Geplaatst Na twee weken onder de Italiaanse zon te hebben vertoefd, ben ik weer terug goed en wel thuis. Ik ben met mijn ouders meegegaan, we zijn naar een plaats geweest waar we al heel vaak naar toe zijn geweest. Lignano, een schiereilandje in het noorden van Italië. En ik mocht voor de eerste keer mijn vriend meenemen, wat het natuurlijk extra leuk maakt
. Hij is nog nooit zo ver op vakantie geweest, en ik maar 'nee, geen zorgen, vakantie gaan is zorgeloos, zonder problemen... 
."De eerste begon al bij het vertrek, nog op de Belgische autobaan na nog geen 20 minuten rijden. Iets voor ons was een ongeval gebeurd, er stonden twee auto's stil op de pechstrook met wat mensen erom heen, en een of andere idioot besloot zo maar even op zijn rem te gaan staan en even rustig te kijken hoeveel blutsen de auto's had. Als je tegen 120 rijdt en er plots eentje voor je in gaat tuffen tegen 40, dan heb je geluk dat je een vader hebt die nog op een haartje na het stuur kon omgooien en vlug voorbijsteken.
Daarna waren we goed op weg, waren al een heel stuk door Duitsland. Lekker aan het rijden..plotseling autostrade afgesloten wegens werken. Heel het verkeer werd omgeleid, maar er stond nergens een bordje over wegomleiding
. Dus we zien iedereen een straat indraaien, wij de meute maar volgen dus...Naderhand begonnen we pas te denken dat de eerste gewoon maar een straat heeft gegokt, en iedereen hem maar is achterna is gereden. We reden met een enorme sliert auto's allemaal om de meest erbarmelijke oude smalle straatweg die je je kan voorstellen, we konden ons echt niet voorstellen dat die een weg was waar je autostradeverkeer omleidde. "Wacht maar, achter een paar kilometer heb je waarschijnlijk een rotonde en zie je iedereen zich daar weer omdraaien.", grapte mijn moeder. Helaas had ze gelijk, daar doemde plots in het pikkedonker een rotonde op. Waar alle auto's een beetje radeloos rondreden, sommige reden rechtdoor, andere keerden zich volledig terug, nog anderen namen de eerste of de derde afslag, niemand wist het zeker. Wij maar rechtdoor gereden, en toen gps opnieuw ingesteld. Die vrouwenstem was heel vriendelijk, deze straat door, dan die straat door...totdat troela ons..jawel..terug op dezelfde afgesloten autostrade bracht
. Terug de hele boerenweg gevolgd, en mevrouw maar om de halve minuut mekkeren: "Nu omkeren." "Keer nu om." . Terug op de rotonde een andere straatje in, kwamen we in een klein dorpje terrecht. Daar even haltgehouden, net als de auto die ons was gevolgd. Daar besloten om gewoon eens rustig om te draaien, autostrade op te gaan en goed te kijken als er niet iets was wat we over het hoofd hadden gezien. Toen we wilden vertrekken, stapte de man plots uit de auto en tikte hij op het raam. Het was een Spanjaard, die een beetje zijn weg kwijt was en vroeg waar hij naar Keulen kon. "Si, wij ook kwijt 
", antwoord mijn moeder met veel handgebaren. Uiteindelijk waren we vertrokken, zien we net als we het dorpje willen uitrijden en de autostrade opgaan, ergens een heel klein duits bordje 'omleiding, volg U11'. Gewoon klein en onopvallend, alleen voor de mensen die uit dat dorp kwamen. En ja hoor, wij dan maar de bordjes waar U11 op stond(gewone kleine witte bordjes) gevolgd, en even later waren we terug op de autostrade. Na een uur rondrijden weliswaar. We stopten even op de eerste parking die we tegenkwamen om naar het toilet te gaan, volgt die Spanjaard plots en parkeert hij tegenover. Komt hij naar ons toe, en kan hij niet genoeg muchas gracias zeggen, die man was overgelukkig dat we hem uit dat doolhof hadden gehaald, volgens mij dacht hij dat we hem express de weg hadden gewezen, terwijl we zelf ook maar gokten. En mijn moeder toen ze nog niet wist dat het een Spanjaard was "Italiano?""No, Espangol."
"Ooooh. Ik ken wel geen Spaans."
