Wat een enorm leerzaam topic. Na jaren eruit te zijn geweest (en daarvoor alleen als recreatie/manege ruiter actief) heb ik nu ruim een half jaar een paard en privéles. Ik ben me nu naast die privéles aan het verdiepen in het rijden, omdat het met mijn huidige instructrice nog niet fantastisch gaat, de aanleuning is er niet altijd. We zijn nu overgegaan op een scherper bit, een slofteugel erbij en strakgespannen in de bijzetteugel tijdens het longeren zodat ze het 'leert'. Verder moet ik naast het rijden meer krachttraining doen zodat ik sterker wordt en het constante kneepjes geven beter volhoud, mijn paard is nogal sterk namelijk. Ik had hier al geen goed gevoel bij en dacht al vaker 'is dit nu dressuur rijden?'. Nou, ik heb mijn antwoord gevonden!

Het komt op hetzelfde neer: Het paard lastig vallen/pijn doen in de mond tot deze naar beneden gaat om die druk/pijn te ontwijken. Hierdoor krijg je een valse knik.

Het paard hoort te zakken door het onderbrengen van de achterhand, het bollen van de rug en hieruit voort het zakken van nek en hoofd.

Het blijft een gek iets dat ruiters dat nog altijd doen (en helaas ook positief op gepunt worden in sommige gevallen) Ze denken nog te vaak dat als je op plek a wat voor elkaar wilt krijgen je ook enkel met plek a moet bezig zijn, terwijl voor een mooie buiging je met a tot en met z moet bezig zijn.

Ik hoop dat je met die laatste zinnen bedoelt dat je de slofteugel en het scherpere bit heel snel in de prullenbak gooit?

Absoluut!

Ik lees met veel interesse mee in dit topic en ook het hier aangehaalde topic van Airnt heb ik gelezen. Ik vraag me af hoe jullie hiernaar kijken bij het aangespannen rijden? Want dan heb je geen been, geen zit... hoe zit dat dan? Het enige dat ik heb zijn de leidsels aan het bit en mijn stem.

Meen je dit? Direct de deur wijzen zo'n figuur.

Ik dacht dat je sarcastisch was toen ik begon met lezen omdat ik niet kan geloven dat dit soort types nog bestaan....

Dit doet enorm pijn aan mijn paarden hart als ik dit lees.. Negen van de tien keer is dit een rijtechnisch probleem.. Je kan er een scherper bit in hangen of een slof aan hangen, maar dit is symptoom bestrijding.. Ik vind dit heel erg om te lezen.. Een paard rijd je NIET op kracht, maar op techniek/gevoel/soeplesse.. Daarnaast vind ik dat een manege ruiter absoluut niet met een slofteugel mag rijden..

Tja, heb ook een x een "koper" voor mijn paard de deur gewezen ivm de vreselijk onkundige instructrice.
Helaas bestaan er nog genoeg (hele) slechte instructeurs. Hoop dat zij die instructrice ook snel de deur heeft gewezen, maar ik denk het niet. Haar vorige paard had ze verkocht omdat die dressuur niet leuk vond, dat kan ik begrijpen als je "dat" onder de noemer dressuur doet.

Ook ik heb altijd "geleerd" iets met de teugel te moeten doen om "nageeflijkheid"te krijgen... Gelukkig moest mijn oude KWPN merrie die stofallergie had, hier altijd gelijk van hoesten, dus bij haar leerde ik dat wel af. Toen ik op mijn jonge haflingermerrie ging rijden heb ik echt enorm moeten zoeken hierin. Ik had les maar moest altijd wel met meer druk rijden dan ik fijn vond. Nu, een aantal jaren en zoeken naar mijn eigen mening verder, let ik niet meer op haar hoofdhouding. Het enige wat ik wil is op een prettige manier rijden , zodat het zowel voor haar als voor mij ontspanning is. Ik ga dus niet meer frunniken in haar mond. Dan loopt ze maar minder mooi. Het enige waar ik op let is voorwaarts en buiging. Wat enorm scheelt is zeer regelmatig longeren, en al vlug tijdens het losrijden overgangen rijden van draf naar galop. Nu merk ik dat ze zonder gefrunnik na gaat geven, ( al zal een dressuurruiter waarschijnlijk niet van mijn rijden onder de indruk zijn, maar dat geeft niet, mijn paard en ik hebben plezier en ontspanning, en ik werk de voorwaartsheid niet tegen)

@monnette1, dat klinkt me nou als muziek in de oren!! Dat is echt zo ongeveer het ideaalplaatje dat ik in mijn hoofd heb van het rijden met mijn paard. Waar ik echter tegenaan loop is dat ik bang ben als ik niet zo zou focussen op een paard rond laten lopen, en alleen bezig zou zijn met ontspannen en genieten, dat ik dan uiteindelijk een paard heb dat nooit nageeft en ik haar rug daarom verkeerd belast. Maar dat is denk ik een onnodige gedachte.

