Tja... Zit momenteel een beetje in limbo wat betreft mijn toekomst. MBO diploma gehaald, na 3.5 jaar mijn HBO studie stop moeten zetten en sindsdien werk ik vrijwel fulltime in de detailhandel. 1x afgewezen bij de politie, wat mij echt geweldig lijkt, maar sindsdien zweef ik heel erg rond. Ik ben erg huiverig om aan iets nieuws te beginnen omdat ik bang ben dat het weer uitloopt op een mislukking maar weet ook niet goed hoe en waar ik moet beginnen om uit te zoeken wat ik wil. Het lijkt wel alsof er vooral hulp voor je is als je werkloos o.i.d. bent.

Dus mijn vraag is eigenlijk: hoe ben jij er ooit achter gekomen waar je écht voldoening uit haalt qua werk en hoe je erachter bent gekomen. Maar ook vooral, wat heb je gedaan om dat te bereiken?

Ik zie voor mezelf eigenlijk vooral heel veel beren op de weg.

Oef...het werk wat ik nu doe zie ik mijzelf eerlijk gezegd wel een tijdje doen. Eigenlijk per ongeluk ingerold vanuit een bijbaantje als jeugd. Toen zag ik weinig opties vanaf mijn 16e behalve supermarkt, detailhandel en fastfood. Detailhandel gedaan en nadat ik zonder contract zat gesolliciteerd bij McDonald's. Daar doorgestroomd naar crewtrainer en toen zat ik weer zonder contract. Nog een opleiding gedaan maar daarna geen werk erin gevonden dus als ''tijdelijk'' weer gesolliciteerd bij de concurrent Burger King. Ik vond het werk bij McDonald's altijd wel leuk en in zekere zin is dat bij Burger King hetzelfde concept. Inmiddels ben ik daar aan het werk als shift manager en ben ik niet meer alleen bezig met het maken van het eten en het verkopen ervan maar ook met de boel draaiende houden en bijkomende administratieve taken. Het is erg veelzijdig, geen enkele dag is hetzelfde en het belangrijkste voor mij: het is niet saai en ik wacht nooit tot het tijd is om naar huis te gaan. Altijd lekker bezig.

Na de eerste keer gestopt te zijn met de opleiding was ik ook huiverig om opnieuw te kiezen. Ik ben toen meeloopdagen gaan doen bij andere opleidingen en binnen de gekozen opleiding kon ik meerdere kanten op. Door middel van de verschillende stages uitgevonden welke richting mij het meest trok en dat ben ik uiteindelijk gaan doen. Nu werk ik met heel veel plezier voor het bedrijf waar ik destijds stage heb gelopen veel succes! Keuzes zijn lastig te maken en vooral als je al eens een opleiding heb gekozen die niet mij je past. Toch hoor je van velen dat bijna niemand in 1 keer heeft gevonden wat hij/zij leuk vind!

Ik heb nooit echt geweten wat ik wilde gaan doen. In eerste instantie ICT gestudeerd, maar na een jaar gestopt en communicatie gaan doen, want dat vond ik het leukste onderdeel van mijn ICT studie. Voordeel van communicatie is ook wel dat het heel breed is en je er dus veel kanten mee op kan, vooral omdat ik dus niet wist wat ik wilde.

Na mijn opleiding heb ik eerst tijdelijk magazijn werk gedaan terwijl ik iets in mijn branche zocht en ben uiteindelijk bij een tijdelijke marketing-communicatie functie terecht gekomen. Misschien was het het bedrijf, misschien de functie, maar dat was in ieder geval niet wat ik zocht. Inmiddels werk ik alweer anderhalf jaar bij een reclamebureau en heb ik nu een vast contract daar. Ik weet niet of ik daar nog 5 jaar blijf werken, maar voor nu zit ik er goed op mijn plek. Het commerciële aspect van mijn huidige baan spreekt me ook meer aan. Wat me in de vacature aantrok was het social media aspect (ik wilde eigenlijk iets met social media management doen en ben nu content manager voor een grote Nederlandse retailer met alsnog een beetje ICT), maar uiteindelijk bleek ik juist het aansturen van de diverse afdelingen voor het maken van mailings, homepages etc veel leuker te vinden dan het bijhouden van social media. Als ik dus ooit op zoek ga naar iets anders denk ik wel dat ik minder met social media wil werken maar juist het bredere content managen.

