ChristaMoor schreef:Ook ik ben diep ontroerd, wat een liefde laat je ons lezen.
en zo bekend! In oktober onze allerliefste hond laten inslapen, maar nog steeds ben ik in tranen wanneer ik weer zo'n berichtje voorbij zie komen.
Het went hoor, maar het duurt lang. Ook Misty ging in een aantal weken hollend achteruit, waardoor het niet eerlijk meer was haar langer bij ons te houden. Leven werd lijden. Dan kan je alleen nog doen wat je verstand je aangeeft. Je hart huilt ondertussen.
Ik vind de berichten dat het rouwproces lang duurt ook best lastig om te lezen al weet ik het ergens wel. Ik zei ook altijd als hij meer ongelukkig dan gelukkig is dan is het genoeg, ben super blij dat hij gisteren heel erg heeft genoten op het strand. Maar toch maakt dat het gelijk ergens ook weer lastig want kijk zo blij hij dan is...
Vannacht hebben we een sleepover gehouden. Hij slaapt altijd in de woonkamer beneden en wij boven, maar nu zijn we bij hem in de woonkamer gaan slapen.
Ik zit ook heel erg met de gedachten wat straks met zijn spullen en dat ik nooit eerder in mijn leven geen huisdier heb gehad. Allemaal van die besef momentjes.
Hij had verlatingsangst wat soms stress opleverde maar wat het afscheid misschien nog wel moeilijker maakt. Altijd gezorgd voor hem dat hij ergens terecht kon zodat hij nooit lang alleen hoefde te zijn, nu komt straks het moment dat ik hem voor mijn gevoel alleen laat. Hoewel ik niet gelovig ben hoop ik ergens dan toch dat hij ons niet hoeft te missen. De hondenhemel zou voor hem niet zo hoeven, hij was altijd veel gekker op mensen.
Fijn dat ik hier mijn gedachtegoed kan delen