Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-09-23 09:52

Verdriet, rouw na inslapen hond..

Geplaatst door de TopicStarter : 01-09-23 09:52

Gisteren was het onvermijdelijke moment daar..
Na 9 jaar samen bijna onafscheidelijk te zijn, hebben we onze 12,5 jarige vriendje moeten laten inslapen.
Helaas al een tijd last van artrose in een poot en elleboog, spondylose en sinds vorige week een wegvallende achterhand.
Toen gisterenochtend hij om zakte met poepen brak mijn hart en hebben we gedaan wat moest gebeuren.
De dierenarts kwam aan huis, we hebben hem daarna samen naar het dierencrematorium gebracht.

Maar wat een leegte.. geen blafjes smorgens dat een van ons moet opstaan. Een lege mat. Geen warm hondelijf op de bank. Ons koffie moment smorgens, waarin jij altijd tegen mij aan lag te snurken. Altijd een pootje of je kop op mij..
Geen vragende ogen met eten of er misschien toch nog een korstje voor jou overblijft.
Geen trippelende pootjes over het laminaat.
Wat een verdriet en gemis..
Ik weet dat het zal slijten, en ik open dit topic omdat ik het fijn vind om misschien met meerdere mensen verdriet kan delen?
Wij hebben door de jaren heen helaas al vele huisdieren moeten laten gaan. En zonder hiermee teniet willen doen aan verdriet om en liefde naar onze andere huisdieren voelt het dit keer vele malen intenser.
Onze hond was vrijwel overal bij ons, we hebben 8 prachtige vakanties gehad in allerlei landen, en opeens is het dan leeg en stil..

**Geplaatst**: 01-09-23 09:55

Geplaatst: 01-09-23 09:55

Heel veel sterkte. Uiteindelijk blijven vooral de mooie herinneringen en word het echte diepe verdriet minder, maar helemaal weg gaan doet het nooit.

Ik ken het gevoel heel goed, onze vorige hond was ook mijn maatje. In alles. Zoveel samen meegemaakt. Nu weer een hond en na 2 jaar kan ik zeggen dat we samen echt wat hebben. Pas zaten we samen op de bank en moest ik bijna huilen. Het idee dat zij niet zo oud word als ik, en dat ik haar over hopelijk minstens 10 jaar van nu ook moet gaan missen.

**Geplaatst**: 01-09-23 10:01

Re: Verdriet, rouw na inslapen hond..

Geplaatst: 01-09-23 10:01

Heel veel sterkte TS :knuffel:

**Geplaatst**: 01-09-23 10:03

Geplaatst: 01-09-23 10:03

Heel herkenbaar... ik heb zelf ook altijd honden gehad van huis uit al, en steeds t gemis blijft moeilijk.. wij hebben 1 van onze 2 honden bijna een jaar geleden moeten laten gaan, en ik mis hem nog steeds maar t stukje dat ik weet dat t beter voor hem was/de juiste keuze maakt t dragelijk..

Heel veel sterkte!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-09-23 10:05

Re: Verdriet, rouw na inslapen hond..

Geplaatst door de TopicStarter : 01-09-23 10:05

Dat is zo. Het was absoluut het enige juiste, we kunnen zeggen dat we echt alles geprobeerd hebben wat er mogelijk was. We hebben vrede met feit dat we het juiste gedaan hebben, maar de leegte is afschuwelijk.

**Geplaatst**: 01-09-23 10:07

Re: Verdriet, rouw na inslapen hond..

Geplaatst: 01-09-23 10:07

Het is inderdaad een heel gemis. Een hond is echt een maatje, het liefst altijd met je mee. Het laat een leegte achter in je hart en in je bestaan.

Veel sterkte.

**Geplaatst**: 01-09-23 10:23

Geplaatst: 01-09-23 10:23

Heel veel sterkte :knuffel:

Ik weet nog heel goed dat onze hond ingeslapen werd en ik verdwaasd over straat liep door het gemis.
Ik heb ook nooit meer een andere hond genomen ( wel katten) want zo een hond zou ik nooit meer krijgen en wilde niet gaan vergelijken.

**Geplaatst**: 01-09-23 10:31

Re: Verdriet, rouw na inslapen hond..

Geplaatst: 01-09-23 10:31

Heel veel sterkte! Ik heb ook veel verdriet gehad om het overlijden van ons hondje. Hij was 14.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-09-23 10:38

Re: Verdriet, rouw na inslapen hond..

Geplaatst door de TopicStarter : 01-09-23 10:38

Hoe gingen jullie met het verdriet om?
Het is wellicht anders als je bijvoorbeeld nog een of meerdere honden hebt..

