herkenbaar hier.
Een 7 jarige ruin, de clown van het erf, super lief en grappig, zolang hij maar niet aan het werk moet.
Hij vind er niks aan om te werken in de bak, en enkel met de nodige druk krijg je hem aan de gang. Maar dat is niet leuk om hem onder druk te moeten zetten.
Ook bij grondwerk hetzelfde verhaal als bij jou, je hebt heel veel nodig om hem te laten bewegen.
Maar...... bij het leren met brokjes als beloning is hij dr als de kippen bij en gaat hij beter zn best doen. Hierdoor is hij erg makkelijk om kunstjes aan te leren.
Verder vind hij het wel super leuk om naar buiten te gaan, het bos in of lekker op buitenrit. Dan moet je hem nergens toe dwingen, dan gaat hij als een speer.

Hoe ik het heb opgelost in het rijden met dat paard is als volgt:

Bij het desbetreffende paard was het gebruik van een zweep uit den boze (meteen bokken) en te veel been geven had ook het effect van staken. Die kant wilde ik er dus absoluut niet mee op. Ik heb een rijstick gebruikt (korte lichtere stick, maar dus niet flexibel). Ik ben gewoon heel relaxt op het paard gaan zitten, en bracht eerst mijn energie omhoog als ik harder wilde, maar daar reageerde ze natuurlijk niet op, dus daarna legde ik heel erg zacht mijn been aan.

Dan gebeurde er uiteraard nog steeds niks, maar ik hield die superlichte beenhulp aan. Ik tikte dan met de stick heel licht op de schouder, gewoon 1 keer. Ik gaf dan 3 seconden de tijd om daarop te reageren, als er geen reactie kwam tikte ik nog een keer, dubbel zo hard. Weer 3 seconden, dan weer dubbel zo hard. Zo bouwde ik op. Bij de eerste de beste verplaatsing naar voren, al was het maar gewichtsverplaatsing, prees ik haar de hemel in en haalde ik alle druk eraf, aaien over de hals et cetera.

Dan liet ik haar een poosje staan, en vroeg ik daarna weer opnieuw. Weer beginnen op energie, dan de allerlichtste beenhulp en haar eerst de kans geven daarop te reageren, en weer opnieuw opbouwen.

Het belangrijkste is nóóit gefrustreerd te raken, en altijd heel blij te zijn als het wél goed gaat, al zijn het maar heeele kleine dingetjes. Je kunt dus niet verwachtingen hebben dat je iets wil bereiken, want als het dan niet lukt krijg je frustratie en dat werkt averechts. Het voordeel van op deze manier handelen is dat je de stickhulp kunt geven zonder dat je je eigen houding hoeft te veranderen, waardoor je een hele relaxte zachte positieve houding en energie kunt houden (in tegenstelling tot telkens moeten schoppen om voorwaarts te gaan).

Ik heb dat op die manier aangepakt, en het duurde niet lang of ze reageerde op mijn lichte beenhulp al en de protesten verdwenen steeds meer. Toen had ik de stick ook niet meer nodig (die was puur om te doorbreken dat ze op beenhulp juist er tegenin ging). Ze fleurde ook op bij alle beloning en kreeg echt weer zin om te werken, kwam in de wei naar me toe, et cetera.

Heb je ook al wat anders gegeven dan vitalbix?
Mijn pony krijg ik op suikerarm voer niet aan het lopen, echt totaal niet.
Alles geprobeerd: altijd gezeik.
Toen een zak pavo performance gehaald, sportbrok met veel vet: lopen als een speer zónder heet worden.
Mijne werd heel heel erg traag en suf van vitalbix, zijn vriendje trapte hem zelfs erom want hij wilde niet spelen.
En zelfs dat: geen respons.
Alleen met vitalbix was dat zo erg.

Het kan idd enorm veel oorzaken hebben. Mentaal en fysiek. Mist hij motivatie, is hij onzeker, heeft hij pijn, snapt hij het niet, etc.

