En waar kijken jullie dan naar ander werk? LinkedIn, Jobbird, dat soort dingen?

Ik kwam deze quote onlangs tegen: At every job you should either learn or earn. Either is fine, both is best. But if it's neither, quit.

Dit dus, verder vind ik voldoende uitdaging maar toch een goede work/life balans, leuke collega's en een baas die je steunt belangrijk.

Ik vond indeed altijd heel fijn om te gebruiken voor vacatures.

Ik had 2 jaar geleden het gevoel dat ik niet op mijn plek was. Mijn leidinggevende nam haar functie niet serieus, was meer bezig met privé zaken. Toen ben ik aan het solliciteren geslagen en had me ingeschreven voor een opleiding.

Toen ineens mijn leidinggevende uitviel ben ik in dat gat gesprongen. Na een paar maanden kwam er een vervanger die na 5 maanden ook ziek uitviel. Toen weer alles opgevangen en sindsdien ben ik zelf leidinggevende en nu zelfs op een grotere locatie.

Ik ben echt heel blij met mijn werk en heb een hele fijne werkgever, maar ik weet zeker dat als mijn leidinggevende niet was uitgevallen ik ergens anders zou gaan werken.

En ja misschien valt het ergens anders ook tegen, maar vanuit daar kan je weer verder zoeken tot je iets gevonden hebt wat beter past.

haha oh jee .

Ik volg ook. Ik heb een superleuke baan, mag het vanuit huis doen. En iedereen is heel soepel. Dat komt eigenlijk wel gewoon voort uit een gebrek aan betrokkenheid Maar ik neem dat graag voor lief, want daardoor kan ik studeren. Maar het maakt ook dat ik op werk niet veel leer (ik werk gewoon mijn lijstjes "huiswerk" af. en dan is iedereen heel snel tevreden, en hoef ik weinig inspanning te leveren zodat ik inspanning overhoud voor studie). Feedback wordt ogenschijnlijk heel erg gewaardeerd, maar door gebrek aan management nooit opgepakt.

Komt bij dat ik voor mijn branche heel slecht verdien en bij een concurrent echt pak hem beet 1K meer per maand zou kunnen verdienen bruto.

We hebben ook een inflatiecorrectie van 3% bovenop tochal lage lonen gekregen. En dat soort dingen vind ik dan zo'n domper Zelfs de gemiddelde CAO onderhandeling heeft er al 7% bovenop gekregen. En ik heb echt 3 jaar moeten vechten voor mijn eerste loonsverhoging (toen wel meteen 15% gekregen. Maarja, dat was echt van het huidige minimum loon, naar een regulier startersloon in mijn werk. en toen had ik dus al 3 jaar ervaring ). Geld is niet alles -daarom werk ik hier ook nog - en ik krijg véél korting op de producten die we verkopen en die ik ook gebruik. Maar het signaal dat ermee afgegeven wordt geeft me toch altijd wel een beetje een narrig gevoel . Daar staat dus wel tegenover dat ik mijn werk met weinig inspanning (misschien ook wel een beetje te weinig.) kan doen en weinig echte verantwoordelijkheden heb.

Dat.

Even de arbeidsvoorwaardelijke zaken buiten beschouwing latend; zodra ik er stelselmatig meer energie in moet stoppen dan dat ik eruit haal is het klaar.
Baan. Relatie. Vriendschap. Hobby. In de basis werkt deze regel overal.

Mijn nieuwe baan is via via gegaan

Maar anders vooral via LinkedIn.

De aanbiedingen komen via linkedin in mijn mailbox

Dat heb ik ook. Heel handig.

