Als ik geen paarden had dan zou ik ook niet werken vermoedelijk. Mijn man heeft ook een erg ruim inkomen. Aan de andere kant, misschien zou ik dan meer werken omdat ik me anders kapot zou vervelen :’) Voor nu is 24 uur heel prima. Betaal m’n paarden en een deel van m’n eigen onderhoud zelf, en heb heerlijk de tijd voor m’n dieren.

Ik vind dit wel grappig.
Ik heb een leidinggevende functie & vind niet perse dat ik goed verdien voor wat wij doen.
Maar vergeleken met andere in hetzelfde verdienen we oké geloof ik.
Maar ik had het laatst met collega’s (die ik dus ook moet aansturen) over salaris
En ik heb hun dus mijn loonstrook laten zien, omdat ik vind dat dat geen geheim is.
Zij vonden het nogal bijzonder dat ik dat zo liet zien.
En toen dacht ik wel even van
‘Waarom zouden we daar geheimzinnig over moeten doen’

Dus dit topic is wel heel toevallig met dit voorval

Ik ben er wel open over. Maar dat komt omdat ik geen extreem laag of extreem hoog salaris heb. Dat scheelt denk ik wel.

Ik werk in het sociaal domein. Ik verdien ongeveer €3000 bruto o.b.v. 36 uur. Wij hebben IKB wat gelijk staat (voor mij) aan een 13e maand. Ik ben hier wel tevreden mee. Ik ben 27 jaar.

Bij mijn sollicitatie werd er gezegd dat ik beter niet met mijn collega,s over het salaris kon hebben, omdat er collega,s zijn die minder krijgen. Mij is blijkbaar een hoger salaris aangeboden omdat ik van een hoger salaris kwam, en ze hebben me echt het uiterste geboden omdat ze mij erg graag wilden hebben. Geen idee wat collega,s dan voor salaris hebben, want ik vind dit al vrij laag. Waarschijnlijk echt het minimumloon?

Verder werk ik zo weinig uur omdat ik helaas niet heel veel uur kan werken. ( Max 22u is vastgesteld door uwv, daar zit ik nu onder, dus kan extra werken als het nodig is.) Dat mijn man een goede baan heeft ben ik erg blij mee. Maar mochten we ooit gaan scheiden, kan ik wel rondkomen. Moeilijk, maar het zou kunnen. Ik kan erg goed met geld omgaan en heb voor ik mijn man leerde kennen ook met een klein salaris geleefd.

Zelfs toen ik ging samenwonen was het geen vetpot: Hij kon moeilijk aan een baan komen en kreeg WW en ik mijn magere loontje. Gelukkig kreeg hij net een baan toen zijn WW dreigde te vervallen. Nog geen vetpot, maar genoeg om rond te komen. Totdat hij een veel betere baan kreeg en nu leven we behoorlijk luxe. Ook omdat we lage vaste lasten hebben: huurwoning, geen auto, geen kinderen en geen dure hobbies, tenzij je uit eten gaan en speciaal bier drinken hobby noemt.

Ik ben vrij open in wat ik verdien bij bekenden. Vooral omdat ik als student zijnde mijn paard zelf betaal en veel mensen vragen zich af hoe ik dat doe met maar een 'gewoon horeca baantje'. Ik sta ook in de wijk waardoor ik fooi krijg (dit mogen wij als wijkloper zelf houden), dat is altijd een leuk extraatje waar ik dingen zoals nieuwe ES dekjes van koop.

Mensen zien bij mij vaak alleen de dure spullen bij de paarden en denken dan meteen zal ze wel krijgen van der ouders, terwijl ik paard gerelateerd echt niet zomaar iets krijg haha. Die vooroordelen haal ik dan de wereld uit door te zeggen wat ik ongeveer verdien, want ik wordt altijd schijt ziek van dat commentaar. Ik werk namelijk hard voor mn paard en alle leuke dingen die ik voor ons koop

Zo voel ik me wel vaak helaas. Ik weet dat ik dat niet ben. Maar zo voelt het soms wel.

