Geplaatst Alweer bijna twee jaar samen met mijn Belgisch Trekpaard Orrie.
Twee jaar vol vreugde, liefde, zorgen en plezier.
Een topic waarin ik jullie meeneem door onze twee jaar.
Wat een trekpaard houden inhoud.
Maar vooral met de plezier die we hebben!
Orrie
Officieel Orfa van ‘t Sparrenhof
Belgisch Trekpaard
20 jaar oud
1,60/1.65m ‘klein’
1. Na aankoop, lekker elkaar vanaf de grond leren kennen doormiddel van veel wandelingen. Rijden leek ze niet te kennen. Al was ze wel zo verkocht. Ze was super onzeker en daardoor durfde ze simpelweg niet te lopen. Enkel als er iemand naast haar mee liep.
Ik weet nog dat ik erg angstig was dat mijn eerste paard een miskoop zou zijn geweest. Ik had haar immers gekocht om lekker rustig recreatief in het bos te rijden…
2. Na aankoop op een stal terecht gekomen die niet aansloot bij haar (en mij). Na wéér verhuizen kwam ze er zo uit te zien. Ze had een klap gehad, maar is hier in de lente gelukkig vlot van bij gekomen!
3. We stonden nu op een stalling net naast Soest met de duinen en het bos. Heerlijk was dat! Uren hebben we er gewandeld en gereden. Want eenmaal stukje bij beetje meer vertrouwen durfde Orrie te rijden zonder iemand die er naast liep. En ook alleen deed ze het voorbeeldig. Ze kende het wel degelijk, maar ze was zo onzeker in het begin. Toch lag Orrie niet lekker in de groep, en werden de basis behoefde voor Orrie niet behaald. Mede met mijn eigen verhuizing ook voor haar weer een andere plek gezocht.
4. Bij Trekpaarden komt CPL echt haast standaard voor. Zo ook bij Orrie. Dit vergt een goed management en juiste verzorging. Met regelmaat de benen scheren. We hebben al een keer maden op der benen gehad. Elke keer weer een ‘gevecht’ met de verzorging ervan. Dilemma’s rondom de verzorging. Mijt infecties voorkomen. Voeding en ondersteunende kruiden. Lymfedrainage massages en tape.
Het word nooit meer beter en zal alleen maar erger worden. Maar het is stabiel nu. Geen open wonden, zeer zelden zelfs maar een wondje, maar als ze er zijn genezen die vliegensvlug. Geen duidelijke belemmeringen met lopen.
Voor nu helemaal prima. Mocht het duidelijk verergeren dan is het klaar. Maar zolang ze zo actief en vrolijk is en er nog goed mee loopt is het goed zo.
(Vragen mogen gesteld worden
).
5. Tja… dus weer verhuizen. Maar dit keer op een plek waarvan ik hoop dat ze hier ook doodgaat. En jemig wat klinkt dat heftig, maar ze staat hier perfect en fijn! Ze staat hier ondertussen alweer ruim een jaar.
6. En hoewel de polder prachtig is met deze uitzichten. Mis ik het bos vreselijk. De polder is echt niet mijn ding
7. ‘Hekel’ aan de polder betekend echter wel dat we soms de trailer huren en lekker naar het bos gaan en daar des te meer van genieten!
8. Soms laatste stukje na een ritje ernaast lopen.
9. Kleinschalige fotoshoot met een vriendin samen.
10. En nog een fotoshoot gewonnen, waarvan het resultaat echt geweldig is! Hier een van de foto’s.
11. Trekpaard betekend ook uitdaging met de hoefsmid… tenminste met Orrie. Ze is niet gewent uit de hand bekapt te worden. Hoeven uitkrabben was sowieso al niet heel erg bekend bij haar, dus daar flink mee geoefend. Maar het blijft een dingetje… Maar we kunnen nu ook de achterhoeven uitkrabben (voor 5 seconden). Maar ze wordt dus bekapt met behulp van een hoefstal. Hier een foto van toen het begin te regenen en ze er net in stond.
