Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-08-19 16:00

Re: Met een vreselijk dubbel gevoel 'verder gaan'

Geplaatst: 20-08-19 16:00

Als het goed voelt voor jou, waarom niet?
Mijn merrie is maart 2018 ingeslapen en ik begin nu pas weer voorzichtig aan plezier te hebben in het rijden en zonder heel veel tranen kan ik er over praten. Maar voor een eigen paard is het voor mij nog te vroeg en ik heb er moeite mee om mij aan een ander paard te hechten. Let op dat je je eventuele nieuwe hond niet te veel gaat vergelijken met Rex. Zorg ervoor dat je je wel open kan stellen aan een nieuwe hond

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-08-19 16:23

Geplaatst door de TopicStarter : 20-08-19 16:23

@Autumn

Ik durf wel met 100% zekerheid te zeggen dat er geen sprake is van vervangingen zoeken van Rex, als in; dat ik ze ga vergelijken. Dat is wel iets waar we allemaal geen illusies over hebben hier in het gezin. We kijken er gewoon naar uit om een nieuw maatje, en nu dan 2 maatjes zelfs, te mogen verwelkomen en waar we nieuwe herinneringen mee kunnen maken.

Ik heb Rex leren kennen toen hij net geen jaar oud was. In dat opzicht gaat alles voor mij nu sowieso heel anders en nieuw zijn want Arya zal mijn eerste hond zijn die ik van pup af aan zelf ga opvoeden en het is ook onze eerste kat wat we in huis ga halen. Alles is dus nieuw voor ons en totaal niet vergelijkbaar oo met wat Rex voor ons was. Dat moet ook zeker niet de bedoeling zijn. Als we dat niet los konden zien van elkaar zouden we ook uiteindelijk niet gekozen hebben voor een nieuwe hond. Op het moment van het openen van het topic was alles nog een stuk verser ook. Ondertussen zijn we alweer een paar weken verder en ondanks het verdriet om het verlies van Rex, weten we dat dit een goede stap voor ons gaat zijn. Rex zou ook niet willen dat we verdrietig waren - hij vond het vreeeeselijk als ik verdrietig was en wilde me altijd troosten - dus ik denk dat hij ons wel op weg geholpen heeft en Arya en Sansa in onze richting geduwd heeft 8-)

Voor de geïnteresseerden:

Meet Arya:
5 weken oud en kennismaking met ons en onze zoon
Afbeelding

7 weken oud en met de broertjes en zusjes op pad
Afbeelding

Meet Sansa:
foto van een paar weken terug
Afbeelding

**Geplaatst**: 20-08-19 16:41

Geplaatst: 20-08-19 16:41

Djilna schreef:
Dus je kunt niet verdrietig zijn om een overleden dier als je een nieuwe hond neemt? Dat staat toch los van elkaar? Voor mij wel althans. En sommige mensen zijn jaren verdrietig om een maatje waar ze een super band mee hadden. Kun je dan al die jaren geen nieuw dier aanschaffen?
En waarom moet je zonder kunnen? Van wie moet dat?

Dat je niet het eerste de beste hond in huis neemt om maar vervanging te hebben vind ik wat anders. Maar al op zoek naar een nieuw maatje vind ik niks mis mee.
Voor mij zijn verdriet om een overleden dier en de blijdschap om een nieuw maatje emoties die prima naast elkaar kunnen.

Zoveel asielhonden in NL zijn er trouwens niet. Ze worden nu al regelmatig uit het buitenland gehaald om de asiels hier op te vullen. En de dieren die er wel (nog) zitten hebben vaak een fiks gebruiksaanwijzing.
Katten is een ander verhaal, daar zit het idd vol mee.
Maar dan nog is het aan TS zelf om te beslissen waar ze haar nieuwe hond vandaan haalt.

Mee eens, hier ook superslechte ervaringen met "tweedehands" honden, ook bij bekenden, en ik zou iemand met kind(eren) in huis tegenwoordig beslist niet zo snel asiel/stichting/opvangdieren meer aanraden... wat een verknipte beesten bestaan er tegenwoordig... -O-

(zal wel door beroerde eigenaren en/of broodfokkers plus non-euthanasiebeleid en pamperende plus goedpratende "therapeuten" komen, maar dan nog, je brengt domweg je gezin in gevaar, als je het slecht treft).

**Geplaatst**: 20-08-19 22:24

Geplaatst: 20-08-19 22:24

Toen onze eerste Berner Sennen overleed, op ruim 10 jarige leeftijd, waren we er kapot van, en misten het ook vreselijk om geen maatje meer in huis te hebben. Na een week of 2 zat ik dan ook best alweer een beetje te kijken voor de grap, welke fokkers er tegenwoordig waren en zo, en kwam er tot mijn grote verbazing een tegen in mijn woonplaats, die ook nog eens verantwoord bezig was met testen en bloedlijnen uitzoeken en zo, plus ze fokte niet van die grote kastelen. En laat haar dan nu ook nog eens pups hebben gehad die rond de 4 weken waren of zo. Nou we zijn toch gewoon eens gaan bellen, en ja, pups beschikbaar en ook nog eens reutjes dus het draaide er op uit dat wij er een hebben aangeschaft toen dus misschien maar 6 - 7 weken na de dood van Billy hadden we Dexter.
Nooit spijt van gehad, Billy is niet vergeten en Dexter was zeker geen vervanging. Ook geen moeite mee gehad dat het weer een Berner was.

Dexter is vorig jaar op bijna 12 jarige leeftijd ingeslapen, waar we veel verdriet van hebben gehad ondanks zijn mooie lange leven en we zeiden, geen hond meer...

Nou ja een maand of 7 later was Marley daar, dit keer de schuld van een leuk facebook filmpje en dochterlief die riep wat een leuke hond, zo een wil ik wel (ja dochter was wel 20 toen al he) en ja, toch kijken wat is dat voor een ras, en o, kende ik niet dus meer lezen. Rasvereniging dagje bezoeken, fokkers benaderen, wachtlijst die onverwacht heel kort bleek te zijn en kijk nu eens.... o, wat zijn we dol op hem, maar Dexter en ook Billy zijn zeker niet vergeten.

En hopelijk pas over een jaar of 15, zit ik weer wanhopig te huilen omdat ik zojuist afscheid heb moeten nemen van mijn maatje, mijn bijna alles, en zeg ik met een betraand gezicht, nee, geen hond meer hoor.....

Soms gaan die dingen nu eenmaal zo

**Geplaatst**: 20-08-19 23:01

Geplaatst: 20-08-19 23:01

Ten eerste veel geluk en plezier met de pup en kitten!

Ten tweede, ik snap dat stukje van vervanging nooit zo goed. In een hart is toch ruimte genoeg om zowel van het overleden dier als van een nieuw dier te houden?
Het overleden dier is toch niet plotsklaps vergeten? Die blijft een eigen plekje houden!
Daarbij kun je juist een ander dier ook een kans geven op een fijn leven.