Eigenlijk omvat de titel alles op het moment. Ik merk dat ik de afgelopen tijd steeds banger op mijn lieve paard wordt. En ik benoem lieve paard heel bewust, want het is echt een grote vriendelijke reus. Hij wordt onzeker door mij en ook schrikachtiger dan ooit. Als iemand anders erop zit is hij de braafheid zelve. Dus tja 1+1 is 3 in dit geval.

De angst gaat zo ver dat ik gewoon begin te beven en te trillen als een rietje als er ook maar iets gebeurt. Een schrikbeweging of al een iets terug houdende beweging van het paard kan dit veroorzaken.

Nu zou ik daar heel graag vanaf willen, maar ja, waar kun je hiermee terecht? Hebben er mensen ervaringen met goeie instructeurs, psychologen of andere vormen die je geholpen hebben?? Ik werk veel vanaf de grond met mijn paarden en daar speelt dit helemaal niet. Voorlopig ga ik dat dus maar doen, maar ja, ik zat er tot een paar weken geleden ook heel graag op. Genoot ervan. Ik ben er niet af gevallen en kan ook niet bedenken waar de oorzaak ligt in dit geval.

Wie oh wie heeft er een tip??

Er zijn heel veel mensen die je kunnen helpen als je een beetje googelt, maar degenen die ik ken zitten vooral hier in de buurt. Bv Hester Stasse uit Son is heel goed en ik heb ook goede ervaringen met Mirrorhorses.com. Zij weten misschien ook nog wel tips voor mensen die meer bij jou in de buurt zitten!

Wat vreselijk vervelend voor je!
ik heb ook een paar keer iemand kunnen / mogen helpen met dit probleem (helaas zit je echt te ver uit de buurt voor mij om je te kunnen helpen..)
de eerste vraag die je jezelf moet stellen denk ik is of je echt nog wel wil rijden, of dat je net zoveel plezier hebt met je paard als je er niet meer op zou gaan? hou dit antwoord echt dicht bij jezelf, en denk niet aan wat anderen zouden kunnen/ vinden....
als het antwoord is dat je wel graag wil blijven rijden, dan is het zaak om verder te gaan kijken wat jij nodig hebt om daar weer van te kunnen genieten.
als je wil kan ik (evt per PB) wel een aantal dingen aan je doorsturen waar je dan over kan nadenken, maar de eerste vraag is echt het allerbelangrijkste!

Ik merk dat als ik slecht in mijn vel zit (onzeker, depressief of gewoon een periode slecht geslapen of pijn) dat ik op het paard echt niets kan hebben. Elke bewegende grasspriet zie ik al als een probleem. Als er dan iets gebeurd waar IK van schrik (opvliegende eenden, ligfiets die ons inhaalt) dan zit ik te gillen. Het paard kijkt mij dan zo aan van "zeg stel je niet aan" Mijn angst is dus echt ongegrond. Terwijl ik weer geen moeite heb om haar te begeleiden op momenten die zij spannend vind (voor de eerste keer over een hol klinkende metalen brug). Het zit dus allemaal tussen mijn oren. Best frustrerend.

Als de angst mij teveel word dan stap ik gewoon af en gaan we iets anders doen. Soms probeer ik me te vermannen maar meestal levert dat alleen maar meer spanning op. Echte hulp heb ik hierbij nooit gehad maar ik weet wel een paar trucjes: Zingen in enge situaties werkt op zich prima. Of vlak voor of aan het begin van een spannende situatie even bewust tegen jezelf zeggen "het gaat gewoon goed" " waar ben ik nou bang voor, dat is toch niet terecht" en dan vooral sterk denken over een goede afloop van deze situatie. Tot nu toe helpt dat me om de boel te relativeren en kalm te blijven en dan gaat het ook gewoon goed. Ik hoop dat je daar wat aan hebt.