Om een lang verhaal kort te maken ik ben er dus eigenlijk achtergekomen waar ik voldoening uit haal door gewoon dingen te proberen en uiteindelijk bleek die voldoening bij mij ergens anders uit te komen dan ik had verwacht. Ik zou het wel heel leuk vinden om ooit in een soort gelijke baan bij bijvoorbeeld een ruitersportzaak of ander paardenbedrijf terecht te komen. Maar ach, ik ben ook pas 25, dus ik zou ook niet durven zeggen dat ik mijn roeping nu al gevonden heb. Ik heb ook altijd geroepen dat ik voor mezelf wil beginnen, dus wie weet ooit...

Best een lastige vraag eigenlijk.

Ik ben rechten gaan studeren omdat ik niets anders wist.. ben eigenlijk door toeval in de advocatuur terecht gekomen. Dat was deels niets voor mij. Toen bij een grote verzekeraar aan de slag en daar heb ik mezelf steeds meer ontwikkeld waardoor ik ook kon achterhalen wat ik leuk vind en waar ik goed in ben. Dat is dus eigenlijk door de jaren heen steeds duidelijker geworden.

Ik heb mijn huidige werk jarenlang als hobby gedaan. Als 15-jarige was ik al bezig met videobewerking en filmen. Maar in mijn regio was dat niet mogelijk in loondienst en had ik niet verwacht dat er voor mij geld in te verdienen was. Totdat ik er een aantal jaren geleden achter kwam dat er redelijk wat vraag was naar huwelijksfilms. Tijdens mijn opleiding grafische vormgeving had ik al redelijk wat theorieles en praktijkles in filmen en filmmontage gehad, dus ik kon eigenlijk direct aan de slag als zzp'er, na aanschaf van de apparatuur.

Ik denk dat loopbaanbegeleiding een slim idee voor je is TS.

Ik heb ook eerst verschillende studies gedaan en niks afgemaakt. Toen eens goed gaan nadenken wat mijn kwaliteiten zijn en aan de docentenopleiding begonnen. Uiteindelijk ging dat zo goed dat ik 2 opleidingen tegelijk heb gevolgd en inmiddels ben ik werkzaam als docent. Ook zeker niet altijd rozengeur en maneschijn, maar in mijn ervaring vind ik vooral dingen leuk als ik merk dat ik er ook goed in ben.

Bij mij was het een jeugddroom zeg maar om de job te gaan doen die ik nu doe. Altijd gedacht dat dat me niet zou lukken: wel iets gestudeerd in die richting en daarmee aan de slag gegaan binnen andere functies. Uiteindelijk was ik op zoek naar een nieuwe baan en zag ik een vacature voor hetgeen ik dus al jaren graag wou. Ik ging er nog steeds vanuit dat ze me niet zouden aannemen daarvoor, maar ik dacht: wie niet waagt, niet wint. Dus ik heb toch gesolliciteerd met in mijn achterhoofd dat ik er niet teveel op moest rekenen. Een week of twee later telefoon gekregen of ik kon komen solliciteren. De dag van de sollicitatie kreeg ik al dadelijk te horen dat ik mocht starten, paar dagen later begonnen!
Hoe ik wist dat dit iets voor mij was...? Persoonlijke ervaringen denk ik en interesse.