Ik heb toevallig morgen mijn laatste dag bij mn huidige werk

De grootste reden voor mij om ontslag te nemen was dat mijn baas mij niet zo mocht. Dit uitte zich in veel meer weekenden werken (= bij ons de zwaarste dagen want maar een kwart vh personeel voor hetzelfde werk) dan mijn collega’s, altijd zo veel gedoe bij vrij vragen, veel extra ‘klusjes’ die mijn collega’s nooit hoefden te doen, nooit eens een bedankje of compliment. Daarnaast is het werk op een drafstal niet heel geweldig, dag in dag uit op de sulky, met -10, met modder, met 30+ graden en alle insecten. In de herfst en winter zit je van top tot teen onder de modder en in de zomer luchtwegproblemen door al het stof. Ik heb het uiteindelijk 1.5 jaar uitgehouden op een plek waar ik me nooit welkom heb gevoeld. Op mijn nieuwe baan heb ik alleen nog maar digitaal contact gehad maar voel me meteen al zo veel meer gewaardeerd en gerespecteerd

Ik zit net voor mijn 4e operatie in 1,5 jaar tijd en wederom volgt er een lang revalidatie traject waardoor ik besef dat het niet vanzelf meer is dat ik mijn huidige functie ( ik werk in de thuiszorg met daarnaast hoop neventaken ) dat ik nog terug kom. Kans van slagen is 50% dit keer .
Ik zit nu enkele weken thuis en mijn omgeving geeft aan dat ik er uitgeruster uitzie en voel me ook beter meer uitgerust en eerlijk voor eerst in jaren ben ik ook niet meer met mijn werk bezig . Ik hoop in mijn functie terug te kunnen keren maar denk er ook nu goed over na om wat anders te gaan doen

Toen ik vers van de pers van de opleiding vz-ig kwam, heb ik als een malle op verschillende vacatures gesolliciteerd, ook op banen waar ik van te voren al wist, dat het niet voor langere tijd zou zijn, omdat ik niet in de ouderenzorg wilde. Maar ja, net een woning gekocht samen met mijn partner, dan moet er wel geld in het laatje komen.

Werk was 3 kwartier reizen en dan het werk wat ik niet echt leuk vond, begon mij steeds meer tegen staan. Dus verder gesolliciteerd, vond toen een baan bij lichamelijk beperkte mensen. Nog niet de baan wat ik wilde, maar werd al beter.

Na een half jaar door rommelen, was ik daar het ook helemaal zat.

Weer gesolliciteerd en eindelijk werk kunnen vinden in het werkveld wat ik wilde, bij verstandelijk beperkte mensen op een woongroep.
Hier heb ik 6 jaar gewerkt, totdat er vanaf hoger hand dingen besloten werd over personeel en bewoners, waar ik totaal niet achter stond.

Ineens werd er bijvoorbeeld crisisopvang plek gecreëerd voor een agressieve bewoner van een andere locatie, die totaal niet binnen onze groep paste en werd besloten dat hij moest slapen in het kantoor van het personeel(wij hadden slaapdiensten op onze groep) oftewel we werden uit ons bed gelicht en moesten maar op het bed slapen in de snoezel/ time out kamer van een bewoner.

Dit was voor mij echt de druppel die de emmer liet overlopen, er waren al wat meer dingen voorgevallen, maar toen was ik er klaar mee. Heb terplekke ontslag genomen en de slaapdienst heb ik geweigerd, gezien ik mij niet veilig voelde in die situatie.

Diezelfde dag heb ik mij ingeschreven voor een opleiding tot paardrij-instructrice, echt mijn beste stap ooit.

In 2008 geslaagd en mijn eigen bedrijf opgestart en nu heb ik een goed lopende lesgeefstal bij mijn ouders op het erf, met 4 eigen paarden en pony's waarmee ik lessen geef.

Mijn inkomen is met minimaal de helft gedaald, maar mijn gevoel voor eigenwaarde, plezier, genot in mijn werk en mijn passie kunnen uitvoeren / doorgeven, is nu sky high geworden.

Gelukkig kunnen we rond komen van het loon van mijn partner, dus alles wat ik binnen breng is extra inkomen.

Na bijna 15 jaar, ben ik mijn werk nog steeds niet zat en zal dit werk niet zo snel op gaan geven. Was mijn beste beslissing ooit.
Denk ook niet dat ik de gelukkigheid die ik nu ervaar, ooit de zorg mij had kunnen brengen.
Door alle bezuinigingen en regels in de zorg, maakt je passie voor de zorg kapot.

Het ligt heel erg aan de soort functie waar je moet zoeken. Op Linkedin kun je ook open to work zetten, dan word je benaderd.

