In welke regio zit je? Wie weet kunnen we meedenken in een stal waar je dochter meer op haar plek is.

Zelf geef ik kleinschalige groepslesjes aan kinderen van 4 tot 11 jaar, de echte beginners hebben een half uur les met 2. In lessen van een uur zitten kinderen die al zelf een beetje kunnen poetsen en opzadelen en wat verder zijn in het rijden. Bij mij moeten ze niks en is er wel aandacht voor pedagogiek en didactiek (ik ben ook docent in het onderwijs). Wij richten vooral op omgang en gedrag naast de pony en het rijden gaat spelenderwijs. Er zijn meer bedrijven die zo te werk gaan, die willen alleen vaak niet de term “manege” dragen.

Ik heb ervaring met kinderen zoals jouw dochter. Vaak komen ze bij mij als ze het plezier in het rijden helemaal zijn verloren, met de juiste instructeur komt het vaak wel weer goed.

Didactische vaardigheden en pedagogische kennis zijn echt wel belangrijk bij paardrijles geven. Dat maakt het vak ook zo moeilijk.
Je hebt een stel individuele kinderen, een kudde ponies met ieder een eigen karakter. En dan ook nog alle groepsdynamiek plus omgevingsfactoren.... En vaak ook nog de ouders.

Bij jonge kinderen speelt zelfs nog mee dat ze nog niet altijd de kracht en motorische vaardigheden hebben om de controle te hebben.

Angst is bij paardrijden iets waar iedere instructeur mee te maken krijgt. En misschien ook nog wel een van de moeilijkste dingen.

Er zijn wel een paar dingen die je (ook als ouder) in de gaten moet houden.

Angst belemmert, je bevriest soms letterlijk en juist bij het paardrijden moet je kunnen blijven bewegen en de pony besturen.
De enige weg uit de angst is het wel proberen en voelen dat je het wel kan. Door goede ervaringen op te stapelen komt vertrouwen terug.
Gevoel van controle is belangrijk, daarom werkt 'stapje voor stapje' vaak goed. Eerst een rondje aan de longeerlijn galopperen geeft misschien het vertrouwen om daarna een keer 'los' te durven. Stel de vraag:"Wat durf je wél?“.
Af en toe op een andere pony rijden hoort erbij, maar dat hoeft niet meteen de meest enge pony te zijn van de leerling. Dat werkt averechts.....
Angst overwinnen kost redelijk wat aandacht van een instructeur. De hele groep verdient aandacht, en dan is er niet altijd tijd voor die ene leerling.

In de groep kan het helpen om het eens uitgebreid over angst en vallen te praten. "Wie is er wel eens gevallen?, steek je hand maar op". "En wie vond het daarna een beetje eng?“. Ik steek als juf ook mijn hand op, want ook ik heb het wel eens eng gevonden.

In een groep met fijne dynamiek kunnen kinderen elkaar aanmoedigen en helpen. Is dat er niet dan is overstappen naar een ander groepje, of een paar keer privéles nuttig. In een groepje dat iets minder ver is is deze leerling ineens de 'beste'.


Soms kan de juf niet alle aandacht geven in de groep die de leerling nodig heeft, ook dan zijn een paar privélessen fijn.
Iets als voltige of een ponykamp (op een andere manege) kunnen helpen, meer spelenderwijs en/of eens een paar dagen achter elkaar rijden kan zeker vertrouwen geven.

Naar de manege of juf toe zou ik eens zeggen dat je merkt dat je dochter angst heeft en vragen wat jij of zij kunnen doen om daarin te helpen.

Een goede manege of instructeur zal dan met een aantal mogelijkheden komen.
Misschien een paar privélessen, misschien een poosje op fijne ponies, misschien een ander groepje of bij een andere juf.

En je kan altijd eens informeren bij maneges in de buurt als je huidige manege niet goed kan helpen.

Ik vraag me eigenlijk af waarom angst altijd overwonnen moet worden? Een hobby moet 90% van de tijd toch alleen maar leuk zijn? En dat het dan af en toe eens wat spannender wordt of dat je grenzen moet verleggen en dat je daar even bij moet slikken, oké. Maar op het einde van de rit moet een hobby leuk zijn. Als je dan een kind hebt dat week in week uit angsten vertoont, in 30% van de gevallen tot wenen aan toe, zelfs nog thuis voor ze naar de les gaat, en het eigenlijk alleen maar een goede les was wanneer alles 100% perfect verlopen is (niet te moeilijke pony's, geen pony die met het hoofd schudt, geen ander kind dat van zijn pony valt, de juf niet buldert dat alles goed verlopen is, niet in de grote piste,...), voor wie doe je het dan eigenlijk? Ik vind het dan ook iets te kort door de bocht om de volledige problematiek aan de al dan niet aanwezige pedagogische kwaliteiten van de lesgeefster te wijten.