Als ik noem dat ik ADHD en autisme heb (en nog een riedeltje aan andere dingen) wordt ik meteen behandeld als een kleuter. Dan gaan ze er ineens vanuit dat ik volwassen taal etc niet begrijp ofzo. Dan heb ik zoiets van: we hebben uren gepraat. We hebben een hartstikke normaal gesprek gehad. Noem ik even iets over mezelf en ineens begrijp ik niet meer wat je zegt in jou ogen?

Ik wordt vaak als 1 van de 2 behandeld: of mensen vertellen me dat het niet zo erg zou moeten zijn, ik me er doorheen moet zetten en fatsoenlijk moet kunnen functioneren. Of mensen behandelen met meteen minderwaardig.

Ik kan fatsoenlijk functioneren voor een heel groot gedeelte. Ik kan alleen niet full time werken, en ik doe sommige dingen net een beetje anders dan de meesten, maar ik haal wel precies hetzelfde resultaat. Momenteel zit ik ook nog in de mentale oliebol waardoor ik al helemaal niet kan werken. Maar het feit dat ik niet kan werken maakt me niet minderwaardig ofzo. Mijn energie wordt momenteel gespendeerd aan mijn eigen mentale gezondheid. Ik weet iig dat ik ervoor zorg dat mijn gezondheid boven alles staat. Mogen meer mensen doen naar mijn mening

Ik werk bij een supermarkt en krijg een all-in loon. Dat is €15,00 per uur en zonder dat alles is mijn bruto uurloon €11,48 uur. Niet heel bijzonder, iedereen kan het zo googlen :’)

Oh dat is vervelend zeg! Mijn zoon heeft autisme en ADHD, een van de redenen dat ik thuis bleef. Mijn man is meer dan helft van het jaar in het buitenland en mijn zoon had/ heeft structuur nodig, dus is besloten dat ik thuis zou blijven en voor een structuur zou zorgen.
Mensen doen inderdaad nog wel eens of je simpel bent met ADHD en autisme, ik vraag me dan altijd af wie de simpele is

Ik kan trouwens prima aan het werk hoor, heb een hoog IQ en ben veelzijdig, maar hoef het gewoon niet. Mensen denken dan dat je je verveelt en de hele dag voor de tv hangt op de een of andere manier Ik zet juist mijn tijd in als vrijwilliger, ben je ook uit huis en het geeft veel voldoening, tevens help je iemand!

Ja ik snap dat nooit. Leuk feitje: mensen met ADHD en autisme zijn gemiddeld intelligenter dan mensen zonder ADHD en autisme
We zijn meestal dus niet dom. Gewoon anders.
Alleen is de maatschappij daar niet op ingesteld waar wij dan weer de pineut van moeten zijn. Vooral op de werkvloer

Ik kan er ook heel, heel slecht tegen als mensen denken dat non verbale autisten hun niet kunnen verstaan. Jawel hoor. Ze verstaan en horen alles. Ze communiceren alleen niet terug met hun stem. Betekend niet dat ze stom zijn

Tijdelijk met mijn hbo propedeuse in de thuiszorg gewerkt als verzorgende. Verdiende daar 16,50 per uur (exclusief ORT). Maandbedrag afhankelijk van hoeveel ik werkte, moeilijk te zeggen, maar minstens 1200 euro (16 - 20 uur in de week). Als 22 jarige niks te klagen

Altijd een verantwoordelijke baan als manager gehad. Verdiende heel goed maar had ook een flinke keerzijde. Veel verantwoording in combinatie met alleenstaand ouderschap resulteerde uiteindelijk in een burn out.
Daarna een baan gekozen die past bij mij: paarden, reizen, avontuur.
Ik ben nu zo'n 2 weken per maand van huis en 2 weken vrij. Verdien redelijk goed (gem. 2200 netto) de ene maand meer als de ander. Het werk is fantastisch en voelt totaal niet als werken, eerder betaalde mini vakanties
Mijn partner met eigen bedrijf heeft een zeer royaal inkomen, daar tegenover staat wel stress, verantwoording en het nooit volledig kunnen loslaten tijdens vakanties.