De cijfers geven wel aan dat 70% van de mensen via Indeed solliciteren. Echter is dat voor een werkgever zoń duur grapje, dat het amper haalbaar is.

Het lastige is denk ik dat er overal wel iets is wat minder leuk is. Ik vind het heel belangrijk om leuke collega's te hebben want daar zit je toch de hele dag mee. Maar ook makkelijk vrij kunnen krijgen en dat is nu even niet zo makkelijk


Ook het gevoel dat het oké is als er af en toe iets niet goed gaat. Voorheen ergens gewerkt waar een foutje echt not done was en ik kwam er altijd wel eerlijk voor uit maar ik werd op den duur ontzettend onzeker en bang om iets niet goed te doen. Dat speelde ook grotendeels mee om daar weg te gaan.

Ligt ook wel aan je branche.

Het meest effectief is gewoon (voor mijn gevoel) de websites/vacaturepagina's in de gaten houden van bedrijven die je leuk lijken. Dan gaat het solliciteren ook veel makkelijker, want dan heb je al een binding van het bedrijf. Zowel mijn vriend als ik zijn op die manier aan onze baan gekomen. Mijn vriend zelfs met een open sollicitatie .

Dankjewel voor jullie input! Ik heb de eerste sollicitaties de deur uit gedaan. Ben benieuwd.

Hoe hebben jullie het nieuws aan je baas verteld? Pas als je getekend hebt voor je nieuwe job? Gaf je dit eerder aan?

Pas als je hebt getekend inderdaad. Tot die tijd is alles onzeker, en het kan je werkrelatie verstoren als je aangeeft iets anders te zoeken maar dan toch blijft. Dus zoalng je vertrek niet vast ligt, lekker voor jezelf houden.

Daar sta ik wat anders in. Ik ben wel heel eerlijk geweest over dat ik het niet naar mijn zin had en verder ging kijken. In de huidige arbeidsmarkt durfde ik dat wel aan en scheelde heel veel gezeik. Ik pakte geen nieuwe projecten meer op, ze konden op zoek naar een vervanger (wat echt lastig is in deze tijd) en ik hoefde niet te liegen over sollicitatiegesprekken onder werktijd. Bracht heel veel rust aan beide kanten.

Ik snap 'm, maar voor mij is hij wat te kort door de bocht. Voor mij is voldoening uit mijn werk halen het aller belangrijkst. Dat is een resultaat van leercurve, salaris, maar zeker ook fijne collega's, een goede manager etc.
Als ik veel voldoening uit mijn werk haal en met plezier naar mijn werk ga dan vind zijn salaris en leercurve echt minder belangrijk. Als ik er minder voldoening uit haal dan worden salaris en leercurve ineens een stuk belangrijker.

Als er echt structureel dingen zijn die je niet bevallen dan kun je altijd eens gaan praten ergens anders. Ik zou wel in je achterhoofd houden dat het overal wel iets is. Het is nergens altijd lief en leuk.

Ik denk dat het ook heel erg afhangt van je werkgever en de reden van je "ontevredenheid." Bij mijn vorige werkgever heb ik het wel tegen m'n manager gezegd - die begreep me volkomen en stond volledig achter me -, maar dat hadden we echt niet tegen de directeur hoeven zeggen. Zij was immers ook de reden dat ik het zo slecht naar m'n zin had, en ze is gewoon een echte feeks die me het leven zuur had gemaakt als het haar ter ore was gekomen.

Ik weet wel dat als ik ooit mensen in dienst zou nemen, ik graag zou willen dat ze eerlijk zijn erover. Weg willen is helemaal prima, wat de reden ook is, en wellicht kan ik nog wat voor ze betekenen in dat proces. Ik ben niet het type dat zich dat persoonlijk aantrekt o.i.d.

Ik twijfel er dus ook over om het al te melden. Zoals ik eerder aangaf, ben ik het enige personeelslid. Ik zou het dus nu al willen aangeven om mij baas de kans te geven al op zoek te gaan naar vervanging. (Wat niet zo evident gaat zijn)
Daarnaast hoop ik dan stiekem dat die vervanging er toch vrij snel komt, zodat ik misschien niet al die weken opzeg moet gaan doen.