Dat heb ik helemaal niet mis, gelukkig. Een opleiding tot pedagogisch medewerker duurt 3-4 jaar, de basis orun 6 tot 9 maanden. Ik heb die laatste doorlopen (tenminste toen n2), de stof over werken met kleine of jongere kinderen is er wel maar staat gewoon niet centraal.

Ik heb jaren les gegeven aan kinderen, ook de jonkies (voor 8 jaar is dat een vak apart want vanwege ontbrekende motoriek gaat het vooral om zelfvertrouwen en spelletjes).

Weet de instructrice dat je dochter zoveel spanning opbouwt als ze iets moet doen wat ze spannend vindt?

Ik ben zelf beginnen met rijden toen ik ouder was, een jaar of 12. Nooit een angstige ruiter geweest, maar wel altijd de ruimte gehad om te zeggen: 'ik ga niet galopperen', 'ik ga niet over dat kruisje' of 'ik vind het spannend om op pony/paard Y te stappen'. .
Paardrijden kan een spannende sport zijn. En ja, je moet als ruitertje weten dat ook de brave ponys wat anders kunnen doen dan gepland. Zoals sneller draven dan gepland, struikelen, onverwachts de bocht om, een sprongetje galop of een kleine bok als een ander paard te dichtbij komt...). Maar daartegenover staat vertrouwen opbouwen. Als de instructeur naar je luistert, je eventueel nog in een 'makkelijkere' groep blijft omdat dat nodig is voor het vertrouwen... Was dat bij ons op de manege nooit een probleem.

Daar tegenover stond wel dat als je als ruiter het vertrouwen had en het aandurfde... Je wel eens op de pittigere dieren werd gezet. Zo ben ik eens drie lessen achter elkaar van hetzelfde dier gevallen. Maar steeds stapte ik lachend op. Omdat ik het durfde en omdat ik wist dat als ik het te spannend zou vinden... Ik dat gewoon kon zeggen. Waarschijnlijk zou ik er dan 5 minuutjes op worden gezet om rond te stappen en om daarna zelf te mogen beslissen of ik op dit paard bleef of dat ik op een ander paard wou.

Ik heb in al die jaren maar 2x meegemaakt dat er rapido onder de les een ander paard werd gezadeld omdat iemand niet meer durfde. Dat zegt wel iets

Alvast dank voor de inbreng, het brengt telkens een andere invalshoek.

Laat het duidelijk zijn dat ze graag pony rijdt, thuis vraagt ze er zelf om, maar wij hebben geen piste(aanvraag wordt telkens afgekeurd, mogen gewoon gene aanleggen), zitten op zware klei, dus in de natte maanden(de hele winter en een deel van het voorjaar), kan er thuis niets, behalve buiten wandelen(op straat, want bos of andere leuke wandelpaadjes zijn er niet in de buurt). Dat doen we ook, maar veel mogelijkheden biedt dit ook niet.

Met pony naar de manege is ook geen optie, de auto die trekt heeft maar 2 zitplaatsen en er is nog een kleine zus en een grotere broer die niet alleen thuis kunnen blijven dan(man is 9 op de 10 keer niet thuis dan).

Thuis viel ze al meer van haar pony dan op de manege, maar die pony kent ze en vertrouwt ze en ze weet ook dat ze hier de tijd krijgt, dus die angst is er hier niet.

Het is een meisje die enorm groeit bij positieve motivatie en is volgens mij een algemeen iets, maar dat lijkt enorm te ontbreken.

Ze volgt les in Frankrijk, we zitten op een uithoek tegen de grens met Frankrijk. Binnen de 20 min rijden zitten in België maar 3 maneges, waar ze in het beste geval een c-pony of 3 hebben en de rest is allemaal groter.
Een manege is enorm slecht qua mentaliteit, dus schiet Frankrijk over.
De plek waar er nu zit is een zorgboerderij en ook mensen met een beperking kunnen er terecht, maar allemaal met de andere juf(die waar ik ook les van heb), maar die geeft enkel op woe vm aan de kleintjes en dan heeft ze school(in Frankrijk niet).

