Nou eerlijk is eerlijk , de meeste rijden met te veel druk en vooral heel veel weerstand van de ruiter waardoor het paard ook weerstand gaat geven, zelf spreek ik liever over een verbinding en dat is een groot verschil met druk of weerstand ,
Als er mensen gaan rijden met een drukmeter mag je van mij een andere hobby zoeken hoor.
Het gaat om te leren je paard te voelen en als ruiter te leren voelen wanneer je paard loslaat en dat doet je nooit met druk en zeker niet de weerstand opzoeken, want dan heb je teveel druk naar mijn idee.

Ik vind druk, weerstand en met name loslaten precies de verkeerde woorden. Mijn insteek is het paard leren om de hand te volgen. Dat doet hij wanneer hij de hand vertrouwt en ik leer dat een paard door te vragen. Loslaten impliceert dat je eerst gaat vasthouden en de reactie van het paard verwacht dat hij ook gaat vasthouden en dat is precies wat ik niet wil. Weerstand wekt weerstand op, ook niet de reactie die ik zoek en druk geeft tegendruk, ook iets wat ik niet wil.
Vragen wil voor mij zeggen, licht contact zoeken en voordat er druk of weerstand ontstaat geef ik, vervolgens vraag ik weer. De bedoeling is dat het paard de hand volgt, doe ik mijn hand van de hals met een vraag dan gaat het hoofd mee en heb ik stelling. Een paard dat de hand vertrouwt, neemt zelf de hoeveelheid gewicht die hij comfortabel vindt.
Maar de key ligt voor mij in het vragen; het kuikentje dat je in je hand hebt ligt eigenlijk in de mond van het paard (voor mensen die die analogie kennen ) en dat is een teer wezentje.

Ik ben het met je eens Irmaz, alleen vind ik loslaten een prachtig woord...een ruiter moet namelijk los laten in hand, arm, spierspanning om een goede verbinding te kunnen krijgen. Dus in tegenstelling tot het paard (die laat wel los als het gewoon nageeflijk gereden wordt en niet vastgehouden wordt) richt ik het "loslaten" meer op de ruiter.

Ruiters die klagen dat hun paard niet los laat die hebben een schopje zelfreflectie nodig, want dat paard laat wel los als het goed gereden wordt en niet vastgehouden wordt aan de voorkant.

Zelf gruwel ik ook van de woorden druk en weerstand, ik praat ook liever van contact en verbinding.

Ja leuk artikel, mooi hoe zij het in hele kleine stapjes af breekt zodat het ook behapbaar wordt voor een ruiter die wat minder ver is.

Eens met jullie, ik bedoelde in mijn post met eerlijke weerstand de weerstand van een trens of een bitloze optoming zonder ijzer op de neus. Ik vind de weerstand van een kandare met lange scharen of een dunne ketting in leer op de neus geen eerlijke weerstand geven en daar gaan de meeste paarden van in de valse knik en gaan never nooit de mooie zachte verende verbinding maken .

Ik snap wat je bedoelt..het werkt zo scherp in dat het paard het gaat vermijden en geen contact durft te nemen. En dan kruipt het paard er achter en word het zo licht in de hand dat men denkt dat ze goed bezig zijn want ze hebben "niets" in de hand.

Precies dat.
Ik roep ook vaak dat niets in de hand hebben helemaal niet goed is. Je wilt wel contact, en dat mag een super licht contact zijn, maar wel contact.

Waar heb ik het over teveel druk of teveel weerstand?
uiteindelijk wil je graag naar een situatie waar het paard in verbinding loopt met een zacht contact met de mond, zodanig dat je voor de teugels zou kunnen loslaten zonder dat er iets aan de situatie verandert.
Maar daarvoor moet je paard eerst gehoorzaam zijn aan het tempo en hebben geleerd om te wachten. En aan het been te zijn. Alleen zo kan je paard met impuls en voorwaartse drang gereden worden en toch onder je blijven en zonder sterk te worden.
Als je paard drammerig is en niet luistert naar je ophouding kan het zijn dat je best wel druk moet gebruiken, maar dat moet dan korte druk zijn en misschien wel een paar x achter elkaar tot je de gewenste reactie krijgt. Als je daarin consequent bent kunnen die hulpen steeds kleiner worden, zodat je paard uiteindelijk zelfs alleen op zit al goed reageert. Ik heb het hier dus niet over een constante of langdurige druk, maar je paard wijkt wel voor druk, m.a.w. komt terug op je ophouding.
Er gaat best wel wat tijd overeen gaat eer je die basis hebt bereikt.

Rijden met een constante langdurige druk leidt ertoe dat een paard zich blijft vasthouden, sterk wordt etc etc. Zoals Elisa ook al zegt. En inderdaad bij het loslaten is het hele (ruiter)lichaam nodig, handen, armen, schouders rug, zit.

