Moderators: NadjaNadja, Essie73, Muiz, Maureen95, Firelight
Daan13 schreef:Oh ja,zo herkenbaar helaas.
Alleen had het hondje in mijn geval niet het beste huisje...
Het heeft tijd nodig, veel tijd. En dan denk ik maar terug aan de mooie momenten die we elkaar gegeven hebben.
Voor mijzelf vond ik het prettig om een "gesprek" aan te vragen ,symone ottevangers doet dit geregeld en dat geeft mij een beetje rust.
Is het hondje begraven of gecremeerd?
Wellicht dat je op die manier nog een beetje het gevoel van afscheid kan creëren.
Onali schreef:Je hebt zelf dus ook een flinke tijd (>2 maanden) geen tijd gehad voor het dier.
Kan dus ook zijn dat hij dacht die komt niet meer. Het was zijn hond en hij is jou verder geen uitleg schuldig.
Huil een keer goed en brand een kaarsje voor haar(?)
Meer kan je niet doen.
Zebrastreep schreef:Onali schreef:Je hebt zelf dus ook een flinke tijd (>2 maanden) geen tijd gehad voor het dier.
Kan dus ook zijn dat hij dacht die komt niet meer. Het was zijn hond en hij is jou verder geen uitleg schuldig.
Huil een keer goed en brand een kaarsje voor haar(?)
Meer kan je niet doen.
Leuke reactie weer... Soms kunnen dingen ook ergens een beetje bij in schieten ook als dat niet helemaal de bedoeling is.
--
Wat rot om te horen TS! Ik snap wel dat je even flink teleurgesteld / verdrietig bent. Zulke dingen achteraf horen is niet fijn.... Het was wel netjes geweest van de eigenaar als hij jou misschien even had ingelicht zodat je afscheid kon nemen. Deze manier is niet fijn....
Denk aan de leuke en fijne tijden die je samen met het hondje had , dat kan wel troost bieden. En zet een leuke foto neer van het hondje in je eigen huis , dan is het hondje toch nog een beetje bij je.
Art_Ificious schreef:Heb hetzelfde meegemaakt... Maar iets andere situatie. Ik en toenmalige vriend hadden ruzie met mijn ouders en kwam er dus niet meer... Ineens na 3 jaar kreeg ik via mijn zusje een whatsapp bericht met foto van hond opgebaard in het hondencrematorium. Hij was de dag voordien ingeslapen. Die melding kwam heel hard binnen terwijl ik op mijn werk was. Hond bleek prostaatkanker te hebben.
Dat maakt het verdriet echter niet minder erg.
Afscheid kunnen nemen maakt dat je het verdriet ook wat sneller een plaats kan geven.
Ik heb na al die jaren nog steeds schuldgevoelens en onverwerkt verdriet omdat ik toen niet erbij kon zijn toen de hond ingeslapen werd.
Tevens was het ook nog eens de hond die mijn leven gered heeft toen ik heel erg gepest werd op school.
Ik kan je echter alleen heel veel sterkte wensen met het verdriet.
irmaz schreef:O wat triest voor je. Een vriendin van mij heeft eens voor een andere vriendin, nadat deze haar paard in had moeten laten slapen, een stel tulpenbollen gekocht. Deze zijn ze gaan ingraven op plaatsen die iets betekende voor haar vriendin en paard. Ik vond dat zo'n mooi gebaar. Misschien kun je zoiets doen om zo het hondje (en jouw relatie met hem) te eren en herdenken? Sterkte met het een plekje geven