Ik snap wat je bedoeld TS, met dat hangen en niet weten. Goed dit is echt way terug in de tijd, maar toen ik in de jaren 80 mijn schoolopleiding afgemaakt had wist ik ook echt niet wat ik wilde gaan doen. En echte begeleiding was er in die tijd ook niet. Dus maar gaan werken, eerst gesplitst zowel bij mijn ouders en als huifkarbestuurder in het Veenpark (waar ze er echt heel snel achter kwamen dat ze een duizendpoot in huis hadden. Ik kon naast de huifkar ook de boot varen, de treintjes besturen, bij de info balie staan en in het souvenirswinkeltje verkopen). Was daar dus van alles, en echt op mijn plek. Maar omdat dat alleen maar seizoenswerk was, geen optie om jarenlang te doen. Dus compleet de detailhandel ingegaan. En eigenlijk was dat helemaal niks voor mij. Ja ben er in opgegroeid en heb het ook best lang volgehouden, maar toen ik bij mijn ouders eruit ging, winkels werden opgedoekt, kwam ik met een alleraardigste burn out thuis te zitten.
En op dat moment ga je dan zoeken "wat zou ik willen doen". De detailhandel is bekend voor mij, maar in die tijd wilden ze alleen maar zo jong mogelijk en ik werd dus te oud. En heel eerlijk het trok mij ook helemaal niet weer die kant op te gaan. Heb na lang zeuren bij toen nog het arbeidsburo, een oriëntatie week gedaan waarin dan wordt gekeken wat je sterke en zwakke punten zijn en welke richting geschikt zou zijn voor je. Omdat ze mij niet echt in een hokje kregen, tja duizendpoot, moest ik volgens hun maar goudsmid gaan worden. Dat was het advies wat iedereen kreeg waar ze niet zo 1,2,3 een hokje voor hadden.
Dus weer zeuren bij het arbeidsburo en ik mocht, mede omdat ik zoveel rijbewijzen heb, de opleiding voor rij-instructeur gaan doen. Afgemaakt maar toen liep ik mijn wederhelft tegen het lijf en ben ik huisvrouw geworden.
18 jaar later kwam ik geheel toevallig en op facebook of all places een advertentie tegen van mijn dierenarts. Zij zochten mensen om in het weekeinde te helpen met het verzorgen van de dieren. Ik heb gesolliciteerd, en mede omdat Sr. mij al goed kende van de paarden, heb ik de baan gekregen. Begonnen bij de kleindieren, helpen schoonmaken. Tot Sr's assistente 1 dag in de week naar school moest. Precies de dag dat ook de hoefsmid er was. En ik kreeg de vraag of ik dan die dag op de paardenafdeling wilde helpen. En dat doe ik met zoveel plezier, kleindieren ook hoor, dat ik al tegen Sr heb gezegd: als ik 15 jaar geleden geweten dat deze opleiding er was, had ik eindelijk geweten wat ik had moeten worden en had ik die studie gedaan. Al einde 40 is nu nog een keer een opleiding starten die 4 jaar duurt mij gewoon even te veel. Maar echt dit was het voor mij geweest en ik geniet dus nu elke dag dat ik mag werken.

Soms is het dus ook toeval die je helpt je weg te vinden.

Ik heb een meeloopdag gedaan. Ik wist naar welke school ik graag wilde gaan. Puur praktisch qua reistijd.
Daar ben ik gaan kijken welke opleidingen ze aanboden en heb daarna die meeloopdag gedaan met iemand die al therapeut was.
Daar werd ik verliefd op het vak.
Uiteindelijk ben ik zelf mn praktijk gestart en merk nu dat de werktijden me perfect bevallen (clienten willen liever nog niemand over de vloer voor 10uur) en ik kan zolang doorgaan als ik wil. Soms zit ik om 22:00 uur nog te ploeteren en soms ga ik om 15:00 uur naar stal. En aankomende zaterdag mag ik ook nog even aan de bak maar is wel tof: nieuwe locatie wordt geopend.

Ik wilde altijd bij de politie werken en daar werk ik nu ook. Achteraf denk ik, is dit het? Denk ook dat het overal zo is. Met meeloopdagen etc. gaan ze echt niets negatiefs lopen verkondigen.

Goede vraag TS. Ik vraag mij de laatste tijd geregeld af of dat wat ik nu doe wel mijn droombaan is. Na vreselijke pech tijdens de eerste maanden van mijn hbo studie, durfde ik niet weer opnieuw te beginnen. Mede door mijn zelfverzekerdheid die vreselijk de grond in geboord was door de begeleider die ik toen had op stage. Daardoor in de horeca terecht gekomen en na 5 jaar pas werk in de richting waar ik voor gestudeerd heb (mbo). Ik weet gewoon niet of ik mij dit nog 5 jaar zie doen. Maar dan de vraag, wat wil ik dan? Ik zou het werkelijk niet weten. Voor nu ben ik zeker nog blij met wat ik doe. Wie weet komt er ooit nog eens iets anders op mijn pad.