Toppertje.
Ga zo door. Blijf je afvragen 'waarom'? bij dingen die tegen je gevoel indruisen. Het is soms zoeken maar de correcte antwoorden zijn dan zo logisch...paarden zijn altijd sterk, veel sterker dan wij, maar daarin zit het antwoord niet. Het zit'm in zachtheid

(en aanvullend; zachtheid wil niet zeggen dat je over je heen moet laten lopen, het paard z'n gang moet laten gaan. Zacht kan ook heel duidelijk en vasthoudend zijn, totdat de ontspanning, het begrip en medewerking er is)

Een paard belast de rug verkeerd door te veel spanning in de rug. Daardoor komt het hoofd ook omhoog. Als je paard de rug ontspant, doet hij z'n hoofd naar beneden, heel simpel. Als je niet weet of je paard ontspant, is dat de makkelijkste manier. Dat gaat in eerste instantie heel onhandig en helemaal niet stabiel, vaak gaat dat hoofd eerst omhoog en omlaag en weer omhoog, maar je weet dan in ieder geval dat je paard aan het zoeken is naar ontspanning.

Er zijn echt ontelbare redenen waarom een paard niet kan ontspannen onder de ruiter en het werkt voor mij het beste om die allemaal één voor één uit te sluiten.
Is het paard ontspannen in de omgeving? Als je paard al gespannen met de kop in de lucht binnenkomt in de bak, dan sta je al 1-0 achter.

Kan het paard zonder ruiter ontspanning vinden in de beweging (aan de longe)?

Kan het paard met zadel en ruiter dezelfde ontspanning vinden aan de longe? Dit is nog zonder contact. Lukt dat niet, ligt het dan aan het zadel of aan de zit van de ruiter?

Snapt het paard alle simpele stuur- en remhulpen van de teugels? Als ze die niet begrijpen, gaat meestal het hoofd omhoog zodra je een hulp geeft.

Blijft het paard ontspannen als je alleen met een contactteugel rijdt? Je houdt dus alleen contact met de mond en vraagt helemaal niks. Als je paard kan ontspannen met een contactteugel, dan zal je merken dat hij vanzelf in het contact zakt en nageeft.

Pas als dit allemaal goed gaat, kan je met contact gaan rijden. Je paard zal dan het grootste deel van de tijd zelf het contact aannemen. Dan merk je opeens dat je paard het contact even verbreekt als hij uit balans raakt. Of heel even strak wordt in de kaak. Op dat moment kan je gaan helpen met teugelhulpen om dat soort momentjes op te lossen. Probleem is dat de meeste mensen hier beginnen en de hele basis van ontspanning overslaan, waardoor je eigenlijk continu moet freubelen om je paard nageeflijk te houden.

Wauw @sanne83! Súperhelder! Thanks. Is die ontspanning al voldoende, wil een paard je goed kunnen dragen?

Wel grappig dat iedereen hier zegt nooit zo te rijden terwijl 90% van de ruiters die ik zie in meer of mindere mate zo rijdt

Persoonlijk vind ik het idee van de buitenteugel erbij houden wel belangrijk. Maar dan niet in constante druk uiteraard, dit werkt alleen maar trekken in de hand. Maar je buitenteugel is wel het belangrijkste. Ik hou zelf meer van kleine ophoudingen dan van kneepjes, maar het is ook erg paardafhankelijk. Benen en zit zijn veel belangrijker, daarmee staat of valt ook je handgebruik.

Nee, maar ik reageerde vnl op je bericht over schade. Dan is continue spanning in de rug het meest schadelijk en dan is het “afdwingen” van een hoofdhouding met gespannen rug nog iets slechter.

Vanuit die ontspanning kan je gaan zorgen voor de juiste aanspanning. Daar heb je alleen wel een basis van ontspanning en snappen van de hulpen voor nodig.