12. Orrie geniet van het eindeloze uitzicht.
13. Helaas ook een stressvolle periode deze zomer… ze had ineens koliek achtige verschijnselen. Gelukkig is ze hier goed van hersteld. Maar had ze langer de tijd nodig om over te gaan op het nieuwe hooi. Ze stond er als een hoopje ellende bij en ik wacht bang dat dit het einde van ons avontuur zou zijn.
14. Der lieve koppie. Hoe wel ze er erg knuffelig eruit ziet is haar karakter dit helemaal niet. Ze houd niet van knuffelen en is geen tut-pony. Dit vind ik echt heel erg jammer omdat ik dit eerlijk gezegd toch wel echt mis en hier zelf soms ook behoefde aan heb. Vermoedelijk is ze het gewoon niet gewend vanuit haar vorige eigenaren en leventje.
Toch zijn er momenten dat we wel even ons momentje hebben en die koester ik heel erg! Toch hoop ik ooit mee te mogen maken dat ze genoeg vertrouwen in mij heeft om lekker te blijven liggen als ik aan kom lopen. Dat ik der kan aaien als ze lekker ontspannen ligt. Voor nu ben ik al super blij als ik eventjes mijn hoofd tegen der hals kan leggen zonder dat ze direct wegloopt of wegdraait.
15. Een trekpaard betekend ook dat je in de winter een mammoet hebt rondlopen… Vorig jaar liep ze erg te zweten door der dikke vacht. Dit naar al wat eerder geschoren om dat te voorkomen en der gemakkelijker te laten voelen. En dt is gelukt als ik der vrolijke hoofd mag geloven!
Dit was het inkijkje in ons bijna twee jaar samen zijn Een trekpaard betekend niet per definitie direct alles 2x zo duur/veel, is mijn ervaring en mening. Er zijn vaak veel vooroordelen over Trekpaarden qua houden, karakter en omgang en dat vind ik jammer. Ik hoop zelf nog jaren van Orrie te mogen genieten onlangs haar leeftijd.
Twee jaar vol vreugde, liefde, zorgen en plezier.
Een topic waarin ik jullie meeneem door onze twee jaar.
Wat een trekpaard houden inhoud.
Maar vooral met de plezier die we hebben!
Orrie
Officieel Orfa van ‘t Sparrenhof
Belgisch Trekpaard
20 jaar oud
1,60/1.65m ‘klein’
1. Na aankoop, lekker elkaar vanaf de grond leren kennen doormiddel van veel wandelingen. Rijden leek ze niet te kennen. Al was ze wel zo verkocht. Ze was super onzeker en daardoor durfde ze simpelweg niet te lopen. Enkel als er iemand naast haar mee liep.
Ik weet nog dat ik erg angstig was dat mijn eerste paard een miskoop zou zijn geweest. Ik had haar immers gekocht om lekker rustig recreatief in het bos te rijden…
2. Na aankoop op een stal terecht gekomen die niet aansloot bij haar (en mij). Na wéér verhuizen kwam ze er zo uit te zien. Ze had een klap gehad, maar is hier in de lente gelukkig vlot van bij gekomen!
3. We stonden nu op een stalling net naast Soest met de duinen en het bos. Heerlijk was dat! Uren hebben we er gewandeld en gereden. Want eenmaal stukje bij beetje meer vertrouwen durfde Orrie te rijden zonder iemand die er naast liep. En ook alleen deed ze het voorbeeldig. Ze kende het wel degelijk, maar ze was zo onzeker in het begin. Toch lag Orrie niet lekker in de groep, en werden de basis behoefde voor Orrie niet behaald. Mede met mijn eigen verhuizing ook voor haar weer een andere plek gezocht.
4. Bij Trekpaarden komt CPL echt haast standaard voor. Zo ook bij Orrie. Dit vergt een goed management en juiste verzorging. Met regelmaat de benen scheren. We hebben al een keer maden op der benen gehad. Elke keer weer een ‘gevecht’ met de verzorging ervan. Dilemma’s rondom de verzorging. Mijt infecties voorkomen. Voeding en ondersteunende kruiden. Lymfedrainage massages en tape.