Ik ben heel bang van mijn vorige paard geweest.
Al was dat wel nadat er dingen tussen ons gebeurd waren.

Ik had toen een vriendin die zag hoe bang ik was en we zijn daar stap voor stap aan gaan werken.
Eerst heeft ze het paard vastgehouden, terwijl ik erop zat. Daarna aan de longeerlijn. Later weer los en dan galop aan de lijn.
En zo stapje voor stapje weer wat verder.
Een goede instructeur kan er ook mee helpen.

Ik heb met mijn huidige paarden nog steeds wel een dat ik ineens iets eng vind, maar merk de laatste tijd dat het wel steeds minder word.

Wat ontzettend naar dat je zo’n last hebt van angst bij je paard..

Ik heb je pb gestuurd, wij richten ons naast trauma verwerking voor paarden ook op mensen met paard-gerelateerde angsten.

Ik heb om dezelfde reden mijn doodbrave superfijne geweldige paard verkocht. Het was toch een combinatie van ons beide wat niet werkte (hij was ook erg groot, en dat in combinatie met mijn hoogtevrees werd steeds erger, tenminste mijn angst dan, zijn gedrag bleef geweldig).
Ik rijd nu af en toe een paard bij van een vriendin, die echt veel schrikkeriger/gevaarlijker is dan mijn eigen paar was. Echter heb ik op haar een ander gevoel. Moet wel zeggen dat ik het verplichte vele rijden eigenlijk niet mis. (met vele rijden bedoel ik 3-4 keer per week, haha, meer reed ik niet de laatste jaren)
Ik heb nu een 2 jarige pony, en ik hoop dat ik met hem straks wel weer het plezier ga beleven wat ik vroeger had.....en zo niet, dan niet. Ik heb inmiddels wel geleerd dat plezier voorop staat, en als ik alleen nog maar wil wandelen, of misschien wel alles (op mijn oudjes na) verkopen, dan doe ik dat misschien wel......

Maar zo te horen heb jij nog hoop en twijfel je niet aan de combinatie met je paard (wat ik uiteindelijk wel al deed), dus in dat geval zou ik er zeker voor gaan en kijken of je iemand kan vinden om je te helpen!

Ja ik heb 1 tip. Neem contact op met https://www.depaardeblom.nl . Ik was ook bang voor mijn eigen paard en ze heeft me zo goed geholpen. Ik rijd nu weer met plezier. Soms is er nog lichte spanning maar door alles wat ik van haar geleerd heb komen we er altijd samen uit

Ik rijd zelf regelmatig paarden voor mensen die er niet meer op durven. Vaak helpt het al heel veel om te zien hoe je paard bij een ander braaf loopt en na een keer schrikken zichzelf ook herpakt. Ik heb 3 jaar geleden zo’n paard gereden die bij de eigenaar ook helemaal rodeo ging. Bij mij deed ze niet veel. Ik ben er ook wel eens afgedonderd hoor, maar gewoon weer erop en verder gereden. Doordat de eigenaar dit enkele weken gewoon heeft aangekeken zonder zelf te rijden is het uiteindelijk over gegaan en ging ze er zelf weer op.

Dus mijn advies zou zijn: zoek een leuke ruiter en blijf zelf even op de grond zoals je zelf al aangaf. Gewoon rustig kijken en genieten van hoe je paard aan het werk is terwijl jij rustig op een bankje zit te kijken haha! En als je dan uiteindelijk weer eens zin hebt om erop te gaan vooral doen. Maar niets forceren. Ik zou het paard zeker niet gewoon stilzetten en enkel grondwerk doen maar dat is mijn persoonlijke ervaring dat paarden daar niet beter van worden. Ze houden van routine in het rijden en kunnen echt profijt hebben van een goeie ruiter die ze mee in het werk kan begeleiden.

Succes samen!

Ik herken het wel een beetje.

