Geplaatst 
Ik ben ongeveer 14 jaar geleden geboren op een boerderij vlakbij Schiphol in de hooischuur. Mijn familie en ik zorgden voor het muisvrij houden van het erf in ruil voor onderdak en een bakje brokjes.
Op een dag kreeg de boerin het trieste nieuws dat zij moest wijken voor de bouwontwikkelingen rond Schiphol. Nadat ze een vervangende boerderij had gevonden, ging de operatie dieren verhuizen van start. Mijn familie en ik waren niet tam en we moesten gevangen worden. Een voor een verdwenen mijn vader, moeder, broertjes en zusjes in de vangkooi. Ik zag ze nooit meer.
Maar ik wilde niet weg. Ik wilde hier blijven wonen. Dit is mijn huis. Weken is de boerin terug gekomen om mij te zoeken............maar ik had me verstopt. Ik liet mij niet vangen.
10 jaar lang zwierf ik in de omgeving. Ik leefde van muizen, konijnen en vogeltjes. Ik werd geregeld gezien door de bewoners van de boerderijen in de buurt, maar ik liet niemand dichterbij komen. Ik had een hooischuur verderop gevonden, daar was het warm en er was volop te jagen. Van deze mensen mocht ik hier blijven wonen, al zagen ze vaak maar een flits van mij.
Mijn jachtterrein is aan het veranderen. Het wordt kleiner, omdat er steeds meer overslagbedrijven worden gebouwd. En omdat er minder boeren zijn die graan verbouwen, is de muizenstand ook veel lager. Ik moet mijn jachtterrein steeds meer delen met andere rovers zoals de Vossen en Buizerds. In juni 2021 raakte ik gewond door een vechtpartij met de familie Bunzing. Mijn kop en nek bloedden, maar ik had gewonnen. Ik voelde me niet lekker en lag stil in het hooi. Ik ben ook al wat ouder.
De vrouw van de hooischuur probeerde mij te lokken met een zakje Felix voer en brokjes. Voorzichtig kwam ik dichterbij: ik had zo'n honger. Op 10 meter afstand onderzocht de vrouw mijn wonden door een verrekijker. Ze besloot dat de wonden er rustig uitzagen en niet te ernstig.
Ze gaf me twee per dag eten en water en een veilige plek om te herstellen. Langzaam begon ik haar te vertrouwen. Na een paar dagen voelde ik mij beter en besloot haar een kado te geven. Ik ging weer zelf op jacht en ving een mooie vette muis. Ik liep naar de deur achter het huis, waar ze vaak naar buiten komt en begon hard te miauwen. Verschrikt kwam ze naar buiten. Ze zei: "hé Belle, je ziet er een stuk beter uit. Heel hartelijk bedankt voor de muis, maar ik eet geen vlees, ik eet vegetarisch."
Ze gaf me een zakje Felix voer en terwijl ik het op at, ging ze naast me zitten. Ik was vergeten hoe lekker ik Felix vind en hoe fijn ik het vind om in de buurt van mensen te zijn. Ik liet haar mij aaien en knuffelen, mmmmmm zo lekker. Ik had 's nachts de ransuilen Sniper en Betty vaker zien jagen bij de paardenschuur op muizen, blijkbaar is daar genoeg te eten. En omdat de vrouw daar ook graag leek te zijn, ben ik in de paardenstal gaan wonen. Ik moest beloven dat ik de kip Gravin en de Ransuilen met rust zou laten. En dat doe ik. Ik vind het zelfs heel gezellig met de Kip. En de Uilen die hoor ik toch niet. Ik kreeg een mooie wollen paardendeken om op te liggen, mijn eigen voer- en waterbakje. En met de twee honden heb ik even goede afspraken gemaakt: ik kijk boos en blaas en zij lopen met een ruime boog om mij heen. Duidelijk.
O ja, ik mag ook de familie Huis- en Ringmus in de paardenstal niets doen, maar............sorry,
soms vergeet ik onze afspraak en ga me te buiten aan een onvoorzichtige mus. Mijn Kerstverhaal op stal: er is voor iedereen altijd plek op stal. In deze Kersttijd helemaal belangrijk om naar elkaar om te kijken en aardig te zijn voor elkaar, mens en dier.
Uit naam van Hij die zelf ook in een stal geboren is.
Liefs van Belle (p.s. ik ben geen zwerfkat meer, ik woon hier, dit is nu mijn thuis)
mmmmm, aaien en kopjes geven, beter wordt het niet.
Mijn nieuwe vrienden:
Gravin
Sniper
Betty
En ook namens mij, het mens in dit verhaal: fijne veilige gezonde Kerstdagen.
En zo heb je ineens er een poes bij. Welkom Belle in de familie
Ik wacht nog steeds op de poort....tsssss