Ik snap je helemaal. 6 jaar gestudeerd. In 2 jaar mbo dierenarts assistente gehaald en daarna 4 jaar HBO diergezondheid & management. Ik weet nog steeds niet wat ik wil heel veel verschillende stages gelopen en er wel een beetje achter gekomen wat ik eventueel zou willen. Ik vind bos en natuurbeheer heel leuk, maar dan moet ik weer studeren... Of ik daar nou zo'n zin in heb. Het vervoer van dieren naar buitenland enzo vind ik ook leuk. Zou ook wel op Schiphol bij het diervervoer willen werken bijvoorbeeld.. De stap er naar toe vind ik het lastigste. Misschien zelfs een beetje eng om aan het 'echte leven' te beginnen. Ik ben 24 en wil nog zo veel.

Ik studeer nog, maar loop met zoveel mogelijk beroepen (die mij interessant lijken) mee. En daardoor heb ik nu een beeld waar ik later graag in wil werken!

Dus mijn tip... Gebruik je netwerk! Trek je stoute schoenen aan en vraag of je eens een dag mee kunt lopen, een rondleiding kunt krijgen (waarbij je vragen kunt stellen) of met meerdere studenten die interesse hebben een uurtje of 2 langs kunt komen voor een presentatie en rondleiding.

(En bereid dan 2 leuke vragen voor, zo toon je interesse en dat is ontzettend goed om je netwerk te behouden!)

Ik denk dat de verwachtingen tegenwoordig ook wel wat te hoog zijn qua "droombanen" en dat gewoon niet voor iedereen is weggelegd. Ik heb in ieder geval niet mijn droombaan, maar ik heb t er prima naar mijn zin! Of dat droombanen vervolgens toch tegenvallen.

In ieder geval, ik heb op de middelbare bedacht dat ik evenementenmanager wilde worden, en toen ik in het 3e jaar van mijn opleiding stage ging lopen, vond ik het na een paar maanden al best eentonig.. Ik wilde meer een inhoudelijk stuk erbij en meer diversiteit en ben na mijn opleiding een paar x geswitcht van baan (wel steeds in het verlengde van elkaar) en ben nu projectmanager. Daar zit ik erg op mijn plek.

Ik denk echter dat mijn droombaan iets met dierenvoeding zou zijn. Wellicht rol ik daar ooit nog wel in, maar ik vind korte reistijd etc ook belangrijk en je kunt niet alles hebben

Fijn om te lezen dat er meerdere mensen zijn die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt.

Ik ben ook niet persé op zoek naar die ene droombaan, maar wel een baan of beroep waar je voldoening uit kan halen. Dat ook oprecht bij je past. Heb al 2x een misser gemaakt qua opleiding en mag van mezelf geen fout meer maken. Ik merk nu heel erg dat de druk om een ''grote mensen baan'' te hebben heel erg hoog ligt, alsof je centen te verdienen en je belasting te betalen in detailhandel of horeca op je 25e niet meer goed genoeg is.


Dit heb ik altijd erg moeilijk gevonden eigenlijk. Heb altijd het gevoel dat ik mensen lastig val. Iets met vroeger altijd uitgelachen worden als je een vraag deed stellen in de klas omdat je rekenen niet kon bijbenen. Om hulp vragen is een heel dingetje voor mij. Het feit dat ik dit topic heb geopend is omdat ik er zelf niet meer uitkom.

Optie om alsnog die hbo opleiding op te pakken?? Voor politie ben je voldoende opgeleid maar zou je recherchekundige oid willen worden is hbo verreist .

Die opleiding valt voor mij helaas niet meer te halen. Ik liep heel erg achter bij 1 vak (economie) omdat ik dat heel moeilijk vind en waardoor ik de tentamens telkens niet haalde. Achterstand werd echt te groot. Ook de reden dat ik bij de politie de cognitieve capaciteitentest net niet heb gehaald. Cijfers klikken bij mij niet in mijn hoofd. Hier valt dan wel weer op te trainen bij een eventuele volgende testdag, maar kom gewoon net tekort voor die HBO opleiding.

Ik was na ruim 12.5 jaar het helemaal zat als leidinggevende in een supermarkt. Ik was er meer dan klaar mee. Een HBO diploma op zak dus ik ben gaan solliciteren. Alles leek mij leuk. Dat is ook mijn nadeel, ik vind veel leuk, maar kan ook snel verveeld zijn. Heb uitdagingen nodig.

