Geplaatst Dit is een verhaal wat waargebeurd is. Ik heb een paar kleine dingen verzinnen maar het grootste deel is echt gebeurd. Je moet weten: de oom is gescheiden.
4 jaar geleden. (Toen was ik 7)
Hannelot fietst over de Klinkerweg. Phoe wat een wind! Ze veegt een paar kleine zweetdruppels van haar voorhoofd. Eindelijk, ze is er. Hè, wat is dat? Gehinnik? Snel loopt ze naar de wei. Een prachtige Tinker merrie kijkt haar lief aan. Hannelot aait haar. Wat is ze lief! Ze kan bijna geen afscheid nemen van de mooie merrie. Toch pakt ze haar fiets weer en loopt ze het erf op van de mooie boerderij. 'Hallo oompje, hoe is het?' begroet ze haar oom. Die antwoord: 'Goed hoor'
'Van wie is dat paard in de wei? Ken ik de eigenaar?'
'Je kent de eigenaar heel goed. Toevallig staat hij nu voor je.'
'Ma.. maar bent u dan de eigenaar?!?' Ze schreeuwt bijna van opwinding. ' Weten Saar en Siemone het al wel?'
Hij glimlacht. 'Rustig. Nee Siem en Saar weten het nog niet. Na de scheiding hebben ze al zoveel klappen gekregen dat ze nu wel een cadeautje verdiend hebben!'
Nu.
Het eerste jaar zorgden de meiden er goed voor. Nu kan ik me er ZO boos om maken; ze zorgen er niet meer voor. Nou ja, ze smijten hooi in de stal en vullen water bij. Ze maken ongeveer eens in het kwartaal een ritje en mesten dan de stal uit maar voorderest doen ze niks meer met Yelli. ( Ik was er inmiddels achter dat ze zo heet)
Nu voel ik me machteloos. WAT MOET IK DOEN!!!!! Ik rij eens in de 2 weken op haar. (Dan mest ik ook uit) als mijn oom op zakenreis is of naar zijn Belgische vriendin is dan zorg ik voor haar. Maar je doet er denk ik een halfjaar over om haar schoon te krijgen. ZO VIES IS ZE!! Maar je krijgt geen liever paard. Want zo vies ze is zo lief is ze ook. Ze hinnikt als ik de stal inloop. Ze knuffelt me als ik haar hooinet bij vul. Samenvatting: het liefste paard ooit!! Maar ik voel me zo machteloos tegenover haar. Ik kan niks doen. Ik wil je laten weten Yelli: ik hou van je en vergeet je nooit meer.
Dit zijn we samen.
Groetjes Hannelot
. 