Laat ik het dan nu maar gelijk afkloppen.
Nee ik rijd nooit zo ondanks mijn privéinstructrice die het aanmoedigt. En voordat ik krijg andere instructrice zoeken. Dat zou normaal gesproken ook mijn advies zijn. Helaas maken redenen het zo dat dat niet zo simpel ligt. Meer info via pb. De rest ben ik wel tevreden over haar.

Het voelt niet fijn om Kelan zo te pesten.
Ik vind het veel belangrijker om vanuit ontspanning te rijden. En daar ligt dus ook mijn leerdoel. Op beide teugels evenveel contact.

....mijn eerste ritje op mijn jonkie.
Accoord - beest was niet verreden, enkel zadelmak.
Ik neem de teugels in contact. (Niet "op maat", dat veronderstelt al van alles.)
Ik streef naar 1 gram op 2 teugels en voel.
Na een paar seconden: rechts krijg ik iets meer gewicht.
Vertaling: dier heeft meer gewicht op het rechtervoorbeen.
Ik ga een beetje 'op links zitten', ontspan mijn rechterhand en zorg dat er daadwerkelijk 1 gram 'in' mijn linkerhand blijft - en ik wacht.
Na 3 seconden reageert de merrie: rug op, hals maakt een mooie boog en ze kauwt op het bit.
(En ja, nog 3 seconden later wil ze haar hals strekken. Een braaf paard mag dat vaak van mij!! - en daarna herbeginnen...)

Dus al die kneepjes etc zijn vaak overbodig - ze verbloemen dat het dier scheef en uit balans is.
En zo ontzettend moeilijk is het nu ook weer niet, om de ergste scheefheden en disbalans weg te krijgen. Je krijgt er een blij paard van.

Precies deze methode moest ik gebruiken van mijn instructrice voor een rete sterk paard.. gevolg: hij werd alleen maar sterker en ging hangen in die buitenteugel.

Een andere instructice genomen, en die zei mij alleen met mijn binnenhand hele lichte kneepjes/wiebeltjes te geven en vervolgens gelijk 'los' te laten om zo stelling te vragen. Paard had hierdoor niks meer om in te gaan hangen, en door het kort wiebelen liet hij die kant ook opeens los in zijn kaak. Juist door het loslaten had hij niks meer om lekker in die makkelijke houding te gaan lopen
Doordat hij dus niet meer voorover hing, ging hij opeens zijn achterbeen gebruiken en zijn buikspieren aanspannen

Vroeger reed ik op een sport-/handelsstal en reed iedereen zijn paard “aan de teugel” door kneepjes, of ja, behoorlijk zagen soms , dat was gewoon zo...toen ik dressuur les bijnam snapte ik nooit iets van wat die vrouw me probeerde uit te leggen (ter verdediging: ik was 12 en wou gewoon springen ) pony werd verkocht en ben er 10 jaar tussenuit geweest. Heb zo rond mijn 20ste een tijdje in het buitenland gewoond en dat was best eenzaam, zo bokt ontdekt...een wereld ging voor mij open en ik heb serieus door uren en uren op bokt te lezen, opnieuw leren paardrijden...ik mocht mijn nieuw vergaarde kennis afgelopen winter eindelijk uittesten in de praktijk en wat een verschil...ik zou zelf dus niet (meer) om kunnen met zo’n instructrice, zowel in dressuur als springen.

Ik zie het inderdaad zoveel om me heen en snap niet dat er nog steeds instructeurs zijn die dit 'gezaag' aanleren.. Ik heb ook genoeg instructeurs gehad in het verleden die me dat wilden laten doen, terwijl ik nog een 'beginner' was en bezig moest zijn met mijn eigen houding en balans en het aan het been krijgen van mijn paard.. onbegrijpelijk! Ben toen gestopt.
Nu jaren later eindelijk een instructrice die weet waar ze het over heeft. En in die paar maanden dat ik weer begonnen ben al meer geleerd dan van al die andere in al die jaren tijd!

@SvS88, daar ben ik het mee eens! Er valt nog veel te verbeteren aan mijn houding en zit, en ik heb daarom heb idee dat ik beter daarop kan focussen dan op mijn paard laag te laten lopen.

Vandaag heb ik toevallig bewust weinig met de teugels gedaan en veel aan tempo en reactie. Na een aantal keer tempowisselingen gedaan te hebben liep ze warempel al lager!!