In september 2017 plaatste Ruitje in het koos werkloos topic een oproepje of mensen nog werk zochten omgeving Zoetermeer/Leiden. Gevraagd om wat voor baan het ging. De gehandicaptenzorg. Ondanks ik altijd riep dat dit geen baan voor mij zou zijn, maar de drang om uit de supermarktwereld te ontsnappen was groter. Op gesprek geweest en meegelopen en daarna aangenomen.

Ik merkte dat ik mij snel kon aanpassen, goed in het team pas en dat ik veel kanten op kan. Ondanks het een grote stap was heb ik nu na bijna 2 jaar een vaste aanstelling en ben ik van begeleider naar persoonlijk begeleider doorgegroeid. Iets waar ik helemaal mijn ei in kwijt kan. Ik ben een beetje de tussenspeel tussen de woning en de manager ( het stukje leiding geven), ik mag mijn creatieve kant en vooral open blijven denken meenemen in het maken van de ondersteuningsplannen en nieuwe doelen voor clienten. Maar ook in het begeleiden van de clienten.

En de uitdaging blijft hierin dat de clienten ook mensen zijn en die zijn ook heel vindingrijk. Ik werk wel op 2 groepen waarvan 1 groep met meer gedrag heeft. Maar dit vind ik reuze interessant. Daarnaast volg ik nu een traineeship moeilijk verstaanbaar gedrag van een jaar en ga ik als dat is afgelopen een cursus oplossingsgericht werken doen.

Al met al hou ik van mijn werk. Heb ik passie voor mijn werk. En ben ik zo blij dat ik deze stap heb genomen. Soms moet je gewoon doen en dat heeft bij mij meer dan perfect uitgepakt.

Ik herken het heel erg TS, dat dwalen en niet weten. Ik had veel ideeën en inspiratie maar veel gevoel ebte weg na een paar dagen erover nadenken en onderzoeken. Ik kwam telkens weer bij niks uit.

Ik had wel het gevoel dat ik me moest laten leiden, 'go with the flow' zeg maar. Soms is dan actief naar iets zoeken juist wat niet werkt en komt het vanzelf op je pad als je los laat.

Zo heb ik bv het boek van Inez van Oord gelezen 'als het leven een cirkel is waar sta jij dan', en ook 'become what you are' van filosoof Alan Watts, ipv loopbaanbegeleiding en testen en willekeurig solliciteren. Beetje mezelf ontdekken eigenlijk. Ik had in die periode ook wel te horen gekregen dat ik HPV 3 had dus ik was ook echt een beetje geschrokken van m'n leven zeg maar en wilde er graag een draai aan geven, maar wel iets doen wat ik leuk vond én wat nuttig is. Zo vond ik ineens in een winkel spullen verkopen eigenlijk helemaal niet interessant meer, terwijl ik dat vroeger het einde vond.

Uiteindelijk viel het kwartje hoor, en heb ik van mijn hobby paarden & hoeven nu mijn toekomstige baan gemaakt. Ik heb eerst wat hoef workshops gevolgd en me daarna ingeschreven voor een opleiding hoefbekapper bij een Amerikaanse hoefsmid. Einde van dit jaar is mijn studie afgelopen, ben vorig jaar begonnen. Ben zo blij dat ik 'het' gevonden heb en ik heb elke dag zoveel motivatie, en dat dus al ruim een jaar! Echt iets wat NIET na een paar dagen weg ebt dus haha.

Ik wens je heel veel succes in je zoeken, je komt er wel! Luister gewoon goed naar jezelf!

Van fouten leer je Niet te hard voor jezelf zijn.

Je hebt een HBO-studie voor 3.5 jaar gedaan? Dan heb je in ieder geval een propedeuse. Dat is al een fijne start! Je hebt niet niets om op terug te vallen.


Heel herkenbaar! (Ondanks dat ik het zelf voorstelde en ik al regelmatig meegelopen heb bij beroepen).
Bij deze wil ik jou een pluim geven dat je het topic aangemaakt heb! Vragen is altijd gratis (En loopbaanbegeleiders doen het als werk, ze krijgen er geld voor als jij met een vraag komt Dus hun vinden het ook niet erg. )

Terug naar je post... Ik merk zelf dat ik al invul hoe een ander (negatief) reageert. Terwijl er genoeg mensen op de wereld zijn die graag hun passie (en dus baan) delen met anderen! Iemand die geen zin heeft in een persoon die meeloopt zal je vraag weigeren of doorsturen naar een collega die het wel leuk vind.