Tot 2 jaar geleden heb ik rond gelopen/gereden met een afgescheurde kruisband en als mijn paard op een verkeerde manier wegschoot, ging ik op haar door mijn knie heen. Op een gegeven moment werd ik bang voor de pijn en als ik haar voelde aanspannen, of ergens (naar mijn mening) te gefocused naar zag loeren, hoefde ze van mij die kant niet meer op. Superdom natuurlijk, maar ik kon mezelf er niet overheen zetten.
Nu ben ik geopereerd aan die knie en gaat het súpergoed qua stabiliteit, maar die angst is nog wel aanwezig. De ene keer wat erger dan de andere keer.
Ik probeer het nu op te lossen door alleen te gaan rijden als ik mezelf zeker genoeg voel of als er iemand bij is.
Laatst zijn we verhuisd naar een vriendinnetje van mij en zij is de rust zelve. Zij rijdt mijn paard ook afentoe en begeleidt mij weer met het rijden. Helpt me ontspannen, helpt me (juist niet) reageren en dat is zó fijn!
Want ook ik heb een heel braaf paard, maar zodra zij voelt dat ik ergens op reageer, zal zij dat ook doen.
Dus ja, ik kan nu niet altijd rijden wanneer ik zou willen maar als ik nu rij, gaat het wel heel goed en dat is zó belangrijk voor het vertrouwen.. Zou jij die mogelijkheid ook hebben?

Jeetje, wat jammer dat je je zo onveilig met je GVR voelt.

Ik heb zelf ook zoiets meegemaakt na een paar enorme bok/lanceer-sessies van mijn toen nog jonge merrie, in combinatie met een vader die net was overleden deed dat mij ook geen goed. Ik vond het dood-eng allemaal.

Ik ben toen met een sport-psycholoog aan de slag gegaan (ze had niet eens verstand van paardrijden) zij toen enorm goed geholpen, samen met de lieve en prettige instructeur die we toen hadden.

Dus als je voor dit paard wilt blijven gaan kun je door hard werken en tevreden zijn met kleine stapjes er best wel weer bovenop komen. Het is geen schande om zo af en toe in je leven wat hulp te vragen als je er zelf niet uitkomt....

Veel sterkte en succes!

Hoi,

Ik werd door iemand op dit topic gewezen, ze heeft jou ook een pb'tje gestuurd.
Wat vervelend dat je angst inmiddels zo groot is dat je overweegt te stoppen met rijden terwijl je dit aan de andere kant niet wilt.
Zelf begeleid ik ruiters met angst op verschillende manieren, op of naast het paard, op Joker (paardensimulator) en psychologisch met o.a EMDR.

Je bent zeker niet de enige met angst en je hebt een groot voordeel dat je een braaf paard hebt. Dus eigenlijk hoef je "alleen maar" aan jezelf te werken dat is fijner dat dat je paard ook "een probleem" heeft. Er is dus zeker nog hoop en best veel mogelijkheden.

Wat ik je mee wil geven is niet buiten je comfortzone te gaan maar onder begeleiding positieve ervaringen op te gaan bouwen. En ademhaling is daarbij ontzettend belangrijk om de stressreacties te kunnen hanteren.

Als je angst echt zo buiten proporties is dat je echt bij het minste of geringste verstijfd is EMDR vind ik een fantastische methode waar (weet ik uit eigen ervaring) vaak hele goede resultaten mee behaald worden. Dat is een manier waarbij je hersenen (en met name de amygdala die reageert op stress) echt een reset krijgen.

Soms hoor ik ook positieve ervaringen over hypnose maar daar heb ik zelf geen ervaring mee. En soms krijg ik dus mensen voor EMDR waarbij hypnose niet hielp. Maar wellicht gebeurt dat omgekeerd ook.