Ik denk dat ze daar idd beter kan stoppen….. en na de les van gisteren denkt ze er ook zo over. Alleen zonde dat er niet onmiddellijk een alternatief is…

Wie zei dat een instructeur niet pedagogisch onderricht moet zijn, is toch wel erg kortzichtig vind ik…. Je werkt dagelijks met mensen, jongeren en kinderen, als je geen voeling hebt met deze doelgroepen, zit je toch in een verkeerd beroep denk ik….(en ook al zit dat niet in een opleiding, je hebt dat gewoon nodig om een goeie instructeur te zijn, anders krijg je toch echt situaties als deze nu met onze dochter, en zoiets is jammer)

Is overleggen met de juf of manege-eigenaar een optie?

Ik werd als kind vaak op de nieuwe onervaren pony’s gezet op de manege, net omdat ik niet bang was. Nu nam ik lessen om mezelf te verbeteren, en niet om op een pony zonder balans te zitten die niet in de juiste galop rondkwam en zelf de hulpen niet kende. Groen + groen…
Ik viel er niet af en kwam de les door, maar ik leerde ook niet netjes rijden.
Mijn ouders spraken toen de lesgever hier netjes over aan en vanaf toen werd hier echt wel rekening mee gehouden.

Als paardrijjuf werken is inderdaad wel iets totaal anders dan als pedagoog Rytir. Maar een beetje kennis van de ontwikkeling van kinderen en de omgang met is wel erg handig...

Wat je zelf ook zegt, motoriek en mentale vaardigheden van een 7 jarige is anders dan van een tiener.

@Gini, soms is het goed om te ervaren dat je angst niet helemaal realistisch is. Zeker als kind kan het heel goed zijn voor het zelfvertrouwen in je hele verdere leven. Als je er op een bepaald punt achter komt dat je het wel kan, en dat je angst plaats kan maken voor zelfvertrouwen.

Andersom... Als je angst hebt en vervolgens toch één (of meerdere) slechte ervaring opdoet. Dan breekt dat veel af van je vertrouwen in je verdere leven.

Het is dus wel zaak dat je manege of instructeur zorg draagt voor zoveel mogelijk veilige en goede ervaringen. Ook na een val, immers, van het paard vallen hoort er toch ook bij....

Ik ben wellicht de boeman maar dat gepamper allemaal
Ze willen leren rijden maar ook weer niet

Huilen! Dat hoefde wij vroeger niet te doen hoor. Rijden van tegenwoordig dst is pas om te huilen. Als ik het zo hoor is het juist een manege waar ik zou gaan kijken waar kindjes nog leren rijden ipv mee hobbelen

Dat moet niet per se, de paardrijjuf vindt dat het moet.



Offfff... de juf pakt het erg onhandig aan waardoor die dingen naar en groot worden. Wat niet betekent dat het kind ongeschikt is voor het paardrijden, maar vooral dat de juf het aanpakt op een manier die niet werkt.


Voor de dochter - want ze wil het blijkbaar wel. Dan lijkt me dat het uitgangspunt. Als ze liever wil tennissen of bij de scouting of op toneel wil zou ik zeggen: hiermee vooral stoppen en iets anders gaan doen. Maar dat lees ik in het verhaal niet terug. Ze wil wel, ze wil graag rijden, vindt het ook heel leuk als het goed gaat. Dan is dat toch waar je bij begint? Wat gaat er goed en hoe bouw je dat uit?

Een lichaam vol angst en spanning draagt niet bij aan het leren (zowel mentaal als fysiek).

En het blijft een hobby….

Zo ben ik ook opgegroeid StalNollie, en ik ben er niet perse slechter van geworden.

Met buikpijn naar de les, tranen in de ogen omdat de galop er bijna aan komt. En als de juf de longeerzweep erbij pakte het zweet op de rug.

Die mentaliteit is wel veranderd, en dat heeft voor en nadelen.

Feit blijft wel dat angst en je paard onder controle houden niet lekker samen gaat. Paarden hebben een ruiter/leider nodig die zelfvertrouwen uitstraalt.

Gelukkig zijn veel leerpaarden geduldig en maken geen misbruik van angst bij de ruiter.

Ik vraag me echt af wat je daar als kind nou beter van wordt van zo'n harde aanpak? Welke mentaliteit leer je dan?