Ik vind salaris ook minder belangrijk, maar ik heb een leercurve nodig om voldoening uit m'n werk te halen. Het moet uitdagend blijven. Maar dat is over 20 jaar misschien ook anders hoor

Overigens: dat ik salaris minder belangrijk vind, wil niet zeggen dat ik niet marktconform betaald wil worden. Maar wel dat ik niet voor het dubbele op de Zuidas ga werken.

Ik heb al gezegd dat ik wegging nog voor mijn salarisonderhandeling rond was. Maar ik wist dat we daar wel uit zouden komen.

Ik twijfel ook over mijn huidige werk. Ik werk hier nu een paar maanden en ben hier vooral gaan werken omdat ik iets moest doen. Ik had een tijdje niet gewerkt (dat kon financieel), geen ideale positie om vanuit te solliciteren. Daarvoor werkte ik bij een ander filiaal van hetzelfde bedrijf. De kans dat ik hier aangenomen zou worden leek mij daarom groter.

Het werk is oké, niet super leuk, ook niet stom. Hetzelfde geldt voor mijn collega's. Zijn leuke mensen, kan prima met ze werken, al denk ik niet dat het ooit vrienden worden. Arbeidsvoorwaarden zijn ook prima. Om deze dingen zou ik blijven.
Wat me echter echt opbreekt zijn de uren. Elke keer om 7 uur beginnen terwijl ik absoluut geen ochtendmens ben. Het kost me steeds meer moeite om 's ochtends mijn bed uit te komen, het is zo verleidelijk gewoon te blijven liggen. Ik ben iedere keer zo moe.
Mijn contract loopt half juni af. Ik heb laatst aangegeven (had een redelijk positief beoordelingsgesprek) dat ik dit wilde verlengen. Nu twijfel ik daar dus enorm over. Ik zou nog kunnen vragen of ik voortaan of in elk geval vaker later kan beginnen, maar ik betwijfel of dit mogelijk is.

Maar ja, wat dan?

Toen ik elke dag jankend op de werkvloer stond wist ik dat het niet gezond was.
Vooral niet toen ik vervolgens thuis ook alleen nog maar kon janken en toch gewoon doorging met werken.

Toen ik eindelijk de stap had gezet om me ziek te melden vond de bedrijfsarts het een goed plan mij na 1,5 week weer aan het werk te zetten.

Dat was het moment waarop ik besloot dat dit bedrijf duidelijk geen ruk om mij gaf, dus waarom zou ik dat dan ook nog moeten doen?

Ik was al 2 jaar af en aan aan het solliciteren maar nooit wat uit gekomen. Uiteindelijk vond ik in mijn ziekte periode gelukkig snel een andere baan.

Misschien niet wat ik mezelf nog 40 jaar zie doen, maar wel iets waar ik smorgens zonder zorgen mee op sta en lachend aan het werk ben.

Nou, het kan dus snel gaan

Na het openen van dit topic, werd het me al snel duidelijk dat ik er voor wou gaan. Dus meteen wat sollicitaties de deur uit gedaan.. en jawel.. ik heb een voorstel binnen waar ik geen nee kan tegen zeggen. Alles wat ik zoek in een job kan ik daar afvinken, ben er helemaal blij mee!

Maar dan nu.. de opzegtermijn..
Ik ben 8j geleden in dienst gekomen. Door omstandigheden (op vraag werkgever wegens wijziging in contract aantal werkuren) heb ik eind 2021 ontslag genomen, en ben ik begin 2022 terug in dienst gekomen (= aaneensluitend, ben geen dag thuis geweest). Ik heb dus 2 aaneensluitende contracten gehad van onbepaalde duur.
Telt voor de opzegperiode enkel deze laatste periode? Of moeten ze opgeteld worden?
In het eerste geval doe ik 4 weken opzeg, in het tweede 13.. klein verschilletje
Kan iemand mij hierbij helpen? Of weet iemand waar ik dit kan navragen? Google kan me hier niet echt bij helpen..
(Voor BE trouwens)