Ik ga dit topic volgen.
Ik merk dat ik geen genoegdoening haal uit mijn werk in een bedrijfsmagazijn.
Maar ik ben diegene die zegt 'iets met dieren' te willen doen..
Maar wat dan?
Ik heb een aantal jaar in de paarden gewerkt, maar dat is (onbetaald) geen optie meer.
Heb mijn diploma paraveterinair op zak maar heb niet het gevoel daar echt iets mee te kunnen door onzekerheid.
En dan ook nog een steeds terugkerende depressie die het niet makkelijker maakt om iets te veranderen
Terwijl dat misschien juist hetgene is wat ik nodig heb om hieruit te komen...
Anyway,
Ik volg!

Ik wist het ook niet precies, moest ook al een keuze maken toen ik net 16 was. Ben de mbo-verpleegkundige opleiding gaan doen. “Leek mij wel leuk” en wist het anders ook niet. Uiteindelijk een aantal stages gelopen tijdens de opleiding en kwam er toen achter dat ik dat echt heel leuk vond. Vooral het ziekenhuis gedeelte sprak mij ontzettend aan. Inmiddels aan het afstuderen met de hbo-verpleegkunde opleiding en werkzaam in het ziekenhuis. Ik wil graag gaan specialiseren of een vervolgopleiding in het ziekenhuis doen. Misschien OK-assistent/anesthesie medewerker of specialiseren in de endoscopie. Dat weet ik ook nog niet precies. Het is bij mij dus ook wel een kwestie van geluk geweest dat ik een “goede” keuze heb gemaakt. Dit wist ik van te voren niet zeker. Maar als ik de opleiding niks had gevonden dan zou ik het oprecht niet weten. In ieder geval niks met beesten vanwege de hongerloontjes (niet dat een verpleegkundige een hoog salaris heeft maar dat terzijde). Economie trekt mij ook totaal niet.

Zou iets van social work niks zijn? Tijdens mijn minor zaten ook studenten van social work bij mij in. Dan kun je bijvoorbeeld sociotherapeut worden binnen een zorgsector. Minder verzorgen maar wel een veelzijdige opleiding en geen rekenen/cijfers.

Ik wist eigenlijk vanaf mijn veertiende wat ik wilde doen. Is wel een hele strenge selectie (19 van de 800 mensen wordt aangenomen) dus heb daar al mijn zinnen op gezet. Is uiteindelijk gelukt, dus heb de luxe gehad nooit in een soort 'wat moet ik nu' te zitten.

Heb je geen mensen in je omgeving die 'iets' met de politie doen en je zijtakken van opleiding of iets dergelijks aan kunnen bevelen? Of een loopbaanbegeleider inderdaad! Beter nu even goed investeren, dan heb je er in ieder geval alles aan gedaan. Voor je eigen gemoedsrust later.

Ik ben er achter gekomen dat de ideale baan niet bestaat. Het is werk. Werk is gewoon niet altijd maar leuk, inspirerend en tof. Het is bij vlagen ook gewoon saai, lastig, ingewikkeld en stom. En dat geeft niet. Dat is waarom het werk heet.

Mijn inmiddels ruim 25 jaar durende loopbaan is gewoon een geweldige ontdekkingsreis. Het begon met ontdekken wat me echt niet lag qua werk en die lessen waren soms hard, maar elke keer ontdekte ik ook weer waar ik wel goed in ben en lol in heb (meestal gaat dan samen). Elke baan wordt zo weer beter bij me passend dan de vorige. Ik werk nu alweer 11 jaar voor dezelfde werkgever en heb echt wel iets waar ik me thuis in voel. En toch kriebelt het soms weer...

Dus schrik niet als je niet meteen het ideale vindt qua baan en opleiding. Ten eerste bestaat dat niet, ten tweede is elke baan niet voor eeuwig, maar enkel een stap naar je volgende uitdaging. Eentje die nóg beter bij je past. En zo is het ook met opleidingen. Ik doe al lang niet meer waar ik destijds voor opgeleid ben en ben alweer heel wat leuke opleidingen verder.