Angst is een hele waardevolle emotie. Dus nee. Wat mij betreft hoeft die inderdaad niet altijd te worden overwonnen.

Het zou een mix moeten zijn tussen grenzen opzoeken en positief je angsten overwinnen en 'vandaag hoef je niet'.

Wat ik bedoelde is dat er wel zeker een stuk pedagogiek in de opleiding zit. Die je nodig hebt bij het lesgeven. Het is natuurlijk geen hele studie voor pedagogisch medewerker maar dat is ook niet nodig.
B.t.w. vind ik het vreemd dat jij dus juist die opleiding hebt gevolgd en zelf ook zegt dat het om zelfvertrouwen gaat en dan beweert dat moeilijke pony's rijden het zelfvertrouwen vergroot en dat paardrijden misschien niet de juiste sport is voor de dochter van TS. En blijkbaar de aanpak van de paardrijjuf oke vindt.

Nou heb ik de mazzel dat ik dat heb naast het orun papiertje. Maar ik geef dus geen les meer aan jonge kinderen want paps of mams vinden iets te vaak dat ik push, of te lief ben of ze gaan niet snel genoeg... benoem het maar.

Mmmm.

Moeilijk. Ik snap je dilemma, ik snap dat het moeilijk moet zijn je kind te zien huilen.

Ik had het er toevallig afgelopen donderdag nog over met 3 vriendinnen/stalgenoten. Over wie waar en hoe heeft leren rijden, hoe dat er destijds aan toeging.

Wij hadden het ook over lesgevers die je over je grens heen pushen - en dat we daar vandaag allemaal heel blij om zijn. Dat we anders nooit "verder" waren gekomen dan wanneer de angst "nee" zegt. Maar - wij waren toen wel ouder. Ikzelf was een jaar of 12.
Ik heb het ook gehad hoor - een kloppend hart voor de galop er aan kwam, een knoop in de maag als ik het paard voor me niet zomaar mocht volgen maar naar de andere kant moest afbuigen, stress omdat ik een moeilijk paard (of pony) kreeg, ... Maar: als je dan niet gepusht wordt, geraak je idd niet verder.

Als ik je OP lees, geef ik in gedachten de lesgeefster wel gelijk... Maar dat is hoe ik ben - ik heb gewoon weinig geduld met kinderen in het algemeen, vandaar dat ik geen beroep uitvoer waarbij ik met kinderen in contact kom
Als een pony die met zijn hoofd schud, al angstaanjagend genoeg is om te gaan zitten huilen of om de galop niet aan te durven, denk ik om eerlijk te zijn dat je dochter te jong is, nog niet klaar is, te bang is, voor het paardrijden.

Het zijn levende wezens, geen fietsen of voetballen. Die dieren bewegen al eens zelfstandig - als jouw dochter daar zoveel bang van heeft, zou ik het paardrijden nog even on hold zetten. En je dochter zal idd tegen moeilijkere pony's aanlopen - of tegen een makkelijke pony die eens een mindere dag heeft, of ergens van schrikt, ... Dan is het niet de bedoeling dat ze bevriest of begint te huilen oid, dan moet ze instinctief kunnen reageren.

Eerlijk - ik zou haar laten doorbijten, maar zo ben ik. Ik ben niet van het gepamper. Ik heb zoiets van "als je wilt leren rijden, hoort dit er ook bij", want het zijn echt levende dieren. Ik krijg het op mijn zenuwen van en heb weinig geduld met kinderen/mensen die "zomaar" huilen, ik zou ook zoiets hebben van "dat is toch geen reden om te huilen" - maar wie ben ik om in te vullen waarom iemand wel/niet mag huilen... Maar eerlijk, als lesgeefster zou ik het er wel van op mijn zenuwen krijgen, van een klantje dat meteen bang krijgt, zit te huilen, bepaalde oefeningen niet durft, ...

Als ze echt wilt rijden, zal ze moeten doorbijten.
En anders zet je de boel on hold, en wacht je nog een tijdje voor je haar weer verder laat gaan.

Of je laat haar privéles nemen. Je dochter houdt nu de boel op voor de rest, waarschijnlijk reageert de lesgeefster daarom ook zo. Ze zit met nog andere klanten in de les, maar moet zich gaan bezig houden met iemand die oefeningen weigert en zit te huilen. Misschien dat het met privéles beter zou gaan - als je dochter dan een moeilijk moment heeft, kan er een andere oefening gedaan worden waar ze zich rustiger onder voelt tot ze klaar is om verder te gaan en alsnog de "moeilijke" oefening te proberen. Op die manier zit ze geen andere betalende klanten in de weg, en zal het voor haar ook leuker zijn.