Eens

Nope
Een paard dat vertrouwen in zijn ruiter heeft en plezier heeft in zijn werk is niet drammerig. En wanneer zo'n paard eens zijn dag niet heeft stap je gewoon af en neem je hem gezellig mee voor een poets- en knuffelbeurt of een wandelingetje aan de hand.

Als je paard drammerig wordt dan snapt hij je niet, verveelt hij zich, kan hij niet wat je vraagt of is geblesseerd. Je kunt het dus opnieuw uitleggen wat je bedoeld, een andere oefening bedenken of een dierenarts of ...peut bellen (voor je paard of jezelf). Mijn mening

Een paard moet ook ‘geschoold’ worden. Ze moeten het leren snappen. Er komen altijd momenten dat het paard een keer door de hulpen loopt of een keer sterk wordt. Als je dan snel en correct de correctie geeft (en dat kan een weerstandbiedende hand zijn) dan is dit snel opgelost en snapt het paard wat de gewenste reactie is. Probleem is vaak dat ruiters het probleem te groot laten worden zodat het niet meer snel op te lossen valt. Dan krijg je onbegrip en dus drammende sterke paarden die niet luisteren. Als instructrice krijg je dus helaas veel van zulke paarden te zien en als je dan ook nog een ruiter hebt die niet zoveel gevoel heeft en niet zo handig is dan wordt het erg moeilijk allemaal.

Ik heb zoiets onhandig gedaan, geen idee hoe ik het herstel.... mijn post zit nu middenin de post van irmaz....

Nope. Mijn merrie is heel sensibel, vlug en met veel go. Verder is het een schatje en is ook niet constant drammerig, maar kan dit wel worden. Ze is niet vluchterig of in paniek. Het is inderdaad een kwestie van scholing. Daar hebben we heel goede begeleiding bij.

Dit jouw post Knollentuin?
Niet helemaal mee eens, hier sluit idd de post van Suzannef mooi op aan, daar helemaal mee eens en ik ga dan toch weer op consistentie van het paard of karakter van het paard of idd de opvoeding, paarden die niet juist zijn opgeleerd, dus met je goede insteek les hebben gehad van een niet zo beste instructeur of paarden die bij een nieuwe baas terecht komen uit zo een situatie omdat alles mislukt is en er is geen klik ( ook zo een veelvoorkomende) - zie hier de oneindige topics over projectpaarden en de wildgroei aan trainers voor dit soort paarden

Yes

Ik heb hem er even tussenuit geplukt

Ik ben een van die mensen met een topic over een projectpaard, wat dat inmiddels allang niet meer is.
Het is nu gewoon een vrolijk, blij paard wat goed in d'r vel zit en het werk erg leuk vindt.

En ook die kan weleens drammen. Hoort erbij. Dat vang je op, je zegt: hier is de grens, ik wil niet dat je dit doet, je kunt ook bevestigen wat je wel wilt met je stem en dan is er ook weer het moment van zacht worden. En druk gebruiken kunnen veel mensen prima, alleen daarna weer zacht worden (nageeflijke hand) lijkt veel moeilijker, en daar krijg je drammerige, sterke paarden van.

Eh, dit dus.

Precies
Jouw paard komt ook ergens vandaan, wat er er verkeerd gegaan dat ze zo is geworden?
Hoef ik hier niet het antwoord op maar er zijn vele redenen dat iets misloopt. Paarden zijn gemaakt van memoryfoam, een verkeerde bevestiging is zo snel ongewild of onbewust gemaakt .

Daar heb je gelijk in, een paard met een verleden heeft een andere aanpak nodig dat een onbeschreven blad Maar bij zulke paarden is ook mijn eerste doel om het paard mee te laten doen en denken en zelf aan te geven wanneer het genoeg is, eng is, moeilijk is of er iets anders dwars zit. Daarna kan het wel eens zijn dat we nieuwe grenzen gaan vaststellen maar dat hoort wat mij betreft iets van tijdelijke aard te zijn.

Ik was bij mijn eerder antwoord uitgegaan van een normaal, groen paard, zonder verkeerde herinneringen. Het leukste aan onbeleerde paarden is juist dat onbevangen enthousiasme om mee te werken. En mijn ervaring is echt dat wanneer dat enthousiasme ontbreekt en er gedramt gaat worden in zo'n geval er iets mis is gegaan, paard snapt het niet meer, verveelt zich stierlijk, heeft een pijntje ergens of de ruiter heeft zelf spanning/pijn.

Sommige paarden worden ook gewoon heet van zichzelf en kunnen gaan drammen dan, dan is het de kunst om gelijk een duidelijke grens te stellen en te zorgen dat de heetheid/ spanning af kan vloeien. (en idd vooral niet vast blijven houden!)

Maar juist bij jonge paarden moeten ze dit soort dingen allemaal nog leren. Deze basis leggen is het allerbelangrijkste maar het is niet mijn ervaring dat alle jonge groene paarden allemaal ongecompliceerd zijn/ en of blijven tijdens de opleiding. Ben het er wel mee eens dat als je het goed doet, alles van tijdelijke aard is en je zo een solide basis kan leggen.