Ik heb wel klanten op de Veluwe waar ik voor een dubbele les kom, op zich fijn om bij angst de tijd te kunnen nemen, verder heb ik een FB groep aangemaakt om een netwerk te hebben voor mensen die ruiters met angst (ook psychologisch) kunnen begeleiden.
Die groep heet Ruiters met angst en begeleiders en er hoort ook een kaart bij. Wie weet kun je daar iemand meer in de buurt vinden die je aanspreekt.
Mocht je nog vragen hebben stel ze gerust, geniet, op welke manier dan ook, met je lieve vriendelijke reus.

Ben je me alweer voor

Eigen schuld

Wat vervelend voor jou! Ik kan je niet helpen, maar ik herken dit wel vooral met springen. Ik reed ook op de club en daar kreeg ik ook angsten en uiteindelijk zat ik soms huilend op het paard, bij mij heeft dit te maken met een ernstig ongeluk maar ik had er zelf voor gekozen om te stoppen met les en dit heeft mij wel geholpen, verder rij ik 1 a 2x per week en verder doe ik longeren of tutten. Misschien helpt het om alleen lekker rustig te rijden, lekker stappen.
Voor mijn angsten heb ik zelf EMDR gehad en dat hielp wel!

Hoi,

ik herken mezelf wat in je verhaal kan je alleen maar vertellen wat bij mij geholpen heeft..

Ik heb lang, veel met mijn paarden aan de hand gewerkt om zo mijn vertrouwen in hen al naar een goed niveau te brengen. Daarna ben ik gaan lessen, eerst op een manege waar ik het braafste paard mocht rijden en dan zo stilaan door naar iets pittigere paarden. Zodra ik mij daar wat meer comfortabel bij voelde ben ik terug omgeschakeld naar mijn eigen paard. Dit in het begin steeds onder begeleiding van een instructeur of onze pensionhouders.. Nu rijd ik intussen weer met plezier alleen door de bak, op mijn nog steeds vrij groen paard. De lessen die ik nu volg zijn voornamelijk gericht op mijn technische vaardigheden, maar niet meer uit angst.

Succes! Ik weet hoe lastig dit gevoel is.

Ik ben onder andere om deze reden gestopt met rijden. Mijn paard was echt superbraaf en ik een enorme schijtluis. Ik heb het samen met hen geprobeerd, hij heeft echt nooit een stap verkeerd gezet maar uiteindelijk besloten dat hij beter naar een ander baasje kon, ik zat op dat moment ook door omstandigheden echt niet lekker in mijn vel en kon het niet langer opbrengen.
Ik was echt heel verdrietig maar ook opgelucht dat ik de knoop had doorgehakt.

https://www.anderencoach.nl/van-angst-n ... trouwen-2/

Dit is echt DE plek hiervoor

Een superfijne instructrice die echt een speciaal traject aanbiedt hiervoor.

Ik herken het ook, alleen gaat het bij mij niet over rijden maar over trailerladen (ik jank al als ik dat ding zie.....er we hebben jarenlang vermeden om op stap te gaan) maar man, wat een boel geleerd van Ria, over mezelf wel te verstaan

Dat laatste herken ik heel erg. Ik ben ook veranderd door het traject wat ik samen met mijn paard ben aan gegaan, als persoon. Ook mijn omgang met paarden is blijvend veranderd. Mede daardoor zijn we van stal verhuisd (van grote pensionstal naar kleinschalig). Ben er nog iedere dag zo dankbaar voor.

Het punt is ook wel dat de instructrice bij je moet passen. Dezelfde taal spreekt, zogezegd.

Iemand kan nog zo goed zijn; als het niet bij je past, komt het niet goed.

Dat zal Tanja je ook zeggen, al heeft ze een heel ruim aanpassingsvermogen.

Een nare situatie en goed dat je het herkent!

... ik ben een fan van de methode 'emdr'. Ik vind het een heel respectvolle methode. Op Wikipedia staat er wel een goed artikel over.