Dat betekent dat je in staat moet zijn om maatwerk te bieden en het ook echt leuk moet vinden om met kinderen te werken.

Communicatie hoeft niet altijd via woorden te verlopen. Als een kind thuis al huilt omdat ze weet dat ze straks naar de manege moet, is dat ook een waardevolle boodschap.
De problematiek moet breder bekeken worden dan de paardrijjuf. De onzekerheid speelde daarvoor al. Een zevenjarige met een eigen pony, dan maak ikzelf eigenlijk meteen de gedachtesprong naar een moeder die graag wilt dat dochter de paardrijhobby overneemt. Dat is niet per definitie slecht (niet iedereen is meteen een momzilla ) maar het is een aspect dat ook zeker het bekijken waard is. Misschien vindt de dochter paarden wel hartstikke leuk, maar paardrijden niet echt. Een gesprek met een onafhankelijk persoon daarover met de dochter brengt misschien wel nieuwe inzichten naar boven.
Op dit moment spreken we echter over een kind dat zich overduidelijk niet goed voelt: 3 op de 10 lessen eindigt in een verdrietig kind dat de tranen niet kan bedwingen. Maar ook wanneer het niet tot tranen komt, is iedere verandering een angstopwekker, ook wanneer de verandering niet rechtstreeks op haar betrekking heeft (bv. een ander kind dat valt). Zelfs een juf die wellicht wat te enthousiast roept hoe goed het wel niet ging, is alsnog reden tot bang zijn, want ze buldert.
Dat is niet wat een hobby hoort te zijn. Laat haar bezig zijn met paarden, als dat is waar haar hart ligt, zet haar op haar eigen pony en loop aan de hand de straat op en af wanneer ze daarnaar vraagt, maar laat haar zelf even uitzoeken waar ze plezier uithaalt, waar ze van moet lachen tot haar buik pijn doet.

Het is een sterke boodschap dat er iets niet goed zit, dat is duidelijk.



Dat 'moet' natuurlijk niet.



Dat werd geschreven omdat de juf op dat moment de emoties van het meisje ontkent (namelijk dat het eng was) en haar eigen verhaal doordrukt ('je bent er niet afgevallen dus er is niks aan de hand')
Dat is niet een 'overenthousiaste' juf, dat is een juf die niet goed aansluit bij de signalen van het kind.

Ik vind dat dat wel een moetje is, dat breder kijken. Als je alleen maar de paardrijjuf wegneemt en dan denkt dat het opgelost is, doe je het kind tekort.

Van angst leer je niets. Op deze manier wordt het ponyrijden alleen maar ontmoedigd. Zulke jonge kinderen horen alleen maar plezier te hebben en leren hoe ze leuk en respectvol met dieren moeten omgaan, dus meer een spelletjes element. Het echte rijden komt later wel.

Dus we praten hier over een meisje van net 7? Ik sta versteld dat sommige zeggen dat die angst niet zo erg is en dat het niet de juf haar werk is. Van angst leert zij helemaal niets, alles op z'n tijd en vooral voor een 7jarige... Dat er na een paar jaar eens wordt gezegd ''oke, nu even die grens over'' helemaal prima, maar niet een kind van 7 op moeilijke pony's zetten als een handgalopje nog ontbreekt.
De juf werkt dagelijks met kinderen, dan zou ik als ouder zéker wel verwachten dat er ervaring is met kinderen en hun emoties. Naar mijn mening mist deze 'juf' erg veel medeleven, ik als kind heb zo op een manege ook leren rijden en leren opzadelen, maar op de andere manege was het toch een stuk leuker en die herinneringen zijn mij veel waardevoller.
Dus nee ts, misschien dat je kunt zoeken naar iets anders of kun je eens een pony huren op de manege terwijl jijzelf bijvoorbeeld lesgeeft, maar als jouw dochter daadwerkelijk zo bang is en jij niet van mening bent dat het goed voor der is, zal ik als ik jou was echt een andere oplossing zoeken.

Ik zou niet alleen de paardrijjuf wegnemen. Ik zou er ook een beter aansluitende voor terugzoeken.