Moderators: C_arola, Coby, Nicole288, Dyonne
Avalanche schreef:Wat ik bij zulke paarden doe is hele kleine stapjes. Dus geen hele schriktraining, maar eens eens ene plastic zak of een waterplas of..... en dan gewoon laten kijken, niet afdwingen, niet vragen, alles vanuit het paard zelf laten komen. En iedere poging tot naar het gevaar toe gaan belonen.
Verder is het handig om te weten dat paarden niet zoiets hebben als een contuïteits-perceptie. Een paard gaat niet snappen dat een opgevouwen zeildoek hetzelfde ding is als wanneer hij uitgevouwen is. Hij snapt ook niet dat het hetzelfde ding is als hij op een andere plaats in de baan ligt. Voor hem is het een heel ander ding en hij snapt dus niet dat dit hetzelfde is als wat je gisteren deed.
Dus ga er heen, laat hem snuffelen, eromheen lopen, laat hem kijken, en beloon. Als hij erop durft stappen, super!!! Grote beloning.
Maar geen hele schriktraining doen want dat is voor zo'n paard echt veel te veel, en dan is hij op zeker moment alleen nog maar bang, en paarden die bang zijn, leren niets.
Qua rijden doe je eigenlijk hetzelfde.
Vraag 3 passen wijken, beloon, Stappen met lange teugel om hem er even over na te laten denken. Vraag hetzelfde nog een keer, andere kant op, en weer lekker stappen met lange teugel. En zo bouw je alles op, maar door hem tijd te geven goed na te denken over wat je vraagt, kan hij het ook begrijpen en raakt hij niet in paniek. Maar vraag gewoon kleine stukjes. Geloof me, dat gaat sneller als wanneer je grote dingen doet, want dat snapt hij niet en dan kun je van 0 steeds herbeginnen.
Laibadji schreef:Avalanche schreef:Wat ik bij zulke paarden doe is hele kleine stapjes. Dus geen hele schriktraining, maar eens eens ene plastic zak of een waterplas of..... en dan gewoon laten kijken, niet afdwingen, niet vragen, alles vanuit het paard zelf laten komen. En iedere poging tot naar het gevaar toe gaan belonen.
Verder is het handig om te weten dat paarden niet zoiets hebben als een contuïteits-perceptie. Een paard gaat niet snappen dat een opgevouwen zeildoek hetzelfde ding is als wanneer hij uitgevouwen is. Hij snapt ook niet dat het hetzelfde ding is als hij op een andere plaats in de baan ligt. Voor hem is het een heel ander ding en hij snapt dus niet dat dit hetzelfde is als wat je gisteren deed.
Dus ga er heen, laat hem snuffelen, eromheen lopen, laat hem kijken, en beloon. Als hij erop durft stappen, super!!! Grote beloning.
Maar geen hele schriktraining doen want dat is voor zo'n paard echt veel te veel, en dan is hij op zeker moment alleen nog maar bang, en paarden die bang zijn, leren niets.
Qua rijden doe je eigenlijk hetzelfde.
Vraag 3 passen wijken, beloon, Stappen met lange teugel om hem er even over na te laten denken. Vraag hetzelfde nog een keer, andere kant op, en weer lekker stappen met lange teugel. En zo bouw je alles op, maar door hem tijd te geven goed na te denken over wat je vraagt, kan hij het ook begrijpen en raakt hij niet in paniek. Maar vraag gewoon kleine stukjes. Geloof me, dat gaat sneller als wanneer je grote dingen doet, want dat snapt hij niet en dan kun je van 0 steeds herbeginnen.
Dank je wel Avalanche om te reageren. Ik hoopte stiekem dat jij mijn berichtje zou oppikken. Ik neem je tips van harte mee! Als je nog tips hebt. Ik ben één en al oor. (Net zoals de tips van alle anderen )
Shenavallie schreef:Even een andere bril: vraag je misschien teveel van hem? Ik lees 'na vijf keer goed, gaat het de zesde keer fout', lijkt mij dat je al drie tot vier keer te lang door bent gegaan. Stoppen als het goed gaat en niet te lang doorgaan met zo'n jong dier. Ook een rit van drie uur is echt nog veel te lang, mijns inziens.
Ik denk dat je het beste weer terug naar de basis kunt gaan en van daaruit heel rustig opbouwen.
Shadow0 schreef:Warwick Schiller heeft hier een aantal dingen over gezegd, zijn openingsvideo op Youtube is over trigger stacking, dus dat de spanning stapelt, en verder heeft hij het ook een aantal keer over 'below treshold' trainen, wat erom gaat dat je niet wacht tot de spanning hoog oploopt en er dan doorheen gaan, maar juist veel eerder terugkeert naar ontspanning en de bevestiging van iets wat makkelijk goed gaat.
Een deel daarvan is trouwens ook om niet uitgebreid te belonen, maar juist gewoon te wachten tot het paard zelf de rust weer vindt.
knollentuin schreef:En hoe is je paard fysiek? Heeft hij hoge spierspanning? Is er al eens een bloedonderzoek gedaan?
Sizzle schreef:Met de instelling die je hebt komt het heus wel goed hoor .
Korter vind ik trouwens niet altijd perse beter. Juist paarden die echt gefokt zijn voor het werk moet je ook niet te weinig te doen geven. Uiteindelijk zal je het zelf een beetje moeten gaan uitproberen
Laibadji schreef:Hij kan ook tijdens het rijden helemaal ontspannen om dan plots te schrikken van een grassprietje. Hij is dan zo in the zone aan het 'joggen' en plots springt hij er uit. Hij doet dan niets ergs maar plots poef volop spanning. Ik lach, rij door en doe alsof mijn neus bloedt.
mariettek schreef:Sizzle schreef:Met de instelling die je hebt komt het heus wel goed hoor .
Korter vind ik trouwens niet altijd perse beter. Juist paarden die echt gefokt zijn voor het werk moet je ook niet te weinig te doen geven. Uiteindelijk zal je het zelf een beetje moeten gaan uitproberen
Als het 2,5 uur goed gaat en daarna mis, lijkt het toch wel heel erg overprikkeling te zijn.
Belangrijkste is dan om dat punt te voorkomen en op te bouwen zonder dat het emmertje volloopt.
Janneke2 schreef:Even een verhaal over mijn nieuwste aanwinst.
Jaren had ik een Arabisch angsthaasje gereden, en op een goede dag kwam er een nuchtere PRE in mijn stal.
Op een goede dag schrok mijn nuchtere jonkie van een vogeltje op de bakrand.
... ik dacht stoer: 'Nee, jij bent geen angsthaasje, dus ik besteed hier verder geen aandacht aan.'
- Dat was een foute beslissing.
Twintig meter verder stond ze stil: er zat al weken een vlek op het schot en opeens was die vlek een monster.
Mind: velen beginnen nu over aanstellerij, maar onder invloed van adrenaline verandert je waarneming.
Oplossing:
1) op dat moment rust, en een paar dagen niet in de bak. Niet op de spits drijven.
2) Na een kleine schrikreactie geef ik voortaan even een aai of kriebel met een vriendelijk woord.
Mijn conclusie is dat de kleindochter van een stierevechter een soort van 'brit met stiff upper lip' is: een kleine uiting van emotie verdient aandacht.
Want na 'schrik 1' liep de braverd gewoon door, 'ik merkte niets' - maar zat ze wel vol adrenaline.