**Geplaatst**: 01-09-23 10:52

Geplaatst: 01-09-23 10:52

Vooral lief zijn voor jezelf, het verdriet en gemis mag er zijn. Heeft bij ons bijna 6 jaar geduurd voor we weer toe waren aan een andere hond.

**Geplaatst**: 01-09-23 10:57

Geplaatst: 01-09-23 10:57

Muze schreef:
Dat is zo. Het was absoluut het enige juiste, we kunnen zeggen dat we echt alles geprobeerd hebben wat er mogelijk was. We hebben vrede met feit dat we het juiste gedaan hebben, maar de leegte is afschuwelijk.

Het zit hem bij mij in kleine dingen: weer alleen een appel of banaan eten, alleen maar voor jezelf een stuk komkommer afsnijden… Dan merk je pas goed hoe verweven een hond is in je leven.

Ik ben de TS van het Librela topic en heb 2 weken geleden mijn hond moeten laten inslapen. Ik bedacht me net dat ik de eerste paar dagen vooral opgelucht was omdat we wisten dat we de juiste beslissing hadden genomen maar de afgelopen week komt vooral het gemis heel erg naar boven. En prompt zie ik jouw topic :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-09-23 11:05

Re: Verdriet, rouw na inslapen hond..

Geplaatst door de TopicStarter : 01-09-23 11:05

Ja het zijn kleine dingen inderdaad. En grotere dingen, maar een hond zit inderdaad verweven in je leven.
Ook qua ritme en structuur, wat opeens wegvalt en confronterend is.

Jij ook veel sterkte, ook nog een heel vers verlies..

**Geplaatst**: 01-09-23 11:55

Geplaatst: 01-09-23 11:55

Ik was ook echt intens verdrietig, mijn hond had ik sinds ik bij mijn ouders woonde, 2x mee verhuisd en was er bij op ons huwelijk. Hij wist me zo goed te troosten, liep overal los en ik kon hem blind vertrouwen dat hij er nooit vandoor zou gaan. Als voorbeeld als ik tuinierde in de voortuin lag hij op de stoep maar ik wist dat hij echt niet verder ging dan dat ook niet als er anderen voorbij kwamen

Wat mij een beetje troost gaf was de gedachte dat als hij niet zo leuk wat geweest ik misschien minder verdriet had gehad dus dat het grote verdriet ook staat voor hoeveel hij voor mij betekende.

Wat ook hielp is dat we allebei wisten dat als hij zou gaan we een nieuwe hond zouden nemen, nu ongeveer 7 maanden later gaan we volgende week een pup halen. Hij kan onze oude hond niet vervangen, maar elke hond is uniek dus dat volgende zal ook onvervangbaar zijn

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-09-23 11:58

Re: Verdriet, rouw na inslapen hond..

Geplaatst door de TopicStarter : 01-09-23 11:58

Wat mooi omschreven moonsparkle.
Kan me ook voorstellen dat het vooruitzicht op een nieuw maatje troost geeft. Ik weet zeker dat jullie nieuwe vriend ook een trouwe metgezel zal worden.

**Geplaatst**: 01-09-23 12:13

Geplaatst: 01-09-23 12:13

Muze schreef:
Hoe gingen jullie met het verdriet om?
Het is wellicht anders als je bijvoorbeeld nog een of meerdere honden hebt..

Bij mijn eerste zelf getrainde werkhond was het heel zwaar, veel te jong door epilepsie, die hond was echt mijn maatje, en ja, we hadden meerdere honden, waaronder ook nog zijn nestbroer (die van mijn man was).

Die kon ik de eerste week niet eens aankijken, die was ook helemaal down, ik wist even niet hoe ik die moest troosten, terwijl ik mezelf voelde alsof de grond onder mijn voeten wegzakte.

Elke hond is een eigen individu, voor mij maakte het hebben van meerdere honden het verdriet er niet minder om.

Ik heb nog heel lang slecht geslapen, stonden we een keer in de file, kwam dat paniekgevoel weer boven wat ik altijd had, ivm de medicatie te laat kunnen gegen, je wist dan dat er geheid een aanval volgde...

We hadden een aantal maanden na dit verlies ook een nieuwe pup erbij, en ja, je bent er blij mee, maar vervanging is dat niet, het slijt wel met de jaren, dat wel.
Van honden die al op leeftijd waren hadden we ook verdriet als je die moet laten gaan, maar het is wel een verschil een hond van 13 of 14 jaar, of eentje van 6.
Dan denk je nog heel wat jaren samen te hebben.

Iemand zei een keer tegen me, tja, je krijgt veel van een hond, het enige nadeel is nu eenmaal dat ze niet zo oud worden als een mens :(:)

**Geplaatst**: 01-09-23 12:43

Re: Verdriet, rouw na inslapen hond..

