met je paardje als ik vragen mag? We hopen dat er meer in zit natuurlijk!



Wat een prachtig compliment. Ik hoop dat anderen in zo'n situatie ook de middelen, steun en kracht vinden om door te zetten. er kan nog zoveel moois aankomen na ellende

Hoi! Sorry, late reactie.. vind een lap tekst op de tel zo irritant, en nu tijd om achter de laptop te zitten.
Mijn paardje was atactisch. Vooruitzicht was onbekend, kon zijn dat hij met juiste training nog redelijke coördinatie zou krijgen, maar kon ook zijn van niet (en dan was ie niet veilig om op te stappen). Hij heeft er zelf niet echt last van gehad, hij was erg onhandig en stond onderaan in de rangorde. De situatie was dus wel heel anders dan bij jullie.
Hij is altijd superrelaxed geweest, heel braaf, meedenkend en gemotiveerd.
Wij hebben vooral héél veel gewandeld, en dan alle omgevingen meegenomen, steeds andere routes. Kinderen in kinderwagen mee, allerlei vrienden en familie hebben flink meegewandeld , af en toe met een stalgenootje.
Dus ook door het bos en dan over boomstammen stappen/springen, over bruggen, door tunnels etc.
Om hem te helpen beter zijn benen te kunnen coördineren balkjes lopen, parcourtjes tussen hindernispalen door, achteruit door zo'n U in balkjes, dat soort dingen. Lage in-uitjes laten springen. Springen had ie altijd veel lol in. Ook met clickeren aan de gang gegaan en man, wat werd hij gemotiveerd. Daarmee heb ik hem geleerd zijn benen op een tikje van de zweep op te tillen (waarbij hij in het begin ook wel eens een ander been dan het aangetikte been optilde).
We hebben ook veel dubbele lijnen gedaan. Op die manier kun je in stap al veel oefeningen doen. Op een gegeven moment werd hij duidelijk sterker en gecoördineerder, toen ook een zadel erop en een paar keer erop gezeten (hij was inmiddels bijna 8). Dat ging ook prima. Hij was inmiddels ook al niet meer onhandig, en flink gestegen in de rangorde (hij stond 24-7 buiten met schuilgelegenheid, in een redelijk grote gemengde groep). Helaas kreeg hij toen koliek en was er geen andere optie dan in laten slapen. Dat is nu ongeveer 8 jaar geleden.
Hoewel het einde echt traumatisch was, vooral omdat hij tegen alle verwachting in zo goed op weg was, heb ik nooit spijt gehad van hem. Ook zonder rijden hebben we veel plezier gehad. Hoewel eerlijkheid me gebiedt te zeggen dat ik niet vrijwillig weer aan een project begin. De stress, de zorgen, de hoop en dan weer niet, en volhouden terwijl mensen om je heen je adviseren hem weg te doen, verzorgers die zich niet aan afspraken houden etc.. Wat je met elk paard kunt krijgen.

Jouw verhaal klinkt alsof je dezelfde klik hebt met Esio als ik met de mijne had, en zo'n maatje is hoe dan ook goud waard. Daarom denk ik dat jullie je weg ook wel vinden. En wie weet, misschien zit er ooit meer in. En misschien niet. Die van mij had ik nooit weggedaan.
Nou, heel verhaal geworden. Hoop dat je er iets mee kunt!