Het word nooit meer beter en zal alleen maar erger worden. Maar het is stabiel nu. Geen open wonden, zeer zelden zelfs maar een wondje, maar als ze er zijn genezen die vliegensvlug. Geen duidelijke belemmeringen met lopen.
Voor nu helemaal prima. Mocht het duidelijk verergeren dan is het klaar. Maar zolang ze zo actief en vrolijk is en er nog goed mee loopt is het goed zo.
(Vragen mogen gesteld worden
).5. Tja… dus weer verhuizen. Maar dit keer op een plek waarvan ik hoop dat ze hier ook doodgaat. En jemig wat klinkt dat heftig, maar ze staat hier perfect en fijn! Ze staat hier ondertussen alweer ruim een jaar.
6. En hoewel de polder prachtig is met deze uitzichten. Mis ik het bos vreselijk. De polder is echt niet mijn ding
7. ‘Hekel’ aan de polder betekend echter wel dat we soms de trailer huren en lekker naar het bos gaan en daar des te meer van genieten!
8. Soms laatste stukje na een ritje ernaast lopen.
9. Kleinschalige fotoshoot met een vriendin samen.
10. En nog een fotoshoot gewonnen, waarvan het resultaat echt geweldig is! Hier een van de foto’s.
11. Trekpaard betekend ook uitdaging met de hoefsmid… tenminste met Orrie. Ze is niet gewent uit de hand bekapt te worden. Hoeven uitkrabben was sowieso al niet heel erg bekend bij haar, dus daar flink mee geoefend. Maar het blijft een dingetje… Maar we kunnen nu ook de achterhoeven uitkrabben (voor 5 seconden). Maar ze wordt dus bekapt met behulp van een hoefstal. Hier een foto van toen het begin te regenen en ze er net in stond.
12. Orrie geniet van het eindeloze uitzicht.
13. Helaas ook een stressvolle periode deze zomer… ze had ineens koliek achtige verschijnselen. Gelukkig is ze hier goed van hersteld. Maar had ze langer de tijd nodig om over te gaan op het nieuwe hooi. Ze stond er als een hoopje ellende bij en ik wacht bang dat dit het einde van ons avontuur zou zijn.
14. Der lieve koppie. Hoe wel ze er erg knuffelig eruit ziet is haar karakter dit helemaal niet. Ze houd niet van knuffelen en is geen tut-pony. Dit vind ik echt heel erg jammer omdat ik dit eerlijk gezegd toch wel echt mis en hier zelf soms ook behoefde aan heb. Vermoedelijk is ze het gewoon niet gewend vanuit haar vorige eigenaren en leventje.
Toch zijn er momenten dat we wel even ons momentje hebben en die koester ik heel erg! Toch hoop ik ooit mee te mogen maken dat ze genoeg vertrouwen in mij heeft om lekker te blijven liggen als ik aan kom lopen. Dat ik der kan aaien als ze lekker ontspannen ligt. Voor nu ben ik al super blij als ik eventjes mijn hoofd tegen der hals kan leggen zonder dat ze direct wegloopt of wegdraait.
15. Een trekpaard betekend ook dat je in de winter een mammoet hebt rondlopen… Vorig jaar liep ze erg te zweten door der dikke vacht. Dit naar al wat eerder geschoren om dat te voorkomen en der gemakkelijker te laten voelen. En dt is gelukt als ik der vrolijke hoofd mag geloven!
Dit was het inkijkje in ons bijna twee jaar samen zijn
Een trekpaard betekend niet per definitie direct alles 2x zo duur/veel, is mijn ervaring en mening. Er zijn vaak veel vooroordelen over Trekpaarden qua houden, karakter en omgang en dat vind ik jammer. Ik hoop zelf nog jaren van Orrie te mogen genieten onlangs haar leeftijd.
het is echt aan haar te zien dat ze nu een goed leven heeft 