Zoals ik nu lees werken jullie enkel met negatieve bekrachtiging en is de zweep er vaak bij. Bij sommige paarden werkt dat op een relatief ethische manier, bij sommige werkt het met eens echt te slaan, en bij sommige niet. Maar weet wel: als jij elke keer wat harder gaat met die zweep, en je krijgt de reactie alsnog niet goed, leert hij zich alleen maar meer afsluiten voor de pijn. Want hij weet dat er een moment is dat je stopt. Ik zou deze weg niet inslaan.

Ik zou hem alsnog eens door de molen halen, en andere instructie erbij. Voer en management bekijken. Toch met voer gaan belonen (werk aan beleefdheid en rust, opdringerigheid train je er zelf in). Zoek wat hem motiveert, wat wel werkt. Hou het kort en wees niet gefrustreerd als hij afsluit. Het is gewoon een manier van omgaan met stress. Dat is niet eenvoudig te doorbreken.
Ook het kijken vraagt tijd en werk om de aandacht bij jou te brengen én te houden.
Haal er eens iemand bij die een erg goede timing heeft. Bij sommige paarden moeten de hulpen en reacties precies op het goede moment komen om ze in gang te houden.

Elk paard is wel ergens voor te motiveren. Maar de kans bestaat dat hij rijden nooit super leuk gaat vinden. Al denk ik dat het nu nog te vroeg is om dat te zeggen.

Die grote paarden hebben echt veel tijd nodig vaak!

Ik heb zelf ook zitten twijfelen over zijn voer. Maar mijn paardje is nog jong en staat niet zo vol in training als op de verpakking van Pavo Performance wordt aangegeven. Hij krijgt er wel 3 scheppen Lucerne per dag bij, daar zitten suikers in, volgens mij. Misschien moet ik iets toevoegen aan zijn huidige voer, maar ik denk dat ik daar een ander topic voor moet starten

Hoe gaat het ondertussen met jullie samen? Merk je al vooruitgang, als ik het misschien alleen al in jouw denkwijze?

Wat ik nog wilde toevoegen aan al het bovenstaande, want daar ben ik het erg mee eens, is het volgende.
Stel je bent aan het rijden en je voelt dat je paard wat afgeleid begint te raken (bijv vertraagt uit zichzelf, begint het hoofd te draaien om naar iets te kunnen kijken, zet de hals meer omhoog, geeft tekenen van spanning) kijk dan of je figuren kan gaan rijden. Het liefst een figuur inzetten voordat de spanning en het op slot slaan te groot wordt.
Hiermee zeg je eigenlijk op het moment dat zijn hoofd met andere dingen dan met jou bezig wil gaan, he vriend, ik ben er ook nog, zonder dat je iets heel moeilijks van hem vraagt zoals versnellen of juist naar dat hele spannende toe lopen.
Daarnaast kan het schakelen tussen overgangen ook heel veel bijdragen, waarbij de intentie van de overgang ook beloond mag worden. En dat is dus ook van langzaam stap naar normale stap naar iets voorwaartsere stap. Doordat ze constant iets anders mogen doen blijven ze met hun aandacht bij jou vraag i.p.v. bij de omgeving.

Rij ik bijv mijn lbi in de cross na een stuk van 500 meter galop naar een hindernis sta ik stil omdat de hindernis spannend is. Ga ik in die 500 meter van cross galop, naar gewone galop, naar cross galop, naar gewone galop is die veel meer bezig met mij en is er vaak niks aan de hand.

Oh en vergeet niet te genieten, van elk stapje dat jullie maken en de mooie reis die jullie samen maken.

Ik zou echt jezelf eens verdiepen in Featherlight en Warwick Schiller. Je paard wil je echt iets vertellen!
(dus als het niks lichamelijks is, dan geeft hij aan dat hij toch niet genoeg vertrouwen in jou heeft)