LindyH schreef:Ik wil wel iets toevoegen over het niet mogen weigeren van doven door maneges.
Ik heb zelf een tijdje geleden even les gegeven op een manege, en had daar ook een doof meisje in de beginnersgroep. Ze hoorde nog wel iets, maar geen dingen die ik van een afstandje riep. Als ik iets tegen haar wilde zeggen moest ik naar haar toe lopen, haar naam zeggen, en dan duidelijk zeggen wat ik wilde zeggen, zodat ze kon spraakafzien (liplezen).
Dat deed ik met liefde, maar eigenlijk vond ik het niet verantwoord. Ten eerste kun je zo'n kind niet fatsoenlijk les geven. Het kwam er toch op neer dat ze voornamelijk achter de anderen aanhobbelde en afkeek wat de bedoeling was. In het begin gaat dat nog wel, zolang je rustig in stap figuren aan het leren bent. Maar er zijn ook situaties waarin iets mis gaat, en je toch iets wil toeschreeuwen als 'achterover zitten!' Je houdt je hart vast. Het is gewoon onveilig, ook voor de andere kinderen. In zulke situaties moeten ruiters gewoon instructies kunnen ontvangen.
Daarnaast kun je zo'n kind niet echt iets leren. In het begin gaat het nog, maar dingen als 'been erbij' en 'lichtrijden op het goede been' worden al een heel stuk lastiger, zeker in draf, om over galop nog maar te zwijgen. Daarbij moet je gewoon van een afstandje instructie kunnen geven.
Daarnaast is het tegenover de pony niet echt eerlijk dat die bereden wordt door iemand die niet echt instructies kan ontvangen. Op maneges voor gehandicapten is dat meer gebruikelijk, maar daar zijn ze dan ook op ingericht, inclusief de paarden. Daar loopt bijvoorbeeld altijd iemand mee.
Daarnaast is het ook niet eerlijk voor de andere kinderen in de les. Zij verdienen ook de volle aandacht, ook voor hun veiligheid. En als je als instructeur zo veel moeite moet doen om bij een bepaald kind binnen te komen, dan komen de anderen tekort.
Ik begrijp dat een manege verplicht kan worden om dove mensen in de les op nemen, in verband met de anti-discriminatiewet, maar eigenlijk vind ik dat zwaar onverantwoord. Het is nu eenmaal geen tafeltennis.
Overigens heb ik zelf clinics gevolgd bij iemand die doof is, en ik wil dus absoluut niet zeggen dat deze mensen niet zouden kunnen rijden of zo. In tegendeel denk ik zelfs. Ze zien en voelen meer dan een ander, en zeker bij dieren is dat belangrijk. Maar het lijkt me toch niet goed om een manege die daar niet op is ingericht verantwoordelijk voor te maken. Ook de instructeur moet eigenlijk iets doen waar hij/zij totaal niet voor is opgeleid en wat ontzettend veel extra energie kost. Ik doe met liefde een extra stapje voor een speciaal kind, maar daar zit wel een grens aan, ook wat betreft verantwoordelijkheid.
EDIT: Voor dove kinderen zou een duoles het beste zijn. Dan kunnen ze deels afkijken bij de ander, maar je hebt als instructeur ook voldoende tijd en aandacht om zelf met het kind te communiceren. Maar ja, zulke lessen zijn duurder dan een groepsles en als mensen dat niet willen of kunnen betalen, dan moet een manege ze toch toelaten in de groepsles. Nogmaals, ik snap het VN-verdrag, maar ik vind toch ook dat maneges mensen zouden moeten mogen weigeren die ze niet goed kunnen bedienen, ook in het belang van hun andere klanten, en de paarden.
Wat ik nu lees is denken in wat niet kan en niet denken in mogelijkheden. Er is veel meer mogelijk in de communicatie en dan komen we weer op onwetendheid. Zoals bv Ts ook al vermeld gebruik maken van een tolk. Dove mensen hebben recht op tolk uren en die kunnen ook ingezet worden in de rijbak. Alles instructies worden dan vertaald. En dit is 1 van de oplossingen, maar er is meer dan dat, afhankelijk van situatie en gehoorverlies. Als ergotherapeut probeer ik doorgaans te denken in oplossingen ipv problemen. Veiligheid blijft natuurlijk wel altijd voorop staan