Moderators: NadjaNadja, Essie73, Muiz, Maureen95, Firelight
friesiszwart schreef:Heel veel sterkte, wat een gemis en ik begrijp dat je op zoek gaat naar een andere hond.
Maar waarom kijken naar een pup zou je niet bij een asiel gaan kijken of herplaatser.
Ik weet een andere hond vult de leegte en het gemis niet maar verovert zijn of haar eigen plekje binnen jullie gezin.
Skippy01 schreef:Allereerst sterkte met het verliezen van jouw hond
Iedereen gaat hier op een andere manier mee om. Een kennis van mijn moeder had er altijd 2: als de oudste een jaar of 6/7 was, kwam de pup, en zo had ze als die oudste er niet meer was, meestal weer een hond van een jaar of 6/7... en zat ze dus nooit alleen
Mijn ouders zeiden nadat onze spaniel overleden was 'voorlopig niet meer hoor'. Ik zei hetzelfde. Na 2 maanden ben ik naar het asiel gegaan en is Toby mee naar huis gekomen.
Mijn ouders stonden op een wachtlijst voor een pup toen en hebben die 3 maanden na het overlijden van onze spaniel opgehaald... Voor mijn vader overigens medische noodzaak: na zijn hartaanval kochten wij onze spaniel, als stok achter de deur om te wandelen eigenlijk. Heeft mijn vader altijd vol verve gedaan. Toen spaniel er niet meer was, lag hij binnen 2 weken in het ziekenhuis met hartritmestoornissen... Tjah, 9 jaar lang geen klachten met een hond en binnen 2 weken weer in het ziekenhuis... gauw een hond zoeken!
En dan zijn er ook mensen die hebben écht tijd nodig. Mijn broer is zo. Hij wilde niet meer na onze spaniel. Inmiddels is het 3 jaar geleden dat die overleden is, en zijn hij en zijn vriendin van plan volgend jaar naar een pup te gaan zoeken. Haar hond is een jaar geleden overleden.
Er is geen goed en geen fout aan hoe je rouwt. Wél is het natuurlijk belangrijk de nieuwe hond als individu te zien: hij of zijn gaat niet jouw oude hond vervangen, en karakter zal heus anders zijn. En zeker die eerste twee jaar van pup en puber ga je gewoon afzien. En dan is het dus niet een rothond, maar gewoon een jonge hond
Mijn hond is nu 3, en ik kijk nu al regelmatig naar nesten hoor haha, niet omdat ik denk dat Toobs er gauw niet meer is - we hebben afgesproken dat hij minstens 16 moet worden - maar gewoon, omdat ik alles wil weten over ieder ras dat me aanspreekt. Toobs is min of meer op mijn pad gekomen omdat hij dat zelf zo zag In de opvang zocht hij mij op, en bleef bij mij, ongeacht het feit dat er nog 4 mensen rondliepen daar. Toobs ging dus mee.
Dreamybol schreef:Een ander hondje is geen vervanging, maar 'gewoon' een ander hondje. Er staat geen tijd voor hoe lang je moet wachten en om me heen zie ik dat het voor mensen juist heel heilzaam kan zijn om de aandacht weer op een ander hondje te kunnen richten.
Toen mijn favoriete paard ingeslapen werd (waarvan we wisten dat dat geen jaren meer zou duren) kreeg ik commentaar dat ik al een nieuw paard in mijn hart had zitten. Mijn reactie daarop was heel simpel: mijn hart is groot genoeg om van meerdere paarden te kunnen houden. Dat ik van de ene houd, sluit niet uit dat ik de ander mis.
Sterkte met het verwerken van het afscheid van Rex. En volg je hart, dat klopt!
cursebreaker schreef:We zien de nieuwe pup zeker als een eigen individu en dat is juist wat ons ook enthousiast maakt ervoor.
We willen ook helemaal geen tweede Rex, want die is er gewoonweg niet. We willen juist een pup, die lekker energiek en ook typische pup streken uithaalt, waar we lekker veel mee bezig moeten en kunnen zijn qua opvoeding e.d. Een individu dat mooi zijn/haar eigen weg mag gaan vinden in ons gezin tzt.
bigone schreef:Onze eerste hond overleed na 15 jaar in de ochtend en in de avond was er door allerlei omstandigheden een andere. Niet ideaal maar anders werd de jonge hond ingeslapen door fokker.Toen deze hond na 15 jaar ook ging hemelen heb ik lang getwijfeld, wel weer een hond maar dan toch een pup? Besloten na een paar maanden er toch voor te gaan en nu sinds een jaar weer een schaduw achter mij aan.
Ik heb zeker verdriet van mijn vorige honden en niemand kan aangeven hoe hij/zij reageert maar ik vind in de mand kruipen en hyperventilatie enzenz toch wel heel erg extreem. Je weet gewoon dat normaal gesproken je deze hond en de volgende overleeft en jouw reactie op het overlijden is toch wel erg heftig.
LBLGypsyCobs schreef:Tuurlijk moet je al naar een pup gaan rondkijken!
Zo te lezen waren jij en Rex een groot deel van de dag samen, dus dat gemis is enorm.
Ik kan me voorstellen dat het ontzettend stil is en dat je er heel veel verdriet van hebt.
Het zoeken naar een pup en straks het weer in huis hebben, opvoeden en samen zijn geeft veel plezier en afleiding van het verlies van Rex.
En nu 'al' aan een pup beginnen zegt niks over jouw liefde voor Rex.
Rex is 13.5 geworden dankzij jullie goede zorgen en heeft een super tijd bij jullie gehad.
Of je vandaag of pas over een jaar naar een pup op zoek gaat, verandert niets aan het feit dat Rex er niet meer is.
Een pup kan Rex nooit vervangen, want elke hond heeft een ander karakter, maar een pup brengt veel plezier met zich mee en kan wel de leegte vullen, het verdriet om Rex verzachten en afleiding van het gemis geven.
bigone schreef:Klopt maar zoals jij het opschreef vond ik het zeer extreem klinken en natuurlijk is je verdriet niet minder om het feit dat je ze overleeft. Zo was het niet bedoeld, puur omdat jij je gedrag beschreef leek het alsof je er niet bij stil had gestaan dat dit kon gebeuren. Ik sta ook wel een potje te janken bij het verlies van een dier. Nu geef je enige toelichting, dat je al jaren hyperventilatie hebt, dat is wat anders dan zo in shock raken door het verlies van je hond dat je spontaan panisch word en hyperventileert.