Bij ons is er ook een vrij grote discrepantie tussen wat mensen verdienen. Ik krijg als volledig tweetalige, wat ook van belang is voor mijn baan, dus die 22k, dat is wat een ander bedrijf aan een monolingual Brit zou betalen. Mijn Britse collega die alleen Engels nodig heeft in haar werk verdient 17k, haar "senior" (die alleen op papier haar senior is) verdient 18,5k.

Er wordt bij ons wel vrij open over gesproken, hoewel ik wat terughoudend was daarin, want je wilt ook niet het idee geven dat je iemand de ogen probeert uit te steken, maar met zulke lage salarissen vond ik het ook best prima om mijn Britse collega inzicht te geven, zodat zij wellicht zou kunnen onderhandelen over een fatsoenlijk loon. Nu is Norfolk niet de duurste regio, maar 17.000 per jaar voor iemand die universitair is opgeleid, is gewoon borderline uitbuiting, zeker als je ziet hoe hoog onze werkdruk is.

Op het werk bespreek ik het niet. Merk dat het daar al snel tot oorlog komt. Als je meer verdient zijn hun kwaad en als je minder verdient ben jij een sukkel en had je al lang op kantoor moeten zitten. Tegenover vrienden doe ik er niet moeilijk over.

Ik baal er altijd van dat dit zo'n taboe dingetje is in de wereld. Juist de transparantie over salarissen bij functies zouden het geheel meer gelijk kunnen trekken, zeker tussen man/vrouw, maar ook binnen bepaalde functies. Ik had bijvoorbeeld al meer dan 2 jaar geen salarisverhoging gehad (was elke keer niet het juiste moment..) en moest toen via internet maar gaan opzoeken hoeveel ik in mijn functie eigenlijk ongeveer zou moeten verdienen nu. Onhandig en niet heel betrouwbaar.

Ik werk nu ook in een klein bedrijfje van nu zo'n 10 man, waarvan letterlijk de helft (management/HR) van iedereen het salaris weet en de andere helft tast een beetje in het duister. Er is totaal geen inzicht wat de persoon boven mij verdient en waar ik dus naartoe zou kunnen groeien. Dat geeft het management tegelijkertijd ook nog meer macht en het wordt erg moeilijk gemaakt of je echt verdient waar je recht op hebt. Overigens heb ik geen cao en geen extra arbeidsvoorwaarden. Ja, nu een thuiswerk bonus, maar daar haal ik echt niet de onkosten uit, dat is meer een lachertje omdat het kan. Mijn reiskosten zijn namelijk naar 0 gegaan en het parkeren moet ik zelf betalen als ik naar kantoor moet komen.

Om antwoord te geven: ik ben er in principe dan ook heel transparant over als mensen er naar vragen. Gebeurt alleen nauwelijks. Ik merk in mijn vriendengroep dat iedereen er eigenlijk net zo open over is en de taboe rondom salarissen maar vervelend vinden. Misschien een generatie dingetje?

Wat vinden jullie eigenlijk een flink salaris? Dat je zegt van: zodan, die verdient veel?

Hangt toch van de functie af?

hangt af van verantwoordelijkheid, aantal jaren ervaring, soort werk etc.

Als een 25 jarige bij aankomt en die verdient 3700 dan denk ik wel 'hoe dan'. (is nog niet voorgekomen trouwens)

Ik vind alles vanaf 100.000 een flink salaris.

