Vier maanden geleden liet ik mijn hond inslapen. Hij was oud en op en, ondanks het verdriet en het gemis, ik had er vrede mee.
Bijna een maand later kwam Asi ons leven binnengewandeld. Een bijna vijf jaar oude prachtige Rhodesian Ridgeback. Het klikte enorm, we waren allemaal stapelgek op hem. Overal ging hij met mij mee naartoe. Elke dag was ik blij dat hij er was, hij was zo lief en hij was ons maatje.
Gisteren is hij plotseling overleden. Hij was de hele ochtend vrolijk geweest, er was niets aan hem te merken en opeens was hij er niet meer.
De hele avond heb ik mezelf afgevraagd waarom en waardoor? Mezelf verwijten zitten maken.
Ik wilde een sectie, ik kon er niet tegen dat ik het niet wist, niet weten of je zelf iets gedaan hebt waardoor een kerngezonde hond opeens dood is, dat is slopend.
Vandaag is er dan ook sectie verricht en daaruit bleek dat zijn lever volledig stuk was, zijn lever was er zo ernstig aan toe dat hij gescheurd is. Daardoor is zijn buik volgelopen met bloed en was het heel snel over.
Er was niets van te merken. Hij was gewoon speels, rende, at en dronk. Er was gewoon geen enkel voorteken. Was dat er wel geweest dan hadden ze hem misschien nog kunnen redden met een levenslang dieet en levenslang medicijnen. Hij was altijd bij me, ik had het gemerkt als hij lusteloos was geworden.
Vrede heb ik er niet mee. Ik ben opgelucht dat ik niets had kunnen doen om het te voorkomen maar je hond op zo'n leeftijd in de bloei van zijn leven verliezen, dat is heel erg hard.
Lieve Asi, ik zal je missen. Voor mijn gevoel was je al heel lang bij ons en nu is het akelig leeg en stil in huis. Jou nooit meer kunnen knuffelen, geen overwachte likken in mijn gezicht meer krijgen, nooit meer een blauwe plek omdat je nogal eens behoorlijk lomp kon zijn, geen kop meer op schoot, geen kop meer in de afwasmachine als je probeert de vuile borden af te likken wanneer ik ze er in wil zetten, nooit meer jou genietend rond zien kijken op de kar, ik kan het nog niet bevatten.