Een ieder zal hierbij vast zijn eigen aanpak hebben.

Ik kies voor de air van "Ik sta hier prima, mij heb je er niet mee. Jij bent het echt eerder zat dan ik hoor". Gewoon uitstralen dat je prima zit te relaxen met stilstaan en een frisse neus halen

Paard mag stilstaan. Of de goede kant op lopen. Maar we gaan niet de verkeerde kant op lopen. En inderdaad we gaan natuurlijk ook niet grazen ofzo Na een poosje kan je even heel vrijblijvend vragen om weer te gaan lopen. Gewoon heel luchtig "zullen we weer verder gaan?" je van de domme houden als je een grimmige hard-tegen-hard wilt vermijden

En gaan we niet verder, nouja dan nog lekker even de uitrustende toerist spelen op die plek
Maar vooral dus laten merken dat het je niets doet en het je paard niks oplevert. Zelfs geen gefrustreerde ruiter

Dat het toch echt leuker is om verder aan de wandel te gaan.
Neem desnoods een Liga of een pakje drinken mee ofzo. Zodat jij lekker even een pauze houdt en paard ook hoort dat jij er comfortabel bij zit en het wel prima vindt, zo'n pauze

De eerste keer is de langste zit, afhankelijk van hoe hard je paard het wilt spelen
Keer daarna kan het al bijna over zijn, of de echte gebakjes proberen het dan nog een poosje.

Maar als het goed is stelt het daarna niks meer voor.
Misschien ooit nog eens een keertje een poging maar dat stelt dan meestal ook niks voor

Bedankt voor alle reacties! Ik heb er heel veel aan

Ik zit op mijn telefoon dus quoten lukt niet zo goed. Dus ik vat alles een beetje samen.

Het is inderdaad niet mijn paard, de eigenaresse rijdt haat zelf niet dus ik deel haar met een andere bijrijder. Ik heb het idee dat zij ook meer onder de indruk is van het gedrag dan dat ik ben.

In een droge greppel heb ik wel eens geprobeerd door te zetten, daar kijkt ze niet van op of om, klimt er zo weer uit. Ze houdt niet van water, dus geen idee wat ze doet als ze daarin terecht komt Hopelijk hoef ik daar ook niet achter te komen.

Ik vind het bij haar erg lastig in te schatten wanneer de rit 'te veel' is en wanneer het 'geen zin' is. Ze is overall namelijk erg koel. Ik kom van een hete kwpn'er af en het is nog steeds wennen qua omgang. Bij haar is het denk ik dan toch een stuk verlatingsangst, maar gemixt met aangeleerd gedrag (want het is haar namelijk een aantal keer wél gelukt om dan naar huis te mogen, 1 keer bij mij toen het echt gevaarlijk werd en de andere keren bij de andere bijrijder) en koppigheid. Verkeer gaat goed, fietsers van achter vindt ze nog wel eng, maar bij de meeste dingen stapt ze dapper door

Er zijn vaste stukken waar ze meestal probeert te draaien/richting sloot te lopen. Ene keer kan ik haar voorblijven en dan met goed been erbij kan ik haar voorwaarts houden. De andere keer draait ze gelijk om of schiet ze hard in de achteruit. Ze is dan ook niet te sturen, lekker die dikke fjordennek erop en doorbanjeren. Ze is echt wel slim en laat zich niet voor de gek houden met een volte of iets dergelijks. Naar huis is naar huis en als ik dat niet mag dan loop ik naar de sloot.

Ik wil inderdaad niet continue vechten met haar, dat is het momenteel wel soms en dat geeft me geen fijn gevoel bij een rit. Het is een hele lieve merrie, maar er zit een kop op waar echt een bepaalde arrogantie in zit.

Wat ik in ieder geval komende tijd ga proberen is de ritten korter te houden, kijken of dat haar helpt om misschien zekerder te worden. Dan moet mijn vriend maar mee op de fiets voor de langere ritten
En de tip van het stilstaan en wachten ga ik ook proberen. Dat vindt ze nog moeilijk dus ben benieuwd wat ze dan gaat doen en of ze dan toch uiteindelijk voorwaarts gaat.

Hopelijk heb ik er komende week tijd voor!

Oh ze hoeven dan niet per-sé stil te staan hoor! Maar het thema is wel "we gaan in ieder geval niet terug". Dus ook niet al draaiend en achterwaartsend toch steeds een stukje opschuiven zeg maar

Desnoods afstappen en aan de hand weer terugnemen naar het "startpunt" om je punt te maken dat terug geen optie is. Dit is echt een kwestie van "de aanhouder wint"

Ja mee eens, als het maar iets is wat jij wilt doen en niet wat zij wil doen. Fjorden kunnen ook gewoon rete eigenwijs zijn, dat kan heel vervelend zijn maar is een kwestie van de juiste knopjes weten te vinden.

Onze fjord vroeger die had uitgevonden dat hij heel hard kon galloperen en en sloeg dan ineens rechts of links af een klein paadje in. Ook heel erg onverwacht waardoor menig ruiter rechtdoor ging hihi. Ook zo'n leuk "grapje".

En dan 2 tellen later kop aan de grond en vreten zeker

Precies om die reden draai ik met een jong/nieuw paard helemaal nooit om. En kies ik mijn rondjes zo uit dat er nooit een punt van '' terug' komt. Ik hoop ze daarmee bij te brengen dat vooruit ook de weg terug is.
Wat ik inderdaad wel doe is de eerste rondjes klein houden. Zodat de tijdspanne tussen weg gaan en thuis komen niet té lang is de eerste keren. Zelfde denkwijze, andere aanpak. (maar hier heeft ts nu niks meer aan)

voor ts: inderdaad leer sturen in het achterwaarts. Dat kan zeker helpen.
En kun je daarnaast iets bedenken om de bosrit leuker te maken voor je paard? Is het te lang? Of juist te saai en te tam?