Het enige dat mij simpelweg zorgen baart wanneer ik mijn paard niet door middel van teugels naar beneden zou vragen, is of ze haar rug niet weg blijft drukken wanneer ik me bezig houdt met mijn zit en houding en haar hoofd- halshouding een beetje achterwege laat. Maar dat zit denk ik tussen mijn oren, want als ik haar naar beneden vraag en daarna nog met mijn zit loop te rommelen, is de aanleuning waarschijnlijk niet eens een 'echte'. Ik wil op zo'n moment liever de methode van mijn instructrice gebruiken omdat dat zo effectief lijkt, en dan stelt het me gerust dat ze in ieder geval haar rug goed gebruikt en ik me daarna goed op mezelf kan focussen. Maar ik begin te beseffen dat dat geen goede insteek is...?

Vandaag schoot me toevallig binnen dat je aanleuning misschien wel kunt beschrijven als 'het antwoord van je paard op een fijne en lichte samenwerking tussen ruiter en dier.' Geen idee of dat een goede definitie is maar ineens dacht ik: is aanleuning niet simpelweg een gevolg van ontspanning en lichtheid van zowel ruiter als paard? Iets wat dus simpelweg met de tijd komt, en wat je niet perse als doel hoeft te stellen voor jezelf. Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vinden.

Waarom dit onderwerp me zo bezighoudt is omdat ik bang ben dat het gewoon slecht is voor mijn paard wanneer ze niet rond loopt. Alsof ik haar rug iedere keer een beetje meer beschadig. Is dit reëel, of hoef ik (als beginner) daar nog helemaal niet zo mee bezig te zijn?

Als jij haar forceert, zal zij juist haar rug weg drukken. Hoe rond ze zich ook maakt in haar hals. Als jij een goede verbinding hebt en daarin actief naar je hand rijd, zal zij haar rug dan beter gebruiken ookal blijft zij horizontaal.
Ik kan alleen niet zeggen zo of je haar forceert of niet. Wellicht doe je dat wel helemaal niet. Een kneepje hier en daar is niet verkeerd. Is het meer een soort dwingen of iets wat je iedere pas moet doen om haar rond te houden, dan ben je niet goed bezig. Maar ben jij lekker bezig met stelling en buiging en gebruik je dan een kneepje om haar net even wat meer te laten reageren (in combinatie met je been) is dat absoluut niet gek.

En ook, als zij niet helemaal haar rug gebruikt zoals we willen, maar het ook niet wegdrukt, zal je echt geen schade brengen hoor!

@Geryon, bedankt! Dat relativeert een beetje.

Ik wil je topic absoluut niet kapen, dus zeg het me gerust als je dit niet leuk vind maar ik vond het een beetje stom om zelf een topic te openen terwijl dit er al is.

Maar ik heb dus zaterdag voor het eerst terug les gehad na 12(?)jaar geen les meer te hebben gehad. (In mijn vorige reactie kan je zien hoe een ruiter ik toen was). En ik ben zo in de war nu...

Ik rij dit paard een 4-5tal maanden nu en we zijn er nog lang niet. Maar wat ik altijd deed was vooral veel ontspanning zoeken, overgangen rijden om haar goed aan t been te krijgen, en ook vooral vanuit benen, zit en stem rijden, veel figuren rijden,...
Nu zat ik toch behoorlijk vast, vooral met mezelf, dus les in gepland bij een instructrice die zeer vriendelijk zou zijn in haar rijden en naar paard toe.

Begon ze me daar toch ook over kneepjes...
Het klopt zeker dat ik iets moet verbeteren aan mijn contact, dit is er vaak gewoon niet (voldoende). Ik had vroeger een (veel!) te harde hand en wil nu vanvoor niks verpesten, ben daar echt bang voor. Dat ik dan ook mijn teugels korter moet nemen om een beter contact te krijgen kan ik ook begrijpen. Maar net zoals hier al is gezegd heb ik nog zoveel te verbeteren aan mijn houding en balans etc...waarom dan meteen al kneepjes?
Ze vond het niet normaal dat mijn paard na een half uur niks schuim in haar mond had, ik veronderstel dus ook weer door geen contact?
Is het dan toch echt nodig om kneepjes te geven? Ze zei dat ik zeker niet mocht gaan zagen, maar wel dat ik moet spelen met het bit...is een gewoon goed contact dan toch niet voldoende?
Ik weet het nu dus echt niet meer...
Voor de geïnteresseerden wil ik via pb wel altijd een foto en/of een filmpje sturen hoe ze bij mij normaal loopt.