Wanneer mijn laatste paarden fotoshoot was, kan ik me eigenlijk niet meer herinneren. En ik mis het enorm! Ik ben 3 jaar geleden naar Zuid-Afrika verhuisd en was in Nederland actief in de paardenfotografie.
Ook al werkte ik hier in ZA elke dag met paarden, voor fotografie was weinig tijd meer. Vorig jaar in covid ben ik van baan veranderd en ben ik daarnaast het fotograferen weer gaan oppakken en wat voelde dat goed! Honden en mensen fotograferen op het strand, de duinen, de rotsen.. maar toch ligt mijn hart echt bij de paarden. Gelukkig is mijn oud collega altijd in voor een fotoshoot met haar paarden, en vroeg ik of ze zin had in een zonsondergang shoot, want dat hadden we nog nooit gedaan.
De laatste tijd voel ik me erg moe, we weten allemaal dat de wereld overhoop ligt. Het missen van familie en vrienden in NL maakt het niet makkelijker en naast dat ik lichamelijk een beetje struggle, is het mentaal ook niet altijd fijn. Maar tijdens deze shoot kreeg ik zó veel energie Helemaal in mijn element stond ik achter de camera te springen en te roepen hoe prachtig het was Dít is wat ik heb gemist.
Helaas is het hebben van paarden hier al helemaal een grote luxe, zeker in de omgeving waar ik woon. Gelukkig ben ik een paar weken terug verhuisd van stal met mijn eigen paard en heb ik weer meerdere mensen leren kennen met een eigen paard. Wie weet komen er nog een aantal shoots uit
Genoeg gepraat, tijd voor foto's! (bokt upload maakt de kwaliteit slechter)
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
Beide paarden hebben een rugzakje. Maar zeker het verhaal van de schimmel is bijzonder. Zij is namelijk een 'rescuehorse' van een bedrijf wat strandritten aanbiedt. Lange ritten, veel te weinig eten, zadels die niet passen.. Toen ze haar opgevangen hadden kon je elke rib tellen en een nek zo dun dat schokkend was. Niemand kon haar aanraken of borstelen omdat ze zo bang was. Wat kunnen mensen toch vreselijk zijn! Mijn collega won langzaam haar vertrouwen en is dan ook de enige die zij echt vertrouwt. De vos ruin was bestempeld als gevaarlijk. Steigerend en achterover vallen, een 'wild' paard. Maar wat je geeft krijg je ook terug. Ik geloof dat paarden ook begrepen en gehoord willen worden en als je hen vertrouwen geeft, krijg je het ook terug. Nu is het een van de vrolijkste paarden die ik ken, een geweldig lief dier en je kan echt zien hoe happy hij is. Zo fijn dat beide paarden hun 'mens' hebben gevonden en het vertrouwen terug wisten te vinden.
Wow wow wow Prachtig vastgelegd allemaal, van je modellen tot licht en locatie. Ik hoop dat je lekker wat vaker kan fotograferen, zeker als het zoveel energie geeft!