Maar ieder paard heeft een voorkeur van manier van reageren die vaak in het karakter zit, de een stopt met lopen als het moeilijk wordt, de ander wordt heet, weer een ander gaat meer schrikken, ze gaan kleine dingetjes uit proberen (ik vergeet er vast nog een paar) etc etc.

Ik was bij mijn eerder antwoord uitgegaan van een normaal, groen paard, zonder verkeerde herinneringen. Het leukste aan onbeleerde paarden is juist dat onbevangen enthousiasme om mee te werken. En mijn ervaring is echt dat wanneer dat enthousiasme ontbreekt en er gedramt gaat worden in zo'n geval er iets mis is gegaan, paard snapt het niet meer, verveelt zich stierlijk, heeft een pijntje ergens of de ruiter heeft zelf spanning/pijn.

Ik spreek vanuit m'n werk, ik kom zoveel paarden tegen van haflinger tot dressuur paard en alles ertussen in dus ik hou het zo algemeen mogelijk alhoewel dat bijna niet te doen is zo veel verschil

Mja, en ook bij die paarden met slechte herinneringen, kun je de ervaring bevestigen dat het werk met jou wel leuk is, en krijg je hetzelfde enthousiasme als bij een jong, groen paard. En ook dezelfde verbaasde reacties af en toe

Ook een projectpaard is uiteindelijk gewoon een paard, en als je het laagje: mensen zijn stom, en als ik maar genoeg drama maak, hoef ik niks, en: alles is eng, en naar, en doet zeer, er wat afgepeld hebt, krijg je dezelfde kleuter.
Wat vaak werkt is dingen op een andere manier aanbieden, die ze nog niet kennen. En in dat traject, kom je ongetwijfeld dingen tegen die ze herkennen van vroeger, maar omdat inmiddels de basis samen goed is, zijn die dingen geen probleem meer, en heb je even een reactie, en dan weten ze ook weer dat jij het bent.


Wat ik ooit geleerd heb van KT:

Paard komt tegen de hand in, je voelt hem 'hard' worden en je vering is weg: sluit je hand. Meer niet, je trekt niet terug, het enige wat je doet is je geeft niet meer mee.

Normaal gezien laat je je schouder vallen, ontspannen bovenarm, je draagt je onderarm, en je 'draagt' je teugel als een soort champagneglas, met je hand iets open, zodat je met je vingers op millimeters kunt corrigeren.
Wat je doet als paard in je hand gaat drammen, is gewoon die hand sluiten, je schouder, bovenarm, onderarm blijft hetzelfde en je werkt dus niet terug.
Zodra je voelt dat hij zacht wordt, open je je hand weer, en de verbinding is hersteld.

Dat kan echt superklein, zo klein dat je het van de buitenkant helemaal niet ziet.

Bij een paard wat geen contact neemt, blijf je gewoon naar voren rijden, en je blijft met je buitenteugel gewoon de voorbenen recht voor de achterbenen plaatsen, schouders recht voor de heupen, waarbij je op buiten contact blijft aanbieden. Je merkt dan dat je paard (ik ga even uit van een linksgebogen paard) rechtsom in contrastelling komt. Maar als je consequent bent, gaan ze rechts steeds meer de buitenteugel willen aannemen, en recht worden op 2 teugels.

Maar dit alles wel vanuit het voorwaartse, anders haal je de aanspanning eruit, en ben je niet aan het rechtrichten maar kromtrekken imo.
En om die reden heb ik ook niets met academische rijkunst, want een paard zal met zulke scherpe middelen geen contact meer willen met de hand, en buigt niet op de goede manier, maar loopt over de buitenschouder weg, omdat ze angst hebben voor pijn van het scherpe contact met de kaptoom of de stang.

*zoekt alvast dekking*

Knollentuin:
Soms is het ook gewoon omdat je iets vraagt wat ze lastiger vinden..soms moeten ze een beetje wennen aan hun lijf op een goede manier leren gebruiken. Het mag alleen nooit zo zijn dat een paard daardoor spanning krijgt voor het werk of het werk niet leuk meer gaat vinden. Daarom is een goede basis leggen zo belangrijk en dat gaat helaas zo vaak mis.

Het eerste stuk uit m'n post is gekopieerd uit de post van midgie ,tweede deel is m'n eigen tekst , ik ben aan t knutselen sorry

Ook eens en, en daar loop ik ook geregeld tegenaan, een paard zal als iets moelijk is eerst reageren uit instinct- dus misschien strak worden of ervoor wegrennen, heeft niet de realiteitszin van begrip zoals wij bij een masseur of fysio moeten ontspannen terwijl je been doorbewogen wordt- terwijl je brein roept dit is niet fijn dit gaat even zeer doen . Dan zal je dat paard ook even bij je moeten houden en toch die 'grens' opzoeken om te verbeteren (ten alle tijden met oog op daadwerkelijke verbetering in ontspanning en soepel blijven )