Dit is dus ook de reden dat ik uiteindelijk wel open kaart gespeeld heb naar mijn collega. De enigen die er wel bij varen dat mensen niet over hun salarissen praten, is het management, want dat betekent dat zij mensen kunnen onderbetalen zonder dat ze daarover morren. De salarissen zijn bij ons sowieso een beetje een heet hangijzer doordat ze zo laag zijn en we allemaal gesmeekt worden om niet weg te gaan, "maar het salaris is niet onderhandelbaar." Prima, maar dan is mijn plan om ergens anders te gaan werken dat ook niet.

Ik doe er ook nooit geheimzinnig over.

Ik werk bij de gemeente als vergunningverlener. Inmiddels al ruim 15 jaar.
Zit nu aan de max van mijn schaal. Ik werk 36 uur en verdien 3590 bruto. Hou er 2587 netto aan over.
Daarnaast een IKB (Individueel Keuze Budget) van 17,05% over mijn brutoloon. Daar zit ook vakantiegeld bij in. Dus eigenlijk kun je bij de 3590 9,05% bij op tellen. Jaarlijks zit ik op 50k bruto.
Er zit een loonsverhoging aan te komen (CAO) die geldt vanaf december 2021. Dus krijg straks nog een nabetaling.
Al met al vind ik dat ik een lekker salaris heb. Maar wel vind ik dat mijn functie ondergewaardeerd is en dat ik een schaal hoger zou moeten zitten. Dus daar heb ik nu een balletje over opgegooid bij mijn leidinggevende.

Door vanaf je 19e fulltime te werken en daarnaast te studeren

Heel eerlijk: die co-schappen betalen natuurlijk bizar slecht, maar als jij eenmaal medisch specialist bent, verdien je schandalig veel. Dat is echt geen prima schappelijk salaris hoor...

Denk ajb niet dat het niet hebben van een opleiding je tegenzit op de arbeidsmarkt, zeker niet op de huidige arbeidsmarkt. Instelling en leergierigheid zijn veel belangrijker. Ik heb wel gestudeerd maar ben nooit in mijn vakgebied gaan werken. Het zegt hoogstens iets over je denkniveau maar hetzelfde geldt voor je middelbare school diploma. Als je blij bent in je huidige job prima, maar onderschat je eigen kunnen niet en geloof in jezelf!

Ik heb heel lang als manager gewerkt, met veel stress en verantwoordelijkheid en werd gewoonweg slecht betaald. Daarna naar een administratieve functie doorgestroomd in de bouw/ techniek waar ik dus echt op 0 moest beginnen, maar wel al veel beter werd betaald en veel leuker werk. Nu ambtenaar in diezelfde branche en goed salaris en geweldige secundaire arbeidsvoorwaarden. Maar heeft dus echt 0 met m’n opleiding te maken…

Ik heb overigens ondanks een goed verdienende man altijd fulltime gewerkt, ik vind financiële onafhankelijkheid heel belangrijk. Trouwens, met de stappen die ik nu de laatste jaren heb gezet nader ik al aardig het salaris van mijn man…zijn er hier dames die meer verdienen dan hun partner?

Ik werk sinds 3 jaar als hogeschool docent, verdien 3726 euro bruto bij full time. Daarnaast een 13e maand, 8% vakantiegeld en persoonlijk scholingsbudget. Ik hoop aankomend jaar een sprong te maken naar +- 4300 bruto vanwege een onderzoeksfunctie. Ik vind ook dat ik een prima salaris heb, maar daarmee ook veel verantwoordelijkheden. Dus beetje zelfde als Setteli; je doet vaak al wel werk dat boven je functie ligt en daarmee (te) veel verantwoordelijkheden draagt voor het bijbehorende salaris.

Ja, ik verdiende altijd meer dan mijn partner. Ik doe er ook niet geheimzinnig over, iedereen hier in de sector weet welke functie in welke schaal hoort en in de CAO staat dat allemaal openbaar.

Secundaire arbeidsvoorwaarden zijn hier ook prima, heb bijv. altijd opleidingen kunnen volgen, en 27 vakantiedagen + 13 ADV dagen vrij opneembaar.