Geplaatst: 01-09-23 12:43

heel veel sterkte,

Helaas 2 x eerder meegemaakt en kan me beide keren nog goed herinneren dat ik DA in liep met hond en huilend uitliep met alleen halsband en lijn en thuis komen in een leeg huis. krijg er nog tranen van.

We hebben nu 3 honden waarvan 1 echt al opa wordt en nierfalen en zijn algehele gezondheid is slecht dus zal het niet lang meer duren voor ik weer verdrietige beslissing moet maken.

Maar een verschil nu is dat ik nu de gelegenheid heb om ze op eigen terrein te begraven en niet alleen thuis kom. Dat alleen al geeft me nu al een beter gevoel, dat ze sws mee naar huis komen en blijven.

**Geplaatst**: 01-09-23 12:47

Geplaatst: 01-09-23 12:47

Mijn hondje is in juli overleden na 13 jaar het gemis is groot al neemt het grote verdriet wel af. Wij hebben nog een hondje en ik geef haar meer aandacht, we gaan even extra wandelen of spelen. Maar het is niet het zelfde de andere hondje was echt mijn, deze is meer van mijn dochter, ze vind iedereen leuk en kwam pas op 5 jarige leeftijd bij ons.

Ik ga soms even bij het graf zitten. Ze is in de tuin begraven en we hebben een steen op het graf waar haar naam op staat en jaartallen. De eerste week deed ik dit veel, nu minder. Ik denk nog wel aan haar en het gemis zal altijd blijven maar de goede herinneren krijgen nu de overhand. Ik wil voorlopig en misschien wel helemaal geen nieuw hondje. Een nieuw hondje gaat immers niet hetzelfde zijn.

Veel sterkte met dit verlies. Geef jezelf de tijd om te rouwen en op een manier dat voor jou fijn voelt. Je kunt nog steeds tegen je hond praten, of een kaarsje branden of een mooie foto wegzetten met de halsband erbij of iets anders wat jij prettig vind.

**Geplaatst**: 01-09-23 13:46

Geplaatst: 01-09-23 13:46

Het is zo verdrietig als je je beste maatje in moet laten slapen

veel sterkte gewenst.

Wat mij altijd helpt dat is dat ik een video maak na het overlijden met heel veel foto's en muziek erbij.
Terwijl ik het maak jank ik mijn ogen uit mijn hoofd, en het helpt me om het regelmatig te bekijken als het af is.
Dit is de video van Debbie die we op 12 juni in hebben moeten laten slapen ivm erge uitgezaaide kanker.

https://vimeo.com/manage/videos/835488165

**Geplaatst**: 01-09-23 14:07

Re: Verdriet, rouw na inslapen hond..

Geplaatst: 01-09-23 14:07

Laat het gewoon toe. Huil, schreeuw, jank, wees boos.... laat het zijn. Het hoort erbij.

Voor mij hielp het om een puppie in huis te halen, onze Bobo. En als je dat niet wilt snap ik dat ook helemaal. Na het verlies van onze Beau wilde ik helemaal niks, want er zou geen hond zo zijn zoals Beau.

Ik heb gewoon echt heel hard gehuild, en ergens gaat het nooit over. Ik mis ze nog allemaal zo erg.

**Geplaatst**: 01-09-23 14:53

Geplaatst: 01-09-23 14:53

Ik heb echt al een heleboel honden verloren, en het went echt nooit, het verdriet is steeds weer zo groot.

En hoe je het verwerkt weet ik eigenlijk ook niet, er zijn honden waar ik nog last van heb en nog vreselijk mis.. na járen...

Ik laat nu urnen maken die naar de hond's gelijkenis wordt gemaakt, en daar haal ik mijn troost uit, ik word er heel rustig van, alsof ze niet echt weg zijn, ik praat ook met ze, zal wel een wappie zijn hoor dat ik dat doe, maar geeft mij rust.

Er zijn 3 honden in een jaar overleden, en nog 2 honden moeten zo "thuis" komen en kan eigenlijk niet wachten tot de laatste 2 thuis zijn...