Wat betreft het stilstaan en weer voorwaarts vragen. Ik probeer altijd het moment te vinden waarop ze weer open lijken te staan voor mijn hulpen. Het moment te zoeken dat de kans op een positieve reactie het grootste is. Als je meteen je been erin rost als je paard nog met iets anders bezig is, is de slagingskans heel klein. En moet je daarna eigenlijk 'flink' inkomen omdat je eigenlijk wel en reactie moet krijgen. Als ik wacht, en voel, en goed time vind ik het moment dat een lichte hulp door gaat komen en zijn we allebei blijer. Het paard kon de situatie beter verwerken en kon voldoen aan mijn vraag. En ik kon een lichte hulp geven.

Hier ook een paard gehad wat ineens kon bedenken dat de rit nu wel lang genoeg was geweest en dat ze naar huis wilde. Als je dan besloot om te draaien voordat er een gevecht was, deed ze hetzelfde trucje de volgende keer gewoon 500 meter eerder. Dus dat raad ik niet aan om te doen. Mijn lijkt stilstaan wat hier eerder benoemd wordt, een goede optie. Of als ze dat doet, afstappen en dan op de voet verder. Werkte bij mijn paard wel. Dan kreeg ze door dat het niet uitmaakte en we vanzelf wel thuis kwamen.

Een vriendin van mij had hetzelfde probleem met haar paard. Bij hem was het echt wel uit schrik voor het onbekende. We hebben dat dan ook opgelost zoals Pmarena.
Mijn paard vond het best, die kon ondertussen genieten van de pauzes en wat grazen. En zij bleef rustig wachten tot haar paard weer wou vertrekken. Geen druk, maar niet grazen en af en toe eens polsen of hij nog niet vooruit zou willen gaan. De eerste keren hebben we de wandeling van 1 uur in 2 uur gedaan met verschillende pauzes, maar het ging snel beter. Dat heeft echt goed geholpen. Doordat hij niet onder druk werd gezet en zelf kon beslissen wanneer hij verder wou, werd zijn spanning kleiner en leerde hij dat alles echt niet zo eng was als hij eerst dacht.

Hier is zij ook wel slim genoeg voor

Wij rijden in het buitengebied en we moeten eerst een lange, rechte weg af, stappend duurt dat zo'n 15-20 minuten. Bos is ruim een uur rijden. Het is (en heel eerlijk, vind ik ook) erg saai rijden. Reken daarbij veel sluipverkeer, trekkers, vrachtwagens en fietsers dus het is nooit heel relaxed rijden.

De weg waar we langs gaan, moet ik zowel heen als terug rijden dus misschien dat ze daarom ook begon met omdraaien. Ik rij vrijwel altijd dan ook in de berm, veel rechtuit vooral stappen en draven. Er zijn wel zandpaden en goede bermen voor galop, maar ideaal is het niet. Hoe ik dat meer kan afwisselen weet ik ook niet behalve dan overgangen en tempowisselingen.




Bedankt Dat maakt het wat duidelijker!

Graag gedaan! Succes met uitzoeken wie "de aanhouder" is die gaat winnen, haha

Gaat ze achteruit lopen als reactie op dat je been geeft om naar voren te gaan?
Of gaat ze gewoon helemaal uit zichzelf achteruit lopen richting sloot?

Wat ze precies doet is om willen draaien, als dat niet lukt gaat ze achterwaarts/zijwaarts richting een sloot/greppel.

Dus het is een beetje van beiden. Als ze dus niet om mag draaien begint ze al achterwaarts te gaan, maar als je dan door drijft gaat ze echt met tempo richting een sloot.

Ze zet dan ook die dikke fjordennek erop dus met de teugels kun je ook niks.

Oke, dankjewel voor de uitleg.

Ik denk dat de sleutel tot het oplossen van dit gedrag hem niet zo zeer zit in het oplossen van het omdraaien/achteruitlopen, maar het voorkomen ervan. Op het moment dat dit namelijk eenmaal gebeurt is hij dusdanig onbereikbaar dat het heel lastig te doorbreken is.

Maar...waarom wordt hij zo onbereikbaar? Meestal zijn dit soort gedragingen het gevolg van spanning die zich (heel minimaal zichtbaar) al een poosje opbouwt, maar die zo'n paard niet in staat is zelf weer af te laten vloeien. Net zo lang totdat het paard een beetje error krijgt en dus dit soort gekke dingen gebeuren.

Het is dus zaak te stoppen voordat deze overload plaatsvindt, en je paard leren omgaan met die prikkels die 'op buitenrit gaan' met zich meebrengt, zodat de ontspanning erin blijft. In de bak kun je je paard leren om om te gaan met spannende prikkels, en een buitenrit zou ik beginnen dus met een klein rondje (misschien maar 10 meter buiten het erf, ofzo) en dan weer terug. En dat heel veel herhalen en steeds een beetje verder. Grenzen oprekken van waar je paard comfortabel mee is, en te aller tijde proberen je paard zo chill te houden dat je aan een lange teugel zou kunnen rijden. Als je het gevoel hebt dat dat niet kan, ben je al te ver.

Dat zou mijn aanpak zijn.