Geplaatst Afgelopen maandag avond begon de drama. Arme tessie leek zich niet helemaal lekker te voelen. Ze at niet helemaal lekker, maar in de avond leek het toch weer beter te gaan.
Helaas kwam ik dinsdag ochtend aan en was het toch niet goed. Gelijk de dierenarts gebeld, die zou om 11:30 uur komen.
Ze heeft buscopan gekregen, en ik moest haar in de gaten houden. Om 15:30 had ze toen eindelijk gemest. Leek een stuk beter te gaan!
Toen gelijk de mest weg gebracht om het te onderzoeken. Ik helemaal blij dat ze "genezen" was.
Onderweg terug mijn moeder gebeld.
Die was langsgereden en zei dat ze lag. Sh*t.
Leek toch wel goed te gaan, daarna nog 2 keer gemest, en ze leek gezond.
Nog gebeld met de da. Die gaf aan dat het nog iets kon aanhouden, maar als alles goed verliep wel snel op moest klaren.
Dus maar naar mijn paard gereden om hem even te longeren.
Onderweg terug leek het goed te gaan, dus ik wou eerst gewoon langs rijden, maar besloot om toch maar even van dichtbij te kijken.
En toen ging het dus helemaal niet goed, maar echt k*t.
Met behulp van een geweldige stalgenoot pony naar de kliniek gereden laat in de avond.
Daar uiteindelijk na 12en maar weg gegaan omdat ik de volgende dag moest werken.
Ik moest mijn telefoon aanlaten met het geluid aan, mocht ze achteruit gaan. Ook gelijk een besluit aangegeven mocht ze geopereerd moeten worden, wat mijn keuze zou zijn. Enorm slikken uiteraard.
En zo liet ik haar achter.
Nou dat was een slechte nacht slapen. Gelukkig mocht ik die middag weer langs. Ze ging vooruit, maar nog wel echt klachten.
Gisteren was ik vrij. Ze had meer energie, voelde zichzelf kiplekker!
We mochten wandelen, aan de hand wat grazen en door de bak draven om er wat blije energie uit te gooien. Ze voelde echt weer aan als mijn lieve kleine meisje.
Er zat enorm veel zand in haar mest
Vandaag mocht ik nog even na mijn werk bij haar langs!
Lekker geknuffeld, ze was echt weer de oude (jonge) pony die ik ken.
Ook mocht ik haar vandaag vasthouden terwijl ze haar paraffine kuur kreeg. Was wel even een rot gezicht, arme kleine pony die zo lief en eerlijk blijft terwijl het toch iets naars is om te moeten doen. Uit respect voor de da geen foto.
Ze moet dit weekend nog blijven omdat ze nog wat zand heeft, en daarna mag ze hopelijk weer naar huis!
Deze week voelde alsof hij eeuwen duurde, mijn arme kleine meid die niet is waar ze hoort, samen met haar vriendje. Ik ben zo gelukkig dat ze nog onder ons is. Ik heb toch wel momenten gehad waar het even hard aankwam dat ik haar net zo goed had kunnen verliezen. Hopelijk mag ze nog veel ouder worden dan 6 jaar.
Willen jullie meeduimen op een spoedige genezing?
Bedankt voor het lezen
En nu zie ik haar ineens hier voorbij komen. Ze stond er maandag al zo verloren bij... Heel veel beterschap nogmaals, ik ga zeker meeduimen! Hopelijk staat ze snel weer bij Nootje, die zal haar ook missen. Heb me stiekem nog zo zorgen gemaakt dat er toch onderweg iets gebeurd zou zijn. Snap ook niet dat ze zo vrolijk mee dribbelde, ze moet zich al ellendig gevoeld moeten hebben op dat moment. Taaie tante is het wel! 
. Ze is stiekem mijn Penny droom met haar vlekken 