**Geplaatst**: 01-09-23 15:01

Geplaatst: 01-09-23 15:01

Oooh heel veel sterkte. Ik ken de pijn van het verlies, en daarnaast het gemis van geen hondenmaatje om je heen hebben.
Wij hebben onze hond op bijna 13 jarige leeftijd moeten laten inslapen, nu bijna 5 jaar terug. We denken nog dagelijks aan hem, maar het doet geen pijn meer nu. We hebben er vrede mee en denken vooral aan de mooie momenten die we met hem gehad hebben.tuurlijk missen we hem nog wel, maar hij is eem beetje bij ons. We hebben hem laten cremeren en hij staat thuis in een mooie urn.
5 maanden na zijn overlijden kwam er een nieuwe hond in huis, een pup.
Ander ras, totaal ander uiterlijk, totaal ander karakter. We hebben overwogen geen hond meer te nemen,maar het gemis was te groot. Deze pup is nu 4,5 jaar en ook een geweldige hond.
Zelfs nu nog verspreken we ons soms met de naam van onze vorige hond, terwijl de namen en honden totaal niet op elkaar lijken.
Het komt goed, de pijn slijt, de mooie herinneringen komen er voor terug. Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 01-09-23 15:23

Re: Verdriet, rouw na inslapen hond..

Geplaatst: 01-09-23 15:23

Heel herkenbaar..
Afgelopen maand *augustus * 'alweer' 2 jaar geleden dat mijn lieve meissie ingeslapen moest worden. De maanden daarvoor waren heel intensief, we hebben nog geprobeerd met medicijnen ed. Haar er door heen te krijgen, maar het heeft niet zo mogen zijn. 10 jaar is ze geworden. Ik was zo verdrietig, niet te beschrijven. Dit heeft lang geduurd, ik zag in het begin ook alleen maar de slechte maanden van haar voor mij, nu kan ik denken aan leuke dingen die we hebben meegemaakt en kan ik meestal praten over haar zonder dat ik emotioneel wordt.
Ik heb haar laten cremeren, en voelde mij pas compleet toen ik haar weer terug had. Ze staat nu dus zo'n 2 jaar op mijn dressoir in de woonkamer in een mooie urn en met foto's en haar halsband erbij en zie ik dat elke dag. Voorlopig blijft ze daar staan.

Onwijs veel sterkte gewenst met het verlies van je trouwe maatje :knuffel:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-09-23 20:29

Re: Verdriet, rouw na inslapen hond..

Geplaatst door de TopicStarter : 01-09-23 20:29

“ fijn” om de herkenning te lezen.
Dat geeft toch wat troost.
Er komt wel ooit weer een nieuwe hond, want deze leegte wil ik niet behouden. Maar wel pas als het goed voelt voor ons, dat is natuurlijk voor iedereen ook anders en dat mag ook zo zijn.

**Geplaatst**: 01-09-23 20:44

Re: Verdriet, rouw na inslapen hond..

Geplaatst: 01-09-23 20:44

Ik kan me nog herinneren na het overlijden van mijn vorige hond dat ik twee soorten gemis had. In eerste instantie miste ik haar enorm. Maar na twee weken miste ik niet alleen haar, maar ook gewoon het hebben van een hond in huis.

Ik was in die periode even niet aan het werk dus was het ook het ideale moment om weer met een pup te starten. Die kwam 3 maanden later. Ik miste mijn oude hond toen nog steeds, maar kreeg wel weer heel veel liefde en geluk van mijn puppy. Het kon bij mij heel goed naast elkaar bestaan.

Nu weet ik ook zeker dat ik weer een hond wil als mijn meisje overlijd. Op welke termijn weet ik niet. Dat geeft mijn gevoel wel aan en daarbij ook weer de praktische afweging, want voor een pup wel ik wel alle tijd hebben.

**Geplaatst**: 01-09-23 21:23

Geplaatst: 01-09-23 21:23

Onze hond is al ruim 8 jaar dood. Nu nog missen we op sommige dagen een duwtje van een koud neusje dat om aandacht vraagt. Deze week hadden we de hond van de buren in huis, ze gingen een weekje op vakantie. Met zo'n hond in huis ga je na een tijdje onbewust dingen vergelijken: die spriethaartjes boven de ogen had onze hond ook... en als ik vanuit een bepaalde hoek naar zijn kop keek, leek hij héél veel op onze hond... en op een dag betrapte ik mezelf erop dat ik de naam van onze hond gebruikte, oeps... We weten nu weer wat we zo misten, maar wat een mooie week was het, om weer een hond in huis te hebben en op de bank tegen je aan te hebben liggen!

Toen onze hond was ingeslapen waren we ook behoorlijk van slag. Ik ben blij dat we niet zelf naar het dierencrematorium reden, het was vast niet veilig om zelf te rijden. De as heb ik jarenlang bewaard, tot ik eraan toe was die uit te strooien. Ik heb de helft bij mijn ouders in de buurt uitgestrooid (zij hebben hem net zo lang gehad als ik, zo'n 7 jaar, hij kwam bij ons omdat zij hulpbehoevend waren geworden) de andere helft heb ik bij ons in de tuin gestrooid.