En het gaat 'precies' hier over : er is een minieme aanleiding,
en jouw instinct vindt om "een" reden (welke weten we niet en dat hoeft ook niet)
dat er gevaar is. (Stress, spierspanning, buikpijn noem maar op als gevolg.)
Daar kun je uitstekend 'emdr op doen'.
En Jetm hier op bokt heeft zich al gemeld.
Je kunt uitstekend beginnen bij een vriendelijke psycholoog waar het mee klikt. En dan een keer te paard om te checken of je daadwerkelijk alle 'triggers' hebt gehad.

Zo 'grillig' kan angst zijn.
Je instinct heeft al gereageerd voor jij als mens met je bewustzijn weet wat er aan de hand is.
Op die manier 'houdt Moeder Natuur ons in leven' - denken is in crisis / gevaar / etc situaties te langzaam, overleven doen we als mens op instinct.
(En idd: onze paarden doen precies hetzelfde : het ene moment ben jij leider, jij schrikt - 'Moeder Natuur zegt dat je paard moet rennen voor zijn leven'. Waar wij dan weer niet blij mee zijn...)

Qua mensen die je te paard kunnen helpen, heb je hier al enkele tips gekregen.

Kijkend naar wat ik om mij heen vaak zie als oorzaak van angst te paard en/of er op een wat "simpele" manier vanaf vallen, lijkt stress vaak een factor te zijn. Stress bijvoorbeeld van verlies van een dierbare, een verhuizing of onbalans tussen inspanning en ontspanning. Ik weet niet of dat speelt maar dat geeft vaak een gevoel van gebrek aan controle, en dat zie je dan wellicht ook terug bij het paardrijden.

Ik heb er ook last van gehad, wel op een andere manier dan jij maar ook bij mij lag angst aan de basis. Ik heb verschillende dingen geprobeerd, waaronder ook therapie met paarden. De oorzaak lag bij mij niet bij de paarden zelf. Wel is mijn pony behoorlijk sensitief en reageert hij erg op mijn stemming. Hij is erg braaf, maar heeft wel een zelfverzekerde, consequente ruiter nodig. Het heeft dus vaak erg gebotst tussen ons.

Ik doe nu meer waar we beiden zin in hebben, leg zo min mogelijk druk op mezelf (of op hem) en probeer te letten op mijn eigen houding enz. Daarnaast heb ik ook veel kennis opgedaan over paarden in het algemeen en probeer ik meer te kijken naar waar hij en ik nood aan hebben. Zo kan het bv zijn dat hij nood heeft aan zijn overtollige energie kwijtraken en dan geef ik hem de vrijheid om die eruit te draven (hij mag dan van mij niet in galop en ik bepaal ook waar we heen gaan), daarna kunnen we het werken vaak gewoon terug oppikken. Voor mij heeft het veel veranderd om te gaan zoeken naar wat zijn noden zijn, wat mijn noden zijn en hoe ik aan beide tegemoet kan komen.

Herkenbaar hoor. Was zelf enorm angstig geworden na de geboorte van mijn eerste kind. Bij mij was de oorzaak dus hormonaal. Tijdens de zwangerschap was niets te gek met de paarden, kind werd geboren, en ik durfde plots niet meer rijden. En als ik dan ging rijden, durfde ik niet achterin de bak te rijden, ik bleef altijd vooraan, veilig op een volte nochtans ook hier een erg braaf paard.

Wat ik heb gedaan toen, is - heel stom misschien - terug op een manege gaan rijden. Ik vroeg ook expliciet naar brave paarden vanwege mijn angst. Het hielp mij ontzettend vooruit om terug in groep te rijden, altijd een instructeur in het midden te hebben staan.
Zo kwam het op deze manier weer helemaal goed en op een gegeven moment had ik geen zin meer in manegelessen maar wilde ik gewoon weer verder met mijn eigen paard!

Na het tweede kind kon ik niet snel genoeg weer in het zadel zitten, gelukkig