Geplaatst 
Inmiddels is mijn zelf gefokte halfbloed Arabier (Dettori X Sarmiento OX) Deseo alweer een jaar oud! En wat een jaar hebben we achter de rug, twee klinieken gezien en een stuk of drie dierenartsen. Zo niet leuk, maar we zijn inmiddels op de goede weg!
Een kort jaaroverzicht
Deseo werd geboren op 21 april 2020. Een vlotte bevalling, alleen had mijn merrie niet de beste biest en was Deseo een lui hengstveulen. Kortom: dag 1 stonden ze samen bij Bodegraven zodat hij een plasma infuus kon krijgen. En dat hielp. Hij was al snel fit to fly.
Een fijne periode volgde. Ik besloot mijn merrie Princesa en Deseo samen naar de opfok te brengen zodat het afspenen in een kudde kon plaatsvinden en ik in oktober Princesa weer naar huis kon halen. Ze hebben daar allebei enorm genoten van de rust en de ruimte.
Deseo kreeg een flinke knauw van het afspenen. Iets dat eigenlijk niet gek is. Alleen klom hij op de een of andere manier niet helemaal uit dat dal. Veel verkouden, een flinke spoelworminfectie. De opfok deed mega zijn best om hem erbovenop te helpen met voer, vitaminesupplementen en een regelmatige check door de dierenarts.
In februari kreeg ik een vreselijk telefoontje: Deseo had zich op onverklaarbare wijze verwond aan zijn spronggewricht en liep op drie benen. Niet goed. De arts van Emmeloord was al onderweg (met code rood want het sneeuwde toen zo enorm). Scans volgden op locatie en al binnen een uur werd ik gebeld. Er zat een bacterie in het spronggewricht en Deseo moest met spoed worden geopereerd, anders was het einde verhaal. De operatie vond de volgende ochtend plaats en is met succes uitgevoerd. Zes weken boxrust en een heel uitgebreid zorgprotocol volgden. Een katheter in zijn hals en een scala aan antibiotica. Vreselijk zielig. Hij was echt een hoopje ellende. Een scharminkel. Ik was mega blij dat hij op de opfok tevens kon revalideren en dus niet moest verhuizen naar een andere stal. De medewerkers daar stuurden mij dagelijks een update en ik was er ook vaak te vinden ondanks de grote afstand.
Twee weken na de operatie kreeg ik op zondag weer telefoon. Deseo had enorme koliek en leek het te hebben opgegeven. Dierenarts was onderweg en ook ik stapte samen met een vriendin in de auto om met een noodgang naar hem toe te rijden. Eigenlijk met het idee om afscheid te nemen. Maar Deseo is een strijder en hij knapte na de injectie van de dierenarts direct op.
Het revalidatietraject vorderde en Deseo zijn beentje ging eigenlijk heel goed. Hij mocht weer in de paddock en binnen een paar weken terug in de kudde. Helaas zag ik hem zelf niet goed opknappen, zijn vacht was dof en hij was gewoon mager. Hij bleef ook enorm klein. Dat terwijl hem echt veel voer werd gegeven en het hem aan niets ontbrak. Hij aardde op de een of andere manier niet voldoende. Ik zag het dan ook niet zitten om hem weer terug in de kudde te plaatsen en heb met mijn pensionstalhouder overlegd of ik hem niet naar huis kon halen. Zelf sta ik op een fijne plek waar de paarden in groepjes de hele dag buiten staan. Hij mocht de eerste weken toch maar in een klein kampje en er zou binnen een aantal weken nog een jonkie naar onze stal komen. Dus why not?
En na overleg met de opfok zijn we samen tot de conclusie gekomen dat dit wellicht het beste voor hem zou zijn. Ik heb hem die dag nog opgehaald. Hij liep direct de trailer in en is ook tijdens het vervoer heel rustig gebleven. Eenmaal thuis is hij gaan eten als een bootwerker. Hij zag er toen zo uit:
Thuis knapte hij al heel snel op. Hij heeft vanaf het begin van zijn leven erg aan mij gehangen, zijn karakter is erg Arabisch. Hij houdt van mensen en aandacht.
We zijn inmiddels een paar maanden verder en Deseo is niet meer te herkennen. Hij groeit, is mooi in proportie en hij is van zielig vogeltje naar een redelijk bijdehand ventje gegaan. Zoals ik hem ken en wat ik op een gegeven moment volledig miste bij hem.
Ik hoop dat we vanaf nu een stijgende lijn behouden. De prognose voor zijn been is goed, en voor de rest is hij nu zoals een jaarling hoort te zijn. Ik had hem graag een gelukkige opfok periode gegund want ik blijf van mening dat een jonkie veel heeft aan een groepje leeftijdsgenoten en oudere dieren om van te leren. Maar het lot heeft voor ons anders beslist en dat pakt tot nu toe ook goed uit gelukkig.
Op naar mooiere levensjaren!
