Een hele poos geleden, toen ik me een periode erg rot voelde, heb ik volgende gedicht geschreven:

Alleen
ik ben helemaal alleen
de mensen lopen langs mij heen
om mij heen is alles leeg
een leeg gevoel, alsof iedereen zweeg.

Alleen
ik ben helemaal alleen
de geluiden golven langs mij heen
om mij heen is alles stil
stil en leeg: het voelt zo kil.

Alleen
ik ben helemaal alleen
zelfs het licht gaat langs mij heen
om mij heen is alles zwart
zwart als het binnenste van mijn hart.

Alleen
ik ben helemaal alleen
er is geen warmte om mij heen
om mij heen is alles koud
koud, alsof er niemand van mij houdt.

Een paar maanden later voelde ik mij weer een stuk beter en schreef ik het volgende gedicht:

Blij
Vandaag ben ik zo blij
De zon straalt veel warmte
De zon schijnt in mij
Want vandaag ben ik zo blij.

Blij
Vandaag ben ik zo blij
Ik lijk op een veulen
Dat springt in de wei
Ben ik morgen weer zo blij?

Blij
Vandaag ben ik zo blij
Ik ben zo gelukkig
Ik voel me zo vrij
Was ik altijd maar zo blij!


Hier zat een maand of 4 tussen, waarin ik ondertussen veel hulp heb gehad van mensen die dus wel om mij gaven (al dacht ik dus in het eerste gedicht van niet.
Ik kwam deze teksten weer tegen en vond het best grappig, zo'n grote tegenstelling in mijn gevoel.
Ben benieuwd wat jullie er van vinden.