Begint ze wat te brabbelen tegen die arme man in het Nederlands met af en toe een scheut Italiaans en Duits ertussen. En de man maar breed glimlachend knikken, volgens mij kon hij geen touw aan mijn moeders talenkennis vastknopen
. Maar goed mijn moeder hem maar in zowat alle West-Europese talen behalve Spaans een goede reis verder gewenst, terug op weg.De rest liep vlekkeloos, en om elf uur 's morgens kwamen we aan. We hadden nog niets geboekt, gingen kijken voor een appartementje. Eerste agentschap had er eentje, supermooi en enorme kamers, maar ook met een enorm prijskaartje. Tweede agentschap had dat wat goedkopers, maar heel erg krap en klein. En derde agentschap goede agentschap, die had nog een kamertje op de eerse verdieping, of een huisje. We hebben nooit een huisje gehad, maar het was heel netjes, en je had buiten lekker veel plaats, dus hebben we het maar genomen. En het was veel fijner dan een kamer, omdat je daar alleen maar buiten kan komen op een krap terras. Hier zetten we een voet uit de deur, en stonden we buiten, waar nog plaats genoeg was om je goed te kunnen nestelen.
Dus daar ging alles plots weer goed. Gaan we namiddag naar het strand, ga ik even zonnen. Ik doe mijn mp3 in om ondertussen wat muziek te luisteren. Val ik in slaap, ligt mijn mp3 daar in volle zon. De dag erna, begon het denk te flippen toen ik hem aanzetten. Zette zichzelf aan, of sprong opeens uit, ging op pauze en terug, pauze en terug...dag mp3
. Hij heeft de hele vakantie stom gedaan, echt een slag van de molen gehad. Maar ik ben dan weer een ik-accepteer-niet-dat-mijn-goede-mp3-geestesgestoord-is geval, dus probeer het ding maar honderd keer opnieuw uit. En tot mijn grote vreugde, heeft hij zich plotseling herpakt, hij doet het plots prima, toen we ons terug op Belgisch grondgebied begaven. Maar in de hele vakantie dus geen mp3 meer kunnen luisteren 
.Dan mijn moeder nog tegen mijn vriend voordat we vertrokken "Nee, je hoeft geen muggenzalf mee, daar zijn geen muggen
."*AHUM*
Nee, omdat we altijd op een hotelkamer midden in de stad zaten. Nu in een klein huisje tussen de bomen. Man, ik heb muggenbeten gehad! Op een recorddag, had ik alleen op mijn onderbeen(dus van mijn voet tot mijn knie), aan de achterkant van been, 12 beten. En dan ook nog op mijn armen, mijn rug, mijn voeten..Sommige beten nauwelijks zichtbaar, andere grote als een muggenbeet hier, en sommige echte joekels als dazenbeten. Ze hadden echter een ding gemeen. Ze jeukte verschrikkelijk, en de snel bij de apotheker gehaalde stift deed nauwelijks iets af
. Iedere morgen dat ik opstand, had ik minstens 3 beten bij, en min vriend die toch wel op dezelfde kamer sliep had echt nooit iets . Pas de voorlaatste avond heeft hij zijn eerste beten gekregen, voor de rest wat ik het die leegeprikt werd.Dat had ik ook nog een stel leuke teenslippers voor naar het strand, na een paar dagen echter een blaartje op mijn voet, en tussen mijn tenen. Dus mijn moeder "ruil maar met mij". Ok dan, ik haar slippers aan gedaan. Dag later, dubbel zoveel blaren. Mijn moeder: "oh ja, ik kreeg op precies dezelfde plaatsen ook van die blaren met die slippers..."
. Dus naast de muggenbeten, ook nog eens onder de blaren.Na een dag of 4, krijg ik dan plots last van de warmte. Het is daar altijd warm geweest, maar dit jaar was toch wel de extreemste. Temperaturen rond de 40° waren volkomen normaal. Ik heb vaker last van de warmte, dus mjn moeder maar bij de apotheker een middel gaan halen. Elke dag een tas water, met een poeder erin gekieperd drinken.
. Ja hoor, net als zo goed als alle medicijnen geen fijn smaakje, en dat glas mocht ik nu de rest van de vakantie elke dag leegdrinken om me wat sterker te houden.Denk je dat het daar eindigt, welnee. Toen we ongeveer een week daar waren, besloten we eens een keertje 's morgens mee te gaan met onze ouders en een fietstochtje maken. Ze waren enkele dagen geleden al eens naar Bibione geweest, een badplaats in de buurt, en ze wilde nog eens teruggaan. Heel mooi, weinig verkeer, goed te doen...maar toen wij meegingen, was het zaterdag, dagjestoeristendag. Volgens mijn moeder zijn we het 15-voud van auto's tegengekomen tov vorige keer. De ene na de andere, maar toch daar geraakt en wat rondgefietst. Gaan we terug. En om terug te gaan, moest je een kanaal oversteken. En dan kon alleen maar door een brug over te steken, voor de rest was helemaal geen enkele mogelijkheid. Er was een hele smalle strook langs de rijbaan, waar de auto's goed hard langsgescheurd kwamen. Ik netjes de brug op, terug in de daling, als plots een windvlaag mijn pet afrukt.
En toen een typische Katleen-actie. Eerst doen, dan denken. Ik grijp in een reflex achter mijn pet, en pas op dat moment, als ik ook nog een intinctief met mijn andere hand mijn rem indruk, denk ik 'Katleen, stom kalf, je zit op een fiets!', maar dat is natuurlijk te laat
. Ik vlieg van mijn slippende fiets af en schuif over het beton. Gelukkig dat er op dat moment net geen auto afkwam. Maar ik lag fijn aan de kant, mijn hele rechterarm opengeschaafd, de onderkant van mijn binnenste linkerhand, en twee wonden, een schaafwond net boven een een grotere snij/vleeswond net onder mijn knie. Vooral uit die laatste twee kwam bloed uit, dus maar wet alle zakdoeken die we bij hadden wat bij elkaar gebonden. Ik was te versufd van de klap en kon niet meer tot thuis fietsen, dus zijn mijn moeder en ik maar de brug afgewandeld, om even in de schaduw te zitten. Ondertussen vriend en vader met de fiets op koerssnelheid naar huis mo de auto te gaan halen. We vroegen aan een restaurantje in de buurt of we even een stoel mochten lenen voor in de schaduw, was geen enkel probleem. En ik ben de serveerster enorm dankbaar, die haar werk even neerlegde en met enkele doeken en ontsmettingsmiddel naar me toe is gekomen om de eerste hulp toe te dienen. Ze was heel vriendelijk en heeft me nog een doek ontsmettingsmiddel gegeven voordat ze weer aan het werk vertrok. Niet veel later was mijn vader daar met de auto. Ingestapt, naar de hulppost voor toeristen gegaan. Daar waren ze 'zo terug.' Mijn moeder vijf minuten gewacht, kwam er een vrouw terug. Die leuk vertellen dat ze op de hulpost geen materiaal hadden voor wonden en dat we maar eens enkele kilometers verderop moesten proberen.Dus wij maar naar daar gereden, binnengegaan, buurt afgewacht en kwartiertje later mocht ik binnen. Staan ze daar met hun drieën te kijken naar je knie, zegt er eentje in het engels dat ze hem niet moeten echten, maar er zit wel vuil in en dat gaan ze er even uithalen. 'It may burn a little.''A little, my ass
.' Wat denk je als je op een wonde waar het vel volledig vanaf is besluit een halve fles jodium op te kiepen. Het was de eerste keer dat iemand dat spul over me goot, en geloof me, ik dacht bijna dat ze mijn been aan het amputeren waren, zo'n vreselijke brandende pijn. En dan ook niet met een beetje medeleven wat zuivermaken, nee gewoon een doek en ROEF ROEF ROEF, even door die open wonde en de jodium opschuren. Toen de vrouw ook nog eens mijn hand pakte en met de jodium op de doek begon te schuren over mijn schaafwonden daar, had ik haar bijna instinctief een klap in haar gezicht verkocht 
. Verdorie dat prikte vreselijk. Daarna een verband rond mijn knie en ik mocht gaan. Ik kon het zelf zuiverhouden, alleen opletten dat het niet onstak en niet de zee in of zonnen totdat het een beetje genezen was. De rest van de vakantie dus maar met een kapotte knie rondgelopen (en een joekel van een blauwe plek op mijn bovenbeen die nog altijd niet weg is.) De eerste dag na het ongeval, zag het er het lelijkste uit. Ik had plots 2 kniëen aan mijn linkerbeen, 1 gewone en er vlak onder nog een enorme zwelling zo groot als de normale knie . Godzijdank kende ze in de apotheker ook gewone betadine, wat stukken minder prikte dan die verrekte jodium. Alleen het losmaken van het verband was iedere morgen een vervelend karwij, vooral omdat de eerste compressen die we gebruikten zich allemaal in de wond vastzogen en ik ze dus weer pijnljk moest opentrekken. Het is gelukkig wel de goede kant op gegaan, de zwelling werd met de dag minder dik en na de vierde dag kon ik zelfs zonder verband lopen. Nu, ruim een week later, is de bovense schaafwond als bijna volledig haar korst kwijt, en de onderste is ook aanzienlijke verkleind, al steekt er toch nog een goede korst op. En zal het een mooi litteken gaan worden. De wonden op mijn hand zijn zo goed als genezen, en van mijn rechterarm heb ik op wat verdweelde korsten na geen last meer. Ik voelde me daar wel een beetje nagekeken, vooral toen ik de tweede dag naar het stand ging. Het was zo bloedheet dat ik in de schaduw aan het strand afkoeling wilde zoeken. Maar de wondes mogen natuurlijk niet vuil worden. Dus mijn hele knie ingetaped, en voor de zekerheid ook maar mijn hand. Je zag sommige mensen me echt achterna kijken, toen ik hinkend en zo stijf als een plank het strand op kwam gewandeld, mijn linkerknie volledig ingepakt met een doordrenkt ontsmettingsmiddel, dat zo veel op bloed leek zodat het leek alsof ik enorm gebloed had, en nog een rol verband rond mijn hand gedraaid. Achja, ik heb genoten van het briesje
. Het enige jammere is dat ik naar daar kom om lekker in de zon te braden en af te koelen in de zee, en ik plots de rest van de vakantie niet meer mocht zwemmen en pas de allerlaatste dag terug fatsoenlijk in de zon kon gaan liggen 
.En dan belt de (ex)vriend van mijn zus ook nog eens. Ze waren samen op vakantie, ook in Italië maar dan veel zuidelijker(die is van Italiaanse afkomst en heeft daar familie wonen die hij een keer per jaar bezoekt.). Mijn zus was al met een blaasonsteking hier vertrokken, en dat was daar alleen maar erger geworden. Pillen gehaald, toen kreeg ze plots speen. En dan bellen ze plots dat ze naar spoed zijn gegaan, ze kon haar benen niet meer bewegen van de pijn: verkalking van de nieren. Ze hebben haar een uur aan een bakster gelegd, en daarna kreeg ze strenge regels van enorm veel water drinken, geen cola of fanta, geen gefrituurd eten... Het gaat gelukkig al stukken beter met haar nu, de pijn is zo goed als weg.
Maar voor de rest is alles prima gegaan
. Heel fijn huisje, lange strandwandelingen gemaakt, de week voor het ongeval veel gezwommen, 's avonds fijn door de winkelstraten kuieren, lekker eten, zeer mooi weer...En de val van de fiets bracht toch nog iets positiefs mee. Doordat we door het restaurant zo goed werden geholpen, besloten we enkele dagen later om er eens te gaan eten. En we hebben er het lekkerste gegeten van de hele afgelopen weken, alles gegrild en enorm lekker klaargemaakt. Het enige stomme was dat we zagen dat bijna iedereen binnenzat, en wij ons maar afvragen waarom er zoveel mensen binnenzaten. Toen we ons eten kregen, kregen we ook het antwoord. We waren even vergeten dat dit restaurant kort bij het water lag. Een muggen plaag . Die beesten kwamen van overal aanvliegen, niet weg te krijgen. Uiteindelijk hadden we de ober maar gesmeekt om naar binnen te mogen, want het was buiten letterlijk hap eten, mug doodslaan, hap eten, mug doodslaan. Ik had weer enkele leuke examplaren bij .Zo, even mijn hart gelucht
. Het was evengoed geen slechte vakantie, ik heb genoten van de hele omgeving en het gaf toch opnieuw een raar gevoel om terug te vertrekken. De terugreis verliep trouwens heel goed, buiten een lelijk onweer op nog geen 15 km rijden nergens geen problemen. Terwijl ze dezemiddag op de radio melde dat er tientallen kilometers files aan de tunnels in Oostenrijk stond, waar wij ook waren langsgekomen. Maar mijn ouders wilden een dag vroeger vertrekken dan normaal, om da grote verkeerschaos van zaterdag te vermijden, en dat is ons gelukt ook.Zo, heel verslag(je). En nu ben ik slapen, heb al zware dag achter de rug. Aankomen, uitladen, en dan naar mijn paard toe om haar voor het eerst in 2 weken een dikke knuffel te kunnen geven. Heb haar maar gelijk een douche gegeven, want ze was nogal eeehm 'bestoft'
. Nu blinkt ze weer als een spiegel, kan ze morgen onmiddelijk terug aan die